Kraina Czarów
 

Prolog

Był to jeden z tych leniwych dni, kiedy słońce grzało mocno, nie zważając na to, że jest już środek sierpnia i przydałoby się trochę odpoczynku od upałów. Nie wiał nawet najlżejszy wietrzyk, czyniąc ten czas zupełnie nieznośnym i znienawidzonym, szczególnie dla pań, odzianych w świąteczne sukienki. Popołudnie ciągnęło się wolno, w nieskończoność, monotonnie. Wszystko było takie samo jak wczoraj i będzie takie samo i jutro.
A gdzieś w Anglii prostą, żwirową drogą jechała dorożka. Miarowy tętent kopyt docierał do pasażerki, umiejscowionej z tyłu, jak zza grubej kotary. Stłumiła ziewnięcie i zaczęła machać dłonią jak wachlarzem, aby choć trochę się ochłodzić.
Alicja, bo tak też nazywała się trzynastolatka, nie wiedziała, czego może się spodziewać. Kiedy była młodsza, wiele słyszała o swojej ciotce. Rodzice mówili, że to „stara jędza”, „głupia plotkara” i „zacofana Kennedy”. Tym bardziej nie rozumiała, czemu Liddellowie musieli wysłać swoją córkę akurat do Cronae, zapyziałej, zabitej dechami nadmorskiej wiochy, której mieszkańcy ani myśleli iść z duchem czasu. Przecież ona się tu nie odnajdzie!
Jej niepokój nasilił się, gdy dorożkarz wysadził Alicję na podwórzu rezydencji Kennedych. „Rezydencja” była w rzeczywistości niewielkim, piętrowym domkiem z ogromnym ogrodem i tarasem, na którym siedziała Jadwiga z opasłym tomem romansów na kolanach. Nastolatka zawahała się, czy nie cofnąć się szybko i poszukać motelu, gdy, niestety lub stety, staruszka podniosła wzrok znad kartek. Ala czuła, jak kobiecina taksuje ją krytycznym wzrokiem od stóp do głów, niewątpliwie podając ocenie jej sylwetkę, postawę, wdzięk i urodę. Nie miała więc innego wyjścia, jak niepewnie chwycić walizkę i powolnym krokiem ruszyć naprzód.


Jadwiga śledziła uważnie każdy ruch Alicji – odłożenie bagażu z cichym stukotem na dębową podłogę, nerwowe wygładzenie fałd sukni i poprawienie jasnych włosów, niespiętych ani w warkocze, ani w kok. Niespodziewanie kobiecina poderwała się z miejsca, odłożyła książkę na ławeczkę i rozłożyła ramiona, gotowa uściskać przybyszkę. Nawet się uśmiechnęła, ale dziewczyna miała wrażenie, że jest to grymas zupełnie pozbawiony życzliwości.
— Witaj w domu, Alicjo! — zawołała, zaciskając wątłe ramiona na sylwetce młodej Liddell. — Czekałam na ciebie od rana, moja droga. Czy podróż przebiegła bez komplikacji?


Trzynastolatce odebrało mowę. Otworzyła usta jak ryba i zaraz oblała się szkarłatnym rumieńcem, napotykając surowe spojrzenie wdowy.
— Tak, proszę pani — wykrztusiła Alicja. — Cieszę się, że panią widzę i że mam możliwość zatrzymania się w tym przepięknym domu. Jest bardzo nowoczesny — pochwaliła, skupiając wzrok na stylowych oknach, przeszklonych drzwiach i śmietankowych ścianach. Jadwiga podniosła romansidło w twardej oprawie i gestem zaprosiła dziewczynę do środka. Ta niezgrabnie wślizgnęła się do salonu.
— Jaki tam nowoczesny — prychnęła, odkładając książkę na jedną z wielu półek. — Założę się, że u was, w mieście, stawiają o wiele bardziej stylowe... Telefony też już macie, prawda? No, a u nas jeszcze nie założyli. Fascynujący wynalazek, ale zbytnio zaawansowany... Tak mi się zdaje. Ja tam wolę prostotę i tradycję – kobieta ma rodzić dzieci i opiekować się domem, a nie trajkotać przez te cuda techniki!
Alicja, pouczana wcześniej przez matkę, tylko przytaknęła ciotce.
— Słyszałam, że uderzyłaś się w głowę? — spytała uprzejmie Jadwiga, nagle zmieniając temat. Na ułamek sekundy przez twarz dziewczynki przemknął wyraz zdziwienia, ale szybko zrozumiała – przecież musieli jakoś usprawiedliwić jej „dziwaczne zachowanie” i „plecienie bzdur o Krainach Czarów”. Nie wierzyli małej, a to się naprawdę zdarzyło! Alicja była tego pewna.
— Tak — odparła, nieco skrępowana. Stała w przejściu jak kołek, nie wiedząc, co zrobić z rękami.
— Nie martw się. Ciężka praca cię wykuruje! — oznajmiła Jadwiga, jakby święcie przekonana o skuteczności tej metody. — Wyjmijże suknie i zawieś je o tam, w szafie... Dokładnie, w tej... Pomieścimy się. I tak mało szyję, więc i mało mam ubrań...
„Nie ma mnie z czego kurować”, pomyślała Alicja, otwierając garderobę. W tamtym momencie, gdy w nozdrza gryzł ją zapach naftaliny, kurzu i kobiecych perfum, dziewczynka przyrzekła sobie, że nigdy nie zwątpi w Krainę Czarów i jej mieszkańców.

Odp: Kraina Czarów
 

Przeczytałam.
Piszesz dobrze, żadne błędy ani literówki nie rzuciły mi się w oczy. Widać, że tekst jest dopracowany. :) Już po tytule podejrzewałam, że będzie nawiązanie do "Alicji w Krainie Czarów", pomysł w sumie ciekawy. Początkowo myślałam też, że robisz coś w stylu własnej interpretacji książki - scenariusz taki sam/nieco zmieniony, ale ze zdjęciami z gry. Cieszę się, że to będzie coś innego, zawsze oryginalniej. :P Na razie jeszcze nie wyjaśniło się, o co dokładnie chodzi, ale jestem ciekawa.
Zdjęcia natomiast niezbyt mi się podobały - najbardziej rażą te ostre krawędzie. Możesz zmienić to w ustawieniach grafiki, od razu byłoby lepiej; kiedyś też tak grałam, dopiero na forum inni użytkownicy podpowiedzieli mi, że to źle wygląda. Cóż, jak się jest przyzwyczajonym to nie zwraca się uwagi. :P Mogłyby być też lepsze kadry, np. drugie zdjęcie lepiej wyglądałoby, gdybyś zbliżyła kamerę do postaci, bo to one powinny być tu najbardziej widoczne.
To chyba tyle. Mam nadzieję, że w następnej części dowiem się czegoś więcej o bohaterce, bo sprawia wrażenie ciekawej postaci. Czekam na kolejny odcinek! :)

Odp: Kraina Czarów
 

Właśnie przeczytałem twoje opowiadanie.
Niestety, ale prolog nie spodobał mi się. To, że Alicja przybyła do ciotki nie zachęciło mnie. Mam nadzieję, że następne odcinki będą dłuższe i ciekawsze :)
Co do bohaterów - wydają się interesujący, szczególnie Alicje. Chciałbym jednak zobaczyc zdjęcia ze zbliżeniami do twarzy.
Mam nadzieję, że ten komentarz cię usatysfakcjonuje ;)
Czekam na następny odcinek!

Odp: Kraina Czarów
 

Mam nadzieję, że będziesz kontynuować, bo może być ciekawie. Zastanawia mnie, czy bohaterka faktycznie tam była, czy jej się tylko wydawało - nie ukrywam, że byłoby interesująco, gdyby okazało się to tylko wymysłem - aczkolwiek wersja, że wszystko jest prawdą też mogłaby mi spodobać. Co zaś tyczy się zdjęć - mnie osobiście nie przeszkadzają, kojarzą mi się odrobinę z baśniowym klimatem - to chyba te kolory nadają tego charakteru.