Temat: Miasteczko
View Single Post
stare 05.01.2016, 17:55   #397
Liv
Moderatorka Emerytka
 
Avatar Liv
 
Zarejestrowany: 12.12.2007
Skąd: Million miles away
Płeć: Kobieta
Postów: 5,204
Reputacja: 53
Domyślnie Odp: Miasteczko

Spoiler: pokaż
Brawa dla Was! :D I podziękowania :)

Cytat:
Napisał Cytryśnia
Naszła mnie ochota i przeczytałam sobie
Może niech nachodzi Cię częściej? ; D Bo tak to nie wiem, czy witać w "Miasteczku" czy nie ;P
Cytat:
Napisał LP23
Cześć
Cześć. Mogę cię zjeść?
Cytat:
Ależ Agatka wyrosła
To patrz na to! :D
Cytat:
Niech Olimpia zginie w tragiczny sposób!
Rozpatrzę to.
Cytat:
Wojtek boi się tak jak kiedyś Anabelle.
Bingo! :D Brawo za spostrzegawczość!
Cytat:
Może otworzy kiedyś własną galerie?
Czemu nie...
Cytat:
Napisał Annetti
Widzę, że już niektórzy ubiegli mnie w komentowaniu
Ja też byłam zaskoczona ; D
Cytat:
A Jagódkowie może kiedyś przygarną kolejnego czworonoga
Może ; D
Cytat:
Jestem mega ciekawa jak O. by zareagowała w chwili, kiedy potwierdziłoby się to, że Kris jest niewinny
Wiesz, że to akurat jest przede mną? :D
Cytat:
Ostatnie spojrzenie Roksany jest rozwalające xD
"Umieram? Już? No wtf?!" ;)
Cytat:
Ojejku, a co tam u Patryka?
Chyba znalazłam dla niego nową miłość :D
Cytat:
Nie schodzi na zawał jak widzi córkę?
Nie widuje swojej córki.
Cytat:
Nie spodziewałam się, że będzie takie fajne.
Ja też nie.
Cytat:
Napisał Shiver
Nowy odcinek!
Co za entuzjazm! :o
Cytat:
I omatkoboska, no dlaczego Wojtek się wtedy wycofał?
Kiedy się wycofał? Aaa, chodzi Ci o jego ślub z Sabiną?
No ale co - miał czekać w nieskończoność na Marcelinę?


Dzisiaj - po roku - wracamy do Burmistrzów i kontynuujemy historię rodziny Jagódek. Na początku coś niecoś o najmłodszym dziecku Kastora i Kiry, później wracamy do Koryny i Iwa. O rodzinie Krisa będzie dużo w następnej części :)


Burmistrzowie
poprzedni odcinek

Spoiler: pokaż
...

Jak wygląda szczęśliwy mąż, ojciec i burmistrz? Właśnie tak:



Pojawienie się małego Cezarego w ich domu było przełomem, na który tyle lat czekali, chociaż niewątpliwie role mamy i taty były dużo trudniejsze do rozegrania niż te, w które wcielali się do tej pory.







Ale robili to wszystko po to, żeby ich synek był zdrowym i szczęśliwym dzieckiem. Patrząc na jego uśmiech nie można powiedzieć, że jego rodzice radzili sobie źle - wręcz przeciwnie.













Więcej zdjęć tego uroczego brzdąca możecie obejrzeć tutaj.

Kogo my tu mamy? ; D



Partia szachów z tatą.



Ale i czułe słówka szeptane najcudowniejszej i najukochańszej kobiecie na całym świecie - mamie.



Jego najlepszą przyjaciółką i towarzyszką zabaw była Hiacynta.







Jak widzicie, potrafili szaleć do późna :D



To nie były jednak jedyne rozrywki przyszłego burmistrza.
Znajomości należało zdobywać już od wczesnego dzieciństwa ;)



Ale przecież nawet najważniejsza osoba w Miasteczku chociaż na chwilę musi przestać nią być!
Dotyczy to wszystkich, bez wyjątku.





No a tutaj burmistrzowie w komplecie ^^



Nie jest to jedyne zdjęcie zrobione podczas tej sesji - resztę zobaczycie m.in. na ścianach ich domu.

Młody Domański okazywał się być dzieckiem wszechstronnym. Ostatnimi czasy do jego zainteresowań doszła muzyka (bardzo chciał nauczyć się grac na gitarze) i... gry.



Ale siedzenie przed komputerem do późna nie zyskało aprobaty taty.





Z czasem Błażej stawał się bardziej wymagający wobec Czarka, ale obecność mamy była dobrym lekarstwem na niemal wszystkie dziecięce smutki.



Pogaduchy z kuzynką :D





Nauka nie szła chłopakowi najlepiej.



Oh God, why?!

Szachy były dla niego stratą czasu i każda gra była poprzedzona pytaniami typu "a po co? a na co mi to?".





- Najwyższy czas, żeby cię wprowadzić do wielkiej polityki - zarządził ojciec. - Pójdziemy jutro do ratusza i...



- Ja nigdzie nie idę. I polityka? Weź tato, ja się nie nadaję na burmistrza. Nie kręci mnie to wcale.



- Gdybyś miał brata, to nie przejąłbym się wcale twoim lenistwem i brakiem zainteresowania, ale, niestety, twoja matka była w stanie dać mi tylko ciebie. Nie po to się tyle przy tobie namęczyliśmy, żebyś teraz miał w nosie nas i miasteczko!
- Nikt wam nie kazał...
- Cezary, zostaniesz tym burmistrzem, czy ci się to podoba, czy nie. Koniec dyskusji. Ach, myślę, że jak jutro posiedzisz w domu i przemyślisz swoje zachowanie, to dobrze ci to zrobi.
- Że co?
- Masz szlaban, młody człowieku.
- Co?! TATO, NO! - krzyknął za nim zezłoszczony młody.

- Mamo, to takie cholernie niesprawiedliwe... Dlaczego ojciec zmuszą mnie do czegoś, na co ewidentnie nie mam ochoty?
- Kiedy tata był w twoim wieku, nie mógł się doczekać, aż obejmie urząd po swoim dziadku i nie rozumie, jak Domański może nie chcieć być burmistrzem.



- A prawda jest taka, że wszyscy na ciebie liczymy, kochanie. Urodziłeś się po to, żeby być burmistrzem, władzę masz we krwi.
- No niby tak, ale...
- Wiesz, ja myślę, że to tylko kwestia czasu. Będziesz trochę starszy i zainteresowanie sprawami miasteczka przyjdzie samo.



- Tak myślisz? No ale co z tatą?
- Pogadam z nim na ten temat. Nie musisz się o nic martwić. Po prostu rób to, co do ciebie należy i nie rób tacie na złość. On bardzo na ciebie liczy. Nie zawiedź go.
- Postaram się i... dzięki, mamo.




- ... to kwestia czasu, uwierz mi. Czarek to nie jest zły chłopak - po prostu ma teraz inne rzeczy na głowie.
- Marlena, nie rozumiesz... - powiedziawszy to, zrobił kilka kroków w stronę okna. Kobieta podążyła za nim.
- Błażej...



- On jest prawie dorosły! - powiedział, odwracając się z powrotem w stronę żony. - Nie mogę czekać w nieskończoność, aż łaskawie zachce mu się być burmistrzem!



- Ale naciskanie na niego tylko pogorszy sprawę. Nie chcemy przecież, żeby miasteczko było rządzone byle jak?
- Nie, nie chcemy, ale...
- Więc chcąc nie chcąc musimy zostawić sprawy ich własnemu biegowi. Jeszcze będziemy dumni z naszego małego chłopca.
- Czasami boję się, że nasz mały chłopiec nigdy nie zamieni się w odpowiedzialnego mężczyznę...
- Wychowaliśmy go najlepiej jak potrafiliśmy. Ja w niego nie przestanę wierzyć choćby nie wiem, co się działo. I ty też powinieneś, Błażej.
- Żeby tylko on mi tego tak nie utrudniał...!

Cezary Domański może i nie był "orłem" ani dobrym materiałem na następcę swojego ojca, ale z gitarą elektryczną radził sobie wspaniale.





Jego umiejętności zachwyciły jedną z jego przyjaciółek - Łucję, której ojciec miał ten instrument opanowany do perfekcji (sama panna Rycerz wolała zaś gitarę basową).



- Wiesz, razem z koleżankami próbujemy stworzyć zespół i przydałby się nam ktoś taki, jak ty - oznajmiła.
- Naprawdę? Kto jeszcze z tobą gra?
- Martyna na perkusji, a wokal ma Nikola.
- Jaka Nikola?
- Z Wyspy, nie znasz jej i tak.
- Aha, spoko.
- No... To co, nie chciałbyś do nas dołączyć?
- Ojciec mnie za to zabije, ale... OK.



- Zarąbiście! Próby mamy w soboty w "Ósemce", dziewiąta rano.
- Dobra, zjawię się na stówę.


Ciąg dalszy nastąpił.


Jagódkowie
poprzedni odcinek

Spoiler: pokaż
...

Najmłodszego Jagódka nie bardzo obeszła ani śmierć ojca, ani perspektywa kilkuletniego pobytu w poprawczaku. Zabolało go natomiast to, że - po tylu latach! - chciała się z nim widzieć jego matka.
Matka! To pojęcie było dla chłopaka abstrakcyjne. Kobieta, która naście lat temu go porzuciła i zostawiła na łaskę i niełaskę okrutnego ojca, była zwykłą szmatą, a nie matką! Niech teraz ryczy z żalu, głupia krowa, mścił się w myślach Kostek.
W końcu nadszedł dzień jego 21. urodzin. Po tylu latach spędzonych w zakładzie wyjście "do ludzi" było szokiem. W dodatku nie miał się gdzie podziać.
Wrócił do Nigdzie, do baraków. Skierował się do drzwi mieszkania jednej ze swoich dawnych sąsiadek.



Kazia była niewiele starsza od swojego byłego sąsiada. Była szwaczką i samotną matką Kewina, którego urodziła jako nastolatka.





Życie od zawsze rzucało tej dziewczynie kłody pod nogi, ale mimo to dzielnie się trzymała. Miał nadzieję, że pozwoli mu u siebie zamieszkać, choćby na jakiś czas.

- Kostek?!



- Tak, to ja. Słuchaj Kazia, dopiero co wyszedłem z pierdla i nie mam gdzie iść. Mogę u ciebie zostać?
- Tylko wiesz, u mnie się nie przelewa...
- O hajs się nie martw - dorzucę się do czynszu, rachunków i tak dalej.
- No dobra, Kostek.



- Dzięki.

Przypomniał się także innym swoim przyjaciołom, między innymi Wergiliuszowi i Cesi.



Szczególnie mocno przeżył spotkanie właśnie z nią.

Ohoho!

Kiedy przed laty Wergiliusz, chłopak Cesi, wyjechał uczyć się do szkoły oficerskiej, mili tylko siebie.
Nie przeszkadzało mu wcale to, że przyjaciółka była - brzydko mówiąc - puszczalska. Nie był nawet pewien, czy jest między nimi coś więcej niż chemia. Jedno natomiast było pewne - są dla siebie ważni.
Ona także o nim nie zapomniała i gdy tylko nadarzyła się okazja, zaprosiła go do siebie.




W przypadku syna Kastora znalezienie pracy nie było wcale problemem. Noce spędzał poza domem (nie tylko w pracy), a za dnia odsypiał.

Tosty z piekarnika jego autorstwa często gościły na stole w domku Kazi.



Miał świetny kontakt z Kewinem.









Nie zawsze wszystko jednak szło po jego myśli.



- Pozwolił ci ktoś, s**********, dobierać się do mojej panny?!





Następnego dnia mieszkanie jego przyjaciół było znowu do wynajęcia.

Ten incydent fatalnie odbił się na młodym mężczyźnie. Nie miał czasu ani chęci szukać nowej kochanki, a jednak potrzebował towarzystwa podczas długich nocy.
Została mu jedynie Kazia.



Ona jednak przed laty skrzywdzona przez ojca swojego dziecka szukała kogoś, kogo mogłaby obdarzyć prawdziwym, szczerze odwzajemnionym uczuciem.





Tak, powiedziała o tym Kostkowi już na samym początku - żadnego spania w jednym łóżku, żadnych "bliższych" relacji między nimi.
W obliczu niezaspokojonych pragnień zasady jednak przestawały dla niego istnieć.



Gdy poczuła, że ją obejmuje pod kołdrą, wyskoczyła z łóżka jak oparzona.



- Powiedziałam ci wyraźnie, że w nocy NIE MASZ tutaj wstępu! - krzyczała. - A jeśli zamierzasz mnie traktować jak tanią d******, to możesz się stąd wynosić!



- Przecież ty nie jesteś niczym więcej jak d*****, nie oszukujmy się! - warknął. - Facet zrobił ci dziecko jak miałaś naście lat! Pozwoliłaś mu na to, a mi nie pozwolisz?!
- Wynoś się i nie wracaj!
- Nie.



- Dostanę to, czego chcę i to TY mi to dasz. Jeśli dalej będziesz się upierała, przysięgam - zabiję cię.
- Nie zrobisz tego...
- Bez żalu zatłukłem mojego ojca mimo jego skomleń i błagań, a ty myślisz, że przy tobie będę się zastanawiać?!

Na jej nieszczęście jednak nie musiał tego robić.

Wieczorem.


...

Mały Aki to sama radość ^^










- Dunia się wyprowadziła, a po śmierci mamy ojciec czuje się bardzo samotny - powiedział.



- Dlatego też poprosił mnie, żebyśmy się do niego przeprowadzili. Odstąpi nam sypialnię...



- Nie, Iwo, ja się stąd nie ruszę - odparła Koryna zdecydowanie. - Nie zamierzam mieszkać pod jednym dachem z takim chamem i prostakiem jak twój ojciec!

- Nie, jednak zostajemy tutaj. Oj tato, wiesz, że bez Kory i Akiego się stąd nie ruszę. Przecież nie zaciągnę jej tam siłą!



- No dobra, jeszcze raz spróbuję ją przekonać. Tak, postaram się być bardziej stanowczy, ale nie chcę jej do niczego zmuszać. Odezwę się potem, pa.



- Powiedziałam NIE. I nie wracajmy do tego tematu!



- Daj spokój, Kora. Sama mówiłaś, że chciałabyś mieć własny domek z ogródkiem...
- No właśnie: MÓJ WŁASNY, a nie twojego ojca czy twój!
- Jak się przeprowadzimy, będziesz miała bliżej do mamy. Nie będę ci kazał siedzieć z ojcem. Możesz nawet całe dnie być poza domem, jeśli tylko nas nie zaniedbasz.
- Skoro tak, to myślę, że mogłabym zamieszkać u mamy z Akim, a u was tylko być gospodynią.
- Kora... - Iwowi ścisnęło się serce.
- Dobrze, przeprowadzimy się, ale jeśli twój ojciec będzie nieznośny, odejdę.
- Dobrze - przystał na to Iwo.




- Dlaczego jeszcze nie ma kolacji?! - pieklił się teść Koryny. - Jestem głodny! Jak ty dbasz o starego człowieka?!



- Jak tata jest głodny, to niech tata zrobi sobie kanapkę - odparła kobieta. - Ja czekam z kolacją na Iwa, który wróci za dwie godziny.



- Ty przebrzydła małpo! - krzyczał. - Tak traktujesz swojego teścia? Tak o niego dbasz? Ciekawe, co na to powie twój mąż!



- Synu, ta twoja Kora to jeden wielki, śmierdzący leń i okrutny babsztyl! Powinieneś ją tłuc ile wlezie!
Iwo, zapoznany już ze sprawą, ostatecznie przyznał rację żonie. W dodatku był jej wdzięczny za pyszną, gorąca kolację i za miłą rozmowę. Jednocześnie jednak nie chciał rozgniewać ojca.
- Postaram się przemówić jej do rozsądku - oświadczył blondyn.
- Chcę to widzieć.
- No, dobrze...

Panią Ewrkin zastali w sypialni, układającą świeżo wyprasowane ubrania w szufladach.
- Kora? - zawołał Iwo.
- Dlaczego nie mówisz do niej "skarbie", "kochanie" czy "kotku"? - wtrącił się Iwan.



- Nie jestem żadnym kotkiem - warknęła kobieta.
- Nie powinnaś tak traktować ojca - jej mąż przeszedł do sedna sprawy. - Ma już swoje lata i...
- I dwie pary sprawnych rąk i nóg! - dokończyła za niego. - A ja miałam prasowanie do skończenia! Poza ty myślałam, że...
- Jego nie obchodzi, co myślałaś - dodał teść. - Iwo, wymierz jej jakąś karę do cholery!
Przez chwilę mąż z żoną mierzyli się wzrokiem. Widziała na jego twarzy jakieś wahanie. Zdała sobie sprawę, że tak naprawdę to Iwo stoi po JEJ stronie!
- Najpierw przeproś tatę - powiedział Iwo, spuszczając wzrok.
Dziewczyna w środku aż zawrzała ze złości na tego padalca, na tę marionetkę Iwana Ewerkina!
- Żartujesz chyba! - powiedziała z wyrzutem, patrząc niemal morderczym wzrokiem. - Nie zrobiłam nic złego i ty dobrze o tym wiesz!



- Wstrętna smarkulo! - starszy mężczyzna zręcznie wyminął syna i znalazł się naprzeciwko synowej. - Tylko poczekaj - jeszcze nauczę cię pokory! Będziesz mnie błagać o przebaczenie!



- Jeśli cokolwiek zrobisz mojej żonie...
- Ale synu! Obraziła mnie!
- ... to... pożałujesz!
Na to starszy Ewerkin tylko się zaśmiał i wyszedł z pokoju.
Usłyszał chlipanie. No nie, jeszcze tego brakowało!



- Kora, przepraszam, no...
- Odejdź ode mnie, judaszu! - warknęła, po czym wybuchnęła płaczem.



- Wiedziałam, że mój teść to wielkie, rozwydrzone dziecko, ale... Mój mąż jest jeszcze gorszy!
- Nie mów tak, ja naprawdę...
- Jesteś cholernym TCHÓRZEM, Iwo! Rycerz od siedmiu boleści!
- Przepraszam.

Kobieta wyswobodziła się z objęcia i poszła kilka kroków dalej. Jej mąż za nią.
- No i po co za mną leziesz? - zezłościła się. - Idź do tatusia - on ci powie, gdzie masz iść!



- A, i wiesz co? - dodała. - Nie potrzebuję twoich prób obronienia mnie. Sama dam sobie radę!


- Koryna?



Gdy się odwróciła, zobaczyła teścia idącego w jej kierunku z dziwną miną.



- Dogadajmy się - zaproponował teść.
- Zamieniam się w słuch.
- Doszły mnie słuchy, że życie małżeńskie twoje i mojego syna, hm... Nie istnieje.



- Nic ci do tego, co się dzieje w naszej sypialni - warknęła Kora.
- Pewnie jakby ktoś zrobił ci dobrze, to nie chodziłabyś taka wk****** i spięta.



- CO?! - zrozumiała aluzję Koryna. - I jeszcze ty masz być tym kimś?! WSTRĘTNY ZBOCZENIEC!!!
- Skoro mój syn nie potrafi...
Nagle jej dłoń znalazła się na jego policzku, a ona sama wyszła z kuchni trzaskając drzwiami.

Nie powiedziała później mężowi o tym incydencie - nadal miała do niego żal za dzień wcześniejszy. Zresztą jeśli teść będzie nachalny, wyprowadzi się bez ostrzeżenia.

Minęło kilka tygodni. Cała trójka nadal kłóciła się od czasu do czasu, ale nie były to najpoważniejsze sprzeczki. Pewnego wieczoru jednak sytuacja stała się bardzo napięta.



- Jeszcze piętnaście minut tato - poinformowała go widząc, że stoi w drzwiach. On jednak zignorował jej słowa i podszedł bliżej.
- Coś się stało? - zapytała zaniepokojona zachowaniem teścia.
- Ładnie dziś wyglądasz - powiedział.
- Hmmm... Dziękuję - odparła po prostu.
- Tak ładnie, że...



- Aaaaaa!!! - krzyknęła przerażona, po czym z całej siły odepchnęła go.





- Wynoś się stąd, zboczeńcu!



- Nie, ja nigdzie stąd nie pójdę! - odparł, po czym wymierzył jej policzek.
- Ratunku! - krzyczała w przerażeniu.
- Nie drzyj się tak!



Pchnięcie było tak silne, że kobieta uderzyła głową o ścianę i straciła przytomność.





- Było się stawiać, dziewczynko? - zapytał Iwan w myślach.



- Ale teraz to się zabawimy. Ale najpierw...
Wyszedł na chwilę do łazienki. Lejąca się z kranu woda skutecznie zagłuszyła odgłos parkowanego na podjeździe auta.

Przeraził go widok, jaki zastał w kuchni. Serce biło mu mocno ze strachu, a łzy cisnęły się do oczu. Po sprawdzeniu tętna uspokoił się troszkę i próbował ją ocucić. Nagle drzwi kuchenne się otworzyły, a w nich stanął ojciec z uśmiechem zadowolenia na ustach. Nagle Iwowi rzucił się w oczy przedmiot, który trzymał w ręce...
To podziałało na niego jak płachta na byka. W mig zrozumiał wszystko.
- TY BYDLAKU! - krzyknął w furii, po czym rzucił się na starego ojca.



Powalił go na ziemię. Wiedział, że rozbił mu już nos i podbił oko, a może i coś złamał, ale jego sapanie i to, że próbował się podnieść, jeszcze wzmagały gniew syna..
- Iwo, BŁAGAM! - krzyczał starzec, pod gradem kolejnych ciosów. - Zabijesz mnie! PRZESTAŃ!!!
- Iwo? - usłyszał nagle z tyłu.
W swoim szale całkiem o niej zapomniał!
- Dobrze się czujesz? - pomógł jej wstać, a swoim ciałem zasłonił leżącego na podłodze ojca.



- Bogowie, IWO!!! - krzyknęła z przerażeniem. - Coś ty mu zrobił?!



- E, nic takiego. Posprzeczaliśmy się troszkę.



- Troszkę? Przecież on ledwo oddycha! Musimy wezwać karetkę.



- Jeśli chcesz znać prawdę, to... Chciał cię zgwałcić, a może i zabić, a ja mu to tylko uniemożliwiłem! Nienawidzę go i CHCĘ żeby umarł!
- Chcesz iść do więzienia?!
Dopiero po chwili dotarło do niego, co powiedziała Koryna. I jak wiele racji miała...

Mimo wezwania pomocy, Iwan Ewerkin zmarł, a jego syna zatrzymano. Za pobicie ze skutkiem śmiertelnym Iwo został skazany na 8 lat więzienia.

Pierwsze widzenie z mężem było dla Koryny nie lada wyzwaniem.



Ale to nie ona bała się najbardziej.



Nawet nie podniósł głowy, żeby na nią spojrzeć!
- Ewerkin, rusz dupę, żona do ciebie przyszła! - usłyszała za sobą głos pracownika więzienia.
Skazaniec podniósł się niechętnie ze swojego miejsca.
- Mógłby pan zamknąć drzwi? - zapytała mężczyznę. Ten spełnił jej prośbę, zostawiając ją sam na sam z Iwem.



- Iwo, proszę cię, nie unikaj mojego wzroku - poprosiła.
- Niepotrzebnie tu przychodziłaś.
- Nie przyszłam tutaj po to, żeby ci robić wyrzuty - zapewniła go.
- Tylko po co?



- Iwo... - spojrzała na niego smutno.



- Dobrze mnie karmią, w celi mam ciepło, ciepła woda też jest, współwięźniowie... Ci, których już znam, są w porządku. Z twoim bratem jeszcze się nie widziałem. W zasadzie niczego mi tu nie brakuje.
- Cieszę się.
- I to chyba byłoby na tyle?
- Co?
- Kora, po tym, co się stało, nie łudzę się, że mam u ciebie jeszcze jakieś szanse, zresztą to i tak już nie ma znaczenia.



- Miałaś rację - byłem tchórzem. Już do końca życia nim będę, nie potrafię się zmienić. Dopiero teraz widzę, jakim bucem byłem i głupkiem, że łudziłem się, że taka dziewczyna jak ty będzie szczęśliwa z kimś takim jak ja. Nie chcę być dłużej dla ciebie ciężarem, nie chcę robić sobie nadziei, że za te osiem lat będę mógł do ciebie wrócić.
Nagle zamilkł, a łza spłynęła mu po policzku.
- Przepraszam cię za wszystko - wybełkotał, spuściwszy wzrok. - I, Kora, błagam cię, załatw jak najszybciej ten rozwód.


Ciąg dalszy nastąpił.

...

Aaa, zapomniałam!
Brawo, Aki!
Ach, Kora! xD

Ostatnio edytowane przez Liv : 02.09.2016 - 11:10
Liv jest offline   Odpowiedź z Cytatem