[Yuki]

Wspomniane wcześniej już było, że proporcjonalnie ilość tekstu i zdjęć nie jest najlepsza. Zdecydowanie za dużo zdjęć, niekiedy przedstawiają tą są sytuację tylko kamera ustawiona jest pod innym kątem. Na przykład konfesjonał. Rozumiem, że na razie pewnie się rozkręcasz, a odcinki z dwoma, trzema zdjęciami byłyby nużące, ale mówię to tylko na przyszłość. Jednak muszę przyznać, że zdjęcia są śliczne, tutaj absolutnie nie mogę nic zarzucić.

W pierwszej części bardzo ubodło mnie to przeskakiwanie z osoby na osobę. Krótkie akapity, jeszcze przerwy między nimi. Nie wiedziałam do końca na kim się skupić, ponieważ i mężczyzna i kobieta zostali przedstawieni jako równi sobie, a we wprowadzeniu najbardziej polecane jest skupienie się na jednej osobie, albo przynajmniej nie przeskakiwać jak szaleniec z uczuć jednej do drugiej. To nie stwarza odpowiedniej więzi z bohaterem i wybija z rytmu. Może lepiej by było część sytuacji opisać z perspektywy kobiety, a część z mężczyzny, jednak jako dwa następujące po sobie fragmenty? Urozmaiciło by to tekst i odjęło trochę tego chaosu.

Opisy. Zarówno zachowań bohaterów jak i przyrody, obiektów, budynków. Nie powiem, aby powalały, są dość przeciętne, brakuje im finezji. Ale to pewnie przez moje wybredne gusta, jednak przeszkadza mi jednozdaniowy opis katedry o której można by napisać osobne opowiadanie. Szczególnie, że to fotostory na razie utrzymuje się w tajemniczych klimatach, więc wskazane byłoby rozbudowanie opisów, dodałoby to objętościowo tekstu i wzbogaciło całość.

Jeszcze jedna kwestia - uczucia, które wydają się omijać bohaterkę szerokim łukiem. Rozumiem, że jest twardą kobietą, niewzruszoną i hartowaną przez wiele lat (15?), ale nie rozumiem w takim razie dlaczego zaczęła nagle płakać po wyjściu z taksówki, a przy konfesjonale, poruszając kwestię dla niej dość znaczącą, która zagrażała jej życiu, nie odczuła nic, oprócz znużenia i frustracji. O co chodzi? Skup się na tym, bo osobiście uważam, że brakuje ekspresji temu fotostory.

Oczywiście nie chcę się skupiać tylko na tych złych cechach, ponieważ nie o to chodzi, żeby komuś pokazać jaki to on jest beznadziejny, bo ten tekst zdecydowanie taki nie jest, tylko staram się wytknąć błędy, które możesz poprawić i w przyszłości wykorzystać do lepszego pisania. Ubezpieczam się, bo bywają tacy, co się obrażają. Także generalnie czytało się przyjemni, lekko, szybko. Zabrakło paru elementów, o które możesz potem wzbogacić tekst, ale nadrabiasz pięknymi zdjęciami. Dwa pierwsze - mistrzostwo. Również pierwsze zdjęcie pastora jest niesamowite.
Pisz dalej, może skusze się żeby poczytać.