Szansa

[Mroczny Pan Skromności]

Pewnie się zdziwisz, ale masz nowego czytelnika. Od razu mówię, że nie jestem dziewczyną.
W trzy dni(!) przeczytałem A Neverending Dream, Powrót do przeszłości i Szansę. To pierwsze uznałem ze denne, ale moja niezawodna intulicja kazała mi czytać. Gdy przeczytałem Szansę, nie miałem wątpliwości: jesteś the best! Ogólna ocena 10/10; ocena odcinka 10/10

[Bezimienna]

zabij mnie

zostały mi jeszcze dwa odcinki i mam nadzieje że sie z tym uwinę ale jestem pod ogromnym wrażeniem

[Liv]

Dziękować za wszystkie komentarze ;]
Dzisiaj krótko, ale bardzo treściwie.


XXXII
Role się odwracają

Listopad



Obudził się. Ze snu nie wytrącił go bynajmniej koszmar, bo wszelkie marzenia senne zniknęły wieki temu. Była to jakaś dziwna siła, której nie można jednoznacznie określić. Stojąc jeszcze na granicy mary i rzeczywistości, próbując zrzucić z siebie resztki snu, pomału w głowie tworzył mu się obraz rzeczywistości.
Ciemny pokój, do którego wpadała mała wiązka świtała latarni ulicznej. Nie zasłonił okna, co w ogóle ostatnimi czasy było w jego zwyczaju, podobnie jak powroty do domu po północy (czy oby na pewno?) lub nawet nagminne zapominanie, by spojrzeć w lustro – to, co kiedyś było nie do pomyślenia w jego przypadku, teraz zdawało się być codzienną rutyną, praktykowaną przez wiele lat.
Niedługo potem zorientował się, że jego miejscem spania była kanapa w salonie, a zamiast piżamy miał na sobie ubranie. To zaś nadawało się wyłącznie do prania, lekko przybrudzone, z którego unosił się nieprzyjemny zapach papierosów i alkoholu. Także powszechność dnia codziennego, który ciągnął się od nie tak dawna.
Podniósł się z posłania i zaspanymi oczyma spojrzał na stojący na szafce zegar. Była czwarta nad ranem.
W gardle miał sucho, postanowił się napić wody. Gdy otworzył lodówkę, wśród pustek na półkach, stała jedna, jedyna, pusta w dodatku, butelka po wodzie. Niezadowolony z takiego obrotu spraw, udał się do łazienki przypominając sobie wcześniej, że przecież kuchenny zlew jest nieczynny i że cały czas zwleka z skontaktowaniem się z hydraulikiem.
Nigdy nie lubił wody z kranu, jednak teraz było mu to obojętne. Jak wszystko, tak naprawdę. Gdy podniósł głowę z nad umywalki, odskoczył, przestraszony tym, co zobaczył w lustrze. Zobaczył tam potwora, bo tak to w myślach określił.
Owy potwór miał bladą cerę, doszczętnie zarośniętą, podkrążone oczy, które patrzyły otępiale, włosy, które od dawna nie witały się z grzebieniem i usta, jakby usilnie wyprostowane, bez żadnego wyrazu.
Przełamał się, i raz jeszcze przybliżył głowę do szklanej powierzchni.



Skądś znał te oczy, kolor włosów wydawał mu się być znajomy, podobnie jak rysy twarzy. Kto by pomyślał, że jego własne odbicie przyprawi go kiedyś o taką reakcję, że aż nie pozna samego siebie... Że tak się zmieni...
Nie mógł tego zrozumieć. Co się stało? Dlaczego zmienił się w taką bestię? Gdzie się podział stary Dustin, ten porządny, zawsze zadbany facet, którego znał? Dlaczego TERAZ było już mu wszystko jedno?!
Tak, właśnie do takiego wniosku doszedł. Stoczył się, bo nie widział sensu, by utrzymać się na powierzchni. Zrobił to samo, co jego kumple, z którymi prawie co wieczór przepijał resztki swojego życia. Więc jakim cudem w ogóle znalazł się ponad nimi?
Wróciły wspomnienia. Już znał odpowiedź. I chociaż niegdyś tak usilnie próbował walczyć z myślami o swojej felernej przeszłości i zrujnowanym życiu, teraz musiał do tego wrócić, spojrzeć na to inaczej. Wtedy patrzył z góry, teraz – z dołu, nie wiedzieć jak głębokiego.

Miał wszystko: pracę, dom, rodzinę, studiował... W jednym momencie przekreślił wszystko. Ale chwileczkę... ON przekreślił? Przecież to nie on wtedy był z Bartkiem w mieszkaniu czy na zabawie. On wtedy odpokutowywał w więzieniu. I tęsknił – tak mocno i szalenie. Kiedy wyszedł, okazało się, że nie miał za czym. Zawalił mu się cały świat, marzenia gdzieś prysły, bo wszystkie wiązał z nimi – jego ukochanymi – żoną, dwójką dzieci. Dla nich było to wszystko. Chciał, żeby to im było dobrze...
Teraz, patrząc na to z perspektywy czasu zastanawiał się, dlaczego nie walczył. Lily... Nagle przed oczami stanęła mu tamta scena. Płacz ukochanej, która za nim tęskniła, która tak naprawdę pierwsza wyciągnęła rękę do zgody. Odrzucił ją, zadufany sobie, przeklinając ją za to, co z nim zrobiła. Ale czy teraz, kiedy widzi, do czego to doprowadziło, jest szczęśliwszy niż kiedyś?
Wtedy uważał to za najlepszy wybór. Tej jesiennej nocy, parę miesięcy po tych wszystkich wydarzeniach, zaczął uświadamiać sobie, że to była najgorsza decyzja. Dlaczego jej wtedy nie wybaczył? Przecież żałowała. Dlaczego był aż tak na to ślepy?
Zostało mu to do teraz. Swoje „ja” gdzieś zatracił. Jakoś utrzymywał się przy życiu fizycznym, ale w jego duszy panowała pustka. Robił wszystko tak machinalnie, jak robot pozbawiony uczuć. Nie chciał się do tego doprowadzić, ale... na własne życzenie się znalazł z powrotem w tym bagnie. I nie widział tego, przekonany, że teraz idzie dobrą drogą.
Poszedł do sypialni, otworzył szufladę i wygrzebał z niej zdjęcia. Te straszne dowody zbrodni przeciwko niemu, które popełniła jego żona, też tam były. Ale oprócz nich zostały mu jeszcze te, które robili, gdy byli razem. On i Lily. Nagle, nie wiedzieć skąd, porównując jedne do drugich ujrzał ogromny kontrast. Wpatrywał się w oblicze swojej żony - kiedy była z nim, zawsze się śmiała, była tak prawdziwa, tak szczera. Jakby zamknięta w kartce papieru uśmiechała się do niego, żywego, siedzącego teraz na łóżku i rozważającego to wszystko. Przy Bartku wydawała się być taka nieprawdziwa, jakby to była zupełnie inna kobieta.
Więc czemu uznał tą – sztywną, nieprawdziwą – za swoją żonę? Co się stało z tamtą drugą, którą kiedyś nazywał „MOJĄ”? Gdzie ona się podziała?
Zło ma większą siłę przebicia, mówi się, że jest medialne*. Jest bardziej widoczne w świecie niż dobro, wręcz modne. Ludzie nauczeni są karcić, a nie dawać pochwały... I nagle zrozumiał, że on uległ jego wpływowi. Białe zrobiło się czarne i na odwrót. Źle ją ocenił i w dodatku na dobre wyrzucił ze swojego życia...
Zrobiło mu się przykro i tak jakoś smutno. Musiał przed samym sobą przyznać się do winy – skrzywdził niewinnego człowieka i przy okazji zadał cierpienie i samemu sobie. A jak ona musi się teraz czuć? Jak czuła się w momencie, gdy PRZEZ NIEGO waliło się jej życie, kiedy on myślał, że przez nią rozpada się jego własne? Przecież ona też miała plany, marzenia związane z nim, z ich rodziną...
Jak mógł to zrobić dzieciom? Skąd u niego wzięło się tyle nieczułości, taki brak miłości i obojętność na ich los? W końcu, czy nie robił tego wszystkiego dla nich? Nie zakuwał po nocach, pracował, by utrzymać siebie i odłożyć trochę pieniędzy na bilet lotniczy do Polski? Tak się przecież zarzekał, że są dla niego wszystkim, a teraz może pytają się „gdzie jest NASZ tata?”.
To wszystko w głowie mu się nie mieściło. Zaczął płakać nad swoim losem tak rzewnie, jak nigdy...

A myśli, jak to naprawić i czy w ogóle da się jeszcze coś zrobić, przyszły później...



*przemyślenie mojej polonistki

I takie małe coś, nawet nie w ramach bonusu:
http://img687.imageshack.us/img687/8485/whoiamc.jpg

[Mroczny Pan Skromności]

Pierwszy!
Ja też jestem smutny... że tak krótko. Jedna scena, to mało, jak dla mnie. Ale to jedyna negatywna rzecz. Reszta, jak zwykle super. Ale ten Dustin teraz wygląda! Aż się przestraszyłem. Moja ocena 10/10.

PS. I trochę mało zdjęć, ale to nic

Edit: Fajny ma Dustin makijaż

[Sandy]

Ten odcinek naprawdę mnie wzruszył. Naprawdę świetnie opisałaś te wszystkie przemyślenia Dustina. Tak jak napisałaś - krótko, ale treściwie. Zastanawiam się co Dustin teraz zrobi. Zaryzykuje i wróci, prosząc Lily o przebaczenie (to by pasowało do tytułu), czy pogrąży się jeszcze bardziej. Może Marianne potrafiłaby nakłonić go do powrotu (o ile w ogóle ma jeszcze z nim kontakt)?

Zrobiło mu się przykro i tak jakoś smutno.

Przykro i smutno to dla mnie to samo Ale wiem co chciałaś przez to wyrazić.
Hm... przepraszam, ale nie potrafię się zdobyć na bardziej wyczerpujący komentarz ^^
Mam nadzieję, że kolejna część pojawi się w miarę szybko, bo mam nadzieję zobaczyć Dustina i Lilkę znowu razem ^^

[Volturia]

Masz rację - krótko i treściwie. A z jakim uczuciem!
Dobrze, jak nie świetnie opisane uczucia Dustina.
Wierzyłam gdzieś w głębi serca, że się złamie... No a dzieci? Jego dzieci? - to kiedyś musiało nadejść.
Ten Dustin mi się nie podoba,ale czuje, że wraca ten jedyny i niepowtarzalny ;]

Pozdrawiam, VOLT

[Libby]

Ale dziś obrodziło w odcinki ! Właśnie sobie myślałam, że jeszcze tylko Szansy i Why me? mi brakuje a tu proszę .
W końcu się doczekałam .
Bardzo dobry odcinek. Łapie za serce... Świetnie ukazane uczucia.
Miedziałam, że w końcu to dotrze do Dustina. I tak długo wytrzymał bez dzieci...
Na pewno będzie starał się im to wynagrodzić.
Musi się facet wziąć za siebie i lecieć do Polski. Ciekawa jestem, jak zareaguje Lily .
Z niecierpliwością czekam na kolejną część. Nie zostawiaj nas więcej na tak długo !

[Charionette]

Szkoda, że tak krótko
Odcinek jest super. świetnie opisane uczucia.
W ogóle akcja posuwa się do przodu
Bardzo mi się podoba....

NARESZCIE WSZYSTKO PRZECZYTAŁEM!

Jak zwykle nie wiem, co napisać Może tyle, że to jest BOSKIE!
Jakoś nie mogę nic więcej napisać... Oniemiałem z zachwytu, dosłownie.
Jejku, piszże szybciej ten odcinek ;D

Krytyki nie ma, bo w tym momencie to FS na nią nie zasługuje

Bonus świetny!

EDIT: Ciekawe co czułaś, kiedy zobaczyłaś tu mój komentarz

[Liv]

XXXIII
Gdy niebo z ziemią się styka...

19 XII


Kolejna zarwana noc, znowu bolące oczy. Wiedziała, że zamiast iść z tym do okulisty, może po prostu się porządnie wyspać i lepiej jej to zrobi, bo tu chodziło nie tylko o narząd wzroku. Chciała jeszcze przed świętami skończyć to tłumaczenie, jednak miała z tym troszkę kłopotów. Trzeba było się przygotować na nadchodzące święta. Chociaż zostało już niewiele czasu, końca tej krzątaniny nie było widać. I chociaż cały swój dzień poświęcała tak naprawdę na różne zajęcia, to i tak ciągle brakowało jej czasu. W międzyczasie do jej napiętego harmonogramu coś jeszcze wpadło i... klapa totalna. Ostatnio takich niespodziewanych obrotów spraw było więcej. Przypomniała sobie dzisiejszą wizytę taty. Nie będzie go na wigilii, bo znowu ma jakiś wyjazd służbowy (księgarnia prężnie się rozwija, stąd te nieustanne spotkania z różnymi osobistościami). Co teraz zrobić? Czy w ogóle coś przygotowywać? Dla siebie samej nie opłaca się robić takiego zamieszania, dzieci są jeszcze małe, więc tym bardziej jest im to obojętne.
Męczyło ją to wszystko. Nie brakowało jej na co dzień radości (wszak Tania i Wiktorek zdolni są do wszystkiego...), ale na dłuższą metę wychodziło, że życie wcale jej nie cieszy. Chociaż na zewnątrz się śmiała, w środku nosiła coś w rodzaju smutku, beznadziejności. Próbowała to ukryć sama przed sobą, a cóż dopiero przed znajomymi.
Zapomniała o tym, co się stało, jakoś ułożyło jej się życie. Tak naprawdę od tamtego dnia niewiele się zmieniło. Może dlatego dość szybko się z tym pogodziła? Jeszcze parę tygodni po tej nocy zrywała się na każdy dźwięk telefonu i patrzyła z nadzieją na wyświetlacz. Drzemała w niej jakaś nadzieja, że się rozmyśli, że wróci... Ale z biegiem czasu po prostu zapominała. Zaraz po powrocie do domu wyjaśniła wszystko Tanii i dzięki temu ustrzegła się przed ewentualnymi późniejszymi pytaniami. Wtedy, gdy jeszcze nie ochłonęła po tym wszystkim, powiedziała jej, że tatuś kiedyś wróci. Ale owe kiedyś nie nadeszło i wiedziała, że nie nadejdzie. Rozwód pewnie załatwi bez konieczności widzenia się z żoną. Zresztą jej było wszystko jedno, bo wiedziała, że ani teraz, ani w przyszłości nie będzie chciała się ponownie wiązać z żadnym mężczyzną.
Wyłączyła w końcu swoje narzędzie pracy, następnie udała się do łazienki, by zmyć z siebie brudy całego dnia, ochłonąć, zrelaksować się, przemyśleć to i owo... Ostatnim punktem programu dnia powszedniego było położenie się w łóżku i spanie przez parę godzin. Jej synek czasami potrafił się budzić w środku nocy, zmywając swojej mamie kolejne minuty, niekiedy wręcz godziny, snu z powiek.
Leżała otulona pościelą, czekając na sen, gdy bezkresną ciszę, panującą wokoło, przerwały jakieś szmery dochodzące zza drzwi. Zaczęła nasłuchiwać. Z każdą sekundą napełniał ją coraz większy strach, serce waliło jak oszalałe.
Ktoś był w jej domu.
Nie wiedziała, co robić. Niemal sparaliżowało ją, bała się poruszyć czy nawet oddychać. Chwila niepewności się wydłużała. W głowie pojawiały jej się najczarniejsze myśli i domniemania co do tożsamości owego włamywacza. Nie umiała przewidzieć jego następnego kroku. A jeśli pójdzie do pokoiku Tanii Tereski* i coś jej zrobi? Jak ona jej wtedy pomoże? Niestety, jej podejrzenia sprawdziły się. Słyszała charakterystyczne skrzypnięcie drzwi pokoju córeczki. Łzy cisnęły się jej do oczu, bezsilność zalewała jej serce. Chciała, żeby ten koszmar się skończył. Jeśli to złodziej, to niech weźmie co chce i odchodzi, byleby zostawił w spokoju ją i jej dzieci.
Na chwilę zapadła cisza. Co on tam robi? Jej przerażenie osiągnęło jednak zenitu, gdy kroki stawały się coraz głośniejsze. Intruz dobrze musiał znać ten dom, bo wiedział, gdzie co jest. A przynajmniej Lily odniosła takie wrażenie.
I w którejś sekundzie pojawiła się myśl. Jedna, jedyna, krótka.
Dustin.
Drzwi się otworzyły. Nie wytrzymała.

***

- Odejdź, zostaw nas w spokoju! – wyłkała słabym głosem
Było słuchać tylko jej żałosne chlipanie. Wzmogło się, gdy obcy, zamiast spełnić jej błaganie, zaczął się do niej zbliżać.
- Proszę, nie...! – nie była już w stanie nic więcej powiedzieć, czekając na najgorsze – Don`t hurt me, please...
- I won`t do it – usłyszała znajomy głos – Any more.
Dopóki nie zaświeciła się lampka nocna, nie mogła w to uwierzyć. Jeszcze nigdy nie była tak szczęśliwa na jego widok. Zapominając o tym wszystkim, rzuciła się mu w ramiona.



Te zaś ją przyjęły i utuliły. Strach zniknął. Zamiast niego pojawiło się nieopisane poczucie bezpieczeństwa.
Jednak chwilę później, gdyś wracała do niej świadomość, poczuła się strasznie głupio. Zaczęła się karcić w myślach – pomimo wszystko nie powinna do tego dopuścić, on już nie był jej mężem, nie miała do niego żadnego prawa. Tylko... Dlaczego zachował się właśnie tak? Czy ujęły go jej łzy? A jeśli, to dlaczego TERAZ, a nie parę miesięcy temu?
- Przepraszam, nie powinnam – zreflektowała się w końcu i próbowała wyzwolić się z uścisku. Wtedy jej towarzysz zapytał:
- Na pewno tego chcesz?
- Nie, nie chcę – odparła bez namysłu – Ale tak będzie lepiej – dodała, już bardziej rozsądnie.



Usiadła na łóżku. To emocje ją do niego przykuły. Wpatrywała się w jakiś nieistniejący punkt i próbowała ułożyć sobie całą tą sytuację w logiczną całość. Ciągle nie mogła uwierzyć, że to się dzieje naprawdę.
- Lily – dźwięk jej imienia z akcentem, którego dawno już nie słyszała, wyrwał ją z ledwo rozpoczętych rozważań – Przepraszam.
Wpatrywała się w niego niedowierzającym wzrokiem. Klęczał przed nią, a w jego oczach widziała tyle żalu i błagania, jak nigdy.



- Za wszystko, co zrobiłem nie tak, a było tego sporo – ciągnął dalej – Wyrządziłem krzywdę nie tylko tobie i dzieciom, ale wydając wyrok na nas, kara i mnie nie ominęła. Odkąd to zrozumiałem, każdy dzień bez przebaczenia wydawał się być kolejnym dniem spędzonym w piekle.
- Tak samo było ze mną – dodała, prawie niesłyszalnym głosikiem
- Wiem – opuścił głowę – Jeśli tylko wybaczysz mi moją głupotę i pozwolisz mi się wykazać, obiecuję - odpokutuję wszystko.
- Ja też nie byłam bez winy – patrzyli sobie prosto w oczy – A wybaczyć... Wybaczyłam już dawno, chociaż wtedy tego nie dostrzegłam.
- Dziękuję – wdzięczność wręcz biła z jego głosu
Na chwilę oboje zamilkli. Jakby ich światy – wydawałoby się – złączone, nagle się zerwały. Jednak nie na długo.

- Ale to nie jedyna rzecz o którą chciałem cię prosić – zaczął, znowu zatrzymując spojrzenie na jej twarzy – Wierzę, że da się to naprawić. Wierzę również, że to, co nas łączyło, da się odratować... Dajmy naszej rodzinie i miłości jeszcze jedną szansę. Jeśli się nie uda...
- Ale tak nie będzie – odparła z przekonaniem Lily - Klucze do mojego serca oddałam tylko jednemu mężczyźnie i jemu zawsze uda się tam dotrzeć. Ja nigdy w niego nie zwątpię.
- Maleńka... – nie mógł skończyć, bo słowa nie umiały mu przejść przez gardło
- Ja ciebie też, Dustin – ale ona wiedziała, bo chociaż niekiedy zagłuszone, te słowa zawsze brzmiały w jej głowie. Aż do końca.


***

20 XII

Ten ranek był jakiś inny. Mama był tak wesoła jak nigdy, co nie umknęło uwadze jej córeczki.
- Dziadziuś psyjedzie? – zgadywała
- Nie, ale będzie ktoś inny zamiast niego – wręcz biła od niej radość
- Ciocia, wujek, Majeciek i Kinia? – próbowała dalej
- Też nie – odpowiedziała – Potem zobaczysz. Ej, zaraz leci „Bebi”**!
Mała zerwała się jak na alarm. Telewizyjna laleczka Bebi była jej idolką i jeśli Tania przegapiła chociażby jeden odcinek, była w stanie przez cały dzień marudzić.
Pobiegła do salonu, ale nie od razu wgramoliła się na kanapę. Jej uwagę przykuły dźwięki wydobywające się zza uchylonych drzwi pokoju mamy. Zaciekawiona, podeszła bliżej i wychyliła główkę. Jakże bardzo się zdziwiła, gdy zobaczyła, co jest grane!
Jej reakcja przypominała zachowanie jej mamy sprzed kilku godzin. Zdziwienie, niepewność, niedowierzanie. Czy ten pan to na pewno jej tata?



Wyglądał tak jakoś inaczej, a przynajmniej takie odniosła wrażenie. W sumie nie dziw, że go nie poznała – przecież w swoim krótkim życiu tak bardzo brakowało jej widoku taty. Czyżby teraz miało się to ostatecznie zakończyć?
Weszła do pokoju tak cichutko, jak się tylko dało. Mężczyzna nie zauważył jej, zajęty rozpakowywaniem. Wyciągał rzeczy z torby, układał na półkach i tak w kółko. A ona tak stała i wpatrywała się w niego, cały czas onieśmielona. W końcu zapytała niepewnym głosikiem:
- Tatuś?
Ten natychmiast obrócił się w jej stronę, ale nic nie powiedział. Mała zaczęła się nagle bać. Gdyby to był tatuś, na pewno nie stałby tak teraz i nie wpatrywał się na nią tak, jakby jej nie znał. Zaczęło jej się zbierać na płacz. Wtedy właśnie, prawie załamana na duchu dziewczynka, znalazła się w jego uścisku. I jedyne słowo, na jakie się zdobył, brzmiało „Tania”. I nic więcej. Ale nie trzeba było większych słów, by przywrócić mu należyte miejsce w jej maleńkim, kochającym serduszku. Miejsce taty – kochającego i wymarzonego, bohatera z dzieciństwa i wzoru mężczyzny na całe życie.


Ale swojego bohatera miała nie tylko Tania. Potrzebował go również jej braciszek.
Wiktor Aaron był chłopcem bardzo płaczliwym i nieśmiałym, co bardzo smuciło jego mamę. Ona tez taka była w jego wieku i wiedziała, z czego to wynikało. Wiedziała również, jak można z tego wyleczyć chłopca, brakowało jej tylko środków. Aż do tego dnia.
Mały miał poznać swojego tatę przy śniadaniu. Znał go już co prawda tak mniej więcej ze zdjęć i opowiadań mamy, ale wiadomo było, że sama wiedza nie wystarczy.
Ledwo co Lily założyła mu buciki, Wiktorek już chciał wypróbować swoje nowe umiejętności. Z czasem chodzenie przestawało mu wystarczać, więc uczył się biegać. Najlepiej przez gonitwę za starszą siostrą, której ta forma zabawy bardzo się podobała.
Gdy tylko Tania pojawiła się w zasięgu jego wzroku, rzucił się pędem do przodu. Jego mama, widząc, co się dzieje, krzyknęła za nim tylko: „Wiktor, nie leć tak!”. Więcej nie zdążyła zrobić, gdyż chłopiec zdążył potknąć się o własne nóżki i upaść. Lily już chciała mu biec na ratunek, ale ktoś ją wyprzedził.
- Boli? – w pustym korytarzu ten inny, łagodny głos taty chłopca, brzmiał tak jakoś dziwnie, ale szczerze.



W odpowiedzi dastusiątko pokiwało głową. Dustin podwinął mu nogawkę spodni do kolana, na szczęście to nie było nic poważnego.
- Zaraz nie będzie boleć - powiedział, po czym przytulił zapłakanego chłopca, który po niedługim czasie się uspokoił.
Później bywało jeszcze wiele podobnych sytuacji, ale tylko ta jedna sprawiła, że tata stał się dla Wiktorka prawdziwym bohaterem, uwielbianym i będącym wzorem do naśladowania, nie tylko w dzieciństwie, ale i w dorosłym życiu ***.


*Tymczasowo także Wiktora A., o czym już nie wspominałam tam, bo po prostu nie mogłam przy takim napięciu
** Wiem, nie umiem wymyślać nazw bajek
*** Jak ktoś chce, może to potraktować jako zapowiedź AND 4/5, chociaż nie wiem, czy takowy powstanie



Epilog


To cud, że tej nocy w ogóle udało jej się zasnąć! Z tych nerwów niejedna na jej miejscu oczu by nie zmrużyła, a ona potraktowała tą noc tak jak każdą kolejną. Czy nie zdawała sobie sprawy, że kolejne nie będą już tak wyglądały?
Ale spokojny sen musiała odrabiać w czasie dnia. Patrząc na nią nie dało się nie zauważyć jej zdenerwowania. Nie mogła spokojnie ustać czy usiedzieć na miejscu, chociaż było to wręcz wymagane w co poniektórych sytuacjach. Bo musi wszystkiego dopilnować, każda rzecz musi być w tym wyjątkowym dniu dopięta na ostatni guzik... Ale w tym swoim rozdrażnieniu, kiedy każda rzecz leciała jej z rąk, a usta się nie zamykały, była jeszcze jakby w drugim świecie, w którym nie mniej wrzało.
Znalazły się tam wszystkie myśli dotyczące przyjęcia, plany, przypominki, ale niewielkie, bardzo szczególne miejsce poświęciła na wspomnienie od czasu do czasu drugiego bohatera dnia dzisiejszego. Jak on się teraz czuje? Czy w tak doniosłym i ważnym dla nich obu dniu potrafi być wyluzowany i spokojny jak zawsze? Przecież nie zbagatelizuje tak ważnego wydarzenia... Zresztą, skąd u niej takie myśli? Może się też zamartwia, ale tego po sobie nie pokazuje? On tak ma. Jak się z niego nie wydobędzie pewnych myśli, to zostaną one w tej głowie aż na wieki. Dobrze, że zacznie się to zmieniać. Dopóki będą razem... Zresztą, dzisiaj sobie to przyrzekną! Jakie to dziwne – teraz przysięga, a potem się okaże, że więcej go przy niej nie będzie aniżeli będzie. Czym są wakacje i święta w porównaniu z całym rokiem?
Można uznać to za nierozsądne. Oboje są młodzi, nie mieszkają na stałe razem, w dodatku dzieli ich cały ocean; w każdym momencie może im się odwidzieć ta cała wielka miłość i tak naprawdę nieprędko zaznają, co to znaczy być mężem i żoną, chociaż teoretycznie nimi dzisiaj zostają... Czyżby miał to być sprawdzian? Może jak wspólnie przebrną przez te wszystkie przeszkody, ich więź się umocni? Nie znają się wcale tak długo – czy chcą udowodnić światu, że dwa lata znajomości wystarczą, żeby stworzyć dobry, stabilny związek na całe życie? A może po prostu chcą to mieć już za sobą?
Ale oni mieli plan, który chcieli zrealizować. Powiedzieli najbliższym, że są gotowi teraz się z tym rozprawić i że im się uda. Wiedzieli, że małżeństwem tak naprawdę zaczną być dopiero za parę lat. Po skończeniu studiów miał wrócić do Polski i tym samym zapoczątkować sielankę zwaną pożyciem małżeńskim. Co najmniej z licencjatem, z całym zasobem możliwości i wizji przyszłości dotyczących kariery zawodowej. Później rodzina miała się rozrosnąć – on by pracował, ona była przy dzieciach i w międzyczasie też pracowała. A on w ciągu paru tych lat poduczyłby się jeszcze tego okropnego polskiego, żeby z teściem o interesach porozmawiać w jego ojczystym języku i żeby, przede wszystkim, móc bez problemu wychowywać dzieci.
Fakt – oboje mogli wyjechać do Stanów, gdyż znają język, są obywatelami, nie mieliby problemów.
Mogli pójść na łatwiznę. I nie zrobili tego. Ze świadomością, że nie będzie łatwo osiągnąć celu ale i przekonani, że uda się, mieli się w dniu obecnym tego podjąć. Przypieczętować swój wybór przed Bogiem i najbliższymi. Ale przede wszystkim przed samymi sobą.

Analizowała to wszystko raz jeszcze. Bała się, że po rozważeniu tego ponownie będzie musiała powiedzieć „nie”, jednak końcowym efektem była niepewność. Potęgowało ją napięcie wiszące od samiutkiego rana w powietrzu. A może to z niepewności wzięło się to zamieszanie i drżenie rąk?
Niekiedy chodziły jej po głowie myśli typu: „chciałabym mieć to już za sobą”. Chwilkę później zastanawiała się, czy oby na pewno. Taki piękny dzień przed nią! To trzeba przeżyć. W szczególności te głupie przygotowania, bo później to już z górki. Zresztą, przecież nie będzie musiała sama stawić czoła gościom weselnym. Może właśnie teraz, kiedy go nie ma, jest jej trudniej to wszystko ogarnąć? Przy nim zawsze jest spokojniejsza, bardziej opanowana. Wie, że może na niego liczyć i to jest klucz do sukcesu. A ta pewność bierze się z miłości! A od tego dnia będzie tego absolutnie pewna, przynajmniej przez większość czasu... Nigdy nie wiadomo, co los dla nas przyszykuje i z czym będziemy musieli się zmierzyć wcześniej czy później.

W końcu przybrana w skromną, białą suknię, z welonem upiętym we włosach, ostrożnie poczłapała na dwór. Wdzięczna swoim drogim paniom – stylistkom, czyli Ani, babci i Kini, władowała się do samochodu, równocześnie się ciesząc, że jedno ma za sobą. Wyglądała ślicznie, chociaż nie było w jej stroju żadnego przepychu. Cała ta impreza kosztowała niemało, a nie chciała narażać bliskich, w szczególności ojca, na nadmierne koszty. Miała to być skromna uroczystość ze mszą w kościele i weselem w restauracji niedaleko domu Ani. Przepych nie był w tym dniu istotą sprawy. I to się udało osiągnąć organizatorom.

Udało się uzgodnić z księdzem, żeby mszę troszkę zmodyfikować na wzór amerykańskich ślubów. Chodziło tu przede wszystkim o to, że panna młoda miała być poprowadzona do ołtarza przez ojca, a po wymianie obrączek miał nastąpić symboliczny pocałunek młodej pary, po czym msza byłaby kontynuowana.

Wszystko na szczęście poszło zgodnie z planem. Panie dojechały z prawie dwuminutowym opóźnieniem, przed wejściem do świątyni czekał już Wiktor wraz ze świadkami, którymi zostali państwo Stewart, przyjaciele narzeczonych. Chwilkę później Lily, prowadzona pod rękę przez swojego ojca, kroczyła po czerwonym dywanie w głąb kościoła, gdzie czekał na nią ukochany.
Nawet tym razem miała rację! Pan Wing, wydawało się, był spokojniejszy niż goście w ławkach! Uśmiechał się łagodnie tak naprawdę przez cały czas. Jedynymi wyjątkami były sytuacje, gdy musiał się spotkać ze wzrokiem przyszłej żony. Wtedy jego oblicze jeszcze bardziej się rozpromieniało. Lily była dla niego w tym dniu całym światem – nie spuścił z niej oczu, gdy stawiała kroki na czerwonej wykładzinie biegnącej przez środek budynku. Pomimo zdenerwowania wydawała mu się być najśliczniejszą kobietą na świecie. I to przeświadczenie – była tylko jego! Już na zawsze. A wieczność zaczynała się tego ciepłego, lipcowego popołudnia.

Msza rozpoczęła się równo w południe. Wraz z biciem dzwonów, inny rytm zaczęły wybijać serca zgromadzonych, w szczególności młodej pary. Lily miała niemal wybuchnąć z tego podenerwowania, ale zanim miało to nastąpić, próbowała się rozluźnić. W czasie czytań i kazania było w miarę spokojnie. Przed samą przysięgą zaczął się najgorszy etap. I wtedy nastąpił ten pamiętny moment, kiedy na niego spojrzała. Odpowiedział jej uśmiechem, pocieszył i uspokoił. Nawet mogła mu odpowiedzieć tym samym! Ale co najważniejsze – nabrała pewności. Z mocą wypowiedziała słowa przysięgi i z miłością włożyła narzeczonemu obrączkę na palec (a o pocałunku lepiej nie wspominać).

Po tym rzeczywiście szło jak z górki. Pogoda dopisywała, obiad właściwie zjedli na tarasie restauracji. Dopiero wieczorem, kiedy na dworze zaczęło się ochładzać, przenieśli się na salę, by móc dalej świętować. Były tańce, zabawy weselne, lał się alkohol, a kapela grała, aż miło.
Dzień był bardzo udany, ale weselne pląsy zmęczyły każdego z uczestników, w szczególności młodych Wingów. Noc poślubna wyglądała w skrócie tak: przyszli, umyli się i o resztkach sił padli pod pierzynę, prawie, że ze sobą nie rozmawiając. Na więcej przyszedł czas później.
Następnego dnia nie było poprawin jako takich. Goście wpadli tylko na kawę i ciasto, po czym każdy odjechał w swoje strony.
A życie toczyło się dalej...


***

26 VII 2026




Wysoka, niebieskooka blondynka o pofalowanych włosach, ubrana w lekką, kwiatową sukienkę, podziwiała, oparta o balustradę, morze wczesnym rankiem. Świeże powietrze muskało ją w twarz, wprawiając w ruch nie tylko fale na wodzie. Czuła się w tym momencie najszczęśliwszą kobietą na świecie.
Nagle do jej uszu dobiegł dźwięk zza drzwi. Nawet nie musiała się oglądać za siebie by wiedzieć, co się dzieje. Chwilkę później znajomy odgłos kroków wypełnił przestrzeń w sypialni i na balkonie. Po paru sekundach był już przy niej, na dzień dobry otrzymała od niego pocałunek w policzek, na co odpowiedziała mu uśmiechem.
- Myślisz nad tym wszystkim i zastanawiasz się czy było warto – powiedział – Zgadłem?
- To dziwne – 5 lat ze swojego życia potrafisz przerobić w pięciominutowy pokaz slajdów ze wspomnieniami i obrazami, które zapisały się w pamięci – odparła – Jak zwykle zgadłeś, panie Wing.
- A mogę znać odpowiedź?
- Czy było warto? – powtórzyła – A czy ja kiedykolwiek powiedziałam, że nie? Nie żałuję tego co się stało, bo to doprowadziło nas do tego, jak jest teraz.
- Wiesz, że mogliśmy wybrać prostsze drogi...
- Dzięki którym życie byłoby łatwe i nazbyt sielskie? Ale pomyśl – gdyby nie było problemów, sami byśmy je sobie stworzyli i może nie byłoby nas dzisiaj razem w tym miejscu.
- Więc nie żałujesz?
- Nie! – popatrzyła na niego ze zdziwieniem – Ale ty...
- Pytam, bo chciałem się upewnić, czy myślimy tak samo – wytłumaczył
- So...?
- Przecież wiesz! – zaśmiał się
Po chwili i ona się do niego przyłączyła.

***

<beczy>
Z tego miejsca podziękowania dla Was, kochani! To z Wami mogłam się tym dzielić, Wy czekaliście na kolejne części i poświęcaliście te kilka minut na napisanie komentarza! (WYBRAŃCY – dla Was pełnia mojej wdzięczności!) No i również dzięki Wam „Szansa” wyszła tak a nie inaczej. Tu w szczególności OGROMNE słowa wdzięczności dla Callineck, której wiedza pozwoliła mi uniknąć kolejnych błędów rzeczowych, dzięki czemu mogłam się skupić na stylu i nie rozpaczać nad fabułą. Jezu, byłabym całkiem zapomniała o Czarnulce aka Volturii, której też to FS trochę zawdzięcza (a z tego wszystkiego najbardziej ja osobiście, bo nie raz służyła radą i pomocną dłonią =))

Wiem, nie ma zdjęć ze ślubu, ale nadrobię! (uwierzcie mi lub nie, ale jakoś weny specjalnie nie mam do tego typu wielkich akcji...)

Zaraz poleci seria pytań typu: „napiszesz coś jeszcze?”
Odpowiadam: NIE WIEM. Jak coś stworzę (nie liczcie na cuda!), to prędzej czy później rzuci Wam się to w oczy w dziale FS. Mam kilka pomysłów w zanadrzu (2 na kontynuacje serii AND, 1 na zupełnie nowe FS), ALE mam też w planach coś większego, co może uda mi się zrealizować (warunkiem było zakończenie „Szansy”, który już spełniłam). Nie będę jednak nic zdradzać, bo zapeszę. No i przede wszystkim niezbyt wiem, jak to opublikuję na forum.


A tu pierwotne zapiski fabuły w „Szansie”, z samiutkiego początku (zdjęcia robione telefonem, ale zrobiłam wszystko co w mojej mocy, żeby dało się przeczytać):
Pierwsza strona
Druga strona

Dziękuję za uwagę i życzę miłego wieczoru.