Miasteczko

[Cytryśnia]

Twoi simowie są tacy... Inni czasami po prostu chcialabym wejść w monitor, przejść przez te zdjęcia i wejść do ich domu. Pewnie by się zdziwili
własnie przez takie osoby jak ty nie otworze swojego ojsg.
Fiona jest bardzo podobna do taty
Bardzo lubię twój styl pisania, wstawiaj coś częściej!
ah, no i wybacz, że nie piszę długich komentarzy </333333

[Liv]

Dziękuję za komentarze

Dzisiaj kontynuacja historii z tego posta.

...

Gustaw zdrowo rósł, otoczony miłością i opieką mamy, taty i babci.

















Mina po tym, jak potraktował ją Sylwan, przez jakiś czas trzymała Tobiasza na dystans. Chociaż bardzo go kochała, nie mogła mu do końca zaufać - rana zadana przez Sylwana ciągle bolała.
Tobiasz cierpliwie czekał...

... ale w końcu się doczekał W sumie nie tylko on - Minie też było źle z tego powodu. W końcu był jej mężem.





Jednak Gustaw był ich jedynym dzieckiem.







Tobiasz zaprzyjaźnił się z panem Nikonieckim (stąd) i któregoś dnia Miron, wybierając się w odwiedziny do przyjaciela, postanowił zabrać ze sobą Sławka.





Chłopcy szybko zostali przyjaciółmi
Tak, życie Koralików toczyło się sielankowo. Wspólne obiady:



Miłość:



Awanse:



Coraz lepsze artykuły prasowe autorstwa Miny Koralik:



"Prace polowe":



A także postępy w nauce:



Aczkolwiek Anika była trochę zmartwiona.
Chociaż niejednokrotnie zwracała synowi i synowej uwagę na to, żeby w końcu powiedzieli Gustawowi prawdę o jego ojcu, ci nadal milczeli w tej sprawie. I najwyraźniej nie zamierzali przestać.
Ale ona nie mogła dłużej udawać, że są normalną rodziną - w końcu zniknięcie na naście lat jej młodszego syna i to, że Gustaw nie miał pojęcia o tym, że jego ojciec ma brata, nie było normalne. I nie było w porządku wobec chłopaka.

Postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce i nie musiała długo czekać, gdyż któregoś dnia jej wnuk wrócił do domu prędzej niż Tobiasz i Mina.
Zawołała go do swojego pokoju.

- Coś się stało, babciu? Źle się czujesz? - zaniepokoił się chłopak.
- Nie, kochanie, ze mną wszystko w porządku - odpowiedziała starsza pani. - Chodzi o to, że musisz coś wiedzieć o swoich rodzicach.



- Co takiego?
- Zacznijmy od tego, że Tobiasz...
- Tata zdradził mamę?! - przeraził się Gustaw.
- Nie... W zasadzie na odwrót...



- Rozwodzą się?
- Nie... Chodzi o to, że Tobiasz nie jest twoim biologicznym ojcem.
- Tata nie jest moim biologicznym ojcem?! - Gustaw nie wierzył własnym uszom. Przecież jest z wyglądu i charakteru bardzo podobny do swojego taty! - To kto nim jest?



- Jest nim mój młodszy syn, Sylwan, brat Tobiasza...
Otrzymawszy w odpowiedzi jeszcze większe niedowierzanie w oczach chłopaka, Anika zaczęła mu wyjaśniać, jak to się stało.



- To moja wina... Jako młoda dziewczyna związałam się bardzo nieodpowiedzialnym simem, z którym miałam dwójkę dzieci - Tobiasza i Sylwana. Jak wiesz, rozwiodłam się z nim, bo zdradzał mnie z kim popadło. Ale chciałam być za wszelką cenę szczęśliwa i gdy poznałam mojego drugiego męża, zostawiłam chłopców na wychowanie moim rodzicom i wyszłam za niego. Jakkolwiek Tobiasz mi to później wybaczył - on zawsze był dobrym dzieckiem i starszym bratem, a później mężem dla Miny i tatą dla ciebie - tak z Sylwanem było gorzej, gdyż wdał się w swojego ojca... Rzuciła go dziewczyna i postanowił się zemścić na swoim bracie, który wtedy był już zaręczony z Miną. Poszedł do jej mieszkania...
Kobieta nie była w stanie powiedzieć niczego więcej - rozpłakała się. Było jej wstyd za Sylwana, ale jeszcze bardziej za siebie - gdyby była dobrą matką, nauczyłaby go kochać...
- I po tym mama zaszła w ciążę ze mną? - zapytał Gustaw.
- Tak - odpowiedziała babcia chłopca, powstrzymując łzy. - A twój ojciec, dowiedziawszy się o ciąży, zostawił ją.
- Ależ babciu, to okropne!



- Tak, to prawda... Jednak Tobiasz mimo tego ożenił się z Miną i pokochał cię jak swojego syna.
- Ojciec to dupek! - krzyknął nagle chłopak. - Nienawidzę go!
- Kochanie, nie mów tak... Twój ojciec szybko pożałował tego, co zrobił. Do dzisiaj nie może się pogodzić z tym, że tak skrzywdził twoich rodziców.
- Utrzymujesz z nim kontakt?
- Tak. W końcu to mój syn...
- Możesz mu przekazać, że nie chcę go znać!
- Mówisz zupełnie jak Tobiasz...
- Szkoda więc, że to nie Tobiasz jest moim biologicznym ojcem! Przynajmniej jego bym się nie wstydził!
To powiedziawszy, wyszedł z domu, trzaskając drzwiami.

...

- Powiedziałam Gustawowi prawdę.
- Znienawidził mnie, prawda?
- Tak.
- Nie mogło być inaczej...
- Powinieneś wrócić.
- Co takiego?!
- Powinieneś wrócić do Nieznanowa i zamknąć ten rozdział w swoim życiu.
- Ale to nie ma sensu...
- Minęło tyle lat, stare rany się zagoiły.
- Dla Gustawa tan rana jest świeża.
- Gustaw to dobry chłopak - wybaczy ci.
- Nie, mamo, nie wybaczy... Ani on, ani jego ojciec. Nie mówiąc o Minie.
- Muszę już kończyć. Do zobaczenia w domu!
- Ale...

...

Minęło pół roku.
Pewnego wiosennego popołudnia po powrocie z pracy Mina zauważyła, że kaszel, który od ponad tygodnia niepokoił teściową, wezbrał na sile - staruszka prawie się dusiła! Kobieta, zaniepokojona jej stanem, zadzwoniła po lekarza. Ten wydał natychmiastowe skierowanie do szpitala. Stan starszej pani był gorszy, niż się wydawało...

Tydzień po tym zdarzeniu ktoś postanowił złożyć wizytę państwu Koralik...



Ciąg dalszy nastąpił.

...

I jeszcze taka scenka rodzajowa:



- Od kilku dni strasznie boli mnie ręka. Chyba powinienem iść z nią do lekarza.



Auuuuuuuuuuuuuuu! Tak bardzo boli!!!



- Tak, zdecydowanie powinieneś z nią iść. Najlepiej kilka dni wcześniej.

[alpherainn]

Nadchodzi alpherainn!
Liv - podziwiam Cię za to, jak umiejętnie grasz w swoim Nieznanowie. Potrafisz fajnie grać, a poza tym opowiadać! Masz niezwykle rozwinięte rodzinki i to bardzo mi się podoba. Lubię patrzeć na ogromne drzewa genealogiczne
Bardzo fajna historia. Czytał wcześniej poprzednią część opowiadania, tylko na początku nie mogłem zrozumieć który to Sylwan a który Tobiasz, w sensie który jest mężem Miny
Bardzo ciekawy zwrot akcji, a reakcja Gustawa była jak najbardziej normalna. Podoba mi się ta rozmowa przez telefon, taki początek kolejnego odcinka?

Pozdrawiam

[Liv]

Ah, te tłumy!

Potrafisz fajnie grać, a poza tym opowiadać!

Miło czytać, dzięki!

Lubię patrzeć na ogromne drzewa genealogiczne

Na przyszłą rundę mam zaplanowane jedno :>

Podoba mi się ta rozmowa przez telefon, taki początek kolejnego odcinka?

Odpowiadając na Twoje pytanie - nie do końca

A propos kolejnego odcinka...
Liczba odwiedzin tematu jest BARDZO nieproporcjonalna do liczby komentarzy (ok. 400:1 - tak, tydzień temu "Miasteczko" miało mniej niż 9000 wyświetleń). Lenistwo lenistwem, niezarejestrowani na forum też swoją drogą, ale żeby aż tak?
Obecnie Gustaw już jest dorosły i troszkę się działo w międzyczasie. Zdjęcia mam wybrane, przerobione, napisanie tekstu i poskładanie tego do kupy to 2-3 godziny. Dla mnie ostatnimi czasy to sama przyjemność (w FS sprawa wygląda gorzej, dlatego są tam solidne opóźnienia), a kolejną część mogę wstawić w każdej chwili. No ale co tu wstawiać, skoro nikt (w tym wypadku za wyjątkiem alpherainna) nie potrafi znaleźć kilku minut na napisanie komentarza?

Nominacje do simstoryka też się kłócą z tym, co się dzieje w temacie, a za co są odpowiedzialni czytelnicy...
Z jednej strony fajnie, ale z drugiej - WCALE nie.

[La Tortura]

Miałam skomentować zaraz po przeczytaniu, ale nie miałam weny i później zapomniałam. Wiem, że to żadna wymówka itp. alee
Po pierwsze, gdybym była Miną, Gustawem lub Tobiaszem i Sylwan przyszedłby do mojego domu... Wykopałabym go bez słowa, w ogóle pobiła i najlepiej powiedziała, że ma się nie pokazywać. Co on sobie myśli wracać po tylu latach i szukać przebaczenia. Anika też jest denerwująca. To taka typowa babcia, która zawsze wie lepiej. Rozumiem, że to jej syn i w ogóle, ale bez przesady. Jak chciała się z nim spotkać to mogła do jakiejś kawiarni go zaprosić. Mogłaby pomyśleć czy Mina i reszta wesołej ekipy by tego chciała. Więc mam nadzieje, że w następnym odcinku <o ile go wstawisz ;p> Sylwan dostanie po dupie, Anika też trochę, kubeł zimnej wody by się jej przydał.

Edit: Dobra, teraz widzę, że nigdzie ni ejest napisane, że to Sylwan, haha. Jednak w razie, gdyby to był on to moje zdanie znasz. xDDD

Co do tego komentowania to coś w tym jest. To znaczy już od dawna tutaj wieje pustkami. Tak samo jest z działem TS3, mimo, że kiedyś był to najbardziej oblegany dział. Mam nadzieje, że nie zniechęcisz się tak bardzo i wstawisz tutaj coś kiedyś, bo masz naprawdę ciekawe rodziny, lekko się to czyta i zdjęcia są ładnie wykonane.

[Fallen]

Przyznaję, że przeczytałam odcinek kilka dni temu, ale kompletnie nie miałam weny na napisanie komentarza (za co przepraszam), ALE jestem dzisiaj!
Na początek - uwielbiam Twoje rozbudowane rodziny! Sama próbowałam tak kiedyś grać, ale szybko mi się nudziło i tworzyłam nowe. Nie mogłam wyjść z podziwu, kiedy zobaczyłam Twoje drzewa genealogiczne!
Co do samej historii... Dobrze, że między Miną i Tobiaszem już wszystko dobrze :3 Gustaw wyrósł na przystojnego chłopaka! Dobrze, że wreszcie dowiedział się prawdy o swoim ojcu, ale szkoda, że nie zrobili tego jego rodzice, a babcia. W ogóle nie zdziwiła mnie jego reakcja - prawdopodobnie sama bym tak zareagowała na wieść o tym, że mój prawdziwy ojciec zostawił matkę w ciąży. Podejrzewam, że mężczyzna na ostatnim zdjęciu to Sylwan. Jeżeli tak - popieram zdanie Flo na jego temat, wykopać go od razu xD
Scenka rodzajowa mnie rozwaliła, szczególnie zdjęcie pierwsze

Mam nadzieję, że dalej będziesz pisała tę historię, bo jest jedną z najlepszych na forum.
Tak tylko wspomnę, że nie mogę się już doczekać nowego odcinka FS!

[Kędziorek]

Po pierwsze, jestem pod wielkim wrażeniem wielkości Twojego miasta oraz ilości rodzin, którymi tam grasz. Gratuluję wytrwałości, bo ja bym tak chyba nie umiała, szczególnie, że ostatnio co wchodzę do gry, to gram w innym mieście nową rodzinką, na starą nawet już nie patrząc. Ale to tak na marginesie.
Już od jakiegoś czasu zabierałam się do przeczytania Twojego OJSG, ale przyznam szczerze, że jak tak zerkałam w Twoje odcinki to się trochę przeraziłam - pozornie wyglądało to tak, jakbyś opisywała historie kilku różnych rodzin kompletnie niepowiązanych i to mnie trochę zniechęcało. No bo co odcinek uczyć się nowych imion i nazwisk? Dla mojej wadliwej pamięci to było zbyt wiele
Ale, widząc Twoją nominację w FA, postanowiłam się w końcu przemóc i bardzo się z tego powodu cieszę Na moje szczęście są oni jednak wszyscy w pewien sposób ze sobą powiązani - jak nie rodzina, to przyjaciele, więc byłam w stanie większość danych personalnych zapamiętać. Ale.. No właśnie, zawsze jest jakieś ale. Zanim mi się to udało nie powiem ile razy musiałam szukać tych simów, bo w którejś historii było wspomniane, że przyjaźnili się z głównymi bohaterami, a ja za żadne skarby nie mogłam sobie przypomnieć kim oni byli

Dobra, takiego wstępu do komentarza to jeszcze nie miałam xD
A teraz właściwa część.

Twoje historie są bardzo ciekawe i bardzo szybko się je czyta. Nie będę komentować każdego odcinka z osobna (choć na to zasługują), bo do wieczora bym się nie wyrobiła
Gustaw wyrósł na zacnego młodzieńca Jego reakcja na babcine nowinki mnie nie dziwi. Ja sama takiego ojca nie chciałabym chyba znać.
A babcia nie powinna się była wtrącać. Może i Sylwan jest jej synem, ale sprawy Tobiasza i Miny powinna zostawić im, a nie uznać, że samej się wie wszystko najlepiej. W sumie ciekawi mnie reakcja młodych na gadulstwo seniorki. Wiedzą w ogóle, że Gustaw zna prawdę? Ja bym zachwycona nie była, w końcu to rodzice powinni młodego uświadomić co do jego pochodzenia, a nie babka.
A teraz Anika siedzi sobie pewnie w szpitalu. Kostucha robi puk, puk? W takim razie powrót Sylwana mnie nie dziwi. W końcu matkę swoją kocha, a jak przy okazji odwiedzin uda się jakoś załagodzić sytuację z bratem, jego żoną i synem to jak upieczenie dwóch pieczeni na jednym rożnie. Spryciarz A może Anika udaje tylko chorą, przekupiła lekarza, żeby wysłał ją do szpitala i w ten sposób mogła ściągnąć do siebie młodszego syna. Ot, taka sobie teoryjka spiskowa
A, swoją drogą fajne masz imiona w tej grze

Co do scenki rodzajowej, na początku myślałam, że Tobiasz pokazuje gest Kozakiewicza Sylwanowi, ale po chwili mi się przypomniało, że to nie te włosy, no i w ogóle wygląd nie taki, więc Sylwan raczej odpada

Czekam na następny odcinek i postaram się komentować teraz na bieżąco

[Annetti]

Uwielbiam twoje miasteczko, choć znalazłam je nie tak dawno temu. Z początku jak zobaczyłam tyle rodzin to myślałam, że niczego nie ogarnę, ale na szczęście okazało się zupełnie inaczej. Strasznie podobają mi się twoje historie, sama też grając w simsy układam różne opowieści. Bardzo ciekawie łączysz losy tych wszystkich swoich bohaterów. Uwielbiam perypetie Ewanów.
Gratuluję tak wielu pomysłów i bądź pewna, że będę tu zaglądać.
Pozdrawiam

[LepkiePaluszki23]

Twoje opowiadania z tego miasteczka są piękne.
Te skiny dodatki na fryzury itp obrobione zdjęcią są piękne nie da się opisać ich słowami.
Czekam na dalsze opowiadania Pozdrawiam

[Liv]

Cześć! Z okazji 10 000 wyświetleń nowy odcinek!
Odpowiedzi na komentarze w spoilerze.

Spoiler: pokaż

Pokrzyczeć na Was i już są efekty Dzięki Wam! Bardzo się cieszę, że pod odcinkiem pojawiły się same mega rozbudowane komentarze! Serce rośnie, serio

Napisał Flo

Jak chciała się z nim spotkać to mogła do jakiejś kawiarni go zaprosić.

Nie tyle chodziło o spotkanie, co o pojednanie rodziny

Co do tego komentowania to coś w tym jest. To znaczy już od dawna tutaj wieje pustkami.

Ale ja to ja Jak mam czas to gram i piszę
Tylko forumianie się rozleniwili

Napisał Olivvka

Na początek - uwielbiam Twoje rozbudowane rodziny!

Dziękuję, też je uwielbiam

Gustaw wyrósł na przystojnego chłopaka!

W imieniu Gustawa dziękuję ^^
[quote[Tak tylko wspomnę, że nie mogę się już doczekać nowego odcinka FS![/quote]
WIP!

Napisał Kędziorek

Gratuluję wytrwałości, bo ja bym tak chyba nie umiała, szczególnie, że ostatnio co wchodzę do gry, to gram w innym mieście nową rodzinką, na starą nawet już nie patrząc.

Dziękuję Szybko się przyzwyczajam do moich simów

jak nie rodzina, to przyjaciele, więc byłam w stanie większość danych personalnych zapamiętać.

Gratuluję i podziwiam!

Gustaw wyrósł na zacnego młodzieńca

Również dziękuję w imieniu Gustawa

Wiedzą w ogóle, że Gustaw zna prawdę?

Nie, nie wiedzą.

A może Anika udaje tylko chorą, przekupiła lekarza, żeby wysłał ją do szpitala i w ten sposób mogła ściągnąć do siebie młodszego syna. Ot, taka sobie teoryjka spiskowa

Obawiam się, że Anika jest zbyt schorowana na to ;<

A, swoją drogą fajne masz imiona w tej grze

Dziękuję

Co do scenki rodzajowej, na początku myślałam, że Tobiasz pokazuje gest Kozakiewicza Sylwanowi, ale po chwili mi się przypomniało, że to nie te włosy, no i w ogóle wygląd nie taki, więc Sylwan raczej odpada

To akurat przyjaciel Tobiasza, Hubert Zamoyski

No, a teraz zapraszam na nowy odcinek!

Kolejna część historii rodziny Koralik. Wcześniejsza tutaj.

...

Dochodziła godzina 13, gdy usłyszała dzwonek do drzwi. Przerwała jedzenie i pospieszyła otworzyć synowi – była pewna, Gustaw zapomniał kluczy do domu i gdyby nie to, że tego dnia wzięła sobie wolne, biedak musiałby czekać jeszcze godzinę na jej powrót. Ale to nie on stało drugiej stronie - zamiast chudego, wysokiego, czarnowłosego chłopaka ujrzała jego starszą wersję…
Zapadła długa, niezręczna cisza. Ostatni raz widzieli się jakieś 16 lat temu! No i okoliczności, w jakich się rozstali, też nie były najmilsze… Wrócił – przeczuwała, że będzie chciał odwiedzić swoją matkę w szpitalu i przy okazji odwiedzi rodzinę jego brata. Ale nie zdążyła się jeszcze oswoić z tą myślą i stała spłoszona nie wiedząc, czy go wyrzucić, czy co…
W końcu jednak się opamiętała i (być może wbrew zdrowemu rozsądkowi) zwróciła się do gościa:
- Wejdź do środka.
Sylwan, nadal skrępowany i onieśmielony, przekroczył próg swojego domu rodzinnego i podążył za żoną brata do kuchni. W tej krótkiej chwili zauważył, że niemal wszystko się zmieniło od tego czasu – nie tylko ściany, podłogi i okna, ale nawet rozkład pomieszczeń! To go jeszcze bardziej wystraszyło, czuł się tu bardzo niemile widziany. Wiedział jednak, że jeśli ma w ogóle spróbować poprosić o wybaczenie swoją rodzinę, musi się przemóc i opanować nerwy, bo póki co jego wizyta wydawała się być złym snem, z którego najchętniej by się wybudził. A tak nie miało być.
Gdy już oboje znaleźli się w kuchni, wróciła cisza. Wzrok każdego z nich był skierowany w inną stronę. W końcu jednak gość podszedł do kobiety.
- Mina…
Ta spojrzała na niego. Szybko zlustrowała jego twarz – była pokryta zmarszczkami, dokładnie ogolona, barwa oczy wyblakła i pojawiły się pod nimi cienie… Miała przed sobą sima, który zmarnował swoje życie, którego zniszczyła samotność. Zupełnie inaczej go zapamiętała i bardzo uderzył ją ten kontrast.
Podobnie było w jego przypadku, chociaż według niego Mina wyglądała równie uroczo jak przed laty. Różnica była jednak taka, że teraz miał przed sobą spełnioną zawodowo simkę, szczęśliwą żonę i matkę. Lata zrobiły swoje…
Nagle ich oczy się spotkały i oboje szybko odwrócili wzrok. Ponownie zawstydzeni, przez jakiś czas milczeli. Tym razem to pani Koralik odezwała się jako pierwsza.
- A więc wróciłeś.
Spodziewał się raczej wyrzutu, zdziwienia, że w ogóle się pojawił. Spojrzał na nią pytającym wzrokiem.
- Spodziewałam się tego, szczerze mówiąc. Kiedyś musiałeś wrócić.
- Ja… - wyjąkał. – Ja chciałem was… Ciebie… przeprosić.



Gdy odpowiedziała mu cisza, postanowił jeszcze coś dodać.
- Mina, ja wiem, że mama niedługo umrze. Poza nią i wami nie mam nikogo. Wiem też, że to, co wam zrobiłem, jest niewybaczalne… To, że ciebie wykorzystałem i zostawiłem… - w jego oczach pojawiły się łzy. Role się odwróciły – teraz to on był ofiarą. Ofiarą swojej własnej zazdrości. Teraz to Mina mogła go wyrzucić za drzwi bez przebaczenia i litości. Był na to przygotowany, ale chciał odsunąć do siebie ta chwilę. Kontynuował:
- Nie potrafię sobie wyobrazić, jak bardzo musiało cię to boleć i jak pewnie teraz cię boli to, że wróciłem… Przepraszam… Nigdy sobie tego nie wybaczę, że zrujnowałem komuś życie. O niemożliwe nie proszę…
- Niemożliwe? – zapytała simka.
- O przebaczenie.
Cisza. Znowu. Tego się spodziewał, na to czekał. Nie mając nic więcej do powiedzenia, odwrócił się w stronę drzwi.
- Sylwan - usłyszał za sobą. Odwrócił się. Jej twarz była niemal kamienna. Co ona mu teraz powie?
Przez krótką chwilę znów oboje milczeli. Mina miała spuszczony wzrok, jakby próbowała wybrać odpowiednie słowa. Nagle jednak uniosła oczy i skierowała spojrzenie wyprost na jego wystraszoną twarz.
- Ilekroć patrzę na naszego syna, widzę ciebie i mimo to kocham tego chłopaka nad życie. Jak myślisz, czy to byłoby możliwe, gdybym nie wybaczyła jego ojcu?
- Ale…
- Kiedy po raz pierwszy Gustaw znalazł się w moich ramionach, zrozumiałam, że jest dla mnie wszystkim… Zakochałam się na zabój w moim chłopcu i tym samym cały mój żal do ciebie minął. Ostatecznie, gdyby nie ty, nie byłoby go na świecie… Nie wyobrażam sobie życia bez niego. Chociaż wtedy zrujnowałeś mi wszystkie moje plany i marzenia, teraz nie żałuję, że tak to się wszystko potoczyło. Dlaczego więc miałabym być nadal na ciebie zła? Zresztą, minęło tyle lat… Widać po tobie, że jest ci z tym źle i ja nie chcę się mścić.
Po tych słowach winowajca się rozpromienił. Trudno mu było uwierzyć, że to, co przed chwilą usłyszał, jest prawdą. Kolejne strużki łez przecięły na wskroś jego policzki.
- Dziękuję ci – wydusił tylko.

Chwilę później został poczęstowany naleśnikami z czekoladą.



W dodatku rozmawiał z Miną jak przed laty, jakby nic się nigdy nie zmieniło…
Opowiadał jej, jak potoczyły się jego losy i wypytywał o jej rodzinę, szczególnie syna. Simka nie zdążyła zbyt wiele opowiedzieć, gdyż w kuchni nagle zjawił się „temat” rozmów.
Trzeba przyznać, że widok Gustawa zrobił na jego ojcu niemałe wrażenie. Był taki do niego podobny!
- Dzień dobry – przywitał się. – Cześć mamo.
- Cześć kochanie – odpowiedziała Mina. – Mamy dzisiaj bardzo ważnego gościa.
- Cześć Gustaw – powiedział gość.
Chłopak przyglądnął się gościowi uważnie. Chyba zrozumiał, z kim ma do czynienia, gdyż nagle zbladł.
- Pan to Sylwan Koralik, prawda? – zapytał, mając rozmówcę przed sobą.
- Tak, to ja – odparł Sylwan.
Widząc zdziwienie na twarzy mamy, dodał – Babcia mi o wszystkim powiedziała.
- Rozumiem. Przepraszam was na chwilę, muszę sprawdzić skrzynkę mailową – rzekła simka, po czym udała się w stronę salonu.
- W zasadzie nie mam panu nic do powiedzenia – rzekł Gustaw, gdy zamknęły się za nią drzwi. – Znam prawdę, ale skoro już wszyscy zgodnie uznali, że moim ojcem jest Tobiasz Koralik, to nie psujmy tego.
- Pewnych faktów z życia nie da się wymazać – odparł drugi. - Pewnych osób też nie. Poza tym, nie jestem dla ciebie, żadnym panem…
- Dopóki babcia mnie nie uświadomiła o PAŃSKIM istnieniu, byłem dużo szczęśliwszy – miałem mamę i tylko jednego tatę… Nie, w sumie nie – z pana to żaden ojciec.
- Nieprawda…



- Nieprawda? To gdzie pan był przez 15 lat mojego życia?
- Nie mogłem przyjechać… I za to chciałem cię przeprosić – za moją nieobecność w twoim życiu…
- A teraz pan mógł? Co za bzdury!
- Gustaw, ja naprawdę chciałem…
- Takim razie jest pan zwyczajnym TCHÓRZEM! Zaraz zacznie pan pierdzielić, że zależało panu na mnie – a co z mamą i tatą?
- Gustaw…? – zza drzwi dobiegł niski, męski głos. Chwilę później jego właściciel stał w progu kuchni, nie wierząc własnym oczom. Na widok brata aż w nim zawrzało.



- Ty kanalio! – rzucił się na niego. – Jakim prawem w ogóle się tu znalazłeś?!
- Tobiasz, daj spokój – rzucił jego młodszy brat. – Ja chciałem was tylko przeprosić…
- W takim razie słucham – powiedział Tobiasz.
- Przepraszam, że odważyłem się skrzywdzić Minę i zrujnować wam obu życie – kajał się brat marnotrawny. – I że to na ciebie przypadł ciężar wychowywania mojego syna…



- To był w sam raz mój wybór – odparł Tobiasz. – Przynajmniej chłopak się nie zmarnował przy mnie.
- Ale z Miną było już gorzej… Nawet nie mogę sobie wyobrazić, co wtedy przeżywałeś…
- Mina? – jego rozmówca wyglądał, jakby zaraz miał wpaść w furię. – Ty bydlaku, NIGDY nie wybaczę ci tego, co z nią zrobiłeś!!!



W tej samej chwili jego dłoń znalazła się w jego policzku. Uderzenie było tak mocne, że Sylwan niemal zgiął się wpół. Zdawało się, że na tym się nie skończy, jednak ktoś w ostatnim momencie powstrzymał rękę rozwścieczonego Tobiasza.
- Co robisz babo?! – krzyknął na żonę. – Już zapomniałaś, jak przez niego ryczałaś?!
- Nie, nie zapomniałam – odparła Mina bojowo. – Ale w przeciwieństwie do ciebie wybaczyłam mu!
- Po***** cię?! Zrobił ci dzieciaka i zostawił, a ty mu jeszcze wspaniałomyślnie wybaczyłaś?!
- Ale gdyby nie to, nie miałabym Gustawa i to nie ciebie kochałabym bezgranicznie! – krzyczała Mina zapamiętale.



- Poza tym, dlaczego miałabym go nienawidzić? Co by mi to dało? Sylwan, zdaje się, wystarczająco się nacierpiał przez to, co zrobił, ale czy ciebie to obchodzi? Nie! Ty masz wszystko, o czym on marzył. Nawet jego własny syn się do niego nie chce przyznać, a ukochana matka – jedyna bliska mu osoba - być może niedługo umrze! Tyle lat zbierał się, żeby do tu wrócić i przeprosić nas, bo o wybaczenie nie chce nawet prosić… Sylwan – tu zwróciła się do gościa. – Powiem to głośno przy wszystkich – mimo całego zła, jakie mi wyrządziłeś i mimo tego, że niemal zawalił mi się świat i przez ciebie sięgnęłam samego dna, wybaczam ci wszystko i w gruncie rzeczy cieszę się, że wróciłeś…



Wiem, że twoje przeprosiny były szczere, a przyjazd nie jest wynikiem jakichś egoistycznych pobudek – kochasz swoją mamę, swojego brata i syna na swój sposób również – ja nie chcę stać ci na przeszkodzie w naprawianiu wyrządzonych szkód. Wierzę, że i oni – skierowała wzrok na Tobiasza i Gustawa – wkrótce przyjmą twoje przeprosiny.
Wszyscy byli zszokowani tym, co usłyszeli. Dało się słyszeć ciche pochlipywanie młodszego z braci.
- Dziękuję, Mina… Dziękuję za wszystko – wydusił Sylwan.
Wtedy też znalazł się w objęciu Miny. Ten gest ostatecznie zażegnał całą nienawiść, jaką panowie Koralik darzyli Sylwana. Skoro ona mu wybaczyła, dlaczego oni mieliby nadal żywić do niego urazę?

Chwilę później doszło do pojednania braci. Wszystkim kamień spadł z serca, a szczególnie tej dwójce.



Radość Sylwana, który po raz pierwszy mógł przytulić swojego synka, była nie do opisania.



Tobiaszowi był troszkę smutno, bo młodszy brat skradł kawałek tej części serca Gustawa, która należała do niego… Wiedział jednak, że to on już na zawsze będzie dla niego TATĄ.

A jego żona?



Patrzyła na nich z uśmiechem na ustach i wielką radością w sercu. Szkoda, że mama braci nie mogła tego zobaczyć – byłaby na pewno równie dumna i szczęśliwa jak jej synowa.

Niedługo później zmarła Anika. Chociaż wszyscy powili oswajali się z myślą, że ten dzień jest blisko, to jednak byli zaskoczeni. Starsza pani odeszła z tego świata we śnie, z uśmiechem na ustach. W jej rodzinie zapanowała w końcu zgoda – mogła zostawić ich samych.
Niedługo po pogrzebie okazało się, że być może za parę lat Sylwan spocznie na cmentarzu obok swojej matki - i jego dorwał nowotwór złośliwy.


Gustaw i jego biologiczny ojciec po jakimś czasie zostali przyjaciółmi, a chłopak tak często, jak to było możliwe, odwiedzał go w jego miejscu zamieszkania. Któregoś wieczoru jednak panu Koralikowi wypadło ważne spotkanie. Poradził on synowi, żeby zajrzał do pobliskiego klubu w czasie jego nieobecności. Nie mając nic lepszego do roboty, Gustaw wziął pieniądze zostawione mu przez ojca i wybrał się do „Ellivena”.
Nowe miejsce, obcy ludzie… Z początku chłopak żałował, że dał się namówić na wyjście całkiem samemu. Co innego, gdyby był z kuplami, ale ci pewnie balowali w „Ósemce” tego wieczoru. Bez niego…
Rozczarowany, po godzinie skierował się w stronę wyjścia. Wtedy usłyszał za sobą słaby, młody głosik. Okazało się, że nieśmiałe „przepraszam” było skierowane właśnie do niego!
Zapytała, gdzie są toalety. Gustaw odprowadził ją pod właściwe drzwi, ale po otrzymaniu podziękowań postanowił poczekać na dziewczynę. Miał nadzieję, że właśnie poznał kogoś wartego uwagi…



Wraz z wymienionym uściskiem ręki rozpoczęli wspólną zabawę – zaprosił ją na drinka, poszli potańczyć, pogadali...



Anizja, chociaż sprawiała wrażenie pospolitej nudziary, okazała się być naprawdę fajną towarzyszką.
Kolejne wieczory spędzone w jej towarzystwie tylko utwierdziły go w tym przekonaniu. Co więcej, ni stąd ni zowąd doszedł do wniosku, że nie tylko chętnie spędziłby z nią kolejne dni, ale i całe tygodnie, miesiące, lata… Chociaż nie była najładniejszą, najmądrzejszą simką jaką spotkał, chociaż wiedział, że pochodzi z biednej rodziny, w której nie wszystko jest w porządku i że w związku z tym może być jej ciężej w życiu, dla niego była ideałem, tą jedyną.
Szybko zorientował się też, że ona myśli o nim tak samo. Ostatniej nocy przed powrotem do domu zdobył się na to, żeby na pożegnanie pocałować ją w usta.



Przejęty nagłym końcem tej przygody zupełnie zapomniał zapytać jej o jakikolwiek adres, a nazwisko wyleciało mu z głowy…

Nieprędko dane mu było wrócić na Wyspę Królowej Melanii (na niej znajduje się dzielnica handlowa i mieszkalna Nieznanowa – Nigdzie ).



W ciągu kilku lat stał się młodym dorosłym – ukończył szkołę średnią, poszedł w ślady Tobiasza i zaciągnął się do zawodowej armii,



sam dojechał na wysepkę… Sylwan, który niedawno został wypuszczony ze szpitala do domu, przywitał syna z otwartymi ramionami.



Chłopak chciał spędzić z ojcem jak najwięcej czasu, ale zależało mu też bardzo na znalezieniu Anizji. Nie zapomniał o niej, wręcz przeciwnie – nie mógł się doczekać kolejnego spotkania, raz po raz przyłapywał się na tym, że o niej myśli. Żadna inna dziewczyna nie zawróciła mu w głowie tak jak ona. Chciał wiedzieć, że ona też na niego czeka, że nie zapomniała…

Poszedł do klubu, gdzie pierwszy raz ją spotkał. Postanowił dowiedzieć się czegoś o niej od „tubylców”.



- Przepraszam – zwrócił się do mężczyzny w okularach, który właśnie wychodził z restauracji. – Może kojarzy pan dziewczynę o imieniu Anizja? Wiem, że jest miejscowa, pochodzi z biednej rodziny, ma kilkoro rodzeństwa, chyba jej ojciec jest ze Wschodu…
- Hmmm… Masz na myśli którąś z dziewczyn Iwana Ewerkina?



- Tak! – krzyknął Gustaw uradowany. – Anizja Ewerkin!
- Ona, zdaje się, była z nich najstarsza?
- Tak, tak – potwierdził.
- Słyszałem, że Iwan wyrzucił tą najstarszą z domu, bo nie było miejsca dla kolejnego dziecka…
Młodzieniec się przeraził.
- Zaszła w ciążę? – zapytał. Ciarki przeszły mu po plecach na samą myśl…
- Nie, nie ona, jej matka. Doczekali się chłopaka, a że dziewczyna jest już dorosła, musiała iść na swoje.
- Całe szczęście – odetchnął Gustaw.
- Niestety nie wiem, gdzie się wyniosła – powiedział mężczyzna, rozumiejąc, z kim ma do czynienia. – Ale z pewnością u nas na wyspie już jej nie znajdziesz.
Z deszczu pod rynnę… Gustaw podziękował za pomoc i udał się w stronę baru na piętrze.
Przepadła! Nie miał z nią żadnego kontaktu, nawet nie wiedział, gdzie jej szukać… Przeklinał siebie w myślach za swoją bezmyślność. Drugiej takiej dziewczyny szybko nie znajdzie, o ile w ogóle…



A łzy dyskretnie mieszały się z alkoholem w kieliszku.

Jakiś czas później w domu Koralików znów zapanowała żałoba… Sylwanowi nie udało się wygrać z chorobą. Zmarł nagle w szpitalu.
Najbardziej przeżył to Gustaw – w ciągu kilku lat stracił ukochaną babcię, ojca i miłość swojego młodego życia…
Tobiaszowi i Minie również było ciężko, ale wydawało się, że ich cierpienie w porównaniu z tym, co przeżywał ich syn, jest niczym. Pocieszali go jak mogli, ale wiedzieli, że sami niewiele zdziałają.



W międzyczasie do pracy w redakcji miejscowej gazety została przyjęta pewna młodziutka osóbka, z którą pani Koralik szybko nawiązała nić porozumienia. Postanowiła zaprosić ją do siebie na kawę i ciasto.

Ciąg dalszy nastąpił.

...

Zostawiając komentarz w temacie "Miasteczko" uzyskasz rabat czasowy na kolejny odcinek! Polecam, Tobiasz Koralik.




Dodam jeszcze, że w następnym odcinku oprócz tymczasowego zakończenia tej historii (no chyba że do tego czasu rozpocznie się nowa runda ) przedstawię Wam perypetie kilku nowych mieszkańców dzielnicy Nigdzie