Emocje - czy to był dobry pomysł?

[Orzechowo]

Spotkałam się z podobnym tematem na anglojęzycznym forum, i chyba fajnie byłoby zacząć tę dyskusję tutaj.

Po dłuższym kontakcie z grą z pewnością mogę stwierdzić, że emocje to zupełnie nieudany pomysł. Przed wydaniem gry dumnie i z wielkim hukiem prezentowane przez twórców w filmikach; w założeniu miały sprawić wrażenie realizmu, miało nam się wydawać, że simy to nie tylko puste roboty.

Na początku oczywiście się tym trochę jarałam, no bo w końcu było to coś nowego, system, z którym nie mieliśmy do czynienia w poprzednich częściach. Zawsze jakaś odmiana.

Z czasem jednak zrozumiałam, że to, co miało być główną zaletą tej gry, sprawiło że nie gram tak często jak w poprzednie części.

Nikt przecież w prawdziwym życiu * nie ma takiej huśtawki nastrojów jak simy w 4. Kojarzy mi się to z jakimiś zaburzeniami psychicznymi. Wystarczy że pokój ma ładny wystrój i już mają uśmiech od ucha do ucha. Do tego nienaturalna mimika. Nikt nie chodzi przez cały dzień z wyszczerzonymi zębami tylko dlatego, że zjadł smaczny obiad.

Do tego simy zachowują się jak roboty. Każdy szczęśliwy sim chce robić to samo, każdy smutny sim chce robić to samo, każdy pobudzony sim chce robić to samo. W mojej opinii ich zachcianki powinny być dopasowane do cech. Idąc tym tropem, smutny sim, który jest introwertykiem, chciałby się wypłakać w samotności, a ten, który jest towarzyski poprosiłby o radę przyjaciela (i tak dalej, i tym podobne). Niestety, niezależnie od tego jakie cechy (których swoją drogą jest masakrycznie mało i ciężko stworzyć unikalny charakter) wybierzesz, simy poza kilkoma dodatkowymi opcjami dostępnymi w menu zachowują się niemalże identycznie.

Poza tym wszystko bardzo szybko zapominają. Umarła ci żona? Co z tego? W pokoju jest super wystrój, do tego wypiłeś smacznego drinka i już jesteś szczęśliwy jeszcze bardziej niż przed jej śmiercią! W TS2 bardzo podobało mi się zakładka wspomnień; mimo że minął długi czas, simy nadal wspominały swoich wrogów, reagując złością, a bliskich zmarłych - płaczem (itd., itp.).

Dla mnie rzekome emocje to tylko suma tych wszystkich nastrójników, nic więcej. Wiem, że to gra, że zawsze będą jakieś skrypty, algorytmy, ale szkoda, że tutaj da się wyraźnie wyczuć, że wszystko jest "ustawione". Nie odczuwam tego po prostu jako prawdziwych emocji.

Znacznie bardziej podobał mi się system aspiracji w TS2, gdzie jej poziom bardzo dobrze odzwierciedlał stan psychiczny i nastrój sima (Tak poza tym wtedy aspiracja oznaczała konkretne pragnienia, wybory simów, a nie bezsensowne etapy do zaliczenia, jak jest teraz. No ale to już nie w tym wątku). Także nastrójniki w TS3 podzielone jedynie na te "dobre" i "złe" były dużo lepsze.

W obie te części grałam bardzo długo, więc wyrobiłam sobie zdanie na ten temat. Wydaje mi się, że osoba, która zna simsy jedynie z 4 części prędzej polubi system emocji, bo nie ma porównania z innymi częściami...

A jaka jest wasza opinia na ten temat?

___

* Jakby ktoś chciał na mnie krzyczeć: "Ojej, ale simsy to tylko gra, wcale nie musi być realistycznie!!!!1111" i tym podobne, chcę powiedzieć tylko, że dużo o wiele lepszych i urozmaicających rozgrywkę nierealistycznych rzeczy zostało z gry po prostu wywalonych (a rzeczy te uwielbiałam). Nie jest tak, że od gry wymagam całkowitego realizmu. Brakuje mi tego poczucia humoru z poprzednich części, jakieś pogodozmieniacze, Szalony Naukowiec, Towarzyski Króliczek... A w przypadku emocji te huśtawki nastrojów wydają się efektem totalnie niezamierzonym. Takie moje zdanie.