Alice Waters

[Caesum]

Napisał rudzielec

Odkładałam i odkładałam przeczytanie tego FS, a teraz jak się za nie wzięłam, to żałuje, że jest tylko trzy odcinki
Bardzo przyjemnie się czyta, przede wszystkim lekko i zrozumiale, a to jest najważniejsze.

Boli mnie, że tak odkładałaś, za to cieszę się, że ci się podobało. <3

Napisał Silver

A to materialistka...
Ciekawie rozwija się akcja. Mam wrażenie, że to FS jest całkiem inne od tych na forum. To dobrze, bo wprowadzasz coś świeżego

Ahahah coś świeżego, naprawdę? Cieszę się jak nie wiem, że trafiłem ze swoim pomysłem. <3 Szczerze mówiąc, jak wstawiałem pierwszy odcinek zastanawiałem się, czy fotostory nie będzie zbyt kiczowate.

Napisał Silver

Będę czekać na ciąg dalszy i mam nadzieję, że doprowadzisz to FS do końca.

Jak na razie nie wygląda na to, abym miał w najbliższej przyszłości porzucić fs.

Napisał Searle

Bardzo podoba mi się słownictwo jakie stosujesz. Jest to chyba jedno z najbardziej dopracowanych pod tym względem Fotostory, jakie czytałam na tym forum. Gratuluję. Jesteś po prostu profesjonalny.

Profesjonalny? Ależ to stanowczo za dużo powiedziane! Wciąż robię całą masę błędów(których, gdyby nie Liv, w ogóle bym nie zauważył). No i ciągle boję się, że przesadzam ze stylizacją opisów, w końcu trzeba znaleźć jakiś umiar.

Napisał Searle

P.S: Lubię humor Alice i te jej docinki w myślach

Cieszę się, że ci się podobają. W ostatnim odcinku nawet zastanawiałem się, czy nie dałem tego za dużo.

[Panna Lawenda]

No, caesiu, coraz lepiej Ci idzie, widać ćwiczenia czynią mistrza ^^.
Lubię twoje opisy, a już szczególnie je doceniam, że sama nie umiem ich tworzyć XD
Brawo! Cholernie mi się podoba, muszę powiedzieć, że chyba nie mam się do czego przyczepić XD
Co tu dużo gadać, życzę weny, i czekam na kolejny odcinek (jak najszybciej, mój drogi!)

Ps: Wiem, nie popisałam się z tym komentarzem, ale trudno XD Ważne, że jest

[Caesum]

- Alice, czy wyjdziesz za mnie?
Isador klęczał przed nią z wyciągniętą dłonią, w której trzymał otwarte pudełeczko. W jego środku, na wyściółce z jedwabiu, leżał złoty pierścionek zaręczynowy z mieniącym się brylantem. Mężczyzna z determinacją w oczach spojrzał na nią, oczekując odpowiedzi. Alice ze zdziwieniem wpatrywała się w tę scenę, jakby była tylko widzem, a nie jednym z aktorów. Nie tego się spodziewała. Postawiła sobie za cel, że uwiedzie Isadora, jedynego spadkobiercę majątku Williamsów i zdobędzie jego pieniądze. Nie była jednak przygotowana na to, że lord Williams tak nagle poprosi ją o rękę. Myślała, że minie jeszcze trochę czasu, zanim będzie mogła nosić jego nazwisko, a tym czasem możliwość ta znalazła się tuż pod jej nosem, czekająca z napięciem na odpowiedź.
- Ja… - zaczęła.

------------------------------------------------------------------

Mój Boże, a więc jednak zdążyłem ze skończeniem odcinka przed pierwszym marca! Niestety tak już ze mną jest, że gdy zaczynam, mam tylko lekki zarys fabuły i strasznie się wlokę. Simy, oczywiście robota Mefisto, dla której dedykuję ten odcinek i mam nadzieję, że będzie dalej chciała robić dla mnie simy.

------------------------------------------------------------------

Odcinek 4

- I co powiedziałaś? – spytała niania, odstawiwszy filiżankę z herbatą na porcelanowy talerzyk.
- Spanikowałam - przyznała Alice. – To było dla mnie za szybko. Powiedziałam mu, że muszę się zastanowić.
Niania przewróciła oczami.
- Miałaś pieniądze pod samym nosem i odmówiłaś? Moja droga, w twoim wieku nie ma miejsca na kaprysy!
Alice powstrzymała się przed komentarzem. Jak zwykle niczego nie rozumiesz.
- Nie odmówiłam mu, ale też się nie zgodziłam. Nie wiem, czy go kocham.
- Najważniejsze są pieniądze i dobre pochodzenie. Nie nacieszysz się długo miłością, jeśli nie będziesz miała pieniędzy na utrzymanie.
- Wiem, wiem. Po prostu nie wyobrażam sobie takiego życia. – Alice wbiła wzrok w nierozpalony kominek.
Siedziała na ciemnej, mahoniowej sofie z szarym obiciem, obok której stały trzy fotele, skierowane w stronę skromnego stolika do kawy. Za nią znajdował się masywny regał z książkami, zaś pod wykuszem ustawione były dwa fotele a między nimi mały stoliczek z bukietem czerwonych róż.
- Jesteś stanowczo zbyt sentymentalna! – huknęła niania, waląc pięścią w poręcz fotela. – W takiej rodzinie jak twoja nie ma na to miejsca.
- Pewnie masz rację. – Alice zamoczyła ciastko w herbacie. – Tylko co mam teraz zrobić?
- Przecież to oczywiste. Musisz czym prędzej wyznać mu swe uczucia. Może i nie będą całkiem szczere, ale jemu to wystarczy, zobaczysz.
- Sama nie wiem.
- Żadnego gadania! Sama to zaczęłaś, pamiętasz? Teraz musisz to dociągnąć do końca. Najlepiej już teraz się z nim umów.
- Może bym nawet mu to powiedziała, ale wypływa dzisiaj do Ameryki. Coś związanego z przędzalniami rodziców.
Alice dopiła herbatę, po czym wstała i oznajmiła:
- Jeszcze o tym pomyślę. Na razie jednak potrzebuję trochę spokoju.
- Tylko się zdecyduj, pamiętaj – rzuciła niania, gdy Alice wychodziła z salonu. Dziewczyna zamknęła za sobą drzwi, po czym ruszyła korytarzem, by dotrzeć do gabinetu.
Było to skromnych rozmiarów, wiktoriańskie pomieszczenie utrzymane w odcieniu ciemnej czerwieni. Kurz zbierał się na grubych księgach, stojących na dębowych regałach. Przy oknie stało drewniane biurko, na którym było kilka książek oraz dwie oprawione fotografie. Lustro zawieszone nad kominkiem odbijało promienie zachodzącego słońca.
Alice podeszła do biurka i wzięła do ręki jedną z książek. Tajemnicza Historia w Styles, przeczytała. Ciekawe, czy dalej pamiętam, kto był mordercą. Dziewczyna rozsiadła się na kanapie i otworzyła na pierwszej stronie.

------------------------------------------------------------------

Niania założyła rękawiczki, podniosła wiklinowy koszyczek, po czym wyszła przez kuchenne drzwi i ruszyła w stronę grządki ze szpinakiem.
Ta Alice, niczego sama nie potrafi zrobić. Gdyby była choć trochę mniej bierna i niezaradna życiowo, może by w ogóle nie musiała teraz przez to przechodzić.
Zatrzymała się na miejscu, po czym kucnęła i zajęła się wyrywaniem szpinaku.
Gdyby chociaż zgodziła się. Jak ja bym chciała, żeby wreszcie sobie kogoś znalazła. Dobrze chociaż, że chce coś zrobić z tym Isadorem.
Gdy już wrzuciła ostatni liść do koszyczka, wstała i strzepnęła ziemię z sukienki.
Szkoda tylko, że tak z tym zwleka. Żeby tylko dało się ich jakoś z tym pogonić.
Westchnęła, po czym ruszyła z powrotem w stronę domu. Zatrzymała się na chwilę, by powąchać kwiat róży, gdy jej wzrok padł na rabatę naparstnic. Przyjrzała się ich długim, zielonym liściom, tak łudząco podobnym do liści szpinaku.
Alice ma zdrowe, silne serce. Pomyślała, wyrzucając zawartość koszyka i sięgając ręką w stronę jednego z kwiatów.

------------------------------------------------------------------

Isador podziękował stewardowi, po czym zamknął drzwi i obejrzał pokój.
Jak na zwykłą kabinę była całkiem spora. Złote kandelabry, obecnie wyłączone, lśniły w blasku słońca. Na środku umieszczono stół, do którego dosunięte były cztery fotele obite czerwonym materiałem. Przy osłoniętym bordowymi firankami oknie stała niewielka szafeczka z lampką i kozetka. W kącie znajdowało się biurko, a obok długa sofa. Nad wiktoriańskim kominkiem zawieszono lustro w złotej ramie. Mężczyzna podszedł do stolika i podniósł leżącą na nim kartkę, która okazała się być menu. R.M.S. Olympic, przeczytał. Może dziś zjem obiad w pokoju. Odwrócił się i jeszcze raz rozejrzał. Trochę przestarzale, ale całkiem ładnie.
Strasznie gorąco, pomyślał, podchodząc do jednego z dwóch okien i wyglądając przez firankę na port w Southampton. Biegają jak mrówki. Ciekawe, ilu z tych ludzi wejdzie na statek, a ilu będzie jedynie machać na pożegnanie. Odwrócił się. Co za upał! Umrę, jeśli nie wejdę do wody.
Przeszedł przez salon do sypialni, gdzie otworzył drzwi do łazienki. Nachylił się nad wanną, zatkał odpływ, a następnie odkręcił kurek, by nabrać ciepłej wody. Gdy było jej już wystarczająco dużo, zakręcił wodę, po czym rozebrał się i wszedł do wanny.
Od razu lepiej. Chyba zostanę tu przez jakiś czas. Uznał, zamykając oczy i mimowolnie uśmiechając się z zadowoleniem. Zignorował dźwięk dzwonka. Nie ma mnie i pewnie szybko nie wrócę.
- A więc tu jesteś! – do łazienki wbiegła Christine Tuckfield, której uradowana twarz nagle przybrała zawstydzony, choć zadowolony wyraz. Zakryła oczy i powiedziała wychodząc – Ojej, przepraszam. Nie pomyślałam, że możesz się myć. Zaczekam w pokoju.
Usłyszał kliknięcie, gdy drzwi zamknęły się za Christine.
Isador siedział w wannie, nie ruszając się i odtwarzał w pamięci ostatnią scenę. Nie zamknąłem drzwi. Spuścił głowę, by spojrzeć na taflę wody. Nie ma piany. Poczuł, jak na jego policzki występują rumieńce.
Wyszedł z wanny, po czym pospiesznie wytarł się i ubrał. Ta kobieta ma niezły tupet. Kto by pomyślał, nawet tu mnie znalazła, choć specjalnie wybrałem starszy statek.

Christine siedziała rozparta w fotelu i rozglądała się z dziecinnym zainteresowaniem. Uśmiechnęła się na widok Isadora, który właśnie siadał na kanapie.
- No dobrze – zaczął – Skąd się tu wzięłaś?
- Doprawdy, naprawdę miłe powitanie! – oburzyła się, po czym podjęła już radosnym tonem: – Płynę tym statkiem! Zauważyłam cię kątem oka w recepcji, więc zapytałam pod jakim numerem się zakwaterowałeś. Cóż za miły zbieg okoliczności, że płyniemy na jednym pokładzie!
Coś stanowczo za dużo tych zbiegów okoliczności. Jestem raczej zdania, że bardzo chcesz mnie dopaść, albo raczej moje pieniądze, jakbyś nie miała ich i tak za dużo.
- A twój towarzysz, Armand, też jest tutaj?
- Armand? Nie, pojechał gdzieś w sprawach biznesowych – Twarz Christine nie przejawiała żadnych oznak tęsknoty. – A co ty tu robisz?
Isador już otworzył usta, gdy wtem basowy ryk syreny zapowiedział wypłynięcie statku. Christine wstała z fotelu i wyjrzała przez okno.
- Odpływamy! – powiedziała podniesionym głosem – Pożegnaj się z Brytanią, będziesz miał z nią na trochę spokój.
Mężczyzna spojrzał na jej twarz. Podziwiał w niej to, że chociaż była łasa na pieniądze, potrafiła się cieszyć drobnostkami. Również jej siła charakteru była wysoko cenioną przez niego cechą. Christine miała w sobie coś, co nawet największemu samotnikowi rozwiązywało język.
- Strasznie nudno tak bezczynnie siedzieć. Ja osobiście napiłabym się kawy, a ty?
Isador zamyślił się.
- Już dochodzi siódma, więc zaraz będę jadł obiad.
- To dobry pomysł! Chodź, znam odpowiednie miejsce.
Po tych słowach prawie siłą wyciągnęła go z kabiny, dając jedynie czas, by mógł przekręcić klucz w zamku, a następnie pociągnęła za sobą jasnym korytarzem w stronę głównych schodów. Wspięli się po wspaniałych schodach na pokład B, po czym otworzyli drzwi, obok których złote litery układały się w napis „À La Carte Restaurant”. Było to duże pomieszczenie z wieloma dębowymi krzesłami i stołami, przy których ludzie właśnie spożywali posiłek. Panele z ciemnego drewna pyszniły się bogatymi zdobieniami.
- Gdzie siadamy? – spytał Isador, szukając wzrokiem wolnego miejsca.
- Nie tutaj. Zarezerwowałam stolik w szczególnym miejscu. - Christine wzięła go za rękę i przeprowadziła przez oszklone drzwi do pomieszczenia obok.

Weszli do długiego, jasnego pokoju utrzymanego w stylu ulicznej, paryskiej kawiarni. Wiklinowe krzesła otaczały okrągłe stoliczki, na których postawiono srebrne solniczki i pieprzniczki. Ściany pokryte były drewnianymi podporami, po których gdzieniegdzie wspinały się pnącza winogron. Palmy w doniczkach nadawały sali tropikalny klimat. Efekt potęgował widok na otwarte morze.
Usiedli przy stole i zamówili „Salmon Mayonnaise” oraz czerwone wino. Christine splotła palce obu dłoni i oparła na nich podbródek. Wbiła wzrok w Isadora, który spoglądał przez okno na niebieską taflę wody.
- Miło tu, prawda? – spytała Christine, na co Isador odpowiedział skinieniem głowy.
- Spokojnie.
- Warto czasem zatrzymać się i odpocząć. Ciągła praca nie jest ani przyjemna, ani opłacalna.
- Skoro mowa o pracy – podjął Isador, uśmiechając się z lekką złośliwością. – To w jakich sprawach płyniesz do Ameryki?
Christine zaśmiała się.
- Żadna praca, a wizyta towarzyska. Mam przyjaciółkę w Nowym Orleanie, z którą dawno się nie widziałam. Korespondowałyśmy przez kilka dobrych lat, najwyższa pora znowu się spotkać.
- Wizyta towarzyska? – powtórzył, nie całkiem wierząc.
- Właśnie tak. Och, stara, dobra Elizabeth. Wielkie serce, choć ptasi móżdżek. Mam nadzieję, że wszystko u niej w porządku.
Isador nie odpowiedział, gdyż właśnie w tym momencie francuski kelner przyniósł im jedzenie. Gotowany łosoś w śmietanie pachniał wyśmienicie koprem i chrzanem. Mężczyzna dopiero teraz uprzytomnił sobie, że nie jadł nic od samego rana. Wziął widelec i skosztował kawałek. Pierwszorzędny, pomyślał, dyskretnie rozkoszując się chwilą. Napił się równie doskonałego Bordeaux.

- Widzę, że lubisz drobne przyjemności. – Christine uśmiechnęła się.
- Czy coś w tym złego? Tym bardziej, jak podadzą mi je pod nos? – odpowiedział, na co kobieta odparła śmiechem.
- Ależ skąd! Ja również temu ulegam.
Uśmiechnął się życzliwie. Christine Tuckfield, zmieniając ton, powiedziała:
- Isador, co ty na to, żebyśmy potem poszli do mojej kabiny?
- Christine, ja już kogoś mam.
- Mówisz o Alice? A gdzie ona teraz jest? – kobieta uśmiechnęła się znacząco. – W swoim małym domku w Brytanii, podczas gdy ty płyniesz do Ameryki.
- Christine, nie rozumiesz. Poprosiłem ją o rękę.
- I zgodziła się? – odczekała chwilę. – Po twojej twarzy sądzę, że nie.
- Naprawdę, nie powinienem.
- Przecież nic w tym złego. Po prostu odprowadzisz mnie do mojej kabiny. Każdy mężczyzna tak robi.
Do ich stolika podszedł kelner i wręczył Isadorowi blankiet z tekstem.
- Depesza do pana.
Isador przeczytał zawartość kartki, po czym wstał pospiesznie. Jego twarz pobladła, gdy powiedział:
- Muszę natychmiast wrócić.
Christine przechyliła głowę, patrząc z zaciekawieniem na mężczyznę.
- Trochę to potrwa, jesteśmy przecież na statku. Będziesz musiał chyba poczekać na najbliższy port.
- Czyli?
Uśmiechnęła się.
- Następny przystanek, Queenstown.

------------------------------------------------------------------

- Alice, Alice!
Alice otworzyła oczy i spojrzała na Hyacinth, która trzymała w rękach tacę z jedzeniem.
- Która godzina? – spytała, po czym spojrzała na zegar. Była siódma wieczorem.
- Będziesz jeść tutaj, czy mam zanieść do pokoju?
- Połóż na biurku, zostanę tutaj. Dziękuję.
Alice usiadła i przetarła ręką oczy. Gdy niania wyszła, poprawiła fryzurę i podeszła do biurka.
Na obiad dostała chrupiącego, grillowanego łososia z ziemniakami, oblanymi złocistym masłem. Zamiast zwykłej sałaty był szpinak oraz ugotowana marchewka, której jednak nie była wielbicielką. Usiadła, a następnie wzięła widelec i wbiła go w rybę.
Głupia byłam. Pomyślała, przeżuwając jedzenie. Miałam okazję, by zostać panią Williams, a teraz pewnie proponuje to jakiejś innej. Jestem żałosna. Po wyznaniu sobie tej gorzkiej prawdy nagrodziła się zjadając trochę szpinaku. Muszę coś zrobić, nie mogę tak tego zostawić. A może jeszcze mam szansę? Napiła się herbaty i spojrzała na krople wody spływające po szybach.
Po pewnym czasie poczuła przenikliwy ból brzucha, połączony z mdłościami. Dziewczyna puściła widelec i wstała, podpierając się o biurko. Zakręciło jej się w głowie. Poczuła nadchodzącą migrenę.
- H-Hyacinth! – wykrztusiła. Czuła, jak plątał jej się język.

[Panna Lawenda]

Pierwsza! Mwhaha, zawsze chciałam to powiedzieć, moje marzenie się spełniło i życie nabrało sensu <3
Dobra, wracając do fotostory. No cóż, cud i miód. Widać, że masz wprawę i pomysł na fabułę. Bardzo mi się spodobało, jesteś naprawdę świetnym pisarzem >D
No nic, życzę aby twój następny odcinek był równie dobry jak ten, chociaż w twoim wypadku to z pewnością się sprawdzi ^^.

[Liv]

Ha, Twoje szczęscie, że jestem nastrojona na czytanie tego typu FS

- Alice, czy wyjdziesz za mnie?

Oh, how sweet! :>

Zatrzymała się na chwilę, by powąchać kwiat róży, gdy jej wzrok padł na rabatę naparstnic.

Zadałam mojej mamie, siedzącej koło mnie, jedno pytanie: "naparstnica ma właściwości trujące?". Potwierdziła...
Ale dlaczego niania chce ją otruć?! Ne rozumiem tego - jeszcze wcześniej czytałam, że przecież chce jej szczęścia

Nachylił się nad wanną, zatkał odpływ, a następnie odkręcił kurek, by nabrać ciepłej wody.

Pożegnaj się z Brytanią, będziesz miał z nią na trochę spokój.

"Na" jest tam potrzebne? Bo mi się nie wydaje.


Zaczęłam zastawiać się, skąd wziąłeś pomysł na wygląd pomieszczeń - jakiś tytuł może? Bo takie opisy oddające klimat pomieszczeń zdarzają się w sumie rzadko i zauważam je głównie w nowych książkach młodzieżowych (typu "Cień wiatru" Zafona i "Century" Baccalaria).
Dobra, prócz tych dwóch pierdółek odcinek bardzo dobrze napisany i poprowadzony. No i nareszcie czuję coś na kształt sytości i wyczerpania tematu. Ośmielę się rzec, że wyszło idealnie, chociaż, nie da się ukryć, trochę ubolewam nad długością, ale z drugiej strony... Miło się czyta i z pisarskiego punktu widzenia też bym stwierdziła, że "tyle wystarczy".
Dawaj szybko kolejny!
Ostatnimi czasy w moim mniemaniu mało kto jest w stanie mnie tak oczarować, żeby dać maksimum punktów. Witam w elicie
10/10

Coś mi się zdaje, że jak już dobrniesz do ostatniej kropki, "Alice" trafi na krótką listę moich ulubionych FS

[Caesum]

Napisał Aleksander

Dobra, wracając do fotostory. No cóż, cud i miód. Widać, że masz wprawę i pomysł na fabułę. Bardzo mi się spodobało, jesteś naprawdę świetnym pisarzem >D

Ach, naprawdę dziękuję za te miłe słowa! A skoro tak, to chyba mogę się zgodzić, że mój okropny styl pisania trochę się poprawił. XD

Napisał Aleksander

No nic, życzę aby twój następny odcinek był równie dobry jak ten, chociaż w twoim wypadku to z pewnością się sprawdzi ^^.

Dziękuję, dziękuję. <3

Napisał Liv

Zadałam mojej mamie, siedzącej koło mnie, jedno pytanie: "naparstnica ma właściwości trujące?". Potwierdziła...
Ale dlaczego niania chce ją otruć?! Ne rozumiem tego - jeszcze wcześniej czytałam, że przecież chce jej szczęścia

Jeszcze się to wyjaśni.

Napisał Liv

"Na" jest tam potrzebne? Bo mi się nie wydaje.

Akurat gdybym usunął "na", całe zdanie nie miałoby sensu. Możliwe jednak, że ogólnie wyszło trochę nazbyt nieoficjalnie jak do opowiadania.

Napisał Liv

Zaczęłam zastawiać się, skąd wziąłeś pomysł na wygląd pomieszczeń - jakiś tytuł może? Bo takie opisy oddające klimat pomieszczeń zdarzają się w sumie rzadko i zauważam je głównie w nowych książkach młodzieżowych (typu "Cień wiatru" Zafona i "Century" Baccalaria).

Do ogólnego pomysłu na fotostory(a więc i pomieszczenia) przyczyniły się serie filmów o detektywie Poirot oraz pannie Marple, które rozgrywały się głównie w wiktoriańskich dworach w dwudziestym wieku. Ponadto przejrzałem dużą ilość zdjęć i poczytałem trochę na temat mody w latach dziesiątych/dwudziestych aby stworzyć w głowie ogólny zarys. Wyjątkiem są jednak zdjęcia przedstawiające Olympica - pomieszczenia były robione na podstawie zdjęć i planów statku oraz jej młodszej siostry - Titanica.

Napisał Liv

Dobra, prócz tych dwóch pierdółek odcinek bardzo dobrze napisany i poprowadzony. No i nareszcie czuję coś na kształt sytości i wyczerpania tematu. Ośmielę się rzec, że wyszło idealnie, chociaż, nie da się ukryć, trochę ubolewam nad długością, ale z drugiej strony... Miło się czyta i z pisarskiego punktu widzenia też bym stwierdziła, że "tyle wystarczy".
Dawaj szybko kolejny!
Ostatnimi czasy w moim mniemaniu mało kto jest w stanie mnie tak oczarować, żeby dać maksimum punktów. Witam w elicie
10/10

Coś mi się zdaje, że jak już dobrniesz do ostatniej kropki, "Alice" trafi na krótką listę moich ulubionych FS

Jestem naprawdę szczęśliwy, że tak dobrze został odebrany przez ciebie ten odcinek. Jeśli chodzi o długość, to nigdy nie była moją mocną stroną. Po prostu nie potrafię zbyt długo siedzieć nad jedną rzeczą, a jeśli nawet to i tak połowa tekstu to czysta szmira. Ostatecznie i tak jestem zaskoczony, że ten odcinek tak ładnie się przeciągnął. Gdy go zaczynałem martwiłem się, że po trzecim odcinku może nie być dostatecznie dużo wątków, by akcja miała więcej niż dwie strony.

No i czuję się zaszczycony, że zostałem włączony do elity. <3

12:35:42
ciagle czekam na twoj komentarz


tamtamtammmmradada. oto ja! Isadora wielbie i podziwiam <3 w ogole nie sadzilam, ze Hyacinth tak pieknie wyglada jako stara kobieta. hmm...no coz. pozostaje mi jedynie ocenic, a masz ode mnie 69/10 no i gitara.

znasz moja opinie. pieknie oh ah i wspaniale.

[Silver]

Przez Ciebie zrobiłam się głodna
Bardzo podoba mi się ten odcinek. Szczerze mówiąc to nie liczyłam, że Alice zgodzi się zostać jego żoną. Wcześniej mu odmawiała, więc czemu miałaby teraz od razu się zgodzić
Hyacinth nie wygląda na sympatyczną... nie wiem w jakim celu otruła Alice, ale żaden nie jest chyba na tyle ważny aby ryzykować jej zdrowiem.
Podoba mi się, że odcinek jest taki zróżnicowany. Niby nie powinno się tego dobrze czytać, bo przeskakiwanie z jednej sceny na drugą nie jest najlepsze, ale akurat ty potrafisz to tak zorganizować, że efekt jest odwrotny
Zdjęcia są świetne ^^

Czekam na ciąg dalszy

[Searle]

Ale z tej Hyacinth małpa! Ale jakoś mi się wydaję, że otruła Alice, by Isador powrócił do niej (tylko nie pasuje mi fakt, że najpierw mężczyzna dostał depeszę, a dopiero w następnej scenie przedstawiałeś otrucie Alice).
Nie wiedziałam, że jak na starszą panią, niania będzie taką straszną materialistką.
A w ogóle Alice nie rozpoznała po smaku, że nie je szpinaku?

A Christine to jeszcze większa małpa Bezwzględna brzydula - porywa się z motyką na słońce. Przy Alice wygląda marnie.

Zdjęcia jak zwykle extra!

[rudzielec]

Napisał Silver

Przez Ciebie zrobiłam się głodna

no tak, ja też, a że jest jeszcze pora śniadania, to za chwilę napadnę na lodówkę

wracając do FS, to myślę podobnie jak Searle, pewnie Isador dostał depeszę, że Alice źle się czuje :>
Ale jak dla mnie kolejność się zgadza, nie wiadomo jak i ile działać będzie trucizna, więc najpierw depesza, a potem otrucie, żeby Isador zdążył wrócić zanim Alice poczuje się lepiej
no ale to takie tam moje wymysły...
ta blondyna, to strasznie wredna małpa, chętnie bym jej przyłożyła...

tekst świetny, choć kilka powtórzeń zauważyłam
zdjęcia są boskie, idealnie się stapiają z klimatem FS, pozostaje tylko napisać, że czekam na kolejny odcinek