Damy Radę...?

[amelle]

hm wszystko jest lepsze niz pisanie prezentacji maturalnej!

przeczytalam calosc i w sumie nie zaciekawilo mnie zbytnio, bo sposob Twoj sposob pisania jest dla mnie za prosty, za lekki, ale to z czasem sie wyrabia ;d mimo wszystko widac postepy z odcinka na odcinek i widac, ze wychodzi coraz lepiej, ale w sumie na podstawie czterech kawalkow nie mozna wiele powiedziec. ale skoro zaczelam czytac to dobrne do konca ;d

wracajac do czwartego odcinka, hm, zdecydowanie ZA DUZO dialogow, a dodatkowo jesli jest ich kilkanascie pod rzad dopisalabym czasami, kto to mowi i jak sie przy tym zachowuje, bo po prostu idzie sie zgubic. popracowalabym tez na Twoim miejscu nad opisami, dopracowywala je i rozbudowywala. w drugim odcinku (?) byla wstawka o tym niebie, jak tam sie styka i tak dalej i to pieknie wyszlo, a potem znowu zaczely sie dialogi i prostota. i bola mnie te przeklenstwa - dobre przeklenstwa nie sa zle, ale wedlug mnie uzyte sa one tutaj maksymalnie na sile. rozumiem, ze to faceci i w przypadku smierci jakiejs tam osoby nie panuje sie nad emocjami, ale coz, nic na sile

pracuj nad opisami, poprawiaj kazda scene kilkakrotnie, a naprawde moze wyjsc z tego cos ciekawego, bo temat nawet fajny. no i sprawdzaj jak brzmi jakies zdanie (przeczytaj je kilkakrotnie, nawet i na glos) i literowki, bo czasami czytajac pojedyncze zdania mam wrazenie, jakby napisal je dziesieciolatek

edit! zdjecia sa jak nabardziej w porzadku, ale zaden z tych facetow nie pasuje mi ani na policjanta, ani na kolesia ktory sie upija do nieprzytomnosci, to tyle ode mnie

[Mroczny Pan Skromności]

Wreszcie jakaś krytyka

Napisał amelle

przeczytalam calosc i w sumie nie zaciekawilo mnie zbytnio, bo sposob Twoj sposob pisania jest dla mnie za prosty, za lekki, ale to z czasem sie wyrabia ;d [...] znowu zaczely sie dialogi i prostota. i bola mnie te przeklenstwa - dobre przeklenstwa nie sa zle, ale wedlug mnie uzyte sa one tutaj maksymalnie na sile. rozumiem, ze to faceci i w przypadku smierci jakiejs tam osoby nie panuje sie nad emocjami, ale coz, nic na sile

Co do języka, który określiłaś (zresztą prawidłowo) jako "prosty", moje "usprawiedliwienie" jest również bardzo proste - bohaterowie nie należą do bardzo wykształconych i dbających o poprawność języka. Jak zauważyłaś, większość opowiadania stanowią dialogi, toteż i język jest w większości taki, a nie inny Zaś co do przekleństw: wierz, lub nie, ale to, co tutaj zaprezentowałem, to nic w porównaniu do polskiej rzeczywistości (niestety).

Napisał amelle

[...] zdecydowanie ZA DUZO dialogow, a dodatkowo jesli jest ich kilkanascie pod rzad dopisalabym czasami, kto to mowi i jak sie przy tym zachowuje, bo po prostu idzie sie zgubic. popracowalabym tez na Twoim miejscu nad opisami, dopracowywala je i rozbudowywala. w drugim odcinku (?) byla wstawka o tym niebie, jak tam sie styka i tak dalej i to pieknie wyszlo, a potem znowu [...]

Z tym zgodzę się w zupełności. Do niedawna stwierdzenie "opisy w fotostory chrupka" można było śmiało nazwać antytezą. Teraz zaczęło się to zmieniać, aczkolwiek wciąż nie mogę wyzbyć się tych starych nawyków, za co bardzo przepraszam. Co ciekawe, równolegle piszę też inne opowiadanie, w którym staram się, aby większość stanowiły opisy
Bardzo dziękuję za obszerny komentarz

[Melisa]

taka typowo męska historyjka wpadnę tu jak będzie kolejna część..
no i ten.. ostatnia część najbardziej mnie zaciekawiła.. szkoda że im przerwano bo ciekawa jestem co napisałbyś dalej

[Liv]

- Czyli kolejna noc nie przespana

Razem.

Od miesiąca przybywał na przymusowym urlopie.

Interesujące :]

Kobieta, z którą wiązał plany na przyszłość, nagle znikła bez śladu.

Zniknęła?

- Ahoj! – odpowiedziała Maciek, który właśnie zajmował się porządkowaniem papierów.

Chrupciu, mam coraz lepszy humor dzięki Tobie (a dopiero co wyszłam z matmy xD)

Tomek wyciągnął z kieszeni niewielki kluczyk, którym otworzył jedną z szafek. Po chwili wyciągnął

Zgadnij :]

- Jak zaraz tam nie wrócę, to zaleję ci buty!

Zalejesz? Czym?

-A... Taką rurę – mruknął, widząc roznegliżowaną blondynkę.

xDDDDDDDDDD

Tomek to frajer. Okropny!
Aczkolwiek ta scena była EPICKA! xD Gdyby nie to, że siedzę teraz w szkolnej bibliotece, wybuchnęłabym natychmiast śmiechem xD
Szkoda Radka Omatko, jak on się musi teraz czuć! No i co z nim teraz będzie? Widać był bardzo przywiązany do Ewy, a tu takie coś!
Ej, a może to był jej sobowtór? ;o Już przeprowadzili rozpoznanie ciała? Zwykle takie rzeczy dzieją się kilka dni później...
No i ciekawa jestem jak zginęła...

Poza tym, że rzuciła mi się w oczy Twoja pedantyczna (!!!) dbałość o przecinki w tym odcinku, to jest pięknie
Aczkolwiek czegoś mi brakuje... A może moje wrażenie wynika z tego, że odcinek w gruncie rzeczy jest krótki?
9,5/10

[Mroczny Pan Skromności]

Napisał Melisa

taka typowo męska historyjka

No, nie powiedziałbym, ale skoro tak uważasz...

ostatnia część najbardziej mnie zaciekawiła

Dziękuję ;]

Napisał Liv

Zalejesz? Czym?

Wolałbym Cię nie uświadamiać
Czuję się jakimś zwyrodnialcem :<

Tomek to frajer. Okropny!

O to chodzi ;] Tomek to taki "typowy" degenerat, z kolei Radek jest, można by rzec, "człowiek z wyższych sfer". Dlatego trudno im się wzajemnie zrozumieć. Za to pod koniec całego FS możesz zwrócić uwagę na podobieństwa między nimi, ciekawe, do czego dojdziesz

Aczkolwiek ta scena była EPICKA! xD Gdyby nie to, że siedzę teraz w szkolnej bibliotece, wybuchnęłabym natychmiast śmiechem xD

Bardzo mi miło, że się podobało

Szkoda Radka Omatko, jak on się musi teraz czuć! No i co z nim teraz będzie? Widać był bardzo przywiązany do Ewy, a tu takie coś!
Ej, a może to był jej sobowtór? ;o Już przeprowadzili rozpoznanie ciała? Zwykle takie rzeczy dzieją się kilka dni później...
No i ciekawa jestem jak zginęła...

Ja mam w tym miejscu dylemat. Z jednej strony rozpacza, w końcu jego narzeczona nie żyje, z drugiej, to w sumie powinien się cieszyć, bo wcześniej myślał, że go opuściła
Od razu powiem, że to żaden sobowtór Ale spodobała mi się Twoja teoria xDDD

Poza tym, że rzuciła mi się w oczy Twoja pedantyczna (!!!) dbałość o przecinki w tym odcinku, to jest pięknie

Staram się stosować do wskazówek, o ile nie są to sugestie, co do dalszych losów postaci, bądź dotyczą stylu, który nie bez powodu jest taki, a nie inny (inna sprawa, że inne pisanie gorzej mi idzie )

[rudzielec]

Ile razy czytam tekst "ahoj marynarzu!" padam ze śmiechu
szczerze mówiąc to szkoda, że będzie tak mało odcinków, bo już się wkręciłam w to FS i przyzwyczaiłam do postaci
o Tomku mogłabym napisać biografię xD szczególnie wnioskując po tym co jest w dalszych odcinkach hehe nie wiem czemu ale lubię tego gościa, razem z Sylwią tworzą zgrabną "parę" ludzi tępiących się nawzajem choć w tym przypadku blondynka wygrywa we wszelkim tępieniu

zdjęcia już niedługo, więc i odcinek już niedługo xD
może w tym czasie dojdą Ci jeszcze jakieś komentarze

Napisał amelle

edit! zdjecia sa jak nabardziej w porzadku, ale zaden z tych facetow nie pasuje mi ani na policjanta, ani na kolesia ktory sie upija do nieprzytomnosci, to tyle ode mnie

jeszcze się taki nie znalazł, co by każdemu dogodził ^^

[Searle]

Jestem, komentuję i nie tyle co zmusiłam się do przeczytania odcinka, ale świadomość, że zaniedbuję FS nie dawała mi spokoju

Trzeci docinek trochę taki nudnawy. Faktycznie skaczesz z watka na wątek, które w dodatku nie trzymają się kupy.

Scena w pociągu: Dziwi mnie fakt, że Radek zauważył wielkie, niebieskie oczy dziewczyny, skoro nie podniosła ona wzroku i czytała książkę, a na domiar czego przysłaniała je wciąż opadająca grzywka (Jak ja lubię takie szczególiki ).


Odcinek czwarty już o wiele lepszy. Popraw jeszcze tylko te błędy, na które dziewczyny zwróciły Ci uwagę.

Radek właśnie leżał na kanapie i rozmyślał o niczym

Hehe, fajne to

Już chyba po tylu odcinkach mogę stwierdzić, że:
Tomka nie lubię, Sylwię uwielbiam, Przemek jest mi obojętny, a Radkowi współczuję (ale wyjaśniła się tajemnica jego wiecznie niezadowolonego nastroju).

[Mroczny Pan Skromności]

Napisał Ruda Jędza

Ile razy czytam tekst "ahoj marynarzu!" padam ze śmiechu

Bardzo mi miło

szczerze mówiąc to szkoda, że będzie tak mało odcinków, bo już się wkręciłam w to FS i przyzwyczaiłam do postaci

Ja w sumie już żyję postaciami mojego innego "tworu", ale rozumiem Cię doskonale xDD

o Tomku mogłabym napisać biografię xD

Haha <33

nie wiem czemu ale lubię tego gościa, razem z Sylwią tworzą zgrabną "parę" ludzi tępiących się nawzajem choć w tym przypadku blondynka wygrywa we wszelkim tępieniu

lol, przez chwilę myślałem, że znasz zakończenie nic nie mówię xDDD

Napisał Searle

Jestem, komentuję i nie tyle co zmusiłam się do przeczytania odcinka, ale świadomość, że zaniedbuję FS nie dawała mi spokoju

Bardzo fajnie, bo już myślałem, że nie zajrzysz tu więcej :<

Trzeci docinek trochę taki nudnawy. Faktycznie skaczesz z watka na wątek, które w dodatku nie trzymają się kupy.

Niestety, tak by musi, bo taki było moje zamierzenie

Scena w pociągu: Dziwi mnie fakt, że Radek zauważył wielkie, niebieskie oczy dziewczyny, skoro nie podniosła ona wzroku i czytała książkę, a na domiar czego przysłaniała je wciąż opadająca grzywka

Jak Ty lubisz takie szczególiki

Tomaka nie lubię, Sylwię uwielbiam, Przemek jest mi obojętny, a Radkowi współczuję (ale wyjaśniła się tajemnica jego wiecznie niezadowolonego nastroju).

Jesteś chyba jedyną osobą, która nie lubi Tomka Co do Przemka, może jeszcze wyrobisz sobie opinię, bo o nim też coś niecoś będzie A Rodkowi chyba każdy współczuje, tak wyszło

Dzięki za komentarze, odcinek będzie (mam nadzieję) wkrótce

[Mroczny Pan Skromności]

5


Od kilku godzin leżał praktycznie w tej samej pozycji, wpatrując się w sufit z nadzieją, że siłą woli uda mu się go zawalić.



Jedynym odgłosem, jaki dało się słyszeć, było ciche, jednostajne tykanie starego zegara. Był wściekły. Cholernie wściekły na samego siebie. Jego narzeczona nie była oszustką, jak do tej pory uważał. Nie uciekła przed nim, nie obdarła go z pieniędzy. Została zamordowana. W pewnej chwili poczuł niepohamowaną ochotę, aby wyjąć broń, wyjść na ulicę i strzelać do każdego, w kim zobaczy potencjalnego sprawcę. A ostatnią kulę pragnął przeznaczyć dla siebie.
Dzwonek do drzwi. A już myślał, że umrze tutaj, właśnie w tej pozycji, wpatrując się w sufit, przy jednostajnym tykaniu starego zegara. Po chwili błogiej ciszy znów to samo.
- Poczta – rozległ się znajomy głos listonosza. Może to on był mordercą? – Halo! – mężczyzna ponownie odezwał się, tym razem pukając w drzwi. Wreszcie westchnął ze zrezygnowaniem, a po chwili w przedpokoju pod drzwiami pojawiły się dwie białe koperty.

***

Detektyw Czechowski niczym pantera przechodził od jednego regału do drugiego. Wreszcie dotarł to ostatniego. „Stoisko alkoholowe”, głosił napis. Jeszcze raz włożył rękę do kieszeni, aby upewnić się, że fundusze, jakie przeznaczył na ten jakże szczytny cel nigdzie nie wyparowały. Następnie z miną jak po dobrym seksie sięgnął po szklaną butelkę z napisem „Kup mnie”. Tomek potrząsnął głową, zamrugał parę razy i jeszcze raz przeczytał napis na etykiecie. Tym razem był zupełnie inny. Nie wyspałem się, pomyślał. Następnie odwrócił się na pięcie i skierował w stronę kasy. Nagle przed oczami, nie wiadomo skąd, pojawiła się niska, rudowłosa postać z wózkiem. „Uwaga!”, krzyknął ktoś z boku, gdy mężczyzna wpadł na Tomka. Czechowski odskoczył do tyłu, a butelka, którą trzymał, wypadła mu z rąk.
- Nic się panu nie stało? – rudowłosy zepchnął wózek na bok i podszedł do klęczącego przed rozbitym szkłem i kałużą bruneta.
- Czy nic się nie stało?! – wyraz twarzy detektywa wskazywał, że zaraz wybuchnie. – Czy nic się nie stało!? Ta butelka... to była moja dusza! Zemszczę się! – krzyknął i rzucił się na sprawcę „wypadku”. Wkoło mężczyzn szybko zrobiło się zbiegowisko, a po minucie przybiegli ochroniarze.





- Może trochę mnie poniosło – burknął Czechowski. Wraz z rudowłosym siedzieli teraz w niewielkiej celi aresztu. – Ale kiedy pomyślę, że tyle się zmarnowało...
Mężczyzna w milczeniu przypatrywał się detektywowi. Na pozór nieszkodliwy, nieco cherlawy brunet, wtedy w sklepie miał wygląd psychopaty, człowiek, który zdolny jest do wszystkiego.
- Bójka w sklepie... – mruknął funkcjonariusz, spoglądając jednym okiem na Tomka, drugim na rudowłosego.
- Poniosło mnie – odezwał się brunet. – Chyba koledze po fachu pan pomożesz.
- O tym, czy sprawa trafi do sądu, zadecyduje poszkodowany – policjant skinął dłonią na mężczyznę siedzącego w kącie. – Chce pan wnieść oskarżenie? – zapytał.
- Eee... raczej nie – odrzekł nieco zdezorientowany.
- Ale spisać to musimy – powiedział policjant. – Pana nazwisko – zwrócił się ponownie do Tomka.
- Czechowski... – burknął.
- Tomasz Czechowski!? – Rudowłosy niemal podskoczył. – Detektyw?
- Tak, a co to ma do...
- Nazywam się Kamil – przerwał mu. – Kamil Rybak.
- Rybak... – detektyw zaczął się nad czymś głęboko zastanawiać.
- Jestem synem Celiny Rybak – kontynuował. – I twoim przyrodnim bratem.

***

W korytarzu siedział brat Ewy, Jarek. Radek podszedł do niego i bez słowa usiadł obok.



- Ciebie też wezwali? – spytał ten pierwszy, kierując w stronę blondyna spojrzenie. W jego oczach było coś, co wywołało u Radka jakieś niepokojące, aczkolwiek bliżej nieokreślone, uczucie.
- Tak – odparł. Czuł, że cała ta sytuacja go przerasta. Chyba wolałby, żeby jednak okazała się naciągaczką. – Przepraszam – wykrztusił wreszcie.
- Za co? – Jarek nie ukrywał zdziwienia.
- Zwątpiłem w nią. Przepraszam – powiedział.
- Wszyscy zwątpiliśmy. – W głosie Jarka również było coś niepokojącego. Radek nawet przestał na moment myśleć o Ewie i zaczął zastanawiać się, co taki ton może oznaczać. Szybko jednak został wyrwany z rozmyślań, bowiem za chwilę usłyszał obcy głos, mówiący jego nazwisko.
- To ja – powiedział odruchowo, nie zastanawiając się specjalnie na sensem wypowiedzianych słów. Chwilę potem znalazł się w białym, chłodnym pomieszczeniu. Czuł, jak po plecach przechodzi mu zimny dreszcz. Zaraz znalazł jednak miejsce na pozytywne uczucia. Za moment ją zobaczy. Tak bardzo stęsknił się za jej widokiem. Pocałuje ją w policzek i powie, jak bardzo za nią tęsknił. Na tę myśl uśmiechnął się sam do siebie.
- Jest pan gotowy? – zapytał nieznajomy mężczyzna, przywracając go do gorzkiej i zimnej rzeczywistości.
- Tak – odpowiedział z powagą. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, gdzie tak naprawdę jest. Ponownie poczuł nieprzyjemny chłód, zwłaszcza na mokrej od łez twarzy. Stał teraz przed nią. Jej ciało było przykryte cienkim prześcieradłem i wystarczył jeden ruch, aby znów mógł ją zobaczyć.



Zrobił to. Chwycił białą płachtę i zamaszystym ruchem odrzucił ją na bok. – To nie ona – wyszeptał. – To nie ona – powtórzył, tym razem głośniej. – To nie ona! – krzyknął głosem wyrażającym ni to smutek, ni to radość. To była ona, a Radek doskonale o tym wiedział. Jej czarne jak noc włosy, usta, które tak kochał pieścić. To była ona, niewątpliwie. Jej cera, za życia blada jak ściana, teraz była jeszcze bledsza. To musiała być ona. Żałował jedynie, że nie może spojrzeć w jej oczy, których widok przyprawił go wtedy, w pociągu, o szybsze bicie serca. Ale i tak wiedział: to była ona.

- Szukam pewnej kobiety – powiedział blondyn, podchodząc do czarnowłosej kelnerki. Kobieta lekko podskoczyła, co o mały włos nie skończyło się wylaniem zawartości kufla.
- Radek, to ty – powiedziała takim tonem, jakby właśnie oznajmiała publicznie jakiś wielki sekret. Czarnowłosa obsłużyła klienta i wróciła za bar. – Coś zamawiasz? – spytała, gdy blondyn zasiadł na krześle naprzeciwko niej.
- Ciebie na wynos – odparł, uśmiechając się.
- Żartowniś – burknęła Ewa, robiąc poważną, minę. Po chwili jednak i ona się uśmiechnęła.
- O której kończysz? – zapytał.
- Dobrze wiesz – burknęła. – Przychodzisz tu codziennie od tygodnia. Może byś wreszcie powiedział, o co ci chodzi? – W głosie czarnowłosej słychać było nutę ciekawości.
- Powiem ci, jeśli pójdziesz ze mną do kina.
- No dobrze – przewróciła teatralnie oczami i znów posłała blondynowi uśmiech.


- Dawno się tak nie uśmiałam – powiedziała Ewa, gdy tylko wyszli na zewnątrz.
- Zauważyłem. Prawie krztusiłaś się popcornem – odrzekł. – To co, odprowadzę cię do domu – oznajmił tonem, który nie znosił sprzeciwu.
- Jeśli trzeba...
- Trzeba. Twój brat może i jest pokojowo nastawiony, ale wygląda na kogoś, kto w razie potrzeby mógłby nawet mnie zabić – zażartował.
- Nie chcę mieć cię na sumieniu, więc ruszajmy – mruknęła, opierając głowę o ramię blondyna.



- Muszę ci coś powiedzieć – szepnął, chwytając ją za dłonie. – Ko...
- Ewka? – zawołał głos przed nimi. Radek podniósł głowę i ujrzał niewysokiego osobnika w czarnej bluzie z kapturem.
- Franek! – krzyknęła radośnie Ewa, po czym oderwała się od blondyna. – Co się z tobą działo tyle czasu?
- Podróżowałem sobie to tu, to tam... A to twój chłopak? – spytał, wskazując na Radka. Ewa zrobiła minę, jakby dopiero teraz przypomniała sobie o obecności blondyna.
- Nie! – zaprzeczyła. – Radek ostatnio bardzo mi pomógł i teraz mu się zrewanżowałam – wyjaśniła.
- W takim razie... Może się przejdziemy? – zaproponował mężczyzna.
- Jasne – wtrącił się Radek. – I tak miałem już iść do domu.
- Chwila – czarnowłosa podeszła do blondyna. – Chciałeś mi coś powiedzieć.
- Komedia była bardzo fajna – odparł, po czym obrócił się na pięcie i odszedł.

***

- Chwileczkę... – Sylwia upiła łyk kawy. – Powtórzmy wszystko od początku. Jakiś obcy facet...
- Facet – potwierdził Tomek.
- ...rozbija ci flaszkę...
- Flaszkę.
- ...a potem stwierdza, że jest twoim bratem...
- Bratem.
- Przecież to idiotyczne!



- Ale Sylwia! – oburzył się detektyw. – On wie takie rzeczy... On nie może kłamać! Poza tym... To całkiem podobne do mojej matki. Przykra prawda jest taka, ze puszczała się na prawo i lewo.
- Brakuje ci jej? – zapytała ze smutkiem w oczach.
- Nie – odparł Czechowski. Na jego twarzy pojawił się drwiący uśmiech. – Nawet nie pamiętam, jaki miała głos.
- Rozumiem – westchnęła blondynka.
- Co? – Mina Tomka wskazywała na zakłopotanie. Sylwia wstała od stolika.
- Prześwietl go, dobrze ci radzę – powiedziała, unikając spojrzenia bruneta. – Pa.

***

Mieszkanie Radka wyglądało teraz, jakby przeszło przez nie tornado. Na środku salonu znajdowały się przewrócone fotele, szyba barku, stojącego pod ścianą, leżała na podłodze, porozbijana na małe kawałeczki, wszędzie pełno było porozrywanych gazet. W przedpokoju zaś siedział oparty o drzwi Radek. Oczy miał podkrążone, jakby nie spał co najmniej rok. Był ubrany w garnitur. Ten sam, który dnia poprzedniego założył na identyfikację. W pewnym momencie wstał i odsunął się w głąb przedpokoju.
- Wejdź – powiedział. Drzwi otworzyły się i po chwili wewnątrz znalazł się Przemek.
- Skąd wiedziałeś... – zaczął.
- Zawsze przychodzisz, kiedy najbardziej tego nie potrzebuję.
- Wielkie dzięki – burknął, przechodząc do salonu. – Stary, zdemolowałeś całe mieszkanie!
- Zgubiłem piłeczkę anty-stresową – odpowiedział z ironią. Czarnowłosy podszedł do jednego z foteli, postawił go i usiadł na nim. Radek zajął miejsce na kanapie.
- Zgnijesz tu, jeśli się za siebie nie weźmiesz – powiedział Przemek.



- Może to i lepiej...? – westchnął blondyn głosem pełnym goryczy. Nie było w nim już złości. Najwidoczniej zdążył już się wyładować. Przynajmniej na jakiś czas.
- Wiesz, Tomek jest debilem, ale ma trochę racji... Świat jest brutalny, ale trzeba żyć, choćby czasem wszystko wydawało się bez sensu. Co ci się stało? – zapytał, widząc nieobecne spojrzenie blondyna. – O co chodzi?
- Życie ma sens – powiedział, nie zmieniając wyrazu twarzy. Zupełnie, jakby był zahipnotyzowany. – Życie ma sens, dopóki mam kogo ścigać.
- Radek...
- Jesteś moim przyjacielem? – zapytał, spoglądając na Przemka. To nie było nieobecne spojrzenie. To było spojrzenie gotowego na wszystko psychopaty.

***

[Malin]

Pierwsze zdjęcie w drugim rozdziale to totalny wymiatacz! xD Powinno bezapelacyjnie wygrać konkurs Imprezowe W(y)padki, jest po prostu genialne!

Może to wydać się dziwne, ale moją ulubioną postacią z tego FS jest Czechowski. Prawdopodobnie przez to, że właściwie mogę się z nim w jakiś sposób utożsamić. Rozumiem wszystkie jego problemy, rozterki i przede wszystkim, chyba tę samotność, która potrafi zniszczyć wszelką radość z życia. Pustka w domu, pustka w życiu, a wtedy jedyną przyjaciółką jest butelka, najlepiej wiecznie pełna. Rozumiem, dlaczego pije. I wcale nie jest tak dlatego, że to lubi. Facet ma problem, ale konsekwentnie się go wypiera. Ostatni odcinek już dobitnie świadczy o tym, że jest skończonym nałogowcem. Ktoś powinien nim porządnie potrząsnąć i sprawić, by się ogarnął, nim skończy w rynsztoku. Szkoda mi go, mam nadzieję, że trochę naprostujesz jego losy.

Najbardziej denerwuje mnie Radek. Mimo najszczerszych chęci, nie potrafię wykrzesać z siebie ani odrobiny empatii w stosunku do jego osoby. Jest taki natrętny z tym swoim żalem, czuć przesadę w uczuciu do Ewy. A jeszcze ten fanatyzm w oczach na końcu, no masakra jakaś. Podejrzewam, że to głównie wokół niego skupiać się będą dalsze wydarzenia.
Sylwia, hmm... to straszne, wiem, ale od początku miałam jakieś głupie wrażenie, że ona woli kobiety. o.O Tyle, że z wyboru. Zastanawia mnie ta nienawiść do mężczyzn. Tak, nienawiść, właśnie takie uczucie wyczuwam z jej strony. Czyżby przeżyła jakąś traumę? Kim jest mężczyzna ze zdjęcia na ścianie? Czyżby umarł, a ona nie potrafiła się pogodzić z jego odejściem, więc rzuciła się w wir życia, tak totalnie bez większych uczuć? Tak, jakby bała się na nowo kogoś pokochać.

Co do samej treści - ktoś wcześniej napisał, że to takie męskie opowiadanie. A ja się z tym zgadzam. Kilka osób, różne problemy. Życie to nie bajka. Mimo humoru zawartego w treści, nie jest to wesołe opowiadanie. I w jakiś sposób wyróżnia się z tłumu. Ten "prosty" język dodaje uroku i realności. Przecież grupa przyjaciół nie będzie między sobą walić "ą" i "ę", tylko rozmawiają tak zwyczajnie, z tymi wszystkimi bluzgami i otoczką niedbałości. U Ciebie te teksty brzmią naturalnie, podejrzewam, że sam ich od czasu do czasu używasz. Czasem tak jest, że osoba unikająca wulgaryzmów,w tekście pisanym nie potrafi ich wstawić w odpowiednim miejscu i dialog brzmi tak strasznie sztucznie. Ja tej sztuczności u Ciebie nie widzę. Fajnie mi się Ciebie czyta. Czekam na ciąg dalszy.

Muszę jeszcze na koniec napisać jedną rzecz, bo nie wyrabiam

Napisał chrupek

(...)
- No wiesz... Muszę przepchać rurę...
- Czemu szepczesz? Jedną rurę?
- Tak, kur*a, jedną! – wycedził przed zęby.
(...)

Mistrzostwo! Z tym fragmentem tak niemożliwie kojarzy mi się pewna piosenka.... Świetnie to napisałeś! xD