Zamrożone Irysy

Historia którą tutaj opiszę jest przeze mnie wymyślona. Nie jestem podobna do żadnej z tych postaci, może trochę do Ani. Pomysł na fotostory od dawna "chodził" mi po głowie. Najpierw miało to być videostory, jednak w fotostory wszystko lepiej można opowiedzieć. Odpowiednio "ubrać" w słowa. Jestem otwarta na pochwały i na krytyki. Z wielką chęcią posłucham waszych opinii, hmm chyba czas zacząć opowiadać...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

--Mam do was tylko jedno pytanie mamo, tato czemu mnie zostawiliście? -oto słowa których Ellen nigdy nie powiedziała swoim rodzicom.

Miasto Mensual mieści się pomiędzy Weroną a Dziwnowem. Miasto to jest nowe gdyż założone w 1995 roku. Właściwie jest to wieś, wioska, malutkie miasteczko. Jednak gdy dziewczyna szuka swoich rodziców, może się wydawać ogromne…

Zamrożone Irysy

Był rok 1995, młoda kobieta imieniem Ewelina Kryktacz, wprowadziła się do nowej miejscowości Mensual, opuszcza rodzinną Weronę i udaję się szukać szczęścia. Nie tak łatwo jednak znaleźć bratnią duszę… Ewelina siedząc nad planami swojego domu, zatrzymała się w małym, bardzo tanim hoteliku „Obok drogi”. Pijąc kawę spoglądała na tutejszych mieszkańców. Wydawali jej się mili, jej uwagę przyciągnął jednak przystojny mężczyzna z kozią bródką. Mężczyzna ten nazywał się wyniośle-Seweryn Woods. Seweryn również spoglądał na Ewelinę, w pewnym momencie ich spojrzenia się spotkały i tak powstała, wielka miłość. Los dał im szansę. Zaręczyli się, a następnie we wspólnym domu pobrali. Na ślubie byli tylko rodzice młodej pary. Seweryn i Ewelina połączyli się węzłem małżeńskim i krótkim: „Tak”, postanowili zostać razem na wieczność. Byli dla siebie wszystkim… Wdychali swoje oddechy podczas pocałunków, ich życie było jak z bajki.

Taka miłość, zdarza się raz na całe życie. Seweryn i Ewelina nigdy nie myśleli o przeszłości, żyli tą chwilą która jest teraz. Żyli chwilą, dniem, miesiącem.
I tak wiosną 1996 roku podczas śniadania Ewelina zaczęła rozmowę:
-Seweryn? Kochanie?
-Tak- Seweryn smarował kromkę chleba masłem.
-Bo widzisz Seweryn…ja-Ewelina usiłowała coś powiedzieć.
-Ewelinko- Seweryn oderwał się od kanapki- Ty mi możesz wszystko powiedzieć.
Odszedł od stołu, zabrał ją z krzesła i przytulił szepcąc:
-Kochanie, Ty moje…powiedz co ci chodzi po Twej głowie.

-Seweryn, ja jestem w ciąży-wyszeptała i położyła mu głowę na ramieniu.
-Ewelino, jesteś w c-ciąży?- Seweryn odsunął ją od siebie i popatrzył na nią.
-T- tak- Ewelinie pociekły łzy szczęścia, być w ciąży bardzo pragnęła.
-Och, kochanie jak się cieszę- Seweryn był wzruszony, nie płakał ale jego oczy szkliły się w dziennym świetle-jakże, się cieszę. Przytulili się. Stali w uścisku jeszcze dłuższą chwilę.
Seweryn natychmiast zadzwonił do Józefiny i Stefana Woods’ów, a następnie do Klary i Huberta Krytkaczów. Pragnął powiedzieć, to całemu światu.
-Będę ojcem-cieszył się codziennie i wyliczał miesiące jakie dzieliły go od jego dziecka.
Wiosną 1997 roku owoc ich miłości ich córeczka przyszła na świat. Nadali jej dumne imię Ellen Woods. Ellen była prawdziwą pociechą rodziców, już pierwszego dnia po jej narodzinach, wszyscy zebrali się by obejrzeć małą Woods’ową.

Ellen była śliczną malutką córeczką Eweliny i Seweryna. Codziennie zaskakiwała ich swoimi krzykami, płaczem, śmiechem. Swoimi pierwszymi słowami:
-Mmo- powiedziała podczas posiłku. Znaczyło to „mamo”
-Tio-czyli „tato”.
Codziennie gdy kładli Ellen spać, przez dłuższą chwilę wpatrywali się w nią. Dziękowali Bogu, za tą małą osóbkę.
-Seweryn, a może kupmy większy dom?- pytała się Ewelina.
-Skarbie, czy ten nie może być?- Seweryn nie zarabiał tak dużo, aby kupić im nowy, większy dom zamiast tego urządzał ten jak najlepiej.
-Ale, on jest taki mały-Ewelina zastanawiała się co jeszcze powiedzieć- A jakbym miała drugie dziecko?
-Wiesz, dobrze, że drugiego dziecka mieć nie będziesz, ledwo co udało się z Ellen- Seweryn popatrzył na nią-Czy Ellen ci nie wystarcza?
-Oczywiście-uśmiechnęła się Ewelina i pogładziła Ellen po włosach…

To był wspaniały rok dla małej Ellen i Woods’ów. Ellen kochana przez rodziców, codziennie dawała im nowy powód do szczęścia, jej szczęścia, ich szczęścia, jednak bardzo krótkiego.
Życie Ellen z rodzicami zakończyło się latem 1998 roku… Nie wiadomo dlaczego i jak, ale pewnego dnia mała Ellen po prostu leżała przed domem dziecka. W kolebce wychylała się mała czarna, rozpłakana główka i to jedno zdjęcie:

Pani Jola, bo tak nazywała się opiekunka w domu dziecka, wzięła małą. Opiekowała się nią. Ellen dorastała razem z chłopakiem Samsungiem i dziewczyną Lolą.
Gdy poszli do szkoły, do domu dziecka doszli jeszcze: Eryk, Ania, Marek i Zosia.
Jednak każdego dnia każde dziecko, płakało w poduszkę…

Czekam na opinię następny odcinek już niedługo pozdrawiam Ariedale

Czekam na oceny i zapraszam do komentowania

Naprawdę świetne! Zadziwiające... Pisz dalej

Pierwszy odcinek, krótki, ale treściwy, zrobił na mnie wrażenie.
Bardzo pozytywne.
Aż wyłączyłam muzę, której słuchałam, aby przeczytać go w skupieniu.
Opowiadanie daje po emocjach, a to dobrze.
W tym sztuka, aby przykuć czytelnika tym "czymś". W stylu, "siedź i czytaj".
Tobie udało Ci się zwrócić moją uwagę, i będę tutaj zaglądać aby czytać.

Pozdrawiam
"Dziecko Słońca"

Będę tu często zaglądać i śledzić dalsze losy bohaterów.
Też się zdziwiłam nieco, kiedy zobaczyłam Twój wiek. Gratulacje.

Dzięki za takie miłe oceny drugi odcinek postaram się dać jak najszybciej

Szczerze mówiąc gdy zobaczyłam tytuł tego fotostory nie spodziewałam się niczego ciekawego, jednak gdy to przeczytałam - oniemiałam. Zapowiada się świetne FS, na pewno będę je nadal czytać.
Czy ty nie na ściemniałaś nam ze swoim wiekiem? Ty naprawdę jesteś 12-latką?

Nie, mam 12 lat. Ja po prostu bardzo lubię pisać...

Napisał Ariedale

Nie, mam 12 lat. Ja po prostu bardzo lubię pisać...

I bardzo dobrze. Wiek, nie gra roli.
Nie ma znaczenia ile masz lat. Nie ma znaczenia, że jesteś bardzo młoda.
Jak umiesz pisać, to nikt nie będzie Cię oceniał przez pryzmat wieku.
Uważam, że powinno się oceniać, Twoją historyjkę. Nie Ciebie.
JA np. Jestem "Dziecko Słońca" xP
I też lubię pisać. I grać w simy.

Ten odcinek, Ci się udał. Czekam na następny, nie spiesz się.
Daj wtedy, kiedy Ty będziesz gotowa.
Jeśli to Twoje pierwsze FS, to radzę Ci, za bardzo nie sugerować się niektórymi komentarzami, i nie popaść w błogie lenistwo.
Za dużo "cukru" szkodzi, na jasność myślenia. xP

Dzięki Naomi za Twoją opinie Bardzo mi na niej zależało, od dawna śledziłam wszystkie twoje Fotostory.