Spooky House (+16)

[Searle]

Fajny odcinek, aczkolwiek skaczesz od sceny do sceny. Wolałabym, abyś zatrzymała się przy jednej dłużej i więcej ją opisała.

Akcja w kościele - już wiem dlaczego FS jest od 16 lat

Proszę, abyś robiła odstęp przed i po myślniku w wypowiedziach.

Błędy:

-Nie powinna się z nim więcej spotykać

Nie powinnaś

i spojrzał na mnie jednym z tych swoich karcących spojrzeń. Tak jakby miał do czynienia z małym dzieckiem,

Może lepiej po przecinku: [...] swoich karcących spojrzeń, tak, jakby miał do czynienia[...]

na ulicy z nikąd.

'znikąd' chyba razem

a na samym końcu wszedł wysoko bestia.

weszła wysoka bestia

zagadał Secil z którego istnienia wcześniej nie zdawałam sobie sprawy.

Sesil, z którego 'obecności' wcześniej[...]

Coraz bardziej ciekawe. Powoli ujawniasz nam przeszłość gł. bohaterki. I jestem ciekawa czy między nią a blondynem pojawi się jakieś uczucie

[Lexi]

Dziękuję, że utwierdzacie mnie w przekonaniu iż fs wam się podoba Co do błędów, nikt nie jest idealny odcinki piszę w wordzie.

Volturia-Nie, scena w kościele nie jest zainspirowana rodem Volturi. Dopiero po przeczytaniu twojej wypowiedzi przypomniała mi się scena z turystami w zamku wampirów. Jeśli chodzi o inspirację całego fs to jest to anime "Dance in the Vampire Bound.

Charionette-jeśli chodzi o zdjęcia to trochę poeksperymentuje w Photoshopie

Searle-od 16, bo pojawiają się sceny przemocy itd. ale nie aż takie, abym dała od 18 lat, zresztą nie chciałam, żeby było od 18, taki mój kaprys Jeśli chodzi o scenki to ta druga, to oczywiście wspomnienia Vanille z przeszłości, które ujawnia nam podczas wypadku. Krótkie, bo chciałam wprowadzić więcej tajemniczości. Poza tym, zapytacie pewnie czemu we wspomnieniach jest nastolatką, a wampiry są nieśmiertelne i się nie starzeją. Odpowiedź jest prosta tak jak ze światłem. Dowiecie się tego wkrótce A scena z kościołem musiała być, aby wprowadzić więcej akcji i posklejać elementy mojej "wizji".

[Lexi]

Tak więc zapraszam na kolejny odcinek. Myślę, że się wam spodoba



-Wczorajszej nocy w kościele św. Weroniki przy prywatnym liceum Nazaretanek odnaleziono pięć ciał uczniów i jedno siostry zakonnej. Pozostałych uczniów wciąż nie odnaleziono. Policja przypuszcza atak dzikiego zwierzęcia stwierdzając to po śladach zębów i szponów na ciele - komunikowała prezenterka telewizyjna. Phi…dzikie zwierzę. To tak jak powiedzieć licealiście, że Święty Mikołaj istnieje.
-Myślisz, że klany zaczęły cię szukać? - koło mnie na starej i zniszczonej kanapie usiadł Secil.
-Wątpię. Raczej od razu by tu przyszli i nie wychylali się. Im chodzi o dyskrecję-odpowiedziałam nawet na niego nie spoglądając. Zdaje się, że…

-Powiecie mi wreszcie o co chodzi?! - do pokoju wpadł Jazon z miną obrażonego dziecka. Czy on zawsze musi taki być? Oboje z demonem spojrzeliśmy na siebie rzucając pytające spojrzenia. Skinęłam głową, jeśli tak bardzo chce wiedzieć to niech się dowie.
-Kilkanaście lat temu w zamku Tepes w Transylwanii… - zaczął srebrnowłosy, a ja korzystając z okazji wyszłam z domu zarzucając tylko bluzę z miśkiem. Teraz nikt nie był bezpieczny i to wszystko moja wina. Muszę rozwiązać tą tajemniczą zagadkę i nie tylko.
Kiedy przerwałam swoje rozmyślania, zdałam sobie sprawę, iż znajduje się w samym środku Clinton Wood. Teraz tylko…

-Hime-sama!*- na dźwięk tego głosu drgnęłam nerwowo. Zapatrzona w korę drzewa stałam bez ruchu jak posąg. To niemożliwe, czyżby…?
-Mei Ren? - po kilku sekundach odwróciłam się dostrzegając za sobą smukłą sylwetkę kobiety o bladej cerze. Jej włosy były czarne z domieszką szarego. Obserwowała mnie swoimi ciemnymi oczami. Każdy ruch.
-Nareszcie cię znalazłam, po tylu latach. Królewskie klany też cię szukają. Ciebie i… - urwała, gdy tylko usłyszałyśmy głośny trzask za plecami.
-Przez las będzie krócej! No świetnie, po prostu fantastycznie! Czemu ja zawsze muszę cię słuchać! – usłyszałam lekko piskliwy kobiecy głos. Zdaje mi się, że gdzieś go już słyszałam.
-Oh przestań! Zaraz dojdziemy – odezwał się drugi, ale nieco grubszy głos. Też należał do kobiety. Wtedy naszym oczom ukazały się dwie sylwetki. Jedna miała ciemne blond włosy i czekoladowe oczy. Była mniej opalona od swojej koleżanki. Drugą niestety znałam, ale nie osobiście. Była dziewczyna SinRet’a. Na nasz widok od razu stanęły jak wyryte. Dostrzegłam w oczach szatynki to wściekłe spojrzenie, które zatrzymało się na mnie. Zacisnęła ręce w pięści tak mocno, że pobielały jej kłykcie. O co jej chodzi?

-Ty! To ciebie widziałam wczoraj z moim chłopakiem! Niósł cię na rękach do swojego domu! Myślisz, że nie domyślam się co tam robiliście?! Zadarłaś z niewłaściwą osobą, ty su*o! - wrzeszczała jak opętana, po chwili podeszła do mnie i sprzedała liścia.
-Ał, moja ręką. Coś ty mi zrobiła ku**o?! – znów zaczęła się wydzierać trzymając się przy tym za dłoń. Ups, zapomniałam ją ostrzec, że moja skóra jest twarda, nawet dobrze naostrzone narzędzie jej nie przetnie. Peszek.
-Agnes, proszę uspokój się – zaingerowała jej koleżaneczka robiąc kilka kroków w jej stronę. Dobrze, że Mei Ren nie zainterweniowała na to uderzenie, chociaż sądząc po wyrazie jej twarzy, aż paliła się, aby zabić plastyczek. Ale przecież nie odbierze mi tej satysfakcji. Może wziąć sobie tą blondie.
-Posłuchaj podróbeczko Barbie, to ty zadarłaś z niewłaściwą osobą – zanim zdążyła odpowiedzieć, palcem wskazującym wydłubałam jej oko i zrobiłam małą dziurę. Słyszałam jak jej serce bije coraz szybciej pompując krew. Do tego ten metaliczny zapach, jak dawno nie miałam okazji zabić człowieka i wyssać krwi.

Agnes złapała się za krwawiącą dziurę i krzyczała wniebogłosy z bólu i pewnie złości. Spojrzałam na blondynkę kątem oka. Stała jak sparaliżowana ze strachem w oczach zakrywając usta dłońmi.
-Mei Ren – to był znak dla kobiety, że zabawa dobiega końca. Jej dłonie przeobraziły się w wielkie szpony drapieżnika. Z niezwykłą szybkością odcięła koleżance szatynki głowę. Bezwładne ciało przez chwilę stało, aby zaraz upaść, a w powietrze wystrzeliła fontanna krwi. Tak się dzieje, gdy zostanie przecięta aorta. Ostro i zdecydowanie przebiłam ciało Agnes na wylot, a w ręce trzymałam jeszcze bijące serce. Bez najmniejszych skrupułów zgniotłam je i wyjęłam rękę. Czemu to zrobiłam? Z nienawiści? Nic mi nie zrobiła oprócz kilku przekleństw, którymi mnie obarczyła. Czyżbym była zazdrosna o SinRet’a? Nie, na pewno nie. Rządza mordu powróciła.
-Idziemy – rzuciłam do dziewczyny i ruszyłam wolnym krokiem przed siebie.


-Mówisz, że Avalon zaczął działać i przemienił część uczniów w wampiry? – zaczęłam spokojnym głosem patrząc na miasto otulone czarnym płaszczem nocy. Sytuacja prezentowała się gorzej niż sądziłam na początku. Jako królowa wampirów musiałam na powrót zająć należyte mi miejsce inaczej sprawy skompilują się bardziej. Nie przyszło mi łatwo opuścić nasz stary dom na obrzeżach Spooky Hills.

-Zgadza się. Hime-sama, znaleźliśmy twojego zaufanego sługę po tylu latach jego zniknięcia – odezwała się Mei Ren stojąc w najciemniejszym kącie pokoju. Na wzmiankę o zaufanym słudze drgnęłam nerwowo. Znaleźli łowcę? Niemożliwe, tak dawno go nie widziałam. Jego twarz pamiętam jak przez mgłę, zaginął będąc jeszcze nastolatkiem. Wybraniec, który miał mnie bronić przed innymi wampirami, które pragnęły mojej śmierci. Ile ma teraz lat? Dziewiętnaście? Dwadzieścia? -Niczego nie pamiętał ze swojej przeszłości. Dopiero zaczyna przypominać sobie pewne rzeczy, ale część nadal pozostaje dla niego zagadką. To tylko kwestia czasu – rozległo się ciche pukanie do drzwi, spojrzałam w ów kierunku czekając , aż intruz wejdzie.
-To on – usłyszawszy słowa dziewczyny stanęłam jak zaklęta. Nurtowało mnie wciąż jedno pytanie. Jak wygląda? Widziałam go już?
Drzwi powoli otworzyły się, a do środka weszła wysoka postać. Miał jasne włosy niczym promyki słońca, a w świetle księżyca wpadającego przez okna widziałam jego błyszczące, orzechowe oczy. Nie ukrywałam swojego zdziwienia.

-SinRet? – ledwo słyszalnie szepnęłam robiąc kilka kroków w jego stronę. To chyba sen, ale koszmar.


*Hime to po japońsku księżniczka, a ponieważ Vani nie jest tak stara na jaką wygląda, to nazywają ją księżniczką mimo iż prawdziwy tytuł to królowa. Natomiast przyrostek –sama to grzecznościowy zwrot do ludzi ważnych lub darzonych dużym szacunkiem. W Japonii istnieje dużo zwrotów grzecznościowych dla różnych osób jak koleżanki, koledzy, osoby starsze itd.

[Vipera]

Krótko! stanowczo za krótko!
No ale była krew, więc wybaczam. Następnym razem widzę tutaj piękny, długi odcinek. Nie ma, że boli
Hime-sama? ah kolejny plus. W ogóle to twoje FS przypomina mi jedno anime...hmmm...
No cóż. Czekam na next

[Mroczny Pan Skromności]

Mi długość (a nawet krótkość) nie przeszkadza. Świetny odcinek, nie spodziewałem się, że SinRet jest jakoś związany z wampirami. Tylko ta scena, w której zostają zabite Agnes i jej koleżanka. Tak to brzmi dziwnie, spotkała, zabiła i poszła dalej. Jest spoko, moja ocena: 9,8/10.

[Pani_Snejp]

No, no, widzę, że ktoś tutaj oglądał Dance in Vampire Bund...

[Searle]

Nieźle zaskakująca końcówka :o
Faktycznie jest nieco mało tekstu, ale ilość zdjęć jest odpowiednia.
Mnie również nie przypadała do gustu scena zabicia Agnes i jej przyjaciółki. Po prostu myślałam, że Vanille jest "dobrą" wampirzycą.

odnaleziono pięć ciał uczniów

'odnaleziono ciała pięciorga uczniów' - chyba nieco lepiej brzmi

Więcej błędów nie wyłapałam.

[Lexi]

Wiem, że krótkie ale następne będzie dłuższe i akcja się rozkręci. Wiem, że może to było złe, ale Agnes była robiona na podobieństwo byłej mojego chłopaka i czułam taką satysfakcję zabijając ją xD

Pani Snejp-O tak, boskie anime, jest moją inspiracją dlatego powtórzą się niektóre scenki, wybaczcie. Nie mogę się oprzeć pokusie

Searle-Dobrą? Hmmm...może stanowczą i surową co okaże później. Dobra jest w pewnym sensie

Chrumek-Wampiry raczej nie czują skrupułów po zabiciu kogoś, chyba że to nowo narodzeni lub "wegetarianie", a Vanille jaka jest taka jest

Vipera-Oglądałam dużo anime o wampirach między innymi Dance in the Vampire Bund o czym wspomniała Pani Snejp, może o to ci chodziło? Ewentualnie Vampire Knight lub Vampire Princess Miyu, ale one już nie są inspiracją

[Volturia]

To on? Ciekawy przebieg wydarzeń i.. zbieg okoliczności?
Bardzo mi się spodobał ów krótki odcinek, ale chyba bym wolała, by plastik zginął z ręki blondyna No to teraz... on wszystkiego się o niej dowie, jeśli nie wiedział < i milczał> wcześniej.
Czekam na nast. część.

Pozdrawiam, VOLT

[balloon]

Bardzo mi się spodobało twoje fotostory, będę czytać do końca
Żal mi podróbki barbie ()