Taka historia

[Searle]

Takie sobie. Przede wszystkim wygląda to jak streszczenie życia Vanilii. Gdzie opisy postaci, uczuć? Gdzie jakiś dialog?
Akcja za szybko się toczy. Niby krótko przebywała w Brithport, a już miała najlepszego przyjaciela?

Na plus: śliczna simka

Przeprowadzamy się do pieknego apartament owca do duzego miasta Brithport

xD

[*Lady*Sims*]

Bo to moje pierwsze kroki w tym temacie obiecuje poprawę

[Scheiße]

No tak, ale dajesz tutaj FS to chyba trzeba umieć pisać, czyż nie?

[Aperlaxive]

Może być, ale zauważyłam błędy w nazwach miast. Pisze się:
Twinbrook
Bridgeport
Appalosa Plains

[*Lady*Sims*]

Nazwy miast specjalnie, to znaczy bez wiekszego ciśnienia.

Napisał Scheiße

No tak, ale dajesz tutaj FS to chyba trzeba umieć pisać, czyż nie?

no tak, ale to logiczne, że nie od razu wszystko bedzie na tip top, czyż nie?

[Panna Lawenda]

Napisał Scheiße

No tak, ale dajesz tutaj FS to chyba trzeba umieć pisać, czyż nie?

Eee, nie? Chyba po to się daje tu fotostory by się czegoś nauczyć, czyż nie?
Nie każdy był od razu wielkim pisarzem, uwierz. Może ty do takich należysz, ale większość nie. Poza tym początki zawsze są najtrudniejsze. I jeśli tylko dziewczyna będzie brała sobie do serca uwagi innych i się starała to może stworzyć naprawdę dobre opowiadanie.

A ty, kochana, ćwicz. Moim zdaniem wcale nie jest najgorzej. A jeśli wziąć pod uwagę to, że to twoje pierwsze opowiadanie to naprawdę, można nawet pokusić się o stwierdzenie, że jest dobrze. Trochę lecisz z akcją, ale nie tylko ty masz ten problem (przede wszystkim ja!). I, rzeczywiście, wygląda to jak streszczenie. Ale naprawdę, wystarczy trochę chęci i się poprawisz. Zresztą nawet widzę potencjał W każdym razie życzę powodzenia i weny.

Pozdrawiam,
Aleksander

[*Lady*Sims*]

Aleksander, dziękuję Ci bardzo! Idealnie tu ująłeś. Aż chce się pisać dalej

[Norellia]

No to jedziesz dalej, przeczytałam teraz jeszcze raz. I mogę powiedzieć podobnie jak Aleksander, wystarczy trochę chęci A dasz radę, poćwiczysz pisanie, wzbogacisz słownictwo, jak chcesz to poczytaj inne opowiadania a na pewno wiele się z tego nauczysz. Podoba mi się bardzo

[Kjalvör]

Sama historia mi się podoba. Owszem, błędy trochę rażą a wręcz denerwują (kilka razy napisałaś "nas" z dużej litery) ale zasadniczo mi się podoba. Prosty język, całkiem ciekawe i w sumie jestem ciekawa jak to się dalej potoczy.

[*Lady*Sims*]

taka historia odc II

Kris wtedy nie przyszedł. Od tamtego czasu też nie dzwonił, nie pisał. Koniec przyjaźni? Czyli czegoś czego tak naprawdę wcale nie było. Byłam po prostu zauroczona. Co nie zmieniało faktu, że kilka łez popłynęło z tego powodu. Bo tak naprawdę przecież zdrowie może nawalić, partner może zdradzić a przyjaciele zawieść. W takich momentach, chcesz przestać udawać, zrzucić wszystkie maski i być sobą... Przestraszonym, nieszczęśliwym sobą i ja właśnie tak się czułam.

Jednak równie szybko jak zaczęła i zakończyła się ta znajomość, ucichły i moje żale do niego. Zapomniałam, nie myślałam....

Czas płynął, miasteczko AppleTown okazało się być całkiem sympatyczne. Mieszkało się Nam naprawdę dobrze. Kiss rosła jak na drożdżach. Tata świetnie zarabiał. Wiodło Nam się na tyle dobrze, że jak tylko skoczyłam liceum, przeprowadziłam się kilka ulic dalej do małego domku, który dostałam od rodziców. Byłam przeszczęśliwa tymi wszystkimi zakupami mebli, tapetami i dekorowaniem.

nie zapominałam też o ćwiczeniu w stylizacjach oto moje pierwsze stroje, to znaczy kilka z nich.



A tak wygląda domek, w którym teraz mieszkam. Moje ukochane wymarzone kąty.
















Wkrótce miałam zacząć staż w tutejszym salonie piękności. Czułam, ze świat zaczyna stawać przede mną otworem. Teraz chciałam jak najlepiej wypaść na stażu, aby niebawem móc spełnić swoje największe marzenie tj. otworzyć własny salon. Ale czy to wszystko mi się uda? Zobaczymy…


Mój pierwszy dzień pracy w tutejszym salonie piękności. Zestresowana, lekko zaniepokojona i pełna obaw, wstałam o 6:00, choć do pracy miałam dopiero na 09:00. Nie mogłam spać, bałam się, że nie podołam wymogom mieszkańców. Tipsy, makijaże, stroje, fryzury … echh… cały czas powtarzałam sobie w głowie, że dam radę.
No i stało się, moja pierwsza klientka. Pani Kim Marschal. To chyba prawda, że takich rzeczy nie zapomina się nigdy. Kim przyszła na makijaż, chciała wyglądać pięknie na wieczorną randkę. Trochę cienia do oczu, różu i błyszczyku dodało jej urody i tym samy pewności siebie. Kim była zadowolona a ja czułam ulgę.



Aaa no i oczywiście sztuczne rzęsy. To przecież podstawa w tym sezonie.



Na klientów tego dnia nie narzekałam. Po południu do progów Salonu zawitała gwiazda. Osobistość John Berner. Był oczywiście z obstawą. Nie ukrywam, że ten policjant z tyłu trochę mnie dekoncentrował. Jednak dałam rade. Chodziło tylko o zmianę kształtu brody. Przyznam, że ręka już dawno mi tak nie drżała. Uff udało się. To był sukces, przynajmniej dla mnie.




Przez te wszystkie emocje wróciłam do domu mega padnięta. Marzyłam tylko o prysznicu i śnie. Tak też uczyniłam. To był długi dzień, ale dziś poczułam, że dobrze wybrałam decydując się na ten zawód.






Zapowiadał się piękny dzień. To miasteczko miało wiele uroku.

Uwielbiam te poranki na tarasie, świeże powietrze, drzewa, zwierzęta, ten klimat mieszanki dwóch światów. Z jednej strony stadniny koni, a kilka ulic dalej chociażby Salon piękności. Widok konia i nowego auta (np. mojego, które dostałam od taty z okazji odebrania dyplomu) na skrzyżowaniu, na początku budziły u mnie śmiech i wręcz drwinę, a teraz po prostu ciepły uśmiech na twarzy

Wracając do rozdania dyplomów, zadzwoniono do mnie z ratusza, że dziś o 16:00 odbędzie się ceremonia. Nie robiłam z tego wielkiego halo. Pojechałam, odebrałam i z głowy. Potem zadzwoniłam tylko do rodziców, zaprosiłam ich wieczorem na kolację. Zaprosiłam tez moją szefową. Jak na razie, była mi paradoksalnie najbliższą osobą.


Wieczorem przygotowałam ulubione danie rodziców, przekąski chińskie. Ale niestety mama nie spróbowała mojego specjału. Gdy zapytałam taty co się dzieje z mamą, odpowiadał wymijająco. Czułam, że nie mówi mi prawdy. Kręcił, kłamał.

Dodatkowo mama nie odbierała telefonu. Zmartwiło mnie to bardzo. Zjedliśmy kolację, trochę rozmów. I cały czas ten zagubiony wzrok taty, nie dało się tego nie zauważyć. Ale cóż mogło się dziać? Może się pokłócili? Cały wieczór nie dawało mi to spokoju. Oficjalnie moja mama była przeziębiona i miała dużo pracy. A jak było naprawdę? Po tym jak już wszyscy poszli a telefon mamy cały czas milczał, pomimo późnej pory postanowiłam odwiedzić rodziców. Jednak nikt mi nie otwierał drzwi. Dzwoniłam, stałam pod drzwiami nic i już nie wiedziałam sama z jakiego powodu poczułam ten smutek pomieszany z niepokojem. Dlatego, że nikt mi nie otwierał, czy dlatego że przeczuwałam, że dzieje się coś naprawdę złego.