Piękna i Bestia

[revallsay]

Super odcinek! Na początku nie wiedziałam o co chodzi, skąd nagle Ameryka i kim jest bohaterka. A tu masz! Retrospekcja! Bardzo ciekawy pomysł na fotostory. Wielki szacunek za kropki w 'L.A.' - widzę, że wzorcowo trzymasz się reguł ortograficznych w j.polskim oraz j.angielskim Nie mogę doczekać się na drugi odcinek i mam nadzieję, że nie będziemy musieli długo czekać

BTW, T-shirt Josha jest przeuroczy!

[Caesum]

Takie tam czepianie się ode mnie na dzień dobry:

Wielokrotnie rodzina za Stanów zapraszała Lily do siebie

Pewnie chodziło o rodzinę ze Stanów?

czekała na nią wysoka kobieta o ciemniejszej karnacji, ciemnych oczach i włosach

Może tu czepiam się na siłę, ale brzmi mi to na takie masło maślane. Którejś ciemności bym się pozbył.

Piętnaście minut później była gotowa na spotkanie z resztą rodziny.
Ledwo pojawiła się w jadalni, uwaga wszystkich przebywających w niej skupiła się na niej.

Moim zdaniem niepotrzebne. Jest to raczej oczywiste, że chodzi o jadalnię i osób tam się znajdujących, tymczasem ten dodatek brzmi, jakby byli nie w jadalni, a w Lily.

- Hej Lily… I przepraszamy a ten hałas.

Za ten hałas.

nareszcie miała chwilę wytchnienia od monotonnych, codziennych robótek`

To na samym końcu.

Było również kilka zdań, w których ni stąd ni zowąd przeszłaś z czasu przeszłego na teraźniejszy, ale nie wiem czy to nie było zamierzone, więc je ominąłem.

Widzę, że teraz u ciebie pojawił się jakiś Williams. I nawet masz swoją ciotkę Charlotte!

Ciągle rozkręcasz akcję, ale za to zgrabnie wplotłaś przebłyski problemów rodziny jeszcze zanim walnęłaś prosto z mostu co się dzieje. To się chwali, bo czytelnik może najpierw zastanowić się, co dokładnie to oznacza(choć sądzę, że wszyscy przewidzieliśmy co się stanie). Przyznam szczerze, że przy natłoku imion i nazwisk, jakie wprowadzasz, potrafię się czasem pogubić - miałem tak z tym i poprzednim odcinkiem. Moim zdaniem dobrze by było, jakbyś poświęciła nowym postaciom trochę więcej czasu.

Zdjęcia są ładne i takie twoje. A pokój Lily cudowny. <3

Czekam na następny odcinek! Już chcę wiedzieć, co będzie dalej.

[Volturia]

Hm.
Mowiac szczerze pierwsze dwa teksty wymeczyly mnie. okreslilam je w glowie jako bezglosne 'blablabla', czytając 1 odcinek widziałam już inna historie- retrospekcja? z jakiegoś powodu ciężko do tego dojść xo.
Wiecej imion nie można było wpleść? pogubiłam się na dobre.
Mimo ze czuje się jak na zjeździe rodzinnym, po długim czasie ( gdy narodzilo się oklo siedmioro dzieci w rodzinie, pojawilo 5 nowych mezow/zon), zaintrygowalo mnie czym zawinił ojciec Lily (?). Mimo ze tekst przypomina sitcom, czuje ze się jakos rozkręci ciekawiej i czekam na to. Opowiesc już jest dość nietypowa jak mi się zdaje

[naughty_girl]

Na początku nie wiedziałam o co chodzi,ale teraz powoli zaczynam wszystko rozumieć.Historia jak na razie zapowiada się interesująco z pewnością będę ją dalej czytać.Nie czytałam Twoich wcześniejszych FS,z racji tego,że jestem na forum od dzisiaj,ale postaram się to zrobić C: Pozdrawiam i weny życzę.

[revallsay]

a kiedy możemy się spodziewać kolejnej części?

[Liv]

Napisał Chrupcio

Szkoda, że nie był długi i po przeczytaniu czuję, że chciałbym już następny

O to mi chodziło

(zdałem sobie sprawę, że nieczęsto widuję dwa zdjęcia pod rząd w FS xD)

Nie umiałam się zdecydować, które zdjęcie powinnam wstawić xD

Napisał revallsay

Wielki szacunek za kropki w 'L.A.' - widzę, że wzorcowo trzymasz się reguł ortograficznych w j.polskim oraz j.angielskim

Ojej, dziękuję Nie bez powodu jestem forumowym profesorem Miodkiem

BTW, T-shirt Josha jest przeuroczy!

Miło czytać, dzięki ^^

Napisał Caesum

Pewnie chodziło o rodzinę ze Stanów?

Niezaprzeczalnie o to właśnie chodziło!

Może tu czepiam się na siłę, ale brzmi mi to na takie masło maślane. Którejś ciemności bym się pozbył.

Eeee tam, ciemność jest fajna :>

Moim zdaniem niepotrzebne.

Moim też. Mogę się wytłumaczyć tym, że wywaliłam fragment z tego zdania, ale mogłam je w sumie jeszcze bardziej skrócić, żeby jakoś przyzwoicie wyglądało

Było również kilka zdań, w których ni stąd ni zowąd przeszłaś z czasu przeszłego na teraźniejszy

Zamierzone.

Widzę, że teraz u ciebie pojawił się jakiś Williams.

Dwie panny o nazwisku Williams pojawiły się już w moim pierwszym FS xD

Moim zdaniem dobrze by było, jakbyś poświęciła nowym postaciom trochę więcej czasu.

To by oznaczało więcej opisów, a ja i opisy za soba nie przepadamy

A pokój Lily cudowny. <3

Dziękuję :>

Napisał Volturia

Mowiac szczerze pierwsze dwa teksty wymeczyly mnie. okreslilam je w glowie jako bezglosne 'blablabla'

Gdybym chciała, mogłabym zacząć od razu od odcinka. Ale problem w tym, że to wprowadzenie napisałam PO COŚ. I moim celem nie było zanudzenie czytelnika, zresztą, nie lubię nudy Szkoda, że nie doceniłaś tego! Taki zabieg to "nowość" u mnie, cieszę się, że ją wprowadziłam i że generalnie została przyjęta pozytywnie

zaintrygowalo mnie czym zawinił ojciec Lily (?)

A "Szansę" pani czytała?

Napisał revallsay

a kiedy możemy się spodziewać kolejnej części?

Mam nadzieję, że w najbliższym czasie! ; D

Wszystkim Wam bardzo dziękuję za komentarze!

[Gio]

Nie sądzisz, że trochę niegrzecznie ze strony ciotki Charlotte, że czekała na Lily w szlafroku? I w dodatku z jakimś słodkim zapachem włosów

Zaspana blondynka zabrała się więc za poranną toaletę i przebieranie. Piętnaście minut później była gotowa na spotkanie z resztą rodziny.

Jesteś pewna, że ona jest kobietą?

Kuzyni zdawali się podzielać jej rozbawienie, jednak Lily, czując słodką, znajomą woń dochodzącą z kuchni, szybko wróciła myślami na ziemię.

Czyżby to włosy ciotki Charlotte?

jej własne „wielkie miłości” okazywały się być dziecinne i żadna nie trwała zbyt długo

O kurczę, Lily to moja bratnia dusza!

Oh gash, jaki cliffhanger ! Czy oni naprawdę myślą o rozwodzie? A może jednak to coś innego? W końcu nikt Lily nie odpowiedział, ale słodkowonna ciotka się popłakała....
Czekam na next

[Liv]

Słówko do Dżona:

Nie sądzisz, że trochę niegrzecznie ze strony ciotki Charlotte, że czekała na Lily w szlafroku?

Nie sądzę Zresztą, Lily była wśród swoich

Jesteś pewna, że ona jest kobietą?

Ona tylko schodziła na śniadanie xDD

O kurczę, Lily to moja bratnia dusza!

... jak również milionów innych nastolatków
Dzięki!

Słówko do wszystkich:
Cześć kochani, tak się przejęłam tym, że mam już 3999 postów i postanowiłam, że następny będzie wyjątkowy! Więc dlaczegóż by nie odcinek FS? Zebrałam się w sobie i powstał w ciągu 3-4 godzin wczorajszego wieczoru. Zdjęcia i spora korekta to dzieło dnia dzisiejszego

A więc przed Wami mój 4000. post!
Wg licznika to 4001. ale ja mu nie wierzę! =D

...

II

Widać było, że zaskoczyła ich nagła reakcja dziewczyny. Charlotte i Albert spojrzeli na siebie porozumiewawczo. Chwilę później ich wzrok spoczął na krewniaczce, która spoglądała na nich z niedowierzaniem i strachem w oczach.
- Nie, nie rozwodzimy się – zaprzeczył mężczyzna.
"Kamień z serca!", pomyślała Lily i uśmiechnęła się. Wydawało jej się, że minęło najgorsze. Uczucie ulgi jednak zniknęło równie szybko, jak się pojawiło…
- Straciłem pracę – wypowiadając te słowa, mężczyzna ponownie spuścił głowę. Dziewczynie wydawało się, że teraz i on się rozpłacze. Przez dłuższą chwilę nie podnosił wzroku, nie wspominając o odzywaniu się. Resztę musiała więc dopowiedzieć jego żona.
- Jak wiesz, Lily, praca Alberta była naszym jedynym źródłem utrzymania…
Nie musiała mówić nic więcej, gdyż córka jej kuzynki pamiętała ich rozmowę sprzed kilku dni i zdawała sobie doskonale sprawę, że bardzo potrzeba im w tym momencie pieniędzy – musieli spłacić dom, no i mieć coś na życie… Do tej pory pensja wuja pokrywała wszystkie te wydatki i wydawało się, że ich sytuacja finansowa jest dość stabilna – stałe zatrudnienie i pewne, niemałe pieniądze z wypłat. Niestety, los postanowił spłatać im figla.

Teraz i Lily spuściła wzrok.

Było jej przykro i znów poczuła się dziwnie nieswojo. W tym samym momencie zdała sobie również sprawę z niezręczności sytuacji, w jakiej się znalazła i tego, że nie kompletnie nie wie, jak się zachować. Zapewne powinna coś powiedzieć, ale żadne sensowne słowa pocieszenia nie przychodziły jej wtedy do głowy. Zresztą małżonkowie, całkowicie pochłonięci swoim problemem, zdawali się nie zwracać już na nią uwagi. Zakłopotana, po cichu skierowała się w stronę swojego pokoju.

Podchodząc do okna w celu jego zamknięcia (zbierało się na burzę) niemal potknęła się o walizkę.
„Decyzję, co dalej, będziesz musiała podjąć sama”… W tym momencie słowa usłyszane przed kilkoma minutami kazały jej się zastanowić, co dalej zrobić z tym fartem. Teoretycznie już wkrótce miała wyjechać, więc jej pobyt nie obciążałby ich aż tak bardzo, a z drugiej strony czuła, że nie może tego tak zostawić. Wujek w jeden dzień nie znajdzie nowej pracy, a koszta utrzymania rodziny przez ten czas też muszą być pokryte z czegoś.
Tak naprawdę sama mogłaby się rozejrzeć za dodatkowym źródłem pieniędzy, ale nie wiedziała, czy dopisze jej szczęście i znajdzie je dość szybko, tym bardziej, że nie miała przy sobie właściwie żadnych dokumentów. Nie mogła się też pochwalić bogatym doświadczeniem zawodowym, a jej średnie wykształcenie uzyskane w Polsce… Czy miało ono jakiekolwiek znaczenie za oceanem?
Ogarnęło ją rozgoryczenie. Kompletnie nie wiedziała, jak powinna się zachować w tej sytuacji. Zdrowy rozsądek podpowiadał, żeby zaczęła się pakować i zarezerwowała najszybszy możliwy lot do Polski. Sumienie jednak w tym samym momencie wyrzucało jej, że zostawia swoją rodzinę w potrzebie i że jest to wobec nich nie w porządku. Może w tej trudnej chwili najbardziej liczą na jej pomoc? Dziewczyna wiedziała, że to mało prawdopodobne – znała w końcu ciocię i wujka – ale w zasadzie wypadałoby im się jakoś odwdzięczyć za gościnę i zainteresowanie. Poza tym, kto jak kto, ale na wsparcie swoich bliskich mogła zawsze liczyć i nigdy jej nie zawiedli. Teraz nadeszła jej kolej – to ona musiała stanąć na wysokości zadania, pokazać, że jej na nich zależy. Że brak pieniędzy nie musi doprowadzić do rozłąki jej rodziny.
Im dłużej nad tym myślała, tym silniej czuła, że musi zaryzykować – skoro im zabrakło szczęścia, to może w tej chwili właśnie jej dopisze? Zdawała sobie sprawę, że nawet jeśli coś zarobi, to nie będzie to duża kwota, ale musiała spróbować, dać im nadzieję, pokazać, że nie są w tej walce osamotnieni i skazani na przegraną.

Ze swojego pokoju wyszła wysoko podniesioną głową i jednym marzeniem do spełnienia więcej.

Chociaż niebo było mocno zachmurzone, obyło się bez błyskawic i grzmotów. W zamian za to ulewny deszcz padał niemal do późnego popołudnia. Za zgodą kuzyna, który po szkole został na treningu koszykówki, pożyczyła sobie na parę godzin laptopa.

Na początku szybko sprawdziła „niusy” na kilku stronach, które miała w zwyczaju najpierw przeglądać, po czym rozpoczęła poszukiwania możliwości zatrudnienia. Przeglądnęła wiele ofert, ale w każdej coś budziło jej podejrzenia. Najczęściej jednak proponowane wynagrodzenie wydawało jej się zbyt niskie w stosunku do godzin pracy czy jej charakteru. Zrezygnowana, wyłączyła komputer i odniosła go na miejsce.

Spodziewała się, że znalezienie „idealnej” pracy nie będzie łatwe, ale mimo to czuła się przygnębiona. Panująca aura, widziana przez szyby mokre od zewnątrz od deszczu, tylko pogarszała jej i tak niezbyt dobry nastrój. Musiała próbować do skutku – wszak życiowa „ulewa” też się kiedyś skończy – jednak wtedy wydawało jej się, że nie doczeka się swojej szansy. Jednocześnie zdawała sobie sprawę z tego, że takie myślenie jest jeszcze bardziej dołujące.
Dla zabicia czasu próbowała czytać książkę, zamknięta przed światem, ze swoim smutkiem w czterech ścianach pokoiku na piętrze. Niestety, na próbach się kończyło – nie mogła na niczym innym skupić myśli.

Deszcz w końcu przestał padać i niebo stopniowo się rozjaśniało, ukazując swe spokojniejsze i bardziej przyjazne oblicze. Gdy niemal oślepiające promienie słoneczne przebiły się przez szybę i padły prosto na jej twarz, zapragnęła wyjść na dwór, by móc pooddychać czystym, świeższym niż zwykle powietrzem.

Ubrana w luźniejsze, mniej "eleganckie" rzeczy, udała się przez las, znajdujący się na tyłach domu, do parku.
Ten tego dnia i o tej porze świecił pustkami.

Na placu zabaw nie huśtały się ani nie biegały dzieci, od strony ławek nie dochodziły rozmowy, a po brukowanych dróżkach nikt nie biegał w celu polepszenia kondycji czy dotlenienia się. Nawet bezpańskie (i nie tylko) psy i koty jakby zapadły się pod ziemię!
Miejsce to w takim wydaniu wydawało się być zupełnie inne niż to, które do tej pory miała okazję poznać. Ale w tym momencie ten brak życia, spokój i wyraźnie słyszalny śpiew ptaków wcale jej nie przeszkadzały.
Miała ochotę usiąść na którejś z niedawno odmalowanych ławek, jednak musiała się powstrzymać – słońce nie zdążyło jeszcze ich wysuszyć i bliskie spotkanie spodni z deskami mogłoby się skończyć plamą i uczuciem dyskomfortu. A czy Lily potrzeba było wtedy tego typu bodźców? Zapewniam Was, że nie.
W zasadzie chciała tylko, żeby coś oderwało jej myśli od sytuacji panującej w domu. Soczyście zielona, mokra trawa, płatki kwiatów, na których ciągle było widać drobne kropelki, kałuże na ścieżkach, szumiące drzewa i trzepot skrzydeł ponad nią świetnie się sprawdziły w tej roli. Cieszyła się, że tu przyszła, chociaż to nadal nie rozwiązywało jej problemu.
A przynajmniej tak jej się wydawało.

Powędrowała dalej w głąb lasu. W pewnym momencie jednak zaczął do niej dochodzić szum jadących samochodów. Chwilę później stała już na chodniku przy skrzyżowaniu dwóch nieznanych jej ulic.
Naprzeciw niej stały niewysokie kamieniczki, na których parterach wystawy sklepów zachęcały do ich odwiedzenia. Po lewej stronie zaś dostrzegła przytulnie wyglądającą kawiarnię ze stolikami i krzesłami na świeżym powietrzu, osłoniętych jednak przed deszczem i ostrym słońcem markizami. Wtedy odezwał się jej żołądek – nic dziwnego, wszak od kilku godzin nic nie miała w ustach! Niestety - nie wzięła ze sobą portfela. To jednak nie zniechęciło jej, żeby przyjrzeć się temu miejscu z bliska.

Stojąc kilka metrów przed otwartymi drzwiami mogła słyszeć żywiołową, jazzową muzykę dochodzącą z wnętrza lokalu. Kelnerki krzątały się między stolikami, donosząc jedzenie i napoje gościom, którzy mimo niezbyt zachęcającej do wyjścia pogody postanowili udać się „na kawę”. Ze swojego punktu obserwacyjnego nie była w stanie jednak dostrzec, kim byli ci ludzie oraz ilu ich dokładnie było. Obiecała sobie, że kiedyś z pewnością to sprawdzi – że sama będzie jedną z nich.

W pewnym momencie obróciła głowę w lewo i zdziwiła się. Skąd w tym miejscu, do licha, wzięła się tablica informacyjna?! Mogła przysiąc, że wcześniej jej tam nie było!
Zdziwiona, podeszła bliżej, żeby się przyjrzeć temu odkryciu i dla zabicia czasu poczytać, co się dzieje w okolicy.
A działo się sporo, trzeba przyznać. Ale to nie lokalne wydarzenia tak naprawdę przyciągnęły na dłużej jej uwagę.
Przynajmniej kilka razy prześledziła wzrokiem plakat reklamujący pewien klub blisko centrum. W zasadzie nie powinno jej to interesować – i tak nie miała z kim się tam wybrać – mimo to wydawało jej się, że skądś zna to miejsce, przynajmniej z nazwy.
Nie mając lepszego pomysłu, wyciągnęła z kieszeni telefon i po chwili reklama w formie pliku graficznego była zapisana na karcie pamięci urządzenia.

Wróciła do domu dość późno i po solidnej kolacji postanowiła jeszcze raz usiąść przed komputerem. Kuzyn, zapewniony, że potrwa to tylko chwilę, ulotnił się z pokoju, zostawiając dziewczynę sam na sam z tajemniczym „Superstarem”.
Chociaż zdjęcia i informacje zamieszczone na stronie internetowej klubu nadal nie dawały jej zielonego pojęcia, co to za miejsce, tak widniejąca tam informacja, że zatrudnią sprzątaczkę za przyzwoite pieniądze była tym, co mogła śmiało nazwać szczęściem.

Tego wieczoru Josh już nie mógł sprawdzić, czy śliczna koleżanka jego przyjaciela poznana podczas treningu przyjęła jego zaproszenie do znajomych na facebooku.

[Gio]

... jak również miliona innych nastolatków

No wiesz co.... ja i Lily jesteśmy wyjątkowi

I jakby co, to ten komentarz jest pisany na bieżąco:

Widać było, że zaskoczyła ich nagła reakcja dziewczyny.

A czego się spodziewali? Że powie: "a nie, spoko, w sumie to co mnie to obchodzi, że się rozwodzicie"?

- Nie, nie rozwodzimy się – zaprzeczył mężczyzna.

Oł maj gosz, SZOK I NIEDOWIERZANIE, jak mogłaś mi to zrobić?!?!?!?!?!?

Sprawiłaś, że wyglądałem dokładnie tak:
http://www.reactiongifs.com/wp-conte...undy_shock.gif

Uczucie ulgi jednak zniknęło równie szybko, jak się pojawiło…

- Zamierzamy cię zabić i sprzedać organy na czarnym rynku. - odpowiedziała ciotka z uśmiechem na twarzy. No cóż... lepsze to niż rozwód!

- Straciłem pracę – wypowiadając te słowa, mężczyzna ponownie spuścił głowę.

Ha! No i wszystko układa się w całość. Brakuje kasy, więc trzeba sprzedać czyjeś organy! Pewnie w pierwszej kolejności pójdą nerki, na to zawsze jest dużo chętnych

Z tą Lily to faktycznie głupia sytuacja. Jest w gościach a tu taki news. No głupio, głupio, zobaczymy co zrobi...

Ze swojego pokoju wyszła wysoko podniesioną głową i jednym marzeniem do spełnienia więcej.

Oddać nerkę. Albo chociaż płuco! Albo może nogę? W sumie z jedną też da się żyć... nie! Lily w tej chwili już wiedziała co odda! Nos! Żeby nigdy więcej nie poczuć słodkiego zapachu ciotki w szlafroku!

chociaż niebo było mocno zachmurzone, obyło się bez błyskawic i grzmotów. W zamian za to ulewny deszcz padał niemal do późnego popołudnia. Za zgodą kuzyna, który po szkole został na treningu koszykówki, pożyczyła sobie na parę godzin laptopa.

i przejrzała wszystkie czarne rynki. No no - mruczała - za takiego nosa to całkiem niezłą kasę idzie zgarnąć. Wystarczy na ratę za dom i....

Na początku sprawdziła „niusy” na „fejsie” i kilku innych stronach, po czym rozpoczęła poszukiwania możliwości zatrudnienia.

Ahahhha, już widać jak się martwi!

"Kurczę, wujek stracił pracę. O BOŻEEEEEEEE...!!!!! GRAŻYNA WSTAWIŁA ZDJĘCIE Z RYSZARDEM. O NIEEE JAKA WIELKA DUPA...... ale i tak polubię"

I jeszcze dodała nową wiadomość "WUJEK ZZA OCEANU SSIE"

Miała ochotę usiąść na którejś z niedawno odmalowanych ławek, jednak musiała się powstrzymać – słońce nie zdążyło jeszcze ich wysuszyć i bliskie spotkanie spodni z drewnianymi deskami mogłoby się skończyć plamą i uczuciem dyskomfortu.

Niech się nie martwi, przecież deszcz bardzo dobrze spłukał wszystką farbę

mogłoby się skończyć plamą i uczuciem dyskomfortu.

OMG, jak z reklamy podpasek

Naprzeciw niej stały niewysokie kamieniczki, na których parterach wystawy sklepów zachęcały do ich odwiedzenia. Po lewej stronie zaś dostrzegła przytulnie wyglądającą kawiarnię ze stolikami i krzesłami na świeżym powietrzu, osłoniętych jednak przed deszczem i ostrym słońcem markizami. Wtedy odezwał się jej żołądek – nic dziwnego, wszak od kilku godzin nic nie miała w ustach! Niestety - nie wzięła ze sobą portfela. To jednak nie zniechęciło jej, żeby przyjrzeć się temu miejscu z bliska.

Niech zgadnę! Akurat potrzebują tam kelnerki albo kogoś kto będzie jechał dzień i noc na szmacie!

A jednak nie! Ale byłem blisko! Pewnie będzie jechała na szmacie. No i wyjaśnił się ten Twój plakacik, Lily trzymającej mikrofon. Czyś byś zrobiła nam tu FS o wschodzącej gwieździe?!

No i zaintrygowało mnie ostatnie zdanie. Może odcięli im prąd, a może już był martwy...

[Caesum]

Nie musiała mówić nic więcej, gdyż córka jej kuzynki doskonale pamiętała ich rozmowę sprzed kilku dni i zdawała sobie doskonale sprawę

Powtórzenie.

Ten tego dnia i o tej porze świecił pustkami.

Ten tego i ten teges, tam dam tam taram.

Najpierw zacznę od pogratulowania 4,000(4,001) posta!

Mam mieszane uczucia. Zdziwiło mnie, jak bardzo praktycznie Lily podeszła do sytuacji. Chwila słabości, po czym nagle podjęta decyzja i cały smutek poszedł do kosza. Ba, jak Gio zauważył, w jej liście to-do facebook miał wyższy priorytet niż znalezienie pracy. Zabrakło mi jakichś większych emocji, Lily moim zdaniem wręcz zbagatelizowała sprawę. Brakowało też napięcia, właściwie miałem wrażenie, że zostało całkowicie wyładowane w momencie szukania czegoś przez internet, potem była już sielanka.

Kiedyś wspominałaś, że nie przepadasz za opisami. A moim zdaniem, gdyby lekko je poprawić, byłyby bardzo dobre. Wspominałaś również, że jak możesz starasz się upraszczać zdania, jednak znalazłem kilka miejsc, które spokojnie działałyby bez kilku słów, ba, byłyby znacznie czytelniejsze!

No to takie są moje pierwsze wrażenia odnośnie odcinka. Zdjęcia są oczywiście śliczne, bardzo jasne i takie w twoim stylu.