Abricot
30.03.2008, 20:29
Tak słowem wstępu: serdecznie witam wszystkich, bo to mój pierwszy post na forum :) Przeglądam je od jakiegoś czasu, i spodobała mi się idea fotostory, więc postanowiłam napisać własne.
Bardzo proszę komentujących o pisanie raczej o swoich odczuciach na temat historii niż o sprawach technicznych. Dopiero raczkuje, jeśli chodzi o fotografowanie Simów i zdaję sobie sprawę, że do doskonałości mi daleko:)
Pozdrawiam, i enjoy :)
-----------------------------------------------------
Moja opowieść jest pełna ironii, więc zacznijmy ją na przekór – czystą czernią.
http://img337.imageshack.us/img337/2032/czernoj5.jpg
Mam na imię Chris Mill i chciałbym opowiedzieć wam moja historię. Uwierzcie mi, wizja powrotu do pewnych wydarzeń jawi mi się koszmarem,
------------------------------------------
Urodziłem się 11 czerwca 1991 roku jako jedyne dziecko Dorothy i Johna Mill. Podobno pielęgniarka asystująca przy moim porodzie na mój widok przeżegnała się i wybiegła z porodówki.
Jestem albinosem. Miałem tego pecha, że zarówno moja mamusia jak i tatuś przechowywali gdzieś w odmętach DNA gen na brak melaniny, i akurat ten gen musiałem po nich odziedziczyć. Gdy patrzę w lustro wcale nie dziwi mnie zachowanie pielęgniarki. Wyglądam strasznie – mam bladą jak kość słoniowa skórę i całkiem białe włosy. Chwała matce naturze, że oszczędziła mi czerwonych oczu jak u myszy laboratoryjnych. Patrzę na świat jasno szarymi oczami, i to co widzę, wcale mi się nie podoba...
http://img215.imageshack.us/img215/8417/1ipolak7.jpg
Wracając do pielęgniarki, mój tatuś podzielał jej zdanie i po gwałtownej wymianie zdań z mamą (czego co prawda nie mam możliwości pamiętać, ale słyszałem z relacji) spakował walizki i nigdy już nie pojawił się w naszym życiu. Mała strata, biorąc pod uwagę jak strasznym trzeba być człowiekiem by zostawić matkę samą z upośledzonym dzieckiem - czyli mną.
Moja mama ułożyła sobie życie kolejnym mężczyzną którego nie pamiętam, i które może nie byłby tu warty wspomnienia, gdyby nie Martha, moja przyrodnia siostra i osłoda mojego życia.
http://img259.imageshack.us/img259/7024/2siostraprezebm9.jpg
Jest ode mnie o rok młodsza, o lata świetlne mądrzejsza i... no cóż, po prostu ją kocham. Bo widzi we mnie człowieka, a nie potwora.
Jej ojciec zmarł w wypadku samochodowym tuż po jej urodzeniu i znów mama została sama. Kobiety to niezwykłe stworzenia – mogą upadać i tysiąc razy, a i tak zawsze cię podnoszą... Także i tym razem. Dziś, gdy ja i Martha jesteśmy nastolatkami, mama ma świetnie płatną pracę, mamy piękny dom, i tylko nie udało jej się znaleźć partnera na resztę życia. Wcale jej się nie dziwię, bo każdy po takim dwukrotnym sparzeniu się może nabrać przeświadczenia, że może życie we dwoje nie jest mu pisane.
http://img409.imageshack.us/img409/1807/3matkawx9.jpg
Tak więc, moja opowieść zaczęła się gdy miałem szesnaście lat. Z racji swojego wyglądu nie miałem przyjaciół, a nawet znajomych z którymi można by pójść do kina. Większość mojego czasu spędzałem w swoim pokoju pochłaniając sterty książek, pijąc hektolitry herbaty i słuchając muzyki. Ponadto dużo się uczyłem, nie żebym to specjalnie lubił, ale nauka nieźle zabija czas.
Jednak zawsze najważniejsze były dla mnie książki. W tym czasie postawiłem sobie za cel przeczytanie całej klasyki, czyli wziąłem się za Hemingwaya, Marqueza i Wilde’a . Poza czytaniem marzyłem o pisaniu, i podejmowałem pierwsze próby napisania czegoś samodzielnie.
http://img181.imageshack.us/img181/8384/komputeraq7.jpg
Wszystko to może się wydawać fajne i ciekawe, ale tak naprawdę to czułem się bardzo samotny. Ile można siedzieć w pomieszczeniu, gdy dookoła ludzie żyją pełnią życia, cieszą się, spotykają ze znajomymi, chodzą na randki? Byłem zgorzkniały jakbym nie miał szesnaście, a sześćdziesiąt lat. I właśnie wtedy mój świat przewrócił się do góry nogami...
http://img229.imageshack.us/img229/1869/1prezentacjapq1.jpg
Bardzo proszę komentujących o pisanie raczej o swoich odczuciach na temat historii niż o sprawach technicznych. Dopiero raczkuje, jeśli chodzi o fotografowanie Simów i zdaję sobie sprawę, że do doskonałości mi daleko:)
Pozdrawiam, i enjoy :)
-----------------------------------------------------
Moja opowieść jest pełna ironii, więc zacznijmy ją na przekór – czystą czernią.
http://img337.imageshack.us/img337/2032/czernoj5.jpg
Mam na imię Chris Mill i chciałbym opowiedzieć wam moja historię. Uwierzcie mi, wizja powrotu do pewnych wydarzeń jawi mi się koszmarem,
------------------------------------------
Urodziłem się 11 czerwca 1991 roku jako jedyne dziecko Dorothy i Johna Mill. Podobno pielęgniarka asystująca przy moim porodzie na mój widok przeżegnała się i wybiegła z porodówki.
Jestem albinosem. Miałem tego pecha, że zarówno moja mamusia jak i tatuś przechowywali gdzieś w odmętach DNA gen na brak melaniny, i akurat ten gen musiałem po nich odziedziczyć. Gdy patrzę w lustro wcale nie dziwi mnie zachowanie pielęgniarki. Wyglądam strasznie – mam bladą jak kość słoniowa skórę i całkiem białe włosy. Chwała matce naturze, że oszczędziła mi czerwonych oczu jak u myszy laboratoryjnych. Patrzę na świat jasno szarymi oczami, i to co widzę, wcale mi się nie podoba...
http://img215.imageshack.us/img215/8417/1ipolak7.jpg
Wracając do pielęgniarki, mój tatuś podzielał jej zdanie i po gwałtownej wymianie zdań z mamą (czego co prawda nie mam możliwości pamiętać, ale słyszałem z relacji) spakował walizki i nigdy już nie pojawił się w naszym życiu. Mała strata, biorąc pod uwagę jak strasznym trzeba być człowiekiem by zostawić matkę samą z upośledzonym dzieckiem - czyli mną.
Moja mama ułożyła sobie życie kolejnym mężczyzną którego nie pamiętam, i które może nie byłby tu warty wspomnienia, gdyby nie Martha, moja przyrodnia siostra i osłoda mojego życia.
http://img259.imageshack.us/img259/7024/2siostraprezebm9.jpg
Jest ode mnie o rok młodsza, o lata świetlne mądrzejsza i... no cóż, po prostu ją kocham. Bo widzi we mnie człowieka, a nie potwora.
Jej ojciec zmarł w wypadku samochodowym tuż po jej urodzeniu i znów mama została sama. Kobiety to niezwykłe stworzenia – mogą upadać i tysiąc razy, a i tak zawsze cię podnoszą... Także i tym razem. Dziś, gdy ja i Martha jesteśmy nastolatkami, mama ma świetnie płatną pracę, mamy piękny dom, i tylko nie udało jej się znaleźć partnera na resztę życia. Wcale jej się nie dziwię, bo każdy po takim dwukrotnym sparzeniu się może nabrać przeświadczenia, że może życie we dwoje nie jest mu pisane.
http://img409.imageshack.us/img409/1807/3matkawx9.jpg
Tak więc, moja opowieść zaczęła się gdy miałem szesnaście lat. Z racji swojego wyglądu nie miałem przyjaciół, a nawet znajomych z którymi można by pójść do kina. Większość mojego czasu spędzałem w swoim pokoju pochłaniając sterty książek, pijąc hektolitry herbaty i słuchając muzyki. Ponadto dużo się uczyłem, nie żebym to specjalnie lubił, ale nauka nieźle zabija czas.
Jednak zawsze najważniejsze były dla mnie książki. W tym czasie postawiłem sobie za cel przeczytanie całej klasyki, czyli wziąłem się za Hemingwaya, Marqueza i Wilde’a . Poza czytaniem marzyłem o pisaniu, i podejmowałem pierwsze próby napisania czegoś samodzielnie.
http://img181.imageshack.us/img181/8384/komputeraq7.jpg
Wszystko to może się wydawać fajne i ciekawe, ale tak naprawdę to czułem się bardzo samotny. Ile można siedzieć w pomieszczeniu, gdy dookoła ludzie żyją pełnią życia, cieszą się, spotykają ze znajomymi, chodzą na randki? Byłem zgorzkniały jakbym nie miał szesnaście, a sześćdziesiąt lat. I właśnie wtedy mój świat przewrócił się do góry nogami...
http://img229.imageshack.us/img229/1869/1prezentacjapq1.jpg