W zasadzie to jestem introwertykiem. I to skrajnym. Podejście do kogokolwiek kosztuje mnie sporo nerwów. A że nieokazywanie emocji, z wyjątkiem skrajnych mam opanowane do perfekcji to nic, tylko mnie wsadzić do Finlandii czy Japonii.
I cóż - lubię ciszę i spokój, co dla mnie jest nieosiągalne.
A co ciekawe, to w rodzinnym gronie łatwo mnie poznać - prawie nigdy nic nie mówię, ewentualnie wtrącę zdanie lub poproszę o kawę czy herbatę. Nie czuję jakieś wielkiej potrzeby gadania.

Znowuż, długo mnie nie było bo nie znalazłam tematu do napisania. Jeden mi się już sam nasunął - ustawa o aborcji, o czym pisanie w trakcie i wkrótce się pokaże cokolwiek. Jednakże dzisiaj napiszę nieco o likwidacji gimnazjum, z czego się niezmiernie tak cieszę, że gdybym miała wybór - wyciąć nerkę czy pójść do gimnazjum, wybrałabym to pierwsze.

Przedtem była 8 letnia (?) podstawówka i 4-letnie liceum/zawodowa lub 5-letnie technikum. No i nic nie było, był spokój, dzieci się grzecznie...

Miałam pisać o tym podczas świąt, ale jednak uznałam, że tamten wpis będzie masakrycznie długi i smutny. Cóż, narazie wychodzi z tego marudzenie itp, choć głównym założeniem miało być zwykle filozofowanie.
Spodobał mi się pomysł bloga tutaj, bo nie muszę pisać od nowa, a wątpię, by ktoś znalazł i chciał czytać takiego blogspota czy cuś.

No ale o czym chce mi się dziś pisać? No za miesiąc zaczynam robić prawko, mimo tego, że planowałam przedłużyć to jak najdłużej. Czyli iść...

Witam, i ja postanowiłam zacząć pisać/dręczyć was moimi przemyśleniami. Bo od stycznia tego roku uznała, że muszelki coś pisać, nawet jakby to był przepis na chleb z masłem. Ale do rzeczy.

Pewnie każdy z was ma swojego najlepszego przyjaciela. Wiecie, taki ziomek/ciemnoskory, jak to mówią Amerykany/przyjaciel, co mu powiesz wsjo i o wszystkim. No i ja też mam takiego. Od gimnazjum, może i od podstawówki. Jest ze mną wszędzie, gdzie się da. Czasem mnie może opuści, ale rzadko. Kocha...