Volturia

Voltuś każdy ma taki kochliwy okres w życiu, to normalne - ja sama bardzo bardzo kochliwa byłam mniej więcej od 17 roku życia. Wcześniej mnie to jakoś nie interesowało, nie myślałam o tym. I potem nagle bum - zauroczenie jedno za drugim prawie Ale tak naprawdę kocha się tylko raz... więc myślę że nam obu potrzeba solidnej dawki dobrego humoru, optymizmu i czekolady A przede wszystkim wygadania się Ja już w piątek jestem wolna od pracy, potem jeszcze długa sobota i jeszcze dłuższa niedziela - jak mnie ktoś nie uratuje swoim towarzystwem to się zamęczę i zadręczę myśląc. Więc jeśli i Tobie będzie ponuro, szaro i smutno to chętnie będę pocieszycielką W końcu dziewczyny muszą sobie pomagać, niezależnie od tego ile mają lat, jak wyglądają i gdzie mieszkają Będę Twoją Dobrą Wróżką z Wysp

Jak mi strasznie źle...wróciłam niedawno z pracy..próbuję zająć czymś myśli, szperam w sieci, ale to na nic... wyję jak głupia z bezsilności. Naprawdę już nie mam na to wszystko siły, nie wiem co robić...oczy mam tak opuchnięte od płaczu że prawie ich nie widać...nerwy i strach zżerają mnie od środka...na niczym nie mogę się skupić, wszystko leci mi z rąk, jestem opryskliwa i niemiła dla znajomych z pracy, czuję się okropnie..nie spodziewałam się że będzie ze mną tak źle...boję się że w moim życiu już nigdy nie będzie takiego pięknego czasu...a nigdy się tego nie bałam, a i nie raz i nie dwa cierpiałam jako ta porzucona. Pierwszy raz boję się tego że będę sama - znam siebie, bo zauroczona byłam kilka razy i nigdy tak bardzo nie cierpiałam. I nigdy tak naprawdę nie kochałam.On był pierwszy...Zaczynam się poważnie zastanawiać co jest ze mną nie w porządku? Czym odrzucam? Może ja sama się o to proszę? Gubię się w tym wszystkim, strach przed samotnością czyżby? Wiem że to raczej strach przed życiem bez Niego, w miejscu do którego nie chciałam przyjeżdżać...a przyjechałam bo pokochałam Go naprawdę. Miłością bezwarunkową i szczerą. Czy ja jeszcze mam szanse pokazać że mimo wszystkich moich wad (górujących nad zaletami), warto dać mi drugą szansę? Z dnia na dzień jak to wszystko dusi się we mnie, przestaję w to wierzyć. Jestem tak malutka i zamknięta w sobie jak jeszcze nigdy nie byłam. Nie waham się powiedzieć że zawalił mi się świat. Rozsypał się na miliony drobnych kawałeczków... Mam ochotę Go zapytać czy zechce je za jakiś czas pozbierać...

he ;] A no bo bylam daleeeko daleko

eeee... yes...?
why are you asking?

Ahaaa. Ciekawie. Wiedziałam, że Narcyzy są próżne i się kochają w sobie. Ale aż tak. Ja taka nie jestem xD Nie wiem czemu dałam sobie taki nick ...

Jaki mit?

Oj Voltuś ty jesteś teraz normalnie moim światełkiem w tunelu. Dziękuję za słowa otuchy, teraz masz przerąbane bo Ci będę nudzić A rzecz w sumie stała się najbanalniejsza na świecie. Rozstałam się po 2 latach cudownego związku - z człowiekiem, który mnie kochał, szanował. Posypało się jakoś niestety - chyba stałam się straszliwą egoistką i za dużo myślałam o sobie... Wiem że wina nigdy nie leży po jednej stronie, ale chyba pierwszy raz w życiu zdaję sobie sprawę, że wcale nie jestem takim łatwym człowiekiem do życia. I jest mi z tego powodu bardzo bardzo źle. Jeszcze nigdy nie czułam się tak okropnie we własnej skórze - mam ochotę zasnąć i obudzić się jak już będzie po wszystkim, albo...nie obudzić się wcale. Wiem, wiem, dramatycznie brzmi - ale tak się właśnie czuję od kilku dni. Przede mną zapewne wiele wspaniałych rzeczy, ale w samotności nie będą już one takie piękne jak z Nim. Staram się wlać w siebie troszkę optymizmu, ale na razie kiepsko mi to idzie. Najgorsze jest to że jestem w totalnej rozsypce i cholernie to widać, a nie jestem typem człowieka który zwierza się każdemu z tego co mnie gryzie. Dzisiejsza nocka w pracy była okropna, znajomi ze zmiany pytali co się stało, mówili że wyglądam na bardzo zmęczona i to nie tylko fizycznie. Tia, zapłakane oczy mówią same za siebie. Mieli rację, ale co im po moich problemach? Nie ufam nikomu na tyle, żeby o tym mówić,a jednocześnie bardzo ciężko mi z tym że nie umiem z siebie tego wyrzucić...może coś by to pomogło. Ale czy napewno? Sama się w tym wszystkim już pogubiłam... Jest jednak chyba maleńki tunelik w którym świeci się jeszcze światło...bo doszliśmy do wspólnego wniosku, że chcemy dać sobie szansę...odnaleźć to, czego zabrakło, co zgubiło się gdzieś po drodze..Ja wiem na pewno że kocham, może on jeszcze troszkę też, skoro podjęliśmy taką decyzję. Potrzebujemy czasu na pobycie w samotności i poukładanie wszystkiego...Chcę wierzyć, hm...wierzę że się uda. To co się stało tak naprawdę było nieuniknione - nasza znajomość, zakochanie i miłość - to wszystko potoczyło się bardzo szybko. Teraz wiem, że zbyt szybko. Po 2 miesiącach zaczęliśmy już mieszkać razem, pojechałam dla niego i do niego do UK. Nie było odprowadzania do domu, czułych pocałunków pod domem i nieprzespanych nocy z tęsknoty. Tego zabrakło - tego pierwszego hmmm "etapu" zauroczenia...Od razu zaczęliśmy żyć, a znaliśmy się mało...myślę że właśnie tu czai się istota tego co się stało...a ja z całych sił chcę to naprawić, bo wiem że jeszcze można, ale tylko w taki właśnie sposób...

Ojej, normalnie prawie jak FS... A co do próbowania swoich sił...hm...no nie wiem, masz jakiś pomysł na FS? Z moim gustem muzycznym? No zdradź co się kryje w czarnej Voltusiowej główce Może pisanie pomogłoby odciąć się na chwilę od myślenia...kiedyś trochę próbowałam swoich sił, ale to było dawno temu... Przepraszam że tyle Ci zamarudziłam...trzymaj się ciepło

Oj dzięki Voltuś. Nawet nie wiesz jak takie słowa dużo znaczą w takim momencie...

Dzięki za ciepłe słowa Voltuś. U mnie naprawdę nieciekawie się ostatnio porobiło.I nawet nie ma się komu wyżalić...:/

A tam wysiłek. Przyjemność ^^ W końcu jak ktoś o Tobie pamięta to aż się prosi, żeby mu za to podziękować ^^
A nadzieja matką głupich, strzeż się