Odp: Niepokorne
 

Mo niewiem mam mieszane uczucia. Czasami zdaje mi się, że odcinek posiadający wspaniałą akcje, a czasam jest hhhh...dziwny.(jak dla mnie oczywiście) Mogłbyś zastępować niektóre wyrażenia innymi jak na przykład dużo razy używałeś sformułowania: ''asa w rękawie" No niewiem... chciała bym coś dopowiedzieć, ale niewiem czekam na koejny odcinek;)

Odp: Niepokorne
 

okej, okej, zdradzisz, ile jeszce odcinkow? :D

Odp: Niepokorne
 

Jupi! :D To teraz tylko czekac na odcinek :)

Odp: Niepokorne
 

Sposób działań Zofii rzeczywiście jest naiwny etc. jednak w całym tym opwiadaniu osoba Zofii najbardziej zwraca moją uwagę.
Śmieszy mnie ta postać i jednocześnie trochę mi jej szkoda. :D Mimo wszystko " farciara " z niej, bo w wieku 45 lat bardziej prawdopodobne jest klimakterium niż ciąża ....

Odcinek podoba mi się. :)
Kiedy zaglądam do Twojej twórczości, zawsze poprawia mi się humor. ;)

Odp: Niepokorne
 

dzięki za tyle komentarzy :)
Są naprawdę pocieszne w trudnych chwilach :*

A co do długości FS. Mogę zdradzić tylko to ,że mialy być jeszcze tylko 2 odcinki, ja to jednak teraz jakoś próbowałem lekko przeciągnąć, bo doszło kilka nieoczekiwanych wątków których wogóle nie planowałem i musiałem pisać od zera. A na dodatek jeszcze ubzdurało mi się zmieniać zakończenie (w oryginale wszyscy kończą opowieści szczęśliwi i żywi!- o nie!)
Więc nawet ja sam nie wiem ;)

Odp: Niepokorne
 

Planujesz wszystkich uśmiercić? :D Będzie bosko xD (Taki żart :P)

Pierwsza myśl: Zosia urodzi martwe dziecko xD

Odp: Niepokorne
 

nie, tego bym jej nie zrobił nawet gdyby znowu zacięła się w parku xP

A odcinek prawdopodobnie jutro- jeden z ostatnich :D : D

Odp: Niepokorne
 

No i wreszcie z trzydniowym opóźnieniem jest kolejny odcinek. Od razu mówię, że jest mało śmiechowy, ale tutaj i tak nie byłoby się z czego śmiać... ogólnie odcinek nudny, ale jak chcecie to czytajcie :D





W więziennej celi było ciemno, cicho, a na dodatek zimno. Zofia leżała na łóżku, jednak nie potrafiła usnąć. Nie spała całą noc, nie zamknęła nawet oczu. Cały czas wpatrzona w ciemność, zmęczoną od płaczu twarzą. Oddychała spokojnie, jakby powoli przyzwyczajała się do takiego stanu rzeczy. Postanowiła, że nie będzie użalać się nad sobą, że od dziś będzie silną kobietą, nawet, jeżeli jej siła nie wyjdzie poza więzienne mury. Starała się skierować swoje przemyślenia na pozytywny tor- zaczęła myśleć o swoich dzieciach, które wkrótce miała urodzić. Już sobie wyobrażała te śliczne, gładkie małe ciałka, takie nieudolne, bezbronne, całkowicie zależne od niej. Jednak i to było nie pewne- co jeśli sędzia będzie na tyle bezlitosny i każe jej urodzić w więzieniu, co jeśli jej dzieci będą miały matkę kryminalistkę, co jeśli będą miały wychować się w domu dziecka jeżeli Robert odmówi ich wychowywania (wiedziała, że teraz jest już do wszystkiego zdolny)? I znowu te czarne wizje, czarna przyszłość, zamglony, niebezpieczny los. Nie mogła uwierzyć, że to wszystko właśnie spotkało ją- a jednak…


Dopiero koło 13:00 postanowiła unieść się z łóżka. Co prawda ominęło ją śniadanie, jednak wcale nie była głodna. Była zbyt zmartwiona by mogła cokolwiek przełknąć. Siedziała w tym ciasnym pomieszczeniu już od czterech dni, a nawet dokładnie mu się nie przyjrzała. Wszystko wskazuje na to, że spędzi tutaj resztę swojego życia- ostateczna rozprawa już wkrótce. Rozejrzała się więc po ścianach. Wszędzie były poprzekreślane kreski, wyryte na twardym murze kalendarze, niby biografie więziennego życia, odliczanie do wolności. Były też jakieś znaki, których znaczenia nie potrafiła odczytać, nieudaczne rysunki, jeden napis cienkim czerwonym mazakiem, który to rozmazał czas. To wszystko złożyło się na miejsce straszne, jednak równie głębokie, wręcz historyczne, będące świadkiem kilku ludzkich nieszczęść, milionów wylanych na posadzkę łez żalu i bezradności. Tak to jej myśli błądziły po bezdrożach samotności jeszcze parę minut, aż nie nadeszła odwilż.
- Ma pani gościa- ten sam ponury głos strażnika, którego znała już na wylot.
Po drodze jak ją odprowadzał do miejsca spotkań, w asekuracji innego strażnika (co bardzo śmieszyło Zofię, bo traktowano ją jak groźną dla otoczenia psychopatkę) przypomniano jej podstawowe zasady, które również znała już na wylot- czas spotkania, co jej wolno a co nie, żadnych kartek i książek. Zabraniali wszystkiego.

Od poprzedniej rozprawy nie odwiedził jej nikt, dlatego też nie wiedziała kogo ma zobaczyć po drugiej stronie szklanej ściany- bariery do „normalnego” świata. Tym większe było jej zaskoczenie, gdy na krześle zobaczyła Hannę Linde, wyglądającą na zakłopotaną , nerwowo rozglądającą się dookoła.
- Nie podoba ci się tutaj, co?- Zofia ni stąd ni zowąd postanowiła ją wystraszyć, tak, że ta aż drgnęła na krześle.
Hania jednak nie odpowiedziała nic. Była tylko zszokowana tym, co powiedziała jej przyjaciółka- takim zimnym, wręcz przerażającym tonem- typowym dla więźniów. Czyżby Zosia się tak szybko zmieniła i przyzwyczaiła do tych strasznych warunków?
- No widzisz- ciężarna skomentowała brak reakcji czarnowłosej jedynie uśmiechem- A ja tutaj muszę siedzieć cały czas. A wiesz przez kogo? Przez ciebie...


- Nieprawda- Hania przerwała jej. Nie mogła słuchać ani tego strasznego głosu, ani nie mogła go analizować.
- Skąd miałaś tamte zdjęcia?
- To nie tak jak myślisz. Na oczy wcześniej nie widziałam tych zdjęć. To nie ja dałam je temu facetowi.
- Kłamiesz.
Nastała cisza, która zdawała się być podsumowaniem ich wieloletniej przyjaźni- a raczej jej końcem.
- Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami, na dobre i na złe… i że sobie ufamy- Hani łzy popłynęły z oczu- Przyjaźń do czegoś zobowiązuje, a ty nie jesteś moją przyjaciółką.
I wyszła z opuszczoną głową.


Brandy tego nie chciała, ale uważała to za swój obowiązek. Dlatego kroczyła ponownie długim sądowym korytarzem w kierunku drzwi, które miały być jedyną drogą do szczęścia- wszystkich. Kiedy wreszcie do nich dotarła, wcale się nie wahając, nacisnęła klamkę i weszła do środka.


Sekretarka o ironicznym uśmiechu właśnie skończyła rozmowę przez telefon:
- W czym mogę pomóc?
- Chciałabym się spotkać z panią sędziną Helen Holly McCaus.
- Była pani umówiona?
- Nie, ale zapewniam, że potrwa to tylko chwilę.
Pani Murphy nie spodziewała się, że pójdzie to tak łatwo, ale jednak! Sekretarka ulegając jej zapewnieniom poszła po pożądaną osobę i po chwili wróciła, żeby radosnym głosem oznajmić, że gość proszony jest do gabinetu. Brandy odwzajemniła uśmiech i udała się do wskazanego miejsca.
Pani Helen Holly McCaus siedziała za biurkiem przeglądając jakieś akta sądowe. Kiedy Brandy przekroczyła próg jej małego, sądowego królestwa, oderwała od nich wzrok i skierowała go na uśmiechniętą twarz kobiety.
- W czym mogę służyć?- typowe administracyjne podejście do sprawy nie zniechęciło przybyłej. Wręcz przeciwnie.
- Pamięta może pani sprawę Zofii Kowalskiej?- Brandy pozwoliła sobie usiąść na wygodnym fotelu naprzeciw sędziny.
- Tak, doskonale. A pani to…
- Brandy Murphy, poszkodowana.
- Więc w czym mogę służyć?


- Chciałabym cofnąć oskarżenie- w końcu powiedziała to, nad czym tak długo myślała. I co najważniejsze, była pewna że robi słusznie. W końcu wcale nie zależy jej na tym, aby Zofia swoje odsiedziała.
Pani Helen nie ukrywała zaskoczenia, jednak klient nasz pan.
- Jest pani tego pewna?
- Niczego w życiu nie byłam tak pewna jak tego- kobieta wydawała się na taką szczęśliwą, że nikt nie mógł poznać, że jeszcze parę dni temu przeżyła prawdziwe piekło (poprzedzone niebem).
- Rozumie pani oczywiście jakie konsekwencje z tego wynikną? Musi pani pokryć koszty rozprawy sądowej, a pani Zofia Kowalska zostanie uniewinniona, mimo tego, że potwierdziliśmy autentyczność dostarczonych nam zdjęć.
To zdanie lekko zasmuciło panią Murphy, jednak przeczucie jej mówiło, że postępuje dobrze. Przecież nie ma nic do Zofii, nie zależy jej na karze.
- Tak, jestem tego pewna.
Parę błahych formalności, dwa podpisy, oraz zeznanie, w którym Brandy pisze, że ogień spowodował niedogaszony grill i potwierdza zeznanie Zofii o dziwnym zbiegu okoliczności, które było zeznaniem fałszywym. I tak wyszła z gabinetu na korytarz zadowolona z siebie. Ma pieniądze, których nigdy nie zamierza oddać Judycie, bo na pewno nie były jej, lada dzień powinna dostać odszkodowanie z polisy ubezpieczeniowej. Dom zwróci się dwukrotnie, a ona będzie przez wszystkich lubiana. „To jest ta, co wybaczyła Zofii!”- ludzie będą wołać na ulicy, a ona będzie się uśmiechać, będzie zapraszana na domowe kolacje, na grilla, zyska nowych przyjaciół. Życie jest piękne…


I co jest w tej małej sąsiedzkiej społeczności, że wszyscy chcą być poważani, lubiani, zapraszani na sąsiedzkie pogaduchy? Dlaczego toczy się o to walki, nawet jeśli są nie w porządku? Co sprawia, że spokojni ludzie zamieniają się w chciwe bestie: kobiety w podłe suki, a mężczyźni cudzołożą? Bo tak naprawdę wszyscy chcą mieć przyjaciół- do których doszli zostawiając za sobą ciała innych. Bo najważniejsza jest przyjaźń- ale tylko ta odwzajemniona. I to jest główny problem tylu ludzi dążących do szczęścia…

Odp: Niepokorne
 

Osz kurna a myślałam, że Brandy chce pomóc Zofii z dobroci serca, tak bezinteresownie... A tu proszę ;) Pomoc z zyskiem dla siebie. Ale bądź co bądź w jakiś tam sposób pomogła Zosi, bo nie będzie już siedzieć w więzieniu i dzieci może urodzić na wolności... Szkoda, że nie opisałeś w tym odcinku Judyty- jej postać zawsze mnie rozśmiesza. Jest taka bezmyślna i kontrowersyjna, że aż da się ją lubić. Swoją drogą dziwi mnie jej podejście do skradzionych pieniędzy. Jak widać jej plan się nie powiódł... Będzie walczyć o swoje? Czy jednak odpuści? I co najważniejsze skąd ma tyle kasy? A powiesz mi w końcu gdzie umieszczona była kamera, z której obraz miał być rzekomym dowodem (nie licząc oczywiście amatorskiego nagrania komórką -kto go dokonał?-Hania czy Judyta?)? Postawiłam ci dużo pytań :P Mam nadzieję, że chociaż na cześć mi odpowiesz. Może być tu może być na Pm, może być w następnym odcinku... Szkoda, że to przedostatni odcinek (a może będzie ich jeszcze trochę?)
Pozdrawiam

Odp: Niepokorne
 

ahahahaha : D
Nie, źle zrozumiałaś ;) Ja powiedziałem że to miał być przedostatni odcinek, ale jednak przedłużyłem bo nie wiedziałem jak to wszystko tak nagle zakończyć :) Więc to jeszcze nie jest przedostatni odcinek.

A co do Twoich pytań:
Nie wiem co żeście się uczepili tak tej kamery xP Przecież nigdzie nie wspominałem, że tej kamery nie było, ani też że była. Załóżmy, że była pod okapem. A dlaczego nagranie się zachowało- to wytłumaczenie jest proste- przecież w kamerze nie ma kaset, obraz idzie kablami do jakiegoś urządzonka które zapisuje na DVD, które się cudem nie zwęgliły. Stąd i nagranie Zofii!

Co do kasu Judyty- trochę naświetle sprawę w następnym odcinku, ale myślę, że nie będzie to wielkie zaskoczenie (chyba nie myślicie że sama zarobiła ^^)

A na resztę pytań nie mogę odpowiedź bo by nie było niespodzianej, dziękuję za komentarz :)

...i czekam na więcej komentarzy :)