TheSims.PL - Forum - W imię miłości

Przepraszam za post pod postem i szybko daję nowy odcinek.

--------------------------------------------------------------

ROZDZIAŁ II
Porwanie

Pewnego słonecznego dnia Ariana biegała po Polach Elizejskich, szukając nektaru z kwiatu wiśni, który był jej przysmakiem.
Przelatując nad wartkim strumieniem, wesoło szumiącym, jakby w rytm jakiejś muzyki, usłyszała za sobą szybkie trzepotanie anielich skrzydeł.
Przystanęła więc po drugiej stronie strumienia i popatrzyła w górę, jednakże nic nie zobaczyła, bowiem światło słoneczne oślepiało ją koszmarnie.
Jednak po chwili na wysokiej trawie obok niej wylądowała Helen. Przygładziła suknię i pośpiesznie ułożyła włosy.
http://images27.fotosik.pl/292/288b02077f67ddcd.jpg
Dysząc ciężko wydusiła wreszcie z siebie karcące słowa.
-Siostro, z czym do mnie przybywasz? - Zapytała wesoło, gładząc białe pióra u skrzydeł.
-Ariano! Co ty tu robisz, gdy atakowana jest Północna Osada! - Krzyknęła oburzona. - Nie wstyd ci?
Ariana spuściła głowę i zaczerwieniła się.
-Nie wiedziałam...
-Jesteś królewską córką, musisz wiedzieć o pewnych rzeczach. - Helen widząc skruszoną minę siostry, złagodziła nieco ton.
-Poza tym, jesteś jedną z najbardziej cenionych Wojowniczek. Potrzebujemy cię. - Anielica lekko uśmiechnęła się i objęła siostrę ramieniem.
Ariana rozchyliła swe bladoróżowe wargi, aby coś powiedzieć, gdy nagle zobaczyła przed sobą chmurę wielkiego dymu.
-Północna Osada płonie! - Krzyknęła wyciągając srebrny sztylet ze złotą, zdobioną rękojeścią zza sznura obwiązującego jej talię i wzbiła się w powietrze.
Ułamek sekundy po niej zrobiła to samo Helen i teraz już obie szybowały w powietrzu pomiędzy chmurami.
Za chwilę unosiły się kilkadziesiąt metrów nad polem bitwy. Helen natychmiast poleciała w dół niby strzała wystrzelona z ogromnego łuku
i zniknęła między walczącymi stworzeniami. Ariana zawisła w powietrzu i wahała się co ma uczynić.
Szukała swoim bystrym wzrokiem matki, która zawsze stawała do walki przy napadach, jednakże nie dostrzegła jej.
Po chwili tuż obok jej ucha z zawrotną prędkością przemknęła strzała. Ariana zdążyła się uchylić, jednak sekundę później w jej stronę szybowało tysiące ostrzy.
Nie wiedząc co ma robić, natychmiast skoczyła w dół. Wylądowała między Diabłem, który zamierzył się na istotę za nią toporem.
Już miał uderzyć, kiedy Anielica zdecydowanym ruchem wbiła mu sztylet w sam środek brzucha. Ten wypuścił topór z rąk i osunął się bezwładnie na ziemię.
Ariana obróciła się, by zobaczyć kogo to wyratowała przed straszliwą śmiercią. Na jej twarzy pojawił się wyraz niebotycznej ulgi,
bowiem zobaczyła za sobą własną matkę. Ta uśmiechnęła się do niej, ale już po chwili zniknęła w tłumie.
Anioły, posiadając skrzydła, miały nad Diabłami znaczącą przewagę. Ariana postanowiła ten dar wykorzystać i wzbiła się szybko w powietrze,
pozostawiając za sobą chmarę kurzu i pyłu. Leciała nad walczącymi, patrząc jak giną jej bliscy, jednak wiedziała, iż nie ma czasu na płacz, bo z każdą chwilą ginie ich coraz więcej.
Szybowała i co parę sekund dawała nurka w dół, aby zdecydowanym ruchem pchnąć sztyletem Diabła w środek czaszki.
http://images37.fotosik.pl/28/ab90d47f4c72ad6d.jpg
I kiedy znów miała zmienić kierunek lotu spostrzegła ojca, który łamał się pod ciężarem ciężkiego berła Febe, na której twarzy widniał wyraz tryumfu.
Ariana na ułamek sekundy przymknęła powieki i już miała skoczyć ku niemu z pomocą, gdy nagle coś ją powstrzymało.
Poczuła niesamowicie rozdzierający ból w centralnej części piersi. Jej oczy momentalnie zaszkliły się, a z ust wypłynęła leniwie cienka strużka krwi.
Ciężkim ruchem zerknęła w dół, gdzie wbita była strzała z metalowym grotem wystającym nieco z jej zakrwawionej piersi.
Ostatkiem sił uniosła rękę i szybkim ruchem wyszarpnęła strzałę z ciała. Towarzyszył temu cienki, dziewczęcy pisk przepełniony cierpieniem.
Uniosła wzrok jeszcze na moment, aby spojrzeć w stronę ojca, który klęczał przygnieciony Berłem Śmierci.
Zamknęła oczy i poczuła jak bezwładnie spada na ziemię, a jej pierzaste skrzydła dają niewielki opór powietrzu.

***
http://images32.fotosik.pl/394/2c4fcf73e6b32168.jpg
Ariana rozchyliła ostrożnie powieki i powoli przekręciła głowę w prawo, a następnie w lewo, rozglądając się po pomieszczeniu, w którym się znajdowała.
Oceniła, że był to duży, przestronny namiot zrobiony uszyty z tkaniny z koziego włosia. I nagle uderzył ją niesamowity ból w okolicy brzucha.
Schyliła głowę zaciskając powieki, a jasno kasztanowe kosmyki włosów opadły na jej młodą, ale zmęczoną twarz.
W tym momencie zorientowała się, że nie jest w swojej kremowej, ażurowej sukni z wielką czerwoną plamą krwi na środku,
ale została odziana w czystą, śnieżnobiałą, koronkową tkaninę.
Chciała podciągnąć nieco ubranie, bowiem prawie odsłaniało jej wdzięki, ale kiedy spróbowała ruszyć ręką, nie wydarzyło się nic.
Poczuła, że oparta jest o wysoki, drewniany słup, a jej dłonie związane za plecami. Domyśliła się zatem, iż została porwana przez żołnierzy z Piekielnego Królestwa
Odetchnęła z rezygnacją i spojrzała z przerażeniem na wejście do namiotu zasłonięte cienką skórą z jelenia, która gwałtownie poruszyła się, a do namiotu wbiły się promienie letniego słońca.
Do pomieszczenia wszedł umięśniony mężczyzna o poważnym spojrzeniu.
Ubrany był dość osobliwie, bowiem obnażał tors, a nogi przykryte miał nieznaną Anielicy, niebieską tkaniną.
Jego kolor skóry odbiegał nieco od karnacji Diabłów,
jakich Ariana dotychczas spotkała. Mężczyzna podszedł do niej i przykucnął tuż obok drewnianego słupa.
Miał wąskie usta, hebanowe oczy i długie, proste, czarne jak smoła włosy, opadające na jego ramię.
Podniósł swą potężną dłoń i uniósł delikatnie głowę Anielicy napierając palcem na podbródek. Ta wyszarpnęła się natychmiast ze wstrętem,
spuszczając swe piękne oblicze przepełnione strachem. Zacisnęła powieki oczekując na kolejny ruch osobliwego osobnika,
lecz nic nie nastąpiło. Otworzyła oczy i wyczuła ciepły oddech na swoich plecach.
Jednak po chwili, obok splecionych grubym sznurem rąk poczuła zimną stal, a po jej ciele przebiegł nieprzyjemny dreszcz.
Ale moment później poczuła, że sznur nie trzyma ciasno jej rąk, ale może nimi swobodnie ruszać. Rozmasowała nadgarstki,
na których zostały ślady po uwiązaniu. Tajemniczy wybawiciel wskazał jej miejsce, jak mniemała, które miało służyć do odpoczynku.
http://images30.fotosik.pl/293/99187d742f93dfad.jpg
Anielica płochliwym krokiem przesunęła się na posłanie i przykucnęła, wtulając się w poduszki, czekając niby na wyrok.
Lecz ten nie padł, za to usłyszała słowa:
-Boisz się mnie?
Dziewczyna nie odpowiedziała, tylko dalej siedziała w nieruchomej pozycji. Na jego mrocznej twarzy pojawił się kpiący uśmieszek.
-Jak cię zwą?
-A-Ariana... - Odpowiedziała półgłosem, jednak on to usłyszał.
-Ariana? Córka Króla Gabriela, czyż nie?
Kiwnęła głową dla potwierdzenia pytania. Tajemniczy nieznajomy wydał się jej mniej niebezpieczny, niż podejrzewała,
jednak nie potrafiła wydusić z siebie ani słowa pod wpływem nieopisanego strachu.
-Córka króla... - Powtarzał pod nosem. Wstał i począł chodzić po namiocie w kółko. - księżniczka... księżniczka Ariana...
Na jego twarzy pojawił się kpiący uśmieszek, a za chwilę zaczął cicho chichotać. Spojrzał na nią z wyższością i podszedł bliżej.
Uklęknął na posłaniu obok niej i głośno westchnął.
-Popatrz na mnie. - Rozkazał spokojnym, zrównoważonym tonem.
Dziewczyna cała trzęsła się niczym galaretka, jednak rzuciła na niego spojrzenie pełne trwogi.
Wzrok Anielicy zatrzymał się na oczach, które przykuły jej uwagę. Było w nich coś, czego nie odnajdziesz w oczach Diabła, Anioła, czy Nimfy.
Była to iskierka radości, która tańczyła wesoło na ciemnych źrenicach. Ariana mimowolnie uniosła lekko kąciki ust wyginając je w słabym uśmiechu.
-Nie jesteś jednym z nich. - Powiedziała bez opamiętania. Lecz po chwili tego pożałowała, ponieważ mężczyzna podniósł się gwałtownie rzucając na nią mordercze spojrzenie.
Ona natychmiast z powrotem podkuliła nogi i schowała lico między kolanami. Jednak po raz kolejny żaden atak nie nastąpił.
Podniosła więc nieśmiało spojrzenie i zobaczyła, że mężczyzna stoi nadal w tym samym miejscu wpatrując się tępym spojrzeniem w przestrzeń.
Westchnął po raz kolejny i zwrócił wzrok w jej stronę. Na jego twarzy nie było widać już wściekłości, a za to wymalował się tam smutek i zrezygnowanie.
http://images45.fotosik.pl/28/cc8a3d8af8a75565.jpg
-Jestem Atreus. - Zaczął przysiadając na dużym pieńku. - I masz rację. Nie jestem Diabłem.

-------------
Mam nadzieję, że się spodobało. Przepraszam, że tyle musieliście czekać, ale miałam masę nauki. Czekam na komentarze:)