Odp: Spalona Kartka
 

No wiesz ja ostatnio kupiłam takie piękne za 20 zł :D
A to z tą matką- wiesz, matki moich niektórych koleżanek takie są. W ogóle się nie przejmują córkami, ogólnie zapracowane i ich to nie obchodzi.

Wiem, że next odcinek miał być dawno, ale cóż... Problemy z kompem i musiałam simy odinstalować. Dziś właśnie instaluje na nowo, ale nie jestem pewna czy postacie będą... Jak coś to będą trochę inne.
Następny odcinek niewiem kiedy dam.

Odp: Spalona Kartka
 

Post pod postem, ale nikt by się nie skapnął, że new odcinek.
No dobra nie jestem z niego zbyt zadowolona, ze zdjęć także.
Przepraszam za długi odstęp czasowy...
No cóż, zapraszam do czytania.

Rozdział 2.
Miły nieznajomy

Dziewczyna otworzyła swe ciemne oczy, jednak zaraz pożałowała tego. Słońce oślepiło ją. Przykryła oczy ręką i spróbowała się podnieś.
-Ał!- krzyknęła głośno i przeraźliwie. Nie umiała wstać. Dotknęła brzucha. Poczuła przeszywający ból. Znajdowała się w szpitalu. Obok było łóżko- puste. Czyli nie miała żadnego towarzysza. Rozglądnęła się po pomieszczeniu. Nie było w nim żadnej znajomej osoby. Żadnej żywej duszy.
-Nawet jak leżę w szpitalu, moja matka jest zbyt zajęta pracą?- powiedziała z wyrzutem. Poprawiła poduszkę i usiłowała zasnąć. Kiedy już zaczynała zasypiać usłyszała radosny, wesoły głos dziecka. Do pokoju wbiegła dziewczynka. Coś około pięciu lat.
-Cześć!- powiedziała do Martyny.
-O, hej co ty tu robisz?
-Ja? Nazywam się Mirian. Przyjechałam do szpitala z ciocią, odwiedzić babcię.
-Ach tak? To dobrze. Jak się czuję babcia? A czemu z ciocią, a nie z rodzicami?- Martyna była może zbyt ciekawska, ale taka już jej natura. Mała pięciolatka spuściła głowę. Z jej ładnej, młodej twarzyczki zniknął uśmiech.
-Ach, babcia czuję się już dobrze. A rodzice...
-Eee, wiesz co? Zbliżają się święta. Życzę ci najlepszych świąt w całym roku- powiedziała i przytuliła miłą sierotkę. Ona powiedziała nawzajem i szybko wyszła z pokoju. Nastolatka poprawiła po raz kolejny poduszkę z zamiarem kontunuowania swojego snu.
http://img367.imageshack.us/img367/2...3662ac8aq3.jpg
-Kochanie, kochanie!- no teraz to już napewno nie uśnie. Jej matka podbiegła do łóżka.
-O, hej mamo- wydusiła, próbując uwolnić się z uścisku.
-Byłaś tydzień w śpiączce, wiesz jak się bałam?! Lekarze powiedzieli, że jeszcze jeden dzień i cię wypuszczą jeśli się obudzisz! Dziś zostaniesz tylko na obserwacji, jutro już pójdziesz do domu czy to nie wspaniałe?
-Taa... Ale udusisz mnie!- powiedziała odpychając matkę na bok. Ona ustąpiła wciąż z uśmiechem na twarzy. Do sali wszedł lekarz.

Miesiąc później, przygotowania do świąt

Kolejna bombka zagościła na choince. Ostatnia już. Święta już za kilka dni. Martyna czując ten nastrój zaczęła przystrajać swój pokój różnymi świątecznymi ozdóbkami. Przypominał bardziej symbol kiczu niż symbol świąt. Zrezygnowana usiadła przed monitorem. Spojrzała na świąteczną tapetę. Szybko zmieniła ją na sylwestrową. No właśnie, sylwester. Z kim ona go spędzi. Pomiędzy nią a Witkiem zaczęła się coraz gorzej układać i to dlatego, że nie była jakimś głupim tłumaczem. Nawet z nią zerwał... Boże ciekawe czemu akurat teraz? Jak mógł jej to zrobić przed świętami, przed sylwkiem?
"WituŚ jest dostępny"
"Taa, napisałabym mu gdyby nie zerwał..."- pomyślała i włączyła muzę. Oczywiście nie jakieś ładne, wesołe kolędy tylko jak zwykle ponure, smutne piosenki. A ona do nich śpiewała. Całkiem nieźle jej to wychodziło, ale tym razem nie zwracała na to uwagi. Liczyło się to, że jej ukochany chłopak z nią zerwał. Wyłączyła piosenkę, która jednak dźwięczała w jej uchu. Poszła pod prysznic.
Puk, puk, puk
Krople wody zlewały się ze łzami i opadały na dno wanny. Łzy, gorące, ciepłe. Ale nie ma się co martwić znajdzie innego. Jednak pocieszenie tu nic nie dawało. Ej, są święta! Ciesz się tym... Czas radości, gościnnośći, ciepła, współczucia... Prysznic wypadł jej z rąk i rozlał wodę na całą łazienkę. Dziewczyna zakręciła kran. Choć woda już nie leciała, łzy owszem.
Powoli je otarła. Twarz ją piekła.
"Nie dam się, nie dam się! Wytrzymam, ja wytrzymam..."- powiedziała przez łzy i uspokoiła się. Przeczesała włosy. Nie, on nie mógł, nie miał powódów. Nagle zadzwonił telefon.
http://img367.imageshack.us/img367/2...3662af5rt2.jpg
-Dzień Dobry... Pani Martyna?
-Tak, przy telefonie, coś się stało?
-Pani przyjaciółka Anna, została silnie pobita... Jest bardzo w ciężkim stanie, podejrzewany, że sprawcą jest ten kto wtedy wbił pani nóż w brzuch. Proszę przyjechać na komendę.
-Tak, już jadę!- wykrzyknęła i rzuciła słuchawką. Ubrała płaszcz i już była na dworze. Wszędzie ładnie poubierane choinki... Jednak Martyna martwiła się o przyjaciółkę. Ciężko pobita, ciężko pobita. Kto by mógł tego dokonać.
-Witam, zapraszam do środka- powiedział policjant wskazując na radiowóz- Zawiozę panią na komendę. To ze mną ma pani rozmawiać, prawda?
-T-tak chyba tak.- mówiła jakby nieobecna, wsiadając do samochodu.
-Czy podejrzewa pani kto to mógł zrobić?
-Nie.
-Mamy przypuszczenia co do pani chłopaka...
-Byłego. Witka?
-Tak, właśnie jego.
-Aha.- spojrzała przez szybę.- Zaraz, przecież to nie komisariat! Gdzie pan jedzie?!- kierowca uśmiechnął się złowrogo.
-Widzisz kotku, jesteś nam potrzebna. Ten telefon to też podpucha.- powiedział z ironicznym uśmieszkiem.- Powiedz wszystko o tym s****ysynie Witku... Od kiedy nie jesteście razem? Czemu z tobą zerwał?
-A Anka, ona jest pobita? Nie wiem czemu ze mną zerwał... Napisał mi na gg, że nie chce już ze mną chodzić...
-Dziesiątego grudnia? To nie on... Moi chłopcy to zrobili. Musieliśmy się czegoś dowiedzieć. Więc nie zerwał z tobą?
-Inaczej nie. Ale ja nic nie rozumiem co z Anką?
-Spadaj mała, nie wiem co z nią- powiedział i zatrzymali się w lesie.- No co tak patrzysz, wysiadaj... No, wywalaj- powiedział i wypchnął dziewczynę z auta poczym ruszył z piskiem opon. Dziewczyna z lekkim szokiem podniosła się i skierowała w stronę domu. Pamiętała drogę, kilka razy jechała tu z rodzicami na piknik. Spojrzała na ranę. Czerwona krew... Czerwona jak wino, czerwona jak ogień, czerwona tak samo jak wtedy. Czyżby to on ją wtedy pobił? Upadła na kolana. Nie miała już sił iść. Było ciemno, a ona sama. W około żadnych domów, żadnej żywej duszy. Jednakże nie czuła strachu. Nienawiści także nie. Nie czuła nic, jakby była bez duszy, bez uczuć. Po chwili jednak zaniosła się ogromnym płaczem. Jej komórka zaczęła wibrować.
"Że też mi jej nie wzięli"- pomyślała. Wzięła komórkę do ręki i sprawdziła od kogo sms. No tak, od Anki.
Hej, mam coś ci do przekazania.
Siedzisz? Proszę, siądź...
Witek... Witek nie żyje, popełnił samobójstwo.
Przepraszam, że tak przez esa ci to mówię,
ale jest dość późno i wiesz.
Nie mogę wyjść, spokojnie nie martw się.
Okey, ja kończę, pa
-Spoko, nie martw się?! Nie martw się? Boże najdroższy jak ja mam się nie martwić?! Nie! To nie może być prawda. Boże, nie dlaczego mi to zrobiłeś.- powiedziała i położyla się na drodze. Zaczęła płakać bardziej niż kiedykolwiek. Straciła najważniejszą dla niej osobę. Po co ona ma żyć, no po co?! Przez zamglone źrenice dostrzegła światło w oddali.
To zbliżający się samochód. Jechał dość prędko, widać było, że prowadził jakiś młody chłopak. Ona zamknęła oczy. Ból i smutek panował w jej sercu, ale jednocześnie było bardzo spokojna. Czuła, że to ten moment, że zaraz dołączy do ukochanego. Zamknęła powieki z nastawieniem, że nigdy już ich nie otworzy. Jednak samochód zwolnił i zatrzymał się przy dziewczynie.
http://img367.imageshack.us/img367/1...9662b07us0.jpg
Schylił się ku niej i dotknął jej ramienia. Jej ciało drżało. Bała się, jednak równocześnie wydawała się taka spokojna. Czekała na śmierć, która nie nastąpiła. Otworzyła swe ciemne oczy i wstała.
-Nic ci nie jest?- usłyszała z ust nieznajomego. Spojrzała na niego. Błękitne, lśniace oczy wpatrywały się w twarz dziewczyny.
-Nie, nic...- powiedziała wciąż patrząc na jego magiczne oczy. Podał jej ręke.
-Choć ze mną, odwiozę cię do domu.- powiedział. Jego głos był taki delikatny, opiekuńczy. Martyna zgodziła się bez wachania. Wsiadła do samochodu. On również. Spojrzał na nią z troską.
-Co się stało?- włożył kluczyki do stacyjki i odpalił silnik.
-Moje życie...
-Tak?- zapytał powoli ruszając.
-Ktoś chce zabić mojego chłopaka, podaje się za policjanta, bierze mnie do samochodu i kiedy czegoś się dowiaduje, nic mi nie wyjaśniając... wyrzuca mnie z auta. A potem dostaje esa od koleżanki, że... że... że mój chłopak popełnił samobójstwo...- powiedziała i znowu zaczęła płakać.
-No nieźle- rzekł chłopak i zatrzymał samochód przy jakimś małym domku.
-Gdzie jesteśmy?- zapytała spokojnie, jakby zapomniała co wydarzyło się przed chwilą. Przy tym chłopaku czuła się tak bezpiecznie... A przecież nawet nie wie jak ma na imię.
-To mój skromny domek.- wysiadł z auto i skierował się do drzwi samochodu od strony dziewczyny.
-Pani pozwoli- rzekł z uśmiechem, otworzył drzwi i pomógł wysiąść dziewczynie. Skierowali się w stronę drzwi. Chłopak schylił się i zaczął szukać pod wycieraczką klucza do zamka. Po nieudanym szukaniu, zobaczył czy nie ma go w kieszeniach.
-Jest!- powiedział uradowany.- A właśnie, powiedz mi coś. Jak masz na imię, piękna anielico?
-Ja? Anielica? Haha, no coś ty. Martyna się zwiem.- powiedziała a chłopak dał jej buziaka w policzek.
-Nie znamy się, ale jesteś tak słodka, że nie mogłem się powstrzymać. Miło mi, o piękna Martyno. Ja jestem Wojtek.- powiedział i po raz kolejny pocałował dziewczynę, tym razem w dłoń.Ona tylko się uśmiechnęła i weszła do środka.
Jej oczom ukazał się salon połączy z kuchnią i jadalnią. Oddzielały je duże, mocne schody. Całość sprawiała dziwne wrażenie. Młody chłopak, który mieszka w domku jak do małżeństwa w podeszłym wieku? No cóż, może taki styl mu odpowiada.
-Tu jest salon, tu kuchnia i jadalnia, na piętrze łazienka i sypialnia. Ja będe spał w salonie na kanapie, a ty w sypialni, ok? Może chcesz się odświeżyć?- spytał chłopak.
-Tak, z chęcią. Wiesz, może to raczej ja będę spać na kanapie, a ty w łóżku?
-Nie, coś ty. Nie ma mowy. Ty śpisz tam, ja tu i bez dyskusji. Masz tu czysty ręcznik, ja idę przygotować kolacje.
-Dobrze.- uśmiechnęła się pod nosem.- Czekaj!- zawołała- A rodzice?
-E, tam. Zadzwoń i powiedz, że nocujesz u koleżanki.- dziewczynie jednak ten pomysł się nie spodobał. Wolała wracać.
-Chcesz, żeby rodzice zobaczyli Cię w takim stanie? I chcesz im się z tego wszystkiego tłumaczyć? Jak tak to ok!- chłopak jakby odgadł jej myśli. No tak, miał rację. Martyna poszła po schodach na górę. Czas na prysznic.

Odp: Spalona Kartka
 

Fotostory bardzo fajne i ciekawe. I nie odstrasza długością odcinka (nie za długie, nie za krótkie). Czekam na następny odcinek :).

Odp: Spalona Kartka
 

Odp: Spalona Kartka
 

Powiem tak: początek jest świetny, naprawdę mile mnie zaskoczyłaś. Potem nie wiedziałaś co robić ze swoimi bohaterami, więc usadziłaś ją przy kompie `i jakoś czas jej tam minął` od tego momentu opowiadanie straciło swoją moc. Przestało mnie ciekawić... Trochę za szybko działa się ostatnia scena, mogłaś coś bardziej opisać, rozłożyć bardziej na drugi odcinek, no ale na pewno podoba mi się to bardziej, niż ostatnie twoje fs x}

Odp: Spalona Kartka
 

Twoje fotostory, muszę przyznać, przypadło mi do gustu. Mam jednakże pewne zastrzeżenia ;)
Po 1. Martyna - główna bohaterka jest jak dla mnie za mało realistyczna. W ogóle twoje postacie są nieciekawe, ponieważ są "albo białe albo czarne". ;) Mam nadzieję, że rozumiesz co mam na myśli. Nie ma w nich cech dobrych i złych. Odnoszę wrażenie, że Martyna jest idealna. Przedstawiasz ją w samych superlatywach. Początkowo czytam (i widzę na zdjęciach), że to ładna nastolatka, później, że jest królową parkietu, by zaraz dowiedzieć się, że całkiem nieźle śpiewa. ;P Rysuje pewnie też zadowalająco. Trochę za dużo tych talentów jak na moje oko.
2. W pierwszym odcinku umieściłaś ładnie, dużo zdjęć. W drugiem już tylko 3. Szkoda, ja bardzo lubię jak jest ich dużo (byle nie za dużo), ale spoko. Ty decydujesz ile ma ich być, każdemu nie dogodzisz. ;)
3. Słownictwo i styl pisania dosyć prosty. Zdarzają się powtórzenia, kiedy nie wiesz już jaki wyraz użyć, by zastąpić poprzedni. Widać jeszcze "młody wiek" i tą "niedoskonałość pisarską", ale tym się zupełnie nie przejmuj. Stawiam, że jesteśmy w podobnym wieku i uważam, że piszesz bardzo dobrze. ;]
4. Akcja pędzi, pędzi. Chwilami aż za bardzo. Czuję, że masz dużo do przekazania i chcesz to zrobić jak najszybciej. Takie odnoszę wrażenie. Przez to skupiasz się na rozwoju akcji zamiast opisywać sytuację. To samo z opisami emocji. Są, w dosyć wystarczającej ilości, ale nie zaszkodzi jeśli jeszcze bardziej je rozwiniesz. ;) Poza tym, nie obraź się, ale są dość banalnie. To coś w stylu: "Martyna jest miłą, sympatyczną dziewczyną." Nie lepiej to zdanie brzmiałoby tak: "Martyna jest sympatyczną dziewczyną o nietuzinkowej osobowości i pozytywnym usposobieniu." ? ;) (Zdanie przykładowe)
5. Chwilami muszę ponownie przeczytać jakiś fragment tekstu, bo ciężko mi go zrozumieć. Nie wiem, może to moja wina, może nieuważnie czytam (stawiam, że to wina mojego roztrzepania :P). Czasami jednak (najczęściej w dialogach) cały tekst mi się "kręci".
To takie "główne" zastrzeżenia. Większych błędów nie zauważam. Po dwóch odcinkach ciężko mi oceniać całe opowiadanie, które pewnie będzie wynosić powyżej (albo około) 10 rozdziałów. Na chwile obecną wystawiałabym ocenę 7/10. Czekam jednak na więcej. ;] Wiem, że stać cię na dużo. Potencjał w tobie "siedzi". Na razie piszesz poprawnie.
Pozdrawiam i oczekuję następnego odcinka ;]

Odp: Spalona Kartka
 

Więc tak..
Odcinek jest dobrej długości.
Zdjęć za mało... Nie lubię dużej ilości, ale przy takiej akcji i takiej długości przynajmniej jedno więcej by się przydało.
Co do akcji, to pędzi ona straszliwie (chodzi mi tutaj o koniec tego odcinka). Domyślam się, że chodzi tu o ciekawość rozdziału. Miało się dużo dziać - żadnej nudy. Ale jednak zwolnij nieco i rozbuduj bardziej opisy :D
Dopatrzyłam się 2 błędów ortograficznych :o ;)
Zamiast "choć ze mną" powinno być: chodź
I zamiast "bez wachania" powinno być: bez wahania
(Napisałam ci to tak na przyszłość, zwykle nie wytykam błędów)
Każdemu zdarzają się też literówki, które się w tym odcinku znalazły
Ogólnie bardzo ciekawie
Naiwna ta Martyna... Ten chłopak, niby taki wspaniały, ale jednak coś mi w nim nie pasuje
Zauroczyła się w jego oczach? :P ; /
Cóż, czekam na następny odcinek..

Odp: Spalona Kartka
 

Dziewczyna otworzyła swoje ciemne oczy, lecz po chwili pożałowała tego, ponieważ słońce wpadające do pokoju przez zasłony/żaluzje oślepiło ją.
Nie wiem jak Ty, ale ja jeszcze słońca w szpitalu nie widziałam…

Zasłoniła oczy dłonią i spróbowała się podnieśĆ.

Chaos, chaos…
-Ał! – krzyknęła głosem przepełnionym bólem. Nie potrafiła w tym stanie wstać. Zauważyła, że jest podłączona do kroplówki (w końcu była w śpiączce -.-), więc musiała znajdować się szpitalu. Oprócz niej w pokoju nie było nikogo, żadnej znajomej twarzy.

Przyczepię się do zdań: „Czyli nie miała żadnego towarzysza. Rozglądnęła się po pomieszczeniu. Nie było w nim żadnej znajomej osoby. Żadnej żywej duszy.”
Niepotrzebnie dałaś ostatnie zdanie.

Gada sama do siebie? :D Pomyślała jak już

Kiedy już usypiała, do jej pokoju wbiegła dziewczynka w wieku około 5 lat.

Zbieram maliny -.- głupie pytanie

Z zamiarem kontynuowania snu.

y… najpierw narzeka, że matka nie ma dla niej czasu, a potem chce ją wygonić? :|
na pewno się pisze osobno

>< może coś ze mną nie tak, ale nic nie zrozumiałam. Jak od dźgnięcia nożem można być tydzień w śpiączce?
„i cię wypuszczą, jeśli się obudzisz” <- tragiczneee

Cytat:

-Taa... Ale udusisz mnie!- powiedziała odpychając matkę na bok. Ona ustąpiła wciąż z uśmiechem na twarzy. Do sali wszedł lekarz.

Nie miała sił wstać, a odepchnęła matkę… Odeszła z uśmiechem na twarzy jak już.

Cytat:

Kolejna bombka zagościła na choince. Ostatnia już. Święta już za kilka dni. Martyna czując ten nastrój zaczęła przystrajać swój pokój różnymi świątecznymi ozdóbkami. Przypominał bardziej symbol kiczu niż świąt.

<- niepotrzebnie przed „Świąt” (btw z dużej litery) napisałaś symbol. Powtórzenie

Cytat:

Zrezygnowana usiadła przed monitorem. Spojrzała na świąteczną tapetę. Szybko zmieniła ją na sylwestrową. No właśnie, sylwester. Z kim ona go spędzi. Pomiędzy nią a Witkiem zaczęła się coraz gorzej układać i to dlatego, że nie była jakimś głupim tłumaczem. Nawet z nią zerwał... Boże ciekawe czemu akurat teraz? Jak mógł jej to zrobić przed świętami, przed sylwkiem?

Spojrzała na świąteczną tapetę, a po chwili zmieniła ją na sylwestrową. Nie wiedziała, z kim spędzi to święto. Pomiędzy nią a Witkiem zaczęłO się coraz gorzej układać, między innymi dlatego, że wtedy nie chciała tłumaczyć tekstu.

Uwierz mi, istnieją tacy, co mogą zerwać w dzień urodzin. Nie będzie miała z kim spędzić Sylwestra? To straszne…

Cytat:

Puk, puk, puk

Ha ha, to mnie położyło xD „kap, kap, kap” jak już.

Cytat:

Czas radości, gościnnośći,

Gościnności

Cytat:

Nie, on nie mógł, nie miał powodów.

Powodów

Cytat:

Wszędzie ładnie poubierane choinki... Jednak Martyna martwiła się o przyjaciółkę. Ciężko pobita, ciężko pobita. Kto by mógł tego dokonać.

Haa, choinki mają naprawdę wiele wspólnego z pobiciem xD
Po pytaniu stawiamy znak zapytania.

Cytat:

Pamiętała drogę, kilka razy jechała tu z rodzicami na piknik. Spojrzała na ranę. Czerwona krew... Czerwona jak wino, czerwona jak ogień, czerwona tak samo jak wtedy.

Jeżeli miała kurtkę, to trochę musiało potrwać, zanim krew „przebiła się” przez nią.

Cytat:

powiedziała i położyla się na drodze. Zaczęła płakać bardziej niż kiedykolwiek. Straciła najważniejszą dla niej osobę. Po co ona ma żyć, no po co?! Przez zamglone źrenice dostrzegła światło w oddali.

Haa nie ma co, fajną ma koleżankę… mówić o śmierci przez sms’a :D
Pees… najważniejsza jest rodzina.
położyła

Cytat:

Błękitne, lśniace oczy wpatrywały się w twarz dziewczyny.

Lśniące

Cytat:

-Nie, nic...- powiedziała wciąż patrząc na jego magiczne oczy. Podał jej ręke. -Choć ze mną, odwiozę cię do domu.- powiedział. Jego głos był taki delikatny, opiekuńczy. Martyna zgodziła się bez wachania. Wsiadła do samochodu. On również. Spojrzał na nią z troską.

Łoomg, tragiczne. waHania. Najpierw mówi, że ją odwiezie do domu, a potem…

Cytat:

-To mój skromny domek.- wysiadł z auto i skierował się do drzwi samochodu od strony dziewczyny.

Ląduje u niego w domu xD

Cytat:

-Ja? Anielica? Haha, no coś ty. Martyna się zwiem.- powiedziała a chłopak dał jej buziaka w policzek.

Zwę, albo mam na imię. Jak nie umiesz używać niektórych słów – proste, nie używaj ich.
Ach, buziak <3 ile ona ma lat, hę? 16 czy 15?

Cytat:

Jej oczom ukazał się salon połączy z kuchnią i jadalnią.

e… łączony, albo połączony?

Cytat:

Ja będe spał w salonie na kanapie, a ty w sypialni, ok?

Będę.


Omg, mój chyba najdłuższy komentarz.
Szczerze? Lipa, lipa, a za tym jeszcze jedna lipa.
Jak nie umiesz – nie pisz.
Nawet nie wiem, po co się rozpisuję, skoro i tak masz bana -.-

Odp: Spalona Kartka
 

DI, jednak zdecydowałam się przeczytać, i nie żałuję.
Muszę powiedzieć, że całkiem fajna akcja ;) Tylko w jakoś tak wszystko przypomina mi FS Klii, ale tam bohaterka straciła właściwie wszystkich najbliższych (nie tylko chłopaka). I nazywała się Marta...
Sam styl- niby w porządku, ale nie mogę jeszcze powiedzieć, że świetny- czegoś mi brakuje, jakby "kropki nad i".
I muszę powiedzieć, że jest znacznie lepsze od poprzedniego. Nie dość że "normalne", jak to sama określiłaś, to jeszcze bardziej wciągające. Czy realistyczne... Która dziewczyna po pierwszym spotkaniu od razu daje się całować, chociażby w policzek? Wydaje mi się, że Martyna to taki raczej twardy typ, ale w tym odcinku pokazuje inną stronę.
Bardzo ładne zdjęcia. I pytanko: na zdjęciu, w którym jest pokazana Martyna w swoim pokoju, jest taka biała kanapa. Mogłabyś mi podać stronę, z której ją masz?

9,5/10

Odp: Spalona Kartka
 

no no akcja się rozwija:D czekam na dalsze odcinki:)