|
Odp: Piękna i Bestia
Błędy(błąd?) już wypisałem na gg, a więc mogę od razu przejść do rzeczy. :D
O ile nawet zgadzam się, że tytuł dość banalny, to dzięki Bogu - tekst nie! I bardzo dobrze, bo byłbym wielce rozczarowany, gdyby było inaczej. Zdjęcia bardzo w Twoim stylu, czyli jasne i przyjemne, wyraźnie preferujesz biel/beż! Tekst wprawdzie króciutki, ale wystarczający, by ujrzeć dobry, trzymający się kupy styl. Tak więc pod tym względem - nie, droga Livko, nie straciłaś talentu. Teraz jednak czekam by zobaczyć, jak jest w przypadku samej akcji. :D Co do córki, to ciekawa sprawa - niby oschła, niby niemiła, ale przyszła i interesuje się matką. Ciekawe więc, co je poróżniło na tyle, że nawet gdy jedna z nich trafia do szpitala, nie mogą w pełni odłożyć tego na bok? Skąd się wzięła ta uraza ze strony córki? Tak w ogóle to córka wygląda na starszą od swojej matki. Ciekawe, czy to mocny makijaż, czy zmartwienie daje taki efekt? :D BTW - zazdroszczę ci ilości komentarzy. : ( |
Odp: Piękna i Bestia
Kochana Liv, dawno nie byłam na forum i nawet nie spodziewałam się takiej niespodzianki w postaci twojego nowego opowiadania :) . Jak zwykle świetny tekst i piękne zdjęcia. Mam już podejrzenia dotyczące postaci (a jeżeli są tymi o których myślę, to zastanawiam się, co je poróżniło :) ) :D . Czekam na pierwszy odcinek :)
|
Odp: Piękna i Bestia
Cieszę się, że dział "Fotostory" odżył. A już w ogóle cieszy mnie, że odświeżony został przez osoby tak fantastycznie piszące. Prawdę mówiąc, całkiem niedawno zastanawiałam się, dlaczego Ty nie prowadzisz tu swojego tematu... Wychodzi chyba na to, że miałam jakieś przeczucie. ;) Co do samego odcinka, muszę przyznać, że trochę zadziwiła mnie relacja matka - córka. Wyczuwam jakiś dziwny chłód ze strony tej młodszej. Ale może to ja coś źle odbieram? Matka połamana w szpitalu, a zachowanie córki jakieś takie niefrasobliwe. Bardzo mało troski. Ciekawią mnie te zdjęcia, to, co przedstawiają. Czy będą odgrywały jakąś większą rolę? Tytuł intrygujący, podoba mi się. Mam przeczucie, że będzie tu interesująco. Tylko jedna prośba - więcej zdjęć! Uwielbiam oglądać Twoje fotki! Nie obiecuję Liv, że będę komentować na bieżąco. Będę czytać, tego możesz być pewna. Ale ostatnimi czasy strasznie ciężko u mnie z komentowaniem, z jakąś weną do pisania. W ogóle chęci do czegokolwiek mi brak. Będę się starała skrobnąć tu zawsze co nieco, ale jak będzie, to się zobaczy. Tak, czy inaczej, z niecierpliwością czekam na kontynuację. :) |
Odp: Piękna i Bestia
Ciekawie się zaczyna:) Na razie nie mogę więcej powiedzieć, bo czekam, aż akcja się rozwinie.
|
Odp: Piękna i Bestia
Mało mnie znają w tym dziale ale cóż... :P
Początek mi się spodobał, rażących błędów nie ma. Widać że oryginalny pomysł i czekam na kolejną część :> |
Odp: Piękna i Bestia
Raduje się me serducho widząc TAKĄ ilość komentarzy <3
Dziękuję Wam, kochani :D Tak trzymajcie :D Spoiler: pokaż ... Do ręki wzięła pierwsze zdjęcie. Mała Ewelina w wózku, najwyraźniej wypatrująca powrotu babci, która miała z nią iść na spacer. Starsza pani uśmiecha się. Uwielbia towarzystwo tego małego diabełka, tak niepodobnego do swoich rodziców, z tym złośliwym błyskiem w oku, szczególnie, gdy na horyzoncie pojawiali się dziadkowie ze strony taty. Małe dzieci denerwują ich swoją ruchliwością, ciekawością, gadatliwością i, przede wszystkim, nieposłuszeństwem. Są zupełnym przeciwieństwem babci i pradziadka ze strony mamy dziewczynki. Z początku Ewka nie rozumiała, dlaczego dziadkowie nie chcą się z nią bawić, ale gdy już pojęła to swoim dziecięcym móżdżkiem, postanowiła się zemścić. Tak przynajmniej tłumaczyła to sobie starsza pani. Opieka nad wnuczką była dla niej niczym wspomnienie dzieciństwa jej pociech. Czasami jednak pojawiał się żal, że miała ich tylko dwójkę… Spojrzała ponownie na fotografię. Nie wiedziała, kto zdążył ją zrobić w tym krótkim czasie, gdy ona pobiegła po chrupki dla małej. I pomyśleć, że przed wielu laty, kiedy to mama Eweliny była jeszcze takim brzdącem, najczęściej nie było nikogo, kto by mógł zrobić tego typu zdjęcie… Drugie. Babcia z ukochaną i jedyną, jak dotąd, wnuczką. W swojej własnej kuchni, nim zabrała się do przygotowywania obiadu dla swoich „dziewczyn”, które wpadły na weekend z wizytą. Zresztą - siedzenie w pustym, obcym mieszkaniu nie było wcale zachęcające – nie dziwić się, że często wpadały do kolorowego, jasnego domku jej i taty, gdzie zawsze spotykały się z gościną i serdecznym przyjęciem. Mogły się czuć u siebie. Niemal zawsze przyjeżdżały same, bowiem Arturowi wiecznie coś wypadało… Trzecie. Maleńka nie tylko jest jej ulubienicą – po uszy zakochany jest w niej także pradziadek. Nieraz mówił, że chciałby być młodszy, żeby „szaleć” z Ewką tak jak niegdyś z jej mamą i wujkiem. Ale z drugiej strony w jego głosie czuć było ulgę – czasy się zmieniły, już nie musiał czuwać nad wszystkim jak niegdyś. Czwarte. Tatiana… Nie, tak mówi na nią Artur. Ale jego teściowej się to nie podoba – brzmi tak sztywno i oficjalnie. Taniuś, Tania Tereska… Dlaczego tak nie mogło być wiecznie? Dlaczego w pewnym momencie zrobiła się z niej Tatiana? Przecież to jeszcze dziecko! Dziecko, które „goni” dorosłość – bo mąż, bo maluch, bo praca, bo dom… Zdjęcie nie jest smutne – wręcz przeciwnie. Widać, że i ona, i jej córeczka, świetnie się bawią. Ale za tym wszystkim kryje się coś więcej – jakaś gorycz, zawód, wewnętrzny bałagan. Potrząsnęła głową. Nie, nie chciała o tym myśleć po raz kolejny. Piąte, szóste. Fotografie ślubne Tanii. Na pierwszym ojciec, córka i ona sama. Kiedy jeszcze miała długie włosy, kiedy brzuszek dziewczyny nie był widoczny, kiedy wydawało się, że wszystko się poukłada. Kobieta spogląda na drugie zdjęcie, przedstawiające młodą parę. Śliczna, młodziutka panna młoda, szczerze uśmiechnięta, radosna, pełna nadziei na lepsze jutro przy boku ukochanego. Obok niej pan młody ze swoim przyklejonym uśmiechem, pozujący do zdjęcia tak, jak życzy sobie tego fotograf, będący myślami gdzieś daleko… „Taniuś, dziecko, i po co ci to było…?”, pyta w myślach mama dziewczyny. Ciąża Tanii spadła na nich jak grom z jasnego nieba. Ona i Artur chodzili ze sobą zaledwie rok. Oboje mieli studia do skończenia, na założenie rodziny było stanowczo za wcześnie – mieli dopiero 22 lata. Nie wyszło. Domyśliła się, że rodzice Artura wymusili na nim oświadczyny i ślub z Tanią. Inaczej pewnie by się nie zdecydował, zresztą nie byłaby wcale zdziwiona. No ale stało się. Wynajęli mieszkanko niedaleko domu rodzinnego chłopaka, było im ciężko, bo nie chcieli przerywać studiów. Na świat przyszła Ewelina. Przy porodzie młoda mama miała tylko ją, ojciec dziecka nie miał czasu. Jak zwykle. Później niewiele się zmieniło. Ciągle ten sam smutek i przemęczenie w oczach dziewczyny. Sama z siebie nigdy nie powiedziała jej, że jest nieszczęśliwa w swoim życiu. Chociaż miała męża na co dzień, ładnie urządzone mieszkanie i wystarczająco dużo pieniędzy, cierpiała po cichu i samotnie, kryjąc się z tym za uśmiechem i brakiem narzekań. Czasami tylko czara goryczy się przelewała i jej zachowanie było takie, a nie inne. Posmutniała. Ona, jej matka, była bezsilna. Dziewczyna nie chciała sobie dać pomóc, okłamywała ją i samą siebie, że wszystko jest w porządku. Oddaliła się od niej i to bolało ją najbardziej. Kiedyś miała tylko ją… Ale za to brakowało jej obecności męża - ojca dziewczyny - w domu i pieniędzy na życie. Mimo to z perspektywy czasu wydawało jej się, że miała łatwiej niż jej córka teraz. W gruncie rzeczy życie ułożyło się dla nich niemal tak samo, tylko decyzje przez nie podjęte były zupełnie inne. I to one wszystko zmieniały. Podobnie zresztą było z ludźmi, którzy stanęli na drogach ich życia. Do tego również nie chciała wracać, ale tym razem nie była w stanie powstrzymać natłoku myśli. Nigdy nie lubiła chłopaka swojej córki. Wiedziała doskonale, że dziewczyna będzie szukać kogoś podobnego do jej ojca. Artur był zupełnie innym typem człowieka, ale na zmianę decyzji było za późno. Zdaje się, że dopiero teraz Tania to zrozumiała. Pospieszyli się, zachowali się nieodpowiedzialnie… Pozostał żal. I tu w przypadku jej matki było odwrotnie. Bo chłopak, w którym się zakochała, dopiero po jakimś czasie udowodnił jej, że oddała swoje serce w najlepsze możliwe ręce. Jednak nim to nastąpiło… Latem 2019 roku 21-letnia studentka z Polski, Lilka – dla najbliższych Lily, wybrała się w odwiedziny do swoich krewnych w Stanach… ... |
Odp: Piękna i Bestia
Cytat:
Jak przeczytałam ten krótki(!!!) odcinek, to od razu przypomniała mi się historia Lily i Dustina. Działo się tam, oj działo! Choć ja nie musiałam czekać na zakończenie tak niecierpliwie jak reszta czytelników :D Łezka się w oku kręci ;) Cóż mogę napisać, dobrze wiesz, że zgadłam kim były obie panie, zanim pojawił się odcinek :P Mam nadzieję, że życie Tani ułoży się mimo zawirowań i dziewczyna będzie równie szczęśliwa jak kiedyś(?) jej mama. Piszę "kiedyś" bo nie wiemy co się dzieje z Dustinem :rolleyes: Tradycyjnie, czekam na następny ;) |
Odp: Piękna i Bestia
Zapowiada się ciekawa historia. Nie znam wcześniejszych historii bohaterów, więc teraz czekam z niecierpliwością na kolejne części fotostory i na głębsze rozwinięcie tematu:)
|
Odp: Piękna i Bestia
No i znów króciutko! I o czym ja teraz mam pisać? No ale w sumie przyznam, że lubię nawet taką ilość tekstu - jest odpowiednia do napisania tego, czego się chce, jest co czytać, a jednocześnie nie jest tego za dużo i spokojnie wystarcza, dla tych, którzy mają tylko chwilę na czytanie.
No ale tekst klimatyczny i przyjemny do czytania, zdjęcia znów ładne i jaśniutkie(tak, rozumiem problem świateł!). Przyznam szczerze, że na początku pogubiłem się w imionach postaci! :redface: Już teraz współczuję Tani - ciąża, nagły ślub, zajmowanie się dzieckiem, mimo że nie była jeszcze na to przygotowana. Kobieta traci swój najlepszy okres życia zajmując się domem, a jej mąż umywa ręce. Do tego trzymają się razem pewnie tylko ze względu na dziecko. Ironią losu jest więc, że w gruncie rzeczy historie matki i córki są podobne - widać mają talent do komplikowania życia, pytanie tylko, czy córka będzie w stanie coś z tym zrobić? |
Odp: Piękna i Bestia
Cytat:
Cóż ja mogę napisać :P Rozumiem, że to nadal jeszcze wstęp, dlatego moim zdaniem ilość tekstu jest wystarczająca. Ciekawy pomysł ze zdjęciami i "podpisami" (trochę jak OJSG, tylko bardziej "literackie" :P). Coś mi się wydaje, że szykujesz nam prawdziwy powrót do przeszłości, jak to napisałaś w pierwszym poście :D Wybacz, że mój komentarz jest trochę nieskładny, ale jakoś kompletnie nie wiem, w jakie słowa ubrać swoje myśli :D |
| Czasy w strefie GMT +1. Teraz jest 00:48. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.
Spolszczenie: vBHELP.pl - Polski Support vBulletin
Wszystkie prawa zastrzeżone dla TheSims.pl 2001-2023