Odp: "Moje tak zwane życie..."
 

Szczerze? Wolę już brutalne FS niż cukierkowe :P
Takie... upodobanie :D

I będę czekać na odcinek! :**

Odp: "Moje tak zwane życie..."
 

Odp: "Moje tak zwane życie..."
 

Zgadzam się z niepokorną- pomysł wydaje się być ciekawy i dość oryginalny.
Jak dla mnie, to trochę dziwnie z tym snem, no ale dobra.
Zapewniasz nas, że rozwinie się akcja.
Dlaczego o tym wspominam? Przecież na początku lutego, wstawiając FS, ja pisałam dokładnie to samo. Ale w moim przypadku czytelnicy się nie zawiedli. Mam nadzieję, że z Tobą będzie tak samo :)
Popracuj nad opisami: są powtórzenia, a tekst mógłby być trochę bardziej wyszukany.
7/10 ;)

Odp: "Moje tak zwane życie..."
 

Twoje nie jest cukierkowe (broń Cię Boże!)
Może źle to ujęłam...
miałam na myśli,że nie lubię takich przesłodzonych i głupich. Reszta może być :D
Twoje FS jest w tej "reszcie"

Przepraszam,mój błąd (źle to ujęłam)

Odp: "Moje tak zwane życie..."
 

No dobra. Tylko 2 osóbki :(?
Nie będzie odcinka jak nie oceni przynajmiej 5 osób. No dobra 4.
Mam już cały odcinek.

Odp: "Moje tak zwane życie..."
 

No to może ja. Chociaż się dziś dowiedziałam, że ponoć moje oceny i komentarze są głupie :( ale powiem tak: po pierwszym odcinku pomyślałam " eee nuda" i zgadzałam się w myślach z komentującymi, ale powiem Ci, że sprytnie z tego wybrnęłaś odwróciłaś kota ogonem i możesz zacząć wszystko od nowa, lepiej. I ta druga wersja zdecydowanie bardziej mi się podoba, popracowałaś i są efekty oby tak dalej trzymam kciuki ;)

Odp: "Moje tak zwane życie..."
 

To wstawiaj bo czekamy z niecierpliwością:)

Odp: "Moje tak zwane życie..."
 

Odcinek 3- ,,Wyjazd"


http://img375.imageshack.us/img375/5309/fotoqy8.jpg
Życie jest brutalne! Zamiast siedzieć w ciepłym fotelu przed telewizorem odrabiając pracę domową popijając co jakiś czas gorącą czekoladą będę siedzieć w ciasnym pokoiku na strychu z nosem w książkach. Na 1,5 roku przeprowadzam się do ojca, ponieważ mama wyjeżdża do Londynu jako nauczyciel i tłumacz. Mama nie miała nas z kim zostawić, a bardzo zależało jej na tej pracy, więc tata zaproponował, że się nami zajmie. I oto na 1,5 będę mieszkać na pewno w ciasnym pokoiku na poddaszu.

Cały sobotni wieczór poświęciłam na pakowanie. Mama wyjeżdża już w poniedziałek. W niedziele ma być impreza pożegnalna, a w poniedziałek rano mama jedzie na lotnisko, a ja i Dominick jedziemy do taty.
Więc siedziałam na podłodze, na kolanach miałam kosmetyczkę, a wokół mnie było pełno ubrań, książek. Wtem usłyszałam nadchodzące kroki do mojego pokoju, klamka się poruszyła i we framudze drzwi pojawiła się mama.
-Córeczko możesz zejść na dół. Przyjechała babcia.- powiedziała cicho mama i wyszła zamykając za sobą drzwi.
Nienawidziłam jak przyjeżdżała babcia. Jak zwykle usiądzie przy stole i poprosi o oddzielne miejsce dla jej kotka. Kiedy już wszyscy zaczniemy jeść ona zacznie wymyślać głupoty typu: mięso jest przypalone, albo w tej sałatce jest za mało soli. Wszystko kończy się kłótnią pomiędzy babcią, a mamą o to, że mama nie ma jeszcze mężczyzny, z którym spędzi resztę życia. Wstałam z podłogi i poszłam do salonu.

Babcia siedziała na kanapie, a na kolanach miała kotka i go głaskała. Miałam ochotę udusić tego kota.
-Ooo… Donna nareszcie!- ucieszyła się babcia. Posadziła kotka na sofie i podeszła. Do mnie.
-Niech ja cię uściskam!- wykrzyczała i rzuciła się na moją szyję. Zrobiłam kwaśną minę. Nagle dla babci zrobiłam się kochaną wnuczką.
-Babciu możesz mnie już puścić.- powiedziałam spokojnie odpychając babcię.
-Dobrze.- babcia ustąpiła.
Zaczęłam się rozglądać. Po co ja w ogóle tam poszłam…? Stać i gapić się na babcię, albo jak ciotki obściskują się z mamą?
Skierowałam się ku schodom. Coś mnie podkusiło, aby jeszcze zostać. Pośmiać się z babci jak to zawsze robiłam. Zrezygnowałam z opuszczenia spotkania i poszłam w stronę salonu.
Wszyscy goście siedzieli już przy stole zajadając kurczaka upieczonego przez mamę. Babcia siedziała na swoim tronie, a obok niej kot.
-Czy znajdzie się dla mnie miejsce?- spytałam cicho.
-Tak, siadaj tu.- pokazała mama miejsce obok… Chłopaka. Z pewnością nie byłam z nim spokrewniona. Był całkiem przystojny. Jak każdy chłopak włosy miał postawione na jeża. Ubranie też niczego sobie. Trochę głupio mi było obok niego siedzieć, ale to było jedyne wolne miejsce.

http://img522.imageshack.us/img522/8194/foto1wr3.jpg
-Cześć jestem Victor, a ty?- wyciągnął do mnie rękę gdy usiadłam.
-Jestem Donna.- podała rękę i ją uścisnęłam.
-Jestem synem brata męża twojej mamy siostry.
-Serio? Czyli nie jesteśmy spokrewnieni?- spytałam z odrobiną nadziei.
-Nie.- odpowiedział wesoło.
Resztę kolacji przesiedzieliśmy w milczeniu. Babcia nawet nie narzekała.
-Donna pomożesz mi sprzątać?- spytała zdyszana mama.
-Oczywiście.- powiedziałam wycierając kąciki ust.

I jak...? Musze przyznać, że nie jestem z niego zadowolona. Acha i, że musieliście tak długo czekać zrewanżuję się i dam jeszcze dzisiaj 4 odcinek :)
Oceniajcie!

Odp: "Moje tak zwane życie..."
 

Fajny odcinek, ale krótki.....

Odp: "Moje tak zwane życie..."
 

Krótki? No nie no. Dla mnie on jest długi. Tak mi się wydawało w Wordzie. ten tekst jest na jedną stronkę :)