Napisał Słodka Ślicznotka (Post 1011040)

- Maja Karpowski słucham ? – sekundy oczekiwania stawały się wiecznością,


Maja Karpowska a nie Karpowski :)

Napisał Mari-Ka (Post 1010918)

- Kochanie telefon do Ciebie !![color=red]![/c0lor]- @Używamy z reguły tylko jednego lub dwóch wykrzykników.
- Już biegnę Mamo! – Maja z szybkością błyskawicy pokonała schody. „To na pewno Josh.” – pomyślała zeskakując z ostatniego stopnia. Dłonie drżały jej z nerwów. Czy tym razem Josh zrobi krok naprzód? Tak bardzo na to czekała....


- Maja Karpowski(@Może to takie imię... Albo miało być a na końcu ;)) słucham ? – sekundy oczekiwania stawały się wiecznością, w słuchawce słyszała tylko szelest przekładanych kartek – Halo_? – powtórzyła raz jeszcze.
- Och przepraszam panią najmocniej – powiedział miły głos po drugiej stronie. – Nazywam się Jason Zasperski, z firmy Zasperski&Spółka. Została Pani wytypowana na rozmowę kwalifikacyjną w sprawie pracy (@ Bez sensu to brzmi. Została wytypowana? A praca to konkurs? Powinno być jakoś tak: Postanowiliśmy panią przyjąć. Proszę przyjść na rozmowę kwalifikacyjną.) Składała Pani u nas dokumenty.
- Tak zgadza się – powiedziała Maja.
- Czy nadal jest Pani zainteresowana naszą ofertą_?
- Oczywiście.
- W takim razie zapraszam Panią jutro na godz. 9, do siedziby firmy przy ulicy Kwiatowej 12.
- Dziękuję!(mogła jakby krzyknąć, ze szczęścia ;)) Do widzenia.
- Do widzenia Pani.


Maja usiadła na krześle, które stało w pobliżu. Głowę wsparła na dłoniach i ciężko wzdychnęła. „Pomyliłam się. Może to ja powinnam zadzwonić_? Nie, to niedorzeczne. Nie będę się nikomu narzucać.” Z rozmyślań wyrwał ją głos matki.
- Maja coś się stało?
- Nie mamo, dzwonili z tej firmy, w której złożyłam dokumenty. Jutro mam rozmowę kwalifikacyjną – powiedziała uśmiechając się blado.
- Nie cieszysz się? Zależało Ci na tej pracy.
- Cieszę się mamo. Cieszę... (@Tutaj mógł być wielokropek, fajniej by to wyglądało)

-------------------------------------------------------------------------

ODCINEK I


Rok, w którym z naszego życia zniknął mój ojciec pamiętam jak przez mgłę. Wir wydarzeń, który potem nastąpił był tak nieoczekiwany dla mnie, 10-letniego dziecka, że długo nie mogłam dojść do siebie. Moja mama nagle stała się cieniem. Bałam się wtedy, że w końcu rozpłynie się i zostanę zupełnie sama. Nie mówiła dużo. Płakała.
Co kilka dni przychodzili do naszego domu dwaj mężczyźni. Zabierali mamę, by po kilku godzinach wróciła jeszcze bardziej przejrzysta. Siedziała wtedy przy stole w kuchni. Długo patrzyła w jeden punkt, a potem opierała głowę na dłoniach i szlochała. Nie wiele rozumiałam. Wiem tylko, ze był to ostatni rok, w którym widziałam mojego tatę.


- Maja spóźnisz się_! Już 8:00_! - mama jak zwykle pilnowała mojej punktualności. Od małego strofowała gdy spóźniałam się choć minutkę na obiad czy kolację. Bardzo mnie to irytowało kiedy wchodziłam w wiek dojrzewania, a bunt należał do mojej obrony przed "złem całego świata".

- Mamo za 5 minut wychodzę. Zdążę. - powiedziałam schodząc po schodach. Mama popatrzyła na mnie jakby zobaczyła ducha i krzyknęła:

- Dziecko kochane! Jak ty wyglądasz ?? Czy ty na prawdę nie chcesz tej pracy?
"Chyba faktycznie już mi na niej nie zależy" -pomyślałam w duchu. (Nowy akapit) Jeszcze kilka dni temu, mogłabym oddać wiele by odebrać telefon od tej firmy. Teraz entuzjazm ustąpił zniechęceniu.

Wczoraj kiedy biegłam do telefonu, miałam nadzieję usłyszeć po drugiej stronie czyjś konkretny głos. Pomyliłam się. Przyjaźń legła w gruzach. Przeze mnie.
Z zamyślenia wyrwał mnie szturchaniec mojej mamy.

- Maja rusz się, masz 10 minut. Pomogę ci, tylko błagam zrób coś z włosami i ubraniem. - moja kochana mama. Nigdy nie przywiązywałam wagi do wyglądu. Nie spędzałam godzin przed lustrem, co mogło mieć wydźwięk w moich relacjach z mężczyznami. Miałam 18 lat, byłam rozkwitającą kobietą, którą w ogóle się nie czułam. Mój jedyny przyjaciel Josh powiedział mi kiedyś, że jak nikt skaczę po drzewach, co jest zrozumiałe, bo przecież tylko chłopcy tak potrafią. (Nie rozumiem tego zdania... Czyli, że jest to zrozumiałe, ale tylko chłopacy tak robią? Ona jest przecież dziewczyną... Powinno być chyba niezrozumiałe lub: Mój jedyny przyjaciel Josh powiedział mi kiedyś, że jak nikt skaczę po drzewach, co jest zrozumiałe, bo przecież nie tylko chłopcy tak potrafią.

- Teraz wyglądasz stosownie do sytuacji - mama uśmiechnęła się i wypchnęła mnie z pokoju. Głowa bolała mnie nieustannie a w skroniach pulsowała wzburzona krew. Nerwy?

Napisał Giovánni (Post 1011047)

I wstyd mi, że tutaj weszłem- przecież ja nie mam osiemnastu lat :O
Ps. Jak dla mnie, to to wcale nie jest +18- nie czuć tutaj żadnych emocji :/