Jak zwykle zacznę od wytknięcia błędów i wątpliwości:
"Spomiędzy" pisze się razem.
Cytat:
|
Napisał Vipera
-Kim jesteś i czego ode mnie chcesz?- zapytała zaciskając, mocniej dłoń na rękojeści.
|
Ten pogrubiony przecinek to ja wstawiłem.
Cytat:
|
Napisał Vipera
Zmusił ją do oparcia się o jedno ze starych dębów...
|
o jeden
Cytat:
|
Napisał Vipera
Długie rzęsy które osłaniały czerwone, niczym rozległe morze krwi, kocie oczy.
|
Rozumiem, że czerwone niczym morze krwi? A może też rozległe niczym ów zbiornik? Wtedy chyba lepiej brzmiałoby: "...czerwone i rozległe niczym morze krwi..."
Cytat:
|
Napisał Vipera
Była beznadzieja... nie umiała nawet go drasnąć!
|
A nie przypadkiem beznadziejna?
Cytat:
|
Napisał Vipera
Zmrużył oczy, wydając z siebie ostrzegawcze syknięcie, na co serce Lerii zaczęło szybciej bić.
|
W oryginale nie ma tego pogrubionego przecinka, a powinien być.
Cytat:
|
Napisał Vipera
Przekrzywiła minimalnie głowę i spojrzała nad ramieniem napastnika w stronę swojego wybawiciela.
|
Raczej "ponad ramieniem".
Cytat:
|
Napisał Vipera
Nie doszukując się przyczyny, rzuciła się biegiem na oświetloną promieniami słonecznymi, polanę.
|
Pogrubiony przecinek zbędny.
"Niemożliwe" pisze się łącznie.
Cytat:
|
Napisał Vipera
Tym razem złapał za obie nogi i mocnym szarpnięciem zrzucił ze skały na trawę. Leria upadła z krzykiem na beton, uderzając się żebrami o kamienie.
|
Rozumiem potoczny, przenośny charakter "betonu", ale skoro Leria upadła na trawę, to chyba lepiej pasowałaby tu "gleba". I nie wiem, czy to "się" jest tu rzeczywiście potrzebne.
Cytat:
|
Napisał Vipera
Otworzyła powoli oczy i przetarła dłonią, mokre od potu czoło.
|
Zbędny przecinek.
No i taka uwaga:
Cytat:
|
Napisał Vipera
Pomyślała o ciotce, która z nadzieją wyczekiwała jej powrotu, o Mai, o Siroth’cie...
|
O jakiej Mai? Nie czasem o Mei?
Ale nie przejmuj się - jedyny poważny błąd formalny to zdanie wymienione przez Invidię Semper. Tak to są same drobnostki.
A teraz do rzeczy:
Zastanawia mnie, czy Dante jest tylko jednym z wielu wysłanników Kraju Mroku, czy też rychło stanie się on którymś z głównych bohaterów. Wszak zgodnie z obietnicą ma jeszcze powrócić - chyba że w jego ojczyźnie obowiązują mafijne reguły: nie wykonałeś zadania - idziesz do odstrzału.
Ciekawe jest też, że paradoksalnie Dante i Siroth, choć teoretycznie stoją po przeciwnych stronach barykady, to mają tak naprawdę bardzo podobne charaktery. Obaj są ironiczni, złośliwi i wzbudzają postrach. Ciekawe, na ile wynika to z ich profesji, na ile z gatunku (obaj wszak są demonami), a na ile po prostu z przypadku. Pozwolę sobie rzucić wreszcie najbardziej kontrowersyjną hipotezę: może oni są ze sobą spokrewnieni? A może kiedyś się ze sobą przyjaźnili?
Wydaje mi się, że Leria powoli zaczyna panować nad swoją ognistą mocą. Zapewne coraz bardziej zdaje sobie z faktu, że zależy ona od jej gniewu i/lub strachu, ewentualnie też desperacji.
No i wreszcie Siroth. Dante jest chyba pierwszą osobą, która wyprowadziła go z równowagi. Dotychczas czerwonowłosy mag zachowywał pewien dystans do tego, co się wokół niego działo, na ataki nerwów Lerii reagując jeno pełnymi wyższości i pogardy ironicznymi uśmiechami tudzież kąśliwymi uwagami. Podobnie było z czarownicą, na której uroki się uodpornił. Aż tu nagle pojawił się ktoś, wobec kogo protekcjonalny ton jest najwyraźniej nie na miejscu - godny przeciwnik, do tego znajomy z bliżej nieokreślonej przeszłości.
Ciekawi mnie też, czy Siroth zmieni swój stosunek do Lerii, jeśli się dowie, że to jej zawdzięcza uratowanie życia. No i czy w ogóle przeżyje.
Bardzo ładnie skomponowany odcinek. Wybacz tylko mój dość krótki komentarz. A co do dużej ilości pomysłów na dalszą akcję - bardzo miło, że to FS będzie jeszcze długo się ciągnąć. Mam tylko nadzieję, że nie zamierzasz pisać nowej "Wojny i pokoju". ;-)
Pozdrawiam, życząc weny.
P.S. A te szantaże odnośnie Sirotha to mi przypominają sytuację A.C. Doyle'a - kiedy w jednej z powieści wreszcie uśmiercił Sherlocka Holmesa, to otrzymał tyle gróźb, że musiał wskrzesić słynnego detektywa.