[Psychosis]

List do Julii.
Petersburg, 20 kwietnia 1864 roku.

Julio, najdroższa pani mego serca.
Tak trudno słowem określić uczucia którymi pałam do ciebie.
Twój delikatny głos,nieskazitelny wygląd, utkwił mi w pamięci niczym gwózdź.
Me serce krwawi, tęskno mu do ciebie, jednak jest też nuta nadzieii.
Tak, właśnie nadzieja trzyma mnie przy życiu.
Nadzieja, że jeszcze raz będę mógł poczuć truskawkowy zapach twych włosów.
Wziąć w objęcia deliaktną rączkę oplecioną perłowymi bransoletami.
Jeszcze raz ucałować usteczka naturalne jak kwiat wiśni.
Jak ten sam kwiat wiśni pod którym cię zobaczyłem.
Zaczytaną, bezbronną, otoczoną gronem adoratorów.
A jednak mnie wybrałaś spośród gromadki, to mi dałaś swe serce.
Innych odesłałaś do domu z kwitkiem.
Julio,wiosenne powietrze działa na mnie jak narkotyk.
Nie śpię ,bo myślę o tobie, chcę cię zobaczyć, chcę więcej narkotyku którym jesteś.
Czemuż musiałaś opuścić Petersburg, zostawiając mnie samego?
Mam nadzieję, że owoc mego uczucia do ciebie nie zgaśnie podczas twojej nieobecności.
A jakby mógł?!Czekam na ciebie ukochana, aż znów przybijesz do portu mego serca.
Powitam cię kwiecistym bukietem, a ty odwdzięczysz się swym śmiechem.
Śmieszkiem który jest niczym miód na me stęsknione serce.

Twój kochanek z pod kwiatu wiśni,
Rozmaryn.