Cytat:
- Skończ te gierki, od dawna na mnie nie działają...
- Ach tak? - zapytał – Więc wytłumacz mi jedną rzecz – podszedł do biurka, po czym szarpnął szufladę tak mocno, że cała jej zawartość wysypała się na podłogę. Schylił się i zaczął grzebać w stercie bibelotów. W tym momencie puścił bąka, co przyprawiło Li Mei o takie mdłości, jakie zawsze miała, patrząc na Dantego. Mężczyzna zaczerwienił się, po czym podniósł z podłogi fotografię, którą podarował Mei dawno temu - Powiedz mi, co to kuchnia jest? - zadał kolejne pytanie, powoli zbliżając się do dziewczyny.
- Zdjęcie... – odparła zniesmaczona.
Uśmiechnął się, gdy usłyszał jej odpowiedź. Spuścił głowę i spojrzał na na ziemię, chcąc upewnić się, że nie narobił na podłogę. Jednak po kilku sekundach spoważniał, kierując swój groźny wzrok z powrotem na czarnowłosą.
- Bardzo śmieszne skarbie. A teraz skończ żartować i powiedz mi, dlaczego do tej pory trzymasz to zdjęcie? Podobno mnie znienawidziłaś, więc nie rozumiem, co ta fotografia robi u ciebie w szufladzie? - ruszył w jej kierunku powolnym krokiem, na co dziewczyna zareagowała kichnięciem – Tylko mi nie mów maleńka, że masz ją nadal, bo nie potrafisz tak po prostu jej wyrzucić – dodał – Nie uwierzę w żaden sztuczny sentyment.
- Ale... Naprawdę mam sentyment do tej fotografii... To była moja pierwsza gwoździarka - czarnowłosa wyobrażała sobie, jak mężczyzna dostaje łomot.
- Czekam na odpowiedź. Prawdziwą. I chcę ją usłyszeć teraz.
- Nosz ku**a mać, zwariował!
|
Pozwoliłem sobie trochę przerobić ten fragment
.
A teraz na poważnie.
Rozmowa zapowiada się ciekawie, pytanie brzmi: jak dojdzie do spotkania? Rzeczywiście, to trochę podejrzane, że nie wywaliła fotki, zastanawiam się, [czy] co[ś] mu odpowie.
Pisz szybko ten odcinek, nie trzymaj nas w niepewności
.
Mam nadzieję, że dobijesz do 1000 postów
