Z pamiętnika Vanilii c.d
Cz I
http://forum.thesims.pl/showpost.php...postcount=1320
Cz II
http://forum.thesims.pl/showpost.php...postcount=1361
cz III
http://forum.thesims.pl/showpost.php...postcount=1419
Cz IV
http://forum.thesims.pl/showpost.php...postcount=1484
Cz V
http://forum.thesims.pl/showpost.php...postcount=1510
Cz VI
http://forum.thesims.pl/showthread.p...11#post1481511
Cz VII
http://forum.thesims.pl/showpost.php...postcount=1532
Cz VIII
http://forum.thesims.pl/showpost.php...postcount=1816
Cz IX
http://forum.thesims.pl/showpost.php...postcount=1829
Zawsze chciałam mieć tatuaż, ale nigdy nie miałam odwagi, żeby go zrobić. Właściwie sama nie wiem co sprawiło, że się odważyłam pójść do Karmalii - tauażystki.
Pomimo bólu, wyszłam z salonu bardzo zadowolona. To lepsze niż popołudnie spędzone na zakupach.... nie.... wcale nie, to porównywalne.
Wróciłam do domy, Mike właśnie szykował się do pracy, nie powiedziałam mu o tatuażu. Porozmawialiśmy chwilkę o finansach, jeszcze nie zapłacił mi czynszu. Obiecał, że zrobi to niebawem.
Mike poszedł do pracy, ja miałam wolne, wiec resztę dnia spędziłam na sprzątaniu.
Później nieoczekiwanie pojawił się u mnie Alan. Byłam zaskoczona, choć szczerze mówiąc jak tylko go zobaczyłam, w mojej głowie pojawiła się cicha nadzieja, że wreszcie wszytko się wyjaśni.
Alan zaprosił mnie na miasto. Szybko więc się przebrałam, i tak oto w ciągu 30 minut byłam już gotowa do wspólnego wyjścia. Alan, powiedział, że doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jeżeli zadzwoniłby do mnie, aby się umówić, odmówiłabym. Wolał więc postawić mnie przed faktem dokonanym.
Poszliśmy tam, gdzie udajemy się niemal zawsze. Wypiliśmy kilka drinków.
Potem Alan zamówił dla Nas pyszne jedzonko. Nie rozmawialiśmy dużo. Chyba oboje wyczuwaliśmy to napięcie jakie pojawiło się między nami po ostatniej kłótni. Ja oczekiwałam od niego konkretów, choć, gdy zastanowiłam się nad tym głębiej, wcale nie chciałam rozbijać rodziny i zupełnie rozumiałam jego żonę. Ale jak powstrzymać ten łomot serca na jego widok? Te drżące dłonie, to uczucie gorąca, gdy się do mnie przybliża i te motylki w brzuchu, gdy mnie dotyka?
Nasze spotkanie nie trwało długo. Nie wiem jak ta kobieta to robiła. Nagle Alan powiedział tylko: Kochanie, przepraszam Cię bardzo.
A po chwili, pojawiła się Ona.
O dziwo tym razem nie krzyczała na mnie. Zaczęła urządzać sceny złości, zazdrości Alanowi. Ja dyskretnie wyszłam. Zawstydzona, zażenowana, zrezygnowana i bardzo smutna.
Wracałam do domu i wyobrażałam sobie małą, płaczącą Zolę.
Wyobrażałam sobie, jak się kłócą, jak sobie wygarniają, jak Alan próbuje jej cokolwiek wytłumaczyć.
Jednak w mojej głowie zabrakło niestety tej najbardziej realnej wizji - jak sobie wybaczają, dają szanse dla dobra małej i jak zostają razem. Bo właśnie tak się stało.
Oczywiście o tym, że Alan wybrał rodzinę, poinformowała mnie Ona. Przyszła do mnie do domu następnego dnia. Nawet nie pukała do drzwi, po prostu przyszła i wykrzyczała mi, że Alan już wybrał i żebym dała mu spokój.
Nie mogła odmówić sobie tej przyjemności upokorzenia mnie.
Nie mogłam się rozpłakać, choć z ledwością udawało mi się powstrzymać łzy. Na szczęście nie dałam jej tej satysfakcji. Nie chciałam też tłumaczyć, że to Alan wyszedł z inicjatywą bycia razem pomimo tego, że kilka razy chciałam z nim definitywnie skończyć. Nic nie mówiłam. Poprosiłam ją tylko żeby już wyszła z mojego domu i dała mi spokój. Alan się tego dnia już nie odezwał. I dobrze. Ona wyszła z podniesioną głową tak wysoko, jak nisko w danej chwili była moja.
Wiedziałam, że użalanie się nad sobą i wylewanie łez, nic nie pomoże, bo tak naprawdę dobrze się stało. Zola będzie miała normalny dom, jeżeli można to tak nazwać z taką matką jak ta kobieta.
Zamiast płakać, zaczęłam sprzątać. Myślami byłam bardzo daleko. Wspominałam cały czas wspólne chwile.
Wieczorem Mike, widząc w jak podłym jestem nastroju, nie pytał co się stało, po prostu zabrał mnie na miłą kolację.
Mike widział co się dzieje, nie oceniał mnie, nie komentował, po prostu słuchał i był przy mnie. O sobie nie opowiadał nic, właściwie niemal nic o Nim nie wiedziałam, Adrianna też nie opowiadała zbyt wiele o swoim bracie. Cieszyłam się, że mam go obok siebie.
A potem... no tak... zaczęliśmy chyba oboje odczuwać słodko-gorzki smak zbyt dużej ilości alkoholu, kłopotów i wzajemnego ukojenia w swoim towarzystwie.
zaczęło się... flirt, muśnięcia rąk, zmniejszenie odległości...
pocałował mnie, mówił, że nie może się powstrzymać, choć jest świadomy tego, że to tylko chwilowe...
Byłam zaskoczona, ale odwzajemniłam pocałunek. Potrzebowałam bliskości.
Potem czekał mnie cudowny masaż. W tamtych chwilach zupełnie nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Nie chciałam zastanawiać się co dalej i co to zmieni, bo zdałam sobie sprawę z tego, że to i tak nic nie daje. Ostatnie tygodnie spędziłam na analizach i rozważaniach, z których i tak nic dobrego nie wyszło, więc może teraz czas po prostu wyluzować i pozwolić na to żeby działo się to co akurat przynosi chwila?
Nad ranem wróciliśmy do domu. Nie mogliśmy powstrzymać się od wzajemnych pocałunków i dotyku. Było mi tak dobrze, gdy mnie całował.
Nie wiem czy kipiąca z Nas namiętność była wywołana alkoholem, przeżyciami nie miałam pojęcia czym, ale tak bosko jeszcze nikt mnie nigdy nie całował. Kilka chwil później znaleźliśmy się w samej bieliźnie w mojej sypialni i oboje już wiedzieliśmy jak zakończy się ten przedziwny dzień.
....
A potem zasnęliśmy razem jak małe dzieci. Mike, wstał wcześniej. Zobaczył coś, czego w tej sytuacji totalnie nie powinien widzieć. Zupełnie zapomniałam o zdjęciu Alana.
Rano zebrałam się do pracy, oboje z Mikem troszkę unikaliśmy się tego ranka. Jeżeli można uciekać przed sobą, gdy się razem mieszka.
Jadąc do pracy, myślałam o ... Alanie i Miku, o tym co przyniosły mi ostatnie dni i noc.