Po ślubie oczywistym było, że Hardwood, Barbara i dzieci będą mieszkać razem. Oboje sprzedali swoje domy, ale za to co im zostało, mogli sobie pozwolić jedynie na mały domek z dwiema sypialniami. Tak czy inaczej nowożeńcy byli szczęśliwi, że odtąd mogli być razem niemalże bez przerwy.
W dzień po ślubie Lubakowie zaprosili do siebie rodziców Emerald, z którymi Barbara przyjaźniła się od dłuższego czasu. Postanowili zjeść w domu lunch, a potem wybrali się wspólnie do kina i do miejscowego baru, gdzie mogli się rozerwać grając w piłkarzyki.
Gdy młodzieży znudziła się gra, postanowili spędzić trochę czasu razem. Z początku tylko rozmawiali o tym i owym, a potem dyskusja przerodziła się w flirt, jakby kierowała się swoimi własnymi prawami. Iskrzyło między nimi jak się patrzy, ale ani jedno, ani drugie nie ujawniało swoich uczuć, choć dla niezależnych obserwatorów było jasne, że coś się kroi.
Hardwood za namową Barbary zrezygnował z pracy w restauracji. Zamiast tego otworzył własną działalność, poprzez którą sprzedawał swoje dzieła. Co prawda, mieszkali w tak małym domku, że nie pomieścili w nim pracowni dla niego, ale mimo wszystko mąż Barbary z zapałem pracował nad kolejnymi rzeźbami w ogródku, a ona wspierała go jak mogła. Raz nawet pozowała dla niego. Hardwood szybko zdobył popularność, a jego prace szły jak ciepłe bułeczki.
Witt postanowił zdobyć się na odwagę i powiedzieć Emerald co czuje. Zaprosił ją na randkę do miłej knajpki urządzonej w starym wagonie, do której nieraz przychodzili na lody albo frytki. Chciał, zrobić na dziewczynie wrażenie, więc na wstępie obdarzył ją kwiatami.
Po posiłku, z racji tego, że wielkimi krokami zbliżała się studniówka, Witt zapytał przyjaciółkę, czy zechciałaby być jego partnerką na balu. Oczywiście zgodziła się bardzo chętnie. Miała nadzieję, że ją zapyta.
Witt był wniebowzięty. Biorąc pod uwagę, że wszystko tak pięknie się układało, zadecydował że zdobędzie się na odwagę i pocałuje swoją sympatię. Emerald odwzajemniła pocałunek. Od teraz byli parą…
