@up O rogach nie pomyślałam
Dziękuję wszystkim za komentarze
Odcinek 11. Zapraszam
Następnego dnia seniorzy powoli szykowali się do wyjazdu. Wcześniej jednak Elryk postanowił pogawędzić trochę z Kenseiem. W końcu to była krótka wizyta i nie wiadomo kiedy znów się spotkają, a staruszkowi bardzo zależało na tym, by poznać nieco bliżej ukochanego jego dziewczynki. Poza tym było parę spraw, które musieli przedyskutować. Udali się więc do zatoczki by połowić ryby.
Plagiatorzy, chodzenie po wodzie już było
- Muszę przyznać, że trochę mnie wczoraj zaskoczyłeś – zaczął.
- Taa..
Nastała niezręczna cisza, którą Elryk ponownie postanowił przerwać.
- Twoja rodzina pochodzi z Twinbrooku, prawda?
- Skąd pan wie?
- Znam Romea Kisuke, to twój ojciec, czyż nie?
- Ehh.. Dlaczego prowadzimy tę dziwną rozmowę? Wiem, że zna pan bardzo dobrze zarówno mnie jak i całą moją rodzinę.
- A czy ty mnie znasz?
- Szczerze mówiąc dopiero wczoraj podczas kolacji zrozumiałem, że jeszcze cztery lata temu był pan Przewodniczącym Rady Magów, w której służy także mój ojciec. Uratował pan swoją żonę przed śmiercią w zamian za ustąpienie ze stanowiska. Trochę się zdziwiłem widząc pana tu.
- I wiesz chyba o czym chcę z tobą mówić..
- Zgadza się, ale skoro pan nic nie powiedział Kyoko, to ja chyba tym bardziej nie powinienem jej o niczym wspominać. Poza tym nie chcę, żeby mnie znienawidziła.
- Jest bardziej wyrozumiała niż sądzisz – stwierdził Elryk. – Powinieneś jej trochę bardziej zaufać. Zresztą, to nie ty zabiłeś jej siostrę, tylko twój ojciec, który jako Wiceprzewodniczący Rady i tak nie miał wyboru.
Ukrócił tylko jej cierpienia, to są jej słowa.
- Co innego o tym mówić, a co innego stanąć twarzą w twarz z synem mordercy jej rodzonej siostry.
- Sądzę, że o wiele bardziej zrani ją fakt, że nie potrafisz jej zaufać. Poza tym prędzej czy później i tak się dowie. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby już coś podejrzewała,. Jest bardziej spostrzegawcza niż na to wygląda.
- Ma to po ojcu. – Kensei uśmiechnął się lekko. Kyoko opowiedziała mu o tym jak Elryk przejrzał ich farsę. Z jakiegoś powodu w ogóle go to nie zdziwiło.
- Mów co chcesz, ale ostrzegam cię. Jeśli ją zranisz, nie daruję ci tego.
- Wiem o tym. Musi pan jednak wiedzieć, że gdybym ją zranił, sam bym sobie nie darował..
- W takim razie uczyń ją szczęśliwą. I pamiętaj, co ci powiedziałem. Im prędzej z nią sobie wszystko wyjaśnisz tym lepiej dla was obojga.
Zbliżała się godzina wyjazdu. Kyoko zrobiło się smutno na myśl, że znów musi rozstać się ze swoimi rodzicami. Pożegnała się czule z ojcem, kiedy jednak podeszła do matki nie bardzo wiedziała jak ma się zachować.
Hildegarda wyręczyła ją mocno się do niej przytulając, czym zaskoczyła młodych.
Elryk natomiast uśmiechnął się pod nosem i zaczął żegnać się ze zwierzątkami. W przeciwieństwie do żony, miał do nich słabość.
Kiedy tylko odjechali pierwszy odezwał się Kensei.
- Czyli co, już po wszystkim – było to raczej stwierdzenie niż pytanie.
- Na to wygląda. Dziękuję ci za wszystko, do końca życia będę ci wdzięczna za to, co zrobiłeś.
- Nie przejmuj się, było, hmm.. ciekawie – zachichotał. – No, słońce, to co teraz robimy?
- N-nie wiem. – Kyoko poczuła się nagle niezręcznie w towarzystwie swojego narzeczonego. – To ja może pójdę coś upichcić – powiedziała i pobiegła do kuchni.
Zaczyna się robić interesująco, pomyślał Kensei.
Tymczasem zima zaczęła się mieć ku końcowi.
Gdy nastała wiosna ośrodek naukowy skontaktował się z Kenseiem w sprawie jego pracy, którą oczywiście przyjął.
Kyoko natomiast, dzięki odwilży, mogła zająć się swoim hobby, a mianowicie ogrodnictwem.
Oboje spędzali ze sobą mnóstwo czasu coraz lepiej się poznając i zbliżając się do siebie. Jednak, co ciekawe, od czasu oświadczyn ani razu się nawet nie pocałowali.
Dolar i Happy tylko obserwowali z politowaniem tę parę dorosłych o mentalności małych dzieci. Chemia między nimi była niemal namacalna, więc jakim cudem oni wciąż szczerze nie wyznali sobie swoich uczuć? Czworonogi nie potrafiły tego pojąć.
Pewnego dnia Kensei zobaczył przed ich domem Michała Kawalera.
Facet naprawdę nie daje za wygraną, pomyślał. Postanowił skończyć z tym raz na zawsze i ni z gruchy, ni z pietruchy rzucił na niego klątwę, której formuła była przekazywana w jego rodzinie z pokolenia na pokolenie:
-
„Abra kadabra, czary mary,
Rysiek z „Klanu” to twój stary”.
Podziałało, pan M. uciekł w popłochu
- Teraz powinien być spokój – westchnął. Nagle kątem oka zauważył, jak Kyoko nagle zrywa się ze swoich grządek i biegnie w stronę domu. Zaniepokojony ruszył za nią.
Po chwili usłyszał z łazienki dźwięki świadczące o tym, jak nierówną walkę ze swoim organizmem toczy dziewczyna.
- Zjadałaś coś nie świeżego? – spytał zmartwiony.
- Nie, to nic takiego. Zbierałam jabłka z drzewa i kiedy chciałam jedno spróbować musiałam je przez przypadek pomylić z jakimś trującym, które musiało wypaść z mojej kieszeni – tłumaczyła z przepraszającym uśmiechem. – Mój błąd, nie przejmuj się tym.
- Nigdy się nie zmienisz, co? – zarechotał. Uwielbiał to jej roztrzepanie, ale miał nadzieję, że jej to nie zabije. Nagle coś sobie przypomniał. – Dzisiaj wieczorem jest deszcz meteorów. Dasz się zaprosić?
- Pewnie, byleby w nas nie trafiło.. – wyszczerzyła zęby.
Jako że temperatura znacznie się podniosła, grube kurtki i wełniane czapy, ku uciesze moli, poszły w odstawkę..
- Idziemy? – spytał Kensei.
- Lecę, pędzę. Bylebym się nie zabiła w tych butach.
- Nie musiałaś zakładać takich szpili. Do czego one są potrzebne? Do samoobrony?
- Bardzo śmieszne głupolu – wywróciła oczami. – To ja tu ryzykuję życie, a ty mnie wyśmiewasz – wysunęła dolną wargę.
- No już dobrze, dobrze, przepraszam cię bardzo. Będę już grzeczny, obiecuję – uśmiechnął się czarująco. W tym momencie Kyoko wiedziała, że jest na przegranej pozycji. Nigdy nie potrafiła mu niczego odmówić, gdy przybierał ten wyraz twarzy.
- To gdzie jedziemy? – spytała zaciekawiona.
- Na wzgórze – powiedział krótko.
Widok był naprawdę cudny.
Gdy tak siedzieli i obserwowali niebo, Kensei, niby to przypadkiem
(taa, jasne) położył swoją dłoń na jej.
Ta spojrzała na niego zaskoczona, ale nie wyglądała na specjalnie zdegustowaną.
Siedzieli w ciszy. Słychać było tylko szum morza, krzyki mew i beknięcia najedzonych do niemożliwości smakoszy pobliskiej restauracji.
I tylko od czasu do czasu jedno z nich wskazywało palcem w zachwycie na niebo.
(Bo mama nie nauczyła, że niegrzecznie jest wskazywać palcem)
Kiedy zaczęło świtać oboje wstali i spojrzeli na siebie.
Po chwili Kensei pochylił się i ją pocałował. Nie minęło 5 sekund, a zaczęli się obściskiwać w miejscu publicznym. Niewychowańce.
- Wiesz, że wtedy mówiłem poważnie? – spytał cicho. Dziewczę skinęło tylko głową. Nie za bardzo była teraz zdolna myśleć, pewnie przez brak dopływu powietrza do mózgu. To trzeba być nią, żeby zapomnieć o tak podstawowej rzeczy jak oddychanie, doprawdy…
- I wiesz, że naprawdę chcę się z tobą ożenić?
- Ok.
- ?? Ok? Tak po prostu?
- Jak chcesz to mogę ci to wytatuować na czole kiedy będziesz spał – uśmiechnęła się zadziornie.
- Podziękuję – odparł, po czym znów ją pocałował.
Miziali się tak do szesnastej, więc daruję wam szczegóły. Najważniejsze rzeczy jakie uzgodnili to:
1) Ślub odbędzie się latem. Najbardziej na to nalegała Kyoko, pewnie dlatego, że jest taka ciepłolubna. Chociaż jej narzeczony uważał, że po prostu wymarzyła sobie ślub na plaży w strojach kąpielowych
(nie, żeby zamierzał się na to zgodzić)
2) Igraszki poczekają do nocy poślubnej. Na to z kolei nalegał Kensei. W sumie to nie wiem czemu. Tradycjonalista jaki czy co?
(wtedy dopiero Kyoko pożałowała, że nalegała na letni ślub, ale cóż..)
3) A co idzie za punktem 2. dzieciaczki też sobie poczekają
4) Kyoko miała usunąć swój profil na zdesperowanisingle.sim
(jeszcze tego nie zrobiła??)
5) A Kensei miał dać dziewczynie spokój w kwestii doboru butów.
+ bonus
Pomyślałam, że wstawię zdjęcia rodziny Kyoko, z czasów, gdy cała rodzinka była w komplecie.
A o to i oni:
Cała czwórka
Młody Elryk
Hildegarda zanim dosięgła ją klątwa
Zbuntowana piegowata Kyoko
(na szczęście z tego wyrosła)
I na końcu również piegowata Hotaru, która całkowicie wdała się w matkę.
I to w sumie tyle.
Jako, że do świąt będę raczej nieaktywna forumowo (i do Nowego Roku w sumie też), przynajmniej w tym dziale, skorzystam z okazji, by życzyć wszystkim czytelnikom Wesołych Świąt, dużo zdrowia, bo zdrowia nie kupicie, łatwej diety po świątecznym obżarstwie i żeby wszystkim dziewczynom poszło w c-.. ekhm.. w biust