Korzystając z dłuuugich wakacji, startuję z nowym OJSG Enjoy! Proszę o komentarze i opinie 
Na początek mini odcinek.
Odcinek 1
End of the fairy tale
Tak więc to już. Nadeszła chwila, na którą tak nieciepliwie czekałam i której tak bardzo się boję. Za kilka minut na świat przyjdzie moje dziecko, a ja z tego świata będę musiała odejść. To nic, niczego nie żałuję, chciałabym tylko je zobaczyć, chociaż na chwilkę.
Słyszę głosy, mnóstwo głosów, ale nie rozpoznaję wśród nich tego, na którym najbardziej mi załeży. Albert nie przyszedł. Wiem, wiem, mogłam się tego spodziewać, ale musiałam mu powiedzieć prawdę, muszę go zrozumieć.
Dziwne uczucie – boli mnie całe ciało, od czubka głowy po palce u nóg, jednak mam trzeżwy umysł, potrafię odciąć się od tego. Chyba po prostu to, że nie ma go ze mną rani mnie bardziej niż ból fizyczny.
Próbuję otworzyć oczy, nigdy nie sądziłam, że powieki mogą być tak ciężkie. Po chwili sie udaje, ale widzę tylko jakieś plamy.
Nagle widzę twarz Alberta, a jednak przyszedł! Mój kochany, jedyny... Jest tak, jak na naszym pierwszym spotkaniu! Och, nie – to dzieje się jedynie w mojej głowie, ale zaraz, nie mogę tego stracić, będę go miała chociaż w mojej wyobraźni. Niemal fizycznie czuję jego zapach – tak, tak jak wtedy nad rzeką na naszej pierwszej randce, pamiętam wszystko, każdy szczegół. Już wtedy wiedzieliśmy, że jesteśmy dla siebie stworzeni.
Pamiętam też, co się działo jak powiedziałam o wszystkim rodzicom... Łzy mamy i smutne spojrzenie taty, ale to nic, dla niego byłam zdolna poświęcić nawet rodzinę.
Obrazy przesuwają się w mojej głowie jakbym ogłądała film – ze sobą w roli głównej. Znając finał tej historii jest to pewnie dramat.
Aj, boli coraz bardziej, muszę myśleć o czymś innym, tylko nie o bólu.
Nasz ślub – w tajemnicy przed wszystkimi, w nocy w lesie nad starorzeczem. Pamiętam wyraz jego twarzy gdy zobaczył mnie w bałej sukni gdy się do niego zbliżałam. Pamiętam smak jego ust, wszystko... Naszą noc poślubną, jego minę, gdy miesiąc później oznajmiłam mu, że zostanie ojcem! Tak bardzo się cieszył, jeszcze nie wiedział o niczym, a ja... Aaaaj! Booooli! Ach....
Już... nie mogę skupić się na niczym, niż na bólu... on przytłacza wszystko... Aaaaaałaaaaa! Jakby całe ciało było nacinane mini żyletkami... Aaaaał! Niech to się skończy!
I nagle wszystko odchodzi. Cały ból znika z mojego ciała i słyszę ten cudowny dźwięk – płacz mojego dziecka! Och Albercie, powinieneś tu być... Czuję, że pod powiekami zbierają mi się łzy. Chcę spojrzeć na mojego aniołka, muszę otworzyć oczy! No dalej, dlaczego nie mogę tego zrobić? Czyżbym była aż tak wyczerpana? Widzę twarz Alberta, on tu jest czy to znów w mojej głowie? Dlaczego wszystko znika w ciemności...? Nie... mam już na nic... siły... chyba... zasypiam...