po dotarciu mialam czas na odpoczynek. nie moglam spac, caly czas myslalam nad tym, co sie stalo ze zostalam zaangazowana w wyprawe. nikt z 'gory' najprawdopodobniej nie wiedzial nawet, co mi sie stalo, poniewaz badania przez lekarzy byly prowadzone zapewne przed moim wypadkiem. moja 'rodzina' klamala z moja tozsamoscia, inaczej by mnie tu nie bylo. musze znalezc sposob, by wykorzystac wiedze odpowiedzialnych za wyprawe.
Podczas switu, ktory nad atlantyda wyglada cudownie, zupelnie inaczej niz na ziemii, wybralam sie na 'przechadzke' po terenach bazy. miasto jest bardzo niebezpieczne, ale ja radzilam sobie tu calkiem dobrze. dlugi czas krecilam sie w poblizu laboratorium, obserwujac naukowcow i wojsko. to wszystko wydawalo sie bardzo znajome. caly czas towarzyszylo mi deja vu, chwilami mialam wrazenie dziwnych wizji, ktore pokazywaly fragmenty mojej przeszlosci, niesamowicie chaotycznie i niezrozumiale. gdy ktos dowie sie ze nic nie pamietam, zapewne wylece stad od razu, ale zdaje sie ze jestem na dobrej drodze by tak sie nie stalo. o ile predzej nie zgine, albo mimo prob nie bede mogla przypomniec sobie czegokolwiek.
moja paplanina jest maksymalnie nielogiczna, ale co bede sobie zalowac monologu. nie wiadomo ile tu zostane, trzeba sie sprezac
