„Dom Wariatów” – odcinek trzeci – „Wariaci nie umieją kłamać”
Lynn chodziła w tą i z powrotem po domu. A jej oczy cierpiały nieopisane męki. Przez kolory zachowane w każdym pokoju. Pomarańcz, zieleń, róż oraz wszelkie inne kolory tęczy. I to w jak najbardziej oczo***nych odcieniach. Salon ją po prostu przerażał. Koło telewizora stał wielki czarny kot z zielonymi ślepiami, dynia, renifer i choinka.
Może i choinka nie byłaby dziwna gdyby nie to, że jest środek lipca. A gdzieś w kącie stał sztuczny bałwan. Kiedy przechadzała się tak po salonie i oglądała go, natknęła się na jedną z kobiet, która siedziała niedawno przy stole.
- Hej Lynn – powiedziała z sympatycznym uśmiechem, który od razu oczarował nastolatkę.
- Cześć… - nie dokończyła z jasnego powodu. Nie wiedziała kim ona w ogóle jest. Ciotką, kuzynką czy jakąś inną krewną. A nawet nie znała jej imienia.
- Oczywiście nie przedstawiłam się – odpowiedziała po chwili – Jestem Melanie, twoja ciocia. Widzę, że nie za bardzo łapiesz się w naszej rodzinie. A wątpię czy moje rodzeństwo będzie miało ochotę się tobie przedstawić. Takie złe nawyki. Wyręczę ich. Ta druga kobieta, którą dzisiaj widziałaś, to moja młodsza siostra – Jill. Może wydawać ci się niesympatyczna, ale gdy ją bardziej poznasz już nie będzie ci się tylko wydawać. Jest najmłodsza z nas wszystkich. – mówiąc ostatnie zdanie przystanęła na chwilę i spuściła wzrok.
Lynn to wyczuła i bardzo ją to zaniepokoiło. Bo wyglądało na to, że Melanie nie umie kłamać. A coś tu było jednym wielkim kitem.
- Mężczyzna to mój brat - kontynuowała szybko mając nadzieję, że Lynn nic nie zauważyła. Jej ton głos nie wydawał się jednak już taki sympatyczny i pewny siebie – Randy. Może wygląda na dziwaka przez te szkła kontaktowe. Ale jest dosyć miły. W przeciwieństwie do Jill – urwała i zaczęła patrzeć nerwowo dookoła.
Lynn wyczuła, że Melanie traci grunt pod nogami. Jednak sama nie wiedziała dlaczego. Przecież to tylko zwykła rozmowa. A może jednak nie?
- Joł wszyscy! – nagle dało się słychać wrzaski z kuchni – Obiadek!
- Chodź Lynn. – powiedziała Melanie znowu swoim opanowanym tonem.
Nastolatka spojrzała się na nią niepewnie. Jednak w końcu uległa. Obie panie przeszły do jadalni. Na blacie poustawiane były już talerze z galaretką. I tylko galaretką. Nastolatka niepewnie spojrzała na swoją mamę, która siedziała przy stole i nie wydawało się zaskoczona urozmaiconym posiłkiem. Kiedy mama zauważała, że jej córka się jej przygląda, skinęła głową żeby wreszcie zajęła swoje miejsce.
Lynn posłusznie usiadła i zabrała się za jedzenie. Chociaż jakoś nie miała ochoty jeść różowej, obślizgłej galaretki na obiad. Stwierdziła jednak, że nieładnie by było nie zjeść, a jej babci mogło by się zrobić przykro. Zabrała się dosyć niechętnie za swoją porcję. Widelec za widelcem, ciągnął się w nieskończoność. Na szczęście galaretka wreszcie zniknęła z talerza. Po niej zjadło jeszcze kilka osób. Powoli wszyscy zaczęli się rozchodzić do własnych kątów.
- Dziękuję – mruknęła pod nosem grzecznie Lynn i uciekła szybko na górę. Weszło do łazienki by umyć ręce. Ku swojemu przerażeniu odkryła, że podłoga w tejże łazience jest jedną wielką szybą. I będąc w łazience można sobie oglądać kawałek jadalni.
- Już chyba nic mnie w tym domu nie zaskoczy – pomyślała Lynn stając przy umywalce i sięgając po mydło, które było w jaskrawozielone kurczaczki. Kiedy już skończyła myć ręce postanowiła, że odwiedzi przeznaczoną dla siebie sypialnię. Weszła do pomieszczenia. Było małe i kolorowe. Fioletowo-turkusowo-żółte.
Lynn wyciągnęła z kieszeni komórką i sprawdziła stan swojej skrzynki odbiorczej. Jednak nie było żadnej nowej wiadomości, ani nawet głuchacza. Włożyła ją z powrotem do kieszeni.
- No tak. – pomyślała ze smutkiem – Pokłóciłam się z Abby. Kto inny chciałby ze mną mieć cokolwiek wspólnego? Dobra nie będę się dołować! – próbowała wymusić na twarzy uśmiech – Poczytam książkę.
Skierowała się do biblioteczki i sięgnęła po jakąś książkę w zielonej okładce. Pierwszą lepszą z brzegu. Kiedy próbowała ją otworzyć, ku jej zaskoczeniu na ziemię wypadła mała książeczka.
- Skrytka w książce. – pomyślała patrząc na zlepione strony egzemplarza – Bystre.
Odłożyła dziurawą książkę i sięgnęła po malutką książeczkę leżącą na ziemi.
- Pamiętnik Sherie Bonnet – przeczytała widniejący na okładce napis.
++++++++++++++++++++++
Następny odcinek już niedługo!