Oto i kolejny odcinek. Następny będzie jeszcze ciekawszy!
Odcinek trzeci!
Ocknęłam się w nieznanym sobie pomieszczeniu. Nie miałam pojęcia, ile czasu spałam.
To chyba była jakaś piwnica. Cztery krwistoczerwone lampy oświetlały tą komnatę, na ścianach były ciemne cegły, a na podłodze zniszczony szary parkiet.
Ja siedziałam na stołku barowym, których równy rząd stał przy ścianie.
Spojrzałam na kobietę, która stała przy ścianie. Miała ona ciemną skórę, jak ja, lecz chciała ją zamaskować toną pudru. Spod niechlujnie ufarbowanych na żółty kolor włosów widać było prześwitujący czarny odcień. Stała obok jednej z lamp. Miała ciemną suknię. Wyglądała na zdenerwowaną.
Podeszła do mnie bliżej odezwała się. Głos miała szorstki i surowy, ostry i trochę piskliwy.
-Pewnie zastanawiasz się, czemu tu jesteś? Musiałam cię tu przyprowadzić.
-Czemu?
-Nie pozwoliłabyś mi przeszukać twego ogrodu. Doszły mnie wieści, że pod najpiękniejszym kwieciem w tym ogrodzie jest skarb.
-Przekopać ogród? Nie!
Siedziałam spokojnie dalej. Chciałam wstać, lecz nogi zawiodły mnie.
-Wybacz. Wiesz za dużo. Nie mam wyboru.
Powiedziała i podeszła do mnie.
Koniec odcinka trzeciego!