Cytat:
Napisał adamsims
kontynuujesz jeszcze to fs?
|
Jasne. Na dowód tego kolejny, ostatni odcinek.
Rozdział 7.
Ostatnia Walka
Dziewczyna otarła pot z czoła. Nie będzie łatwo. Przeciwnicy otoczyli ją kołem. Nie było odwrotu. Nastolatka musiała z nimi walczyć i nie liczyło się już to, że nigdy się nie uczyło żadnego kung fu czy karate. A nawet jakby. Liczyło się tu i teraz.
-Do ataku!- usłyszała głos tej wrednej wampirzycy. Serce podskoczyło do gardła. Martyna nastawiła się do walki, jednakże kiedy wrogowie byli już blisko, efektownie przeskoczyła nad jednym z nich i pognała do głębi lasu. Chciała uciec. Ale od czego? Czyżby od życia?No tak. Jeszcze niedawno jej życie było nudnawe i normalne, a teraz? Teraz to ucieka przed wampirami!
-Tu jest!- usłyszała okrzyk zdyszanych stworów.
"Nie poddam się... Uratuję elfy, ale tylko ten jeden raz. Pierwszy i ostatni"- pomyślała i ruszyłą do boju. Po pół godzinie wszyscy leżeli na ziemi, a An i Beata przybiegły do Marti.
-Byłaś boska! Genialna! Brak mi słów- mówiła podekcytowana Anna. Nastolatka uśmiechnęła się promiennie i spojrzała na elfkę.
-Dobrze, że nie dałam was w szpony wilkołaków! Niech cię uściskam!- rzekła i przytuliła wybrańca.
-Ale chciałam powiedzieć, że nie mogę być wybrańcem. Chcę odejść- uśmiech na twarzach zebranych, szybko zgasł. Beta jednak pozwoliła jej.
-Skoro czujesz, że musisz odejść. Zrób to. Nikt cię tu nie trzymie na uwięzi.
-Dziękuję. Może mnie pani odesłać do domu?- Kobieta wymruczała jakieś zaklęcie i po chwili Marti obudziła się na ławce w lesie.
****************
Judi doszła do jakiegoś domu. Zobaczyła Anię i jakąś dorosłą kobietę. Ale nie zwyczajną. Wyglądała jak elfka.
-Boże, Judyta! To ty!- dziewczyny uścisnęły się mocno.
-Tak się cieszę, że was znalazłam. A gdzie Martyna?- zapytała szczęśliwa Judi.
-Już w domu. A wiesz? My też możemy chronić elfy. Możemy tu zostać.- Ania skakała z radości, ale Judyta skrzywiła się.
-Taak, a co z naszą przyjaciółką, Marti?- z twarzy An zniknął radosny uśmieszek. Pochyliła głowę.
-Wiesz- wymruczała powoli- Marti jest już w domu.
-Jak to? Serio? Chcesz zostawić swoją najlepszą przyjaciółkę?
-Nie mamy wyboru...- kiedy to powiedziała z oddali lasu wydobył się krzyk. Dziewczyny odskoczyły na bok.
-Nie! Co robisz?! Pomocyyy...
**************
"A co z Anką i Judi?"- pomyślała. No tak. One zostaną tam zamiast niej. Martyna poprawiła rozczochrane włosy i kierowała się w stronę lasu. Coś jej mówiło, że ma nie wracać. Czuła się tak dziwnie. Rozum kazał jej się kierować w stronę domu, ale serce podpowiadało by jeszcze bardziej oddaliła się od drogi powrotnej.
-Nie! Nie wrócę tam. Chce żyć. Chce normalnie żyć. Czy to tak wiele.- słońce zaczęło już wychodzić za chmur. Zapowiadał się miły, ciepły poranek. Nastolatka wzięła głęboki oddech. Wszystko będzie dobrze. Zawiązało sznurowadło i ruszyła do domu.
I the end. Koniec. Proszę o komentarze
