Odnaleźć niebo..

Hey!
Jestem tu nowa, ale jako pierwszego posta postanowiłam umieścić moje pierwsze fotostory Będzie ono dość długie, bo z moją wyobraźnią to się może stać dużo Mam nadzieję, że zaciekawi Was, postaram się dodawać nowe odcinki w miarę czasu, lecz niestety muszę pamiętać o kończącej się szkole i poprawianiu ocen.. Ale zmieniając temat, oto pierwszy odcinek :

Pierwsza po lewej to ja, obok mama, a ta mała dziewczynka to właśnie moja siostra, Marta.



Zaczynam pisać pamiętnik.



Właśnie przeprowadziłam się do nowego domu razem z mamą i młodszą siostrą. Ojciec nie żyje – zginął dwa lata temu w wypadku samochodowym. Ciężko nam było i do dziś nie mamy lekkiego życia. Ledwo nam starcza na jedzenie, nie mówiąc już o ekskluzywnych ciuchach czy kosmetykach. Dom odziedziczyliśmy po wujku, razem z meblami. Jest trochę tandetnie umeblowany, ale nie stać nas na nic lepszego. Dlatego też mama cały czas szuka pracy – niestety, nadaremnie. Próbowałam jej pomóc pracując w supermarkecie, ale płacili mi nędzne grosze. Moje wyniki w nauce też nie są rewelacyjne. Miewałam szóstki, a nawet zostałam prymuską, lecz od śmierci ojca wszystko się zmieniło. Nie chce mi się już uczyć, gdzieś ta magia zniknęła – on był moim natchnieniem, prowadził mnie po drodze życia i sukcesów, uczył jak być elegancką i niezależną nawet bez okazji. Teraz to już tylko wspomnienia, puste słowa i myśli. Może ktoś mi pomoże wyrwać się z tego dołka.. może..
Tymczasem mama szykuje obiad. Ciekawe co będzie tym razem. Oby nie cheeseburgery. O tym się zaraz przekonam.

- Dzieci, obiad!
- Mmmm.. co tak ładnie pachnie, mamuś? – zapytała Marta.
- Spaghetti.
- W końcu coś nowego – odparłam.
- Teraz już codziennie będziemy jadali takie dania.
- Jak to?! – całkowicie zaskoczona zapytałam.
- Znalazłam pracę i to całkiem niezłą.
- To wspaniale! – przytuliłam mamę ze szczęścia.



W pokoju przeprowadziłam małą pogawędkę z Martą. Była uradowana. Nie chciałam by jej optymizm był przedwczesny, więc wszystko po kolei zaczęłam objaśniać: „Mama może mieć pracę dziś, jutro już nie”. Na szczęście zrozumiała i jak na dziecko, jest bardzo mądra. Oby sobie w życiu poradziła, bo ze mnie to już nic wielkiego nie wyrośnie.



Wieczorem w łóżku czytałam książkę.



Nie była to wzruszająca powieść, ale warta zastanowienia. Chłopak porzucił dziewczynę, by spełnić swój prawdziwy obowiązek – zaopiekować się swoim dzieckiem, które ni stąd, ni zowąd pojawiło się w jego młodym życiu. Pomyślicie pewnie – źle zrobił, rzucił dziewczynę, którą kochał i która także odwzajemniała to uczucie. Ale to nic w porównaniu z uczuciami tego małego dziecka, które mogło wychowywać się bez ojca, bez jego miłości i istnienia.. teraz ja się rozklejam. Chyba najlepiej zrobię idąc spać – jutro pierwszy dzień w szkole, ciekawe jak będzie..



____________________________________

Mam nadzieję, że się podobała pierwsza część