Wampir zwany Erikiem

ODC.1
ODC.2
ODC.3
ODC.4
Każdy z nas marzy o prawdziwej miłości. Każdy - zarówno ludzie jak i stworzenia od nich o wiele bardziej potężne. Daleko, na samym końcu Sin City, na wzgórzu mieści się wielka willa, która ożywa po zmierzchu. Właśnie tam mieszkają Atena i Aron, którzy panują nad pewną szlachetną rasą na wschodzie. Rasa ta ,potocznie zwana przez ludzi wampirami, urządza właśnie bal. Na nim po raz kolejny pewna młoda dziewczyna zakończy swój żywot. Powoli i boleśnie, jak każda ofiara wampirzej żądzy.

Nie każdy jednak jest brutalny i lubi zabijać. Erik, syn księcia woli spacerować z dala od brutalnych metod ojca. Może dlatego, że zawsze wypijał krew przygotowaną w pucharach, obca mu była przemoc i dzikość, z jaką działają jego bracia. Szczególnie dziś wolał patrzeć na gwiazdy z Eleonorą u boku. Jego wielkim sekretem było uczucie, którym ją darzył. Nie mógł jednak wyznać jej swojej miłości, wiedział bowiem, że to było by równoznaczne z wygnaniem go z kraju. Eleonora była jedyną żyjącą wampirzycą, której ręce były splamione krwią innego wampira.

Jednak dzisiejszego wieczoru, gdy wszyscy byli na dole, zarówno Erik, jak i Eleonora zapomnieli o zakazie.
Szli po tarasie rozmawiając. Nagle ich spojrzenia spotkały się - patrzyli na siebie a ich usta zaczęły się zbliżać. Stali przez chwile pogrążeni w pocałunku, gdy nagle przerwał im krzyk.
-ERIK !- Głos należał do Arona.
Eleonora spojrzała na Erika. Oczy miała pełne strachu. Wiedziała, że ten pocałunek przypłaci życiem.

- Ojcze daj mi wyjaśnić!
- Panie błagam wysłuchaj nas! – prosiła Eleonora
- Twoja matka błagała, bym darował ci życie, a ty gardzisz jej śmiercią! Wyślizgnęłaś się od kary, a teraz, mącisz w głowie mojemu synowi!
- Tato, to nie tak!
- Dobrze wiem jak jest, John wszystko mi opowiedział! – krzyknął ojciec
- A więc wierzysz tej kupie łajna, ale swojemu synowi nie? – zdenerwował się Erik
- Panie zmiłuj się !- Błagała Ella
-Nie tym razem! Postawiono ci warunek, a ty go złamałaś. Jest to obrazą dla całego Sądu Mroku. Tym razem się nie wymigasz, czeka cię…- tylko przejechał palcem po szyi.
- Ojcze zrób to dla mnie! To ja ją pocałowałem! Ja ! Ona nie jest winna !
Aron spojrzał tylko na dziewczynę z odrazą i wyprowadził ją. Erik wiedział, że sam tu nic nie wskóra, pognał więc do matki. Już był przy wyjściu, gdy zobaczył Johna.
- Mówiłem ci, żebyś się za mną nie kręcił!
-A ja ci mówiłem, byś z nią nie kręcił - odpowiedział spokojnie wampir, jakby ze znudzeniem.
- Wiesz co oni z nią teraz zrobią ?
- Wiem - odparł John
- Oby i ciebie to spotkało !- krzyknął zdesperowany Erik

Na pożegnanie splunął Johnowi w twarz.
Erik pobiegł korytarzem do komnaty, w której zwykle przebywała Atena.
- Matko powstrzymaj ich! – powiedział, ale ona nawet się nie odwróciła - Mamo…
- Synu…- zaczęła – Jak miałabym to zrobić? Ojciec wpadł w furie…
-Ale zawsze potrafiłaś go powstrzymać!
-Nie tym razem, Aron jest bardzo honorowy. Gdy tylko zszedł na dół krzyknął, że cię pocałowała i wydał wyrok. Zapewne już go wykonali. – Po policzku spłynęła jej łza

Erik zbiegł na dół jak oszalały, ale było za późno. Eleonora leżała na ziemi. Po zapachu rozpoznał jedyną substancje jaka była w stanie uśmiercić wampira.
- Krew wilkołaka jest bardzo skuteczna - oznajmił z triumfem Aron. -To czeka każdego, kto nie traktuje nas poważnie.
Erik podbiegł do Eleonory, ale ona leżała już martwa, a jej ciało powoli czerniało. Pocałował ukochaną na pożegnanie i przytulił. Po chwili Erik trzymał już tylko popiół.

- Jak mogłeś ! - Krzyknął - Mam tego wszystkiego dosyć! Ciebie i tych wszystkich gadek o honorze !
-Erik opanuj się !
-Nie ! - Wrzasnął na cały dom – Odchodzę!
Na te słowa Atena zemdlała.
Erik dwie godziny szedł przez las, obwiniając się za to, co się stało.
Dopiero gdy doszedł na róg ulicy spojrzał w niebo. Zbliżał się świt, więc wszedł do małego motelu, pobiegł po schodach aż na strych i tam szczelnie się ukrył, po czym zasnął.
Biegł za Eleonorą po jakimś korytarzu. Skręciła w bok, on za nią. Jednak zobaczył tam tylko płomienie. Podszedł bliżej i usłyszał mrożący krew w żyłach głos: „To twoja wina!”
Obudził się. Leżał na starym materacu, koce z niego spadły. Na szczęście był już wieczór. Zszedł po schodach i wyszedł z motelu niezauważony. Idąc ulicą czuł ogromny głód. Zrozumiał, że nie jadł od dwóch nocy.
Łup! Nagle wpadł na jakąś dziewczynę, nie przejął się tym jednak; ominął ją i szedł dalej.

-Hej ty metal!
-Co, kto, ja?
-Tak ty, mógłbyś uważać !- Dalej już nie słuchał, tylko się w nią wpatrywał. Było w niej coś znajomego. Znowu poczuł głód. Postanowił w końcu wykorzystać swoje kły. Złapał ją za ręce i już miał ukąsić, gdy coś go nagle tknęło. Puścił dziewczynę i odszedł kawałek. Ta popatrzyła się na niego i uciekła. Zza rogu dobiegł go drwiący śmiech.

- Oj braciszku kiepsko z tobą…
- Herdo, co tu robisz ?
– Ojciec kazał Cię śledzić. - spojrzała na niego z politowaniem - Nawet nie umiesz zabić. Oj, kiepsko z Tobą... Masz - podała mu butelkę – Nie bój się, to krew pewnego sklepikarza. Żal mi ciebie braciszku, ale nie będę się tobą niańczyć. Skoro jesteś taki słaby, zacznij od kotów, ptaków, szczurów. - Powiedziawszy to odeszła.
„Ona ma rację. Długo nie pożyję, jeżeli nie będę mieć krwi. Musze znaleźć jakieś stałe źródło pożywienia”, pomyślał i ruszył dalej przez miasto, potem las, aż dotarł do jaskini.
Wypił to, co dała mu Herda i rozmyślał. Postanowił znaleźć dziewczynę, którą dziś spotkał, i choć wydawało się to idiotyczne postanowił ją przeprosić. Coś go ciągnęło do tej jasnowłosej.

- Nie, nie, nie! Przecież cały czas ci powtarzam, że nie ! - krzyczała blond włosa dziewczyna do słuchawki. –Wiem, że miałam to zrobić 2 dni temu, ale zrozum, ich jest o wiele więcej, niż myślisz. Poza tym mam co innego na głowie... Jak to co ? Sposób na ożywienie człowieka ! Te słowa zainteresowały obserwującego te sytuacje Erika.

Posłuchaj, wysłałam ci email z raportem o tym, czego dotychczas się dowiedziałam. Tak, tak, nie! Ile razy mam ci powtarzać? Wiem że tam są. Tak, na tym wzgórzu w SIN CITY ! Nie traktuj mnie jak idiotkę! Skoro jesteś taki cwany, to sam sobie ich obserwuj! - Po tych słowach trzasnęła słuchawką.
- Witaj - powitał ją Erik tajemniczym głosem.
-Odejdź ! Mam tu czosnek ! A lampy są na… Czemu nie reagujesz na światło słoneczne ? Lampy są nim naładowane...
- I ty obserwujesz wampiry... Wielka mi Buffy ! - Zaśmiał się Erik.
- Odejdź słyszysz ?! - Zaczęła krzyczeć, po czym dodała –A co was tak konkretnie zabija ?
- Ja ci odpowiem, jeżeli i ty mi odpowiesz na moje pytanie- zaczął mówić tajemniczo - Nie bój się, już jadłem to i owo.

Dziewczyna zaczęła się zastanawiać. Erik na pewno dobrze wiedział, że jest strasznie ciekawa tego, czego może się dowiedzieć właśnie od niego. Ale zdrowy rozsądek kazał jej uciekać.
- No dobrze. Co chcesz wiedzieć ?
„Czy każda z nich tak ma ?” , zapytał sam siebie.
- Może jak masz na imię ? Ja jestem Erik.
- Anna. Co jeszcze ?- zapytała szorstko.
- Mówiłaś coś o ożywieniu człowieka...
- Tak, jest pewien sposób, ale znają go tylko elfy. Można przywrócić do życia człowieka, który został zamordowany.
- Jak ?
- Nie wiem, ale jest sposób, by się dowiedzieć. Tam, na wzgórzu jest zamek zamieszkany przez wam......
- Wampiry: mojego ojca i matkę - dokończył za nią Erik. – A co to ma do rzeczy ?
- Tam ukryta jest księga napisana nie znanym mi językiem Gran Guan

- Znam ten język, ale co ta księga zawiera?
- Mapę, jak dotrzeć do miasta elfów, oraz historie miasta. – odpowiedziała
- Ojciec musi ją mieć w bibliotece- powiedział pod nosem Erik
- Dobra, ja chce wiedzieć, co was zabija i jak mam się dostać do zamku.
- Zabija nas słońce i krew wilkołaków. Krzyż i woda święcona jedynie nas osłabiają. Ale to zależy od ilości ofiar. Ja na przykład, mógłbym wejść do kościoła bez żadnych konsekwencji.
- Świetnie. Jak mogę się więc tam dostać ?
- Jedynie w dzień, ale i wtedy jest tam ciemno. No i2 wampirów patroluje dom. – dodał jakby po namyśle.
- A gdzie mogę znaleźć księgę ?
- W bibliotece. Tam jednak ojciec nikogo nie wpuszcza, a książka zapewne jest ukryta
- Rozumiem. – Powiedziała z powagą. „Wspaniale. Jedyny sposób na ożywienie człowieka jest w rękach nieobliczalnego krwiopijcy.” –pomyślała.
Przez głowę Erica natomiast przeszła myśl: „Gdyby ją tak wykorzystać i tym sposobem ożywić Eleonorę?”
-Pomogę ci – odezwał się nagle

-Co ? – spytała Anna z niedowierzaniem
- Pomogę ci. Mam swoje powody. Poza tym nie trafisz niezauważona do biblioteki…
- Nie, nie, sama sobie poradzę.
-Wierz mi, zamek chronią gobliny, ze wschodu trolle, z zachodu zjawy natomiast w środku zamku.
Dziewczyną wyraźnie wstrząsnęło to, co usłyszała. Spora obstawa, jak na jeden zamek…
- Dobra – powiedziała ze strachem – Jutro o 20.00 w zaułku. – Powiedziała, wychodząc z biura.
-Nie, za wcześnie. Słońce jeszcze świeci. Spotkajmy się o 21.00. – odpowiedział z satysfakcją.
-OK. Co mam wziąć ? – zapytała
- Wodę i krzyżyk, sól na zjawy, złoto na gobliny- zaczął wymieniać.
- A na trolle?
- Na trolle jedynie dużą pałkę.- Zaśmiał się Erik
- Ha. Ha. Ha. A tak na naprawdę ?
- Wystarczy, że mnie zobaczą, a zrobią ci nawet francuski manikiure…
- Zatem do jutra- Powiedziała mile, lecz bez uczucia, Anna.
Erik nie odpowiedział. Nadzieja, jaką w nim rozpaliła Anna, była ogromna. Nie mógł już wytrzymać. Czy znów ujrzy Eleonorę ? Tymczasem w miejscu z którego odszedł…


-Ach, więc to ty jesteś Anna.- Rozległ się zimny kobiecy głos. – Słyszałam, jak wciągnęłaś mojego brata w spisek przeciwko własnej rodzinie ! - krzyknęła.
-Czego chcesz? - spytała groźnie Anna.
- Nie bój się, nie twojej krwi. Nie lubię grupy AB, jest taka niesmaczna.- powiedziała Herda.
-Więc czego chcesz ?
- Moja matka umiera z rozpaczy, ojciec kazał mi więc sprowadzić Erika.
- A co ja mam do tego ?
- Jeżeli sprowadzę do domu ciebie, to za tobą przyjdzie Eric!
Na te słowa Herda rzuciła się Annie do szyi, skrępowała ręce i zaciągnęła do pałacu.

Tym czasem Erik ukrył się w jaskini. Tego dnia nie przespał spokojnie, ponieważ ciągle widział Eleonorę.

Punktualnie o 21.00 stał już w zaułku. Gdy minęło pół godziny, postanowił przysiąść pod drzewem. Nagle spomiędzy krzaków ktoś wyłonił się bezszelestnie.
- Nie czekaj na nią. – to była Herda
- O czym ty mówisz ? – zapytał Eric
- Odszedłeś. Matka chciała cię znaleźć, aż rozpaczy nie zauważyła przechodzącego wilkołaka. Drasnął ją. A dobrze wiesz, że i to może zabić, szczególnie jak ktoś jest tak słaby, jak teraz matka. Anna jest w zamku. Jeżeli nie przybędziesz do północy, stanie się daniem głównym podczas dzisiejszej kolacji.

Powiedziawszy to odeszła. W Eriku się coś zagotowało. Nie nawidził ojca, ale wiedział, że bez Anny nie ożywi Eleonory. To przecież właśnie ta blond włosa dziewczyna wie wszystko o elfach, ona wie, jak ta tajemnicza księga wygląda. Martwił się też o Matkę. Postanowił wyruszyć na wzgórze Sin City.

Szedł drogą wiodącą do zamku, aż ujrzał drzwi frontowe, które się powoli otwierały. Ujrzał blade światło świec, które oświetlały bladą twarz czekającego na niego Arona.
-Witaj synu. Usłyszał zimny, pełen satysfakcji głos.

Z góry przepraszam za jakość i wielkość zdjęć. Wiem że są okropne ale robiłam je na szybko no i dopiero po ukończeniu pracy zauważyłam ich jakość. Długo nie pisałam bo mój komputer dorwał okropny wirus albo raczej wirusy no i wyjeżdżałam. Jakości i wielkości nie zmieniłam bo miałam na nowo wgrywaną grę. Więc Wybaczcie mi !
P.S. Kolejny odcinek będzie lepszy i nie chodzi tu tylko o zdjęcia, ale i o tekst.
Oto odcinek.

Wieża w zamku
-Zostaw mnie! krzyczała Anna.
-I po co tak skaczesz ? Niby znawca wampirów a się rzuca. Nie wiesz że wraz z przyjęciem tego życia otrzymujemy nadludzką siłę ? rzekła Herda
-Dobrze o tym wiem ale chyba cię powaliło jeśli myślisz że dam się tak łatwo zabić ! Odpowiedziała Anna
-Ani myślę ! krzyknęła z rozbawieniem Herda –Jeżeli mój nienormalny brat nie dotrze do północy zostaniesz zabita przez mego ojca.
-A jeśli przyjdzie ?
-hm… pomyślmy, Zginiecie oboje ! Odpowiedziała z satysfakcją.
-Więc czemu mnie tak trzymasz ?
-Bo rzucasz się jak nienormalna. Kazano mi cię wyszykować!
-Bo ty mnie ściskasz !
Na te słowa Herda puściła Annę. Ta upadła na ziemie.

-Co to znaczy wyszykować, na co?
-Na ucztę dziś jest 13. odpowiedziała Herda znudzonym tonem
-I co z tego ? zapytała Anna
-Co miesiąc 13 w pałacu jest uczta, na nią przybywają wampiry z okolicy zazwyczaj jest ich około 300. Odbywają się tańce, uczta itd. Gdy wybije północ Książe, mój ojciec zabija młodą dziewice, czyli ciebie. wyjaśniła Herda.
-Z skąd wiecie że jestem dziewicą?
-Po temperaturze twojej krwi.
Herda szukała w szafie sukni.

-O suknia Eleonory chyba nosicie ten sam rozmiar
-Kim jest Eleonora kolejnym szurniętym trupem?
-Ukochaną Erika, dziwne że ci o niej nie opowiedział została zamordowana właśnie w tej sukni. Powiedziała a na jej twarzy pojawił się mściwy uśmiech
–masz ją i mocno się umaluj inaczej sama to zrobię.
Anna weszła za parawan i się przebrała.


Tym czasem do zamku przybył Erik.
-Witaj synu. Usłyszał zimny, pełen satysfakcji głos.
-Już dawno przestałem nim być. Rzekł Erik odpychając na bok Arona,
i pobiegł na górę do sypialni matki.
-Matko… Powiedział cicho.
-Erik?! To ty kochanie?
Erik podbiegł do matki gdy ją ujrzał zobaczył że jest w fatalnym stanie. Była słaba i miała rumieńce co jest złą oznaką dla wampira.

-Erik gdzie się podziewałeś? Z wielkim trudem i bólem uściskała syna.
- Uciekłem , wróciłem bo usłyszałem że…
- Że umieram. Nie Martw się synu nie umrę jest pewien lek.
Erikowi kamień spadł z serca. Opowiedział matce o swym planie ożywienia Eleonory i o Annie.

- Księga jest ukryta w skrzyni. Wiem że ojciec ukrył ją tam by nie wpadła w niepowołane ręce.
Wstała i podeszła do toaletki. Wyjęła z niej pewną szkatułkę, otworzyła ją i dała Erikowi stary klucz i pewną paczuszkę. – wiedziałam że kiedyś się przyda. Mruknęła pod nosem.

-Oto klucz do biblioteki. Księga jest z szkatule. Ale przyrzeknij że otworzysz ją dopiero gdy będziesz ukryty daleko za Sin City.
- Przyrzekam. Ale dlaczego?
- Jak otworzysz szkatułę ojciec zaraz się o tym dowie. Musisz mieć przewagę kilometrów by do ciebie nie dotarł.. Teraz idź po szkatułę potem zabierz Annę i uciekajcie. Ja zajmę się Aronem.

Wieża w zamku

Anna przebrana wyszła za parawanu. Stanęła przed lustrem. Odbicia Herdy nie było.

-Spodziewałam się że będziesz piękni wyglądać. W końcu jesteś całkiem podobna do Eleonory.
-Herdo ilu ludzi zabiłaś? Zapytała z ciekawością
- Kto by liczył- zaśmiała się Herda- Uwielbiam polować, a co?
Na to czekała Anna wyjęła z naszyjnika małą kapsułkę i rzuciła ją pod Herdę. Kapsułka zmieniła się w kałuże a ta w opary.
-Co to ? zapytała histerycznie Herda.
- Woda święcona naprawdę mocna najnowszy wynalazek mego przyjaciela Ho.
Herda rzuciła się na Annę ta obróciła wisiorek i oczą Herdy ukazał się krzyżyk to wystarczyło by zemdlała. Anna chwyciła za swoje spodnie wyjęła całą zawartość kieszeni.

- Portfel komórka kilka kapsułek z wodą święconą, i to wszystko?! Musze zadzwonić do Ho. W menu znalazła numer i szybko zadzwoniła.
- Ho! Do jasnej cholery przywieź mi tu natychmiast jakąś dobrą brykę i trochę broni na wampiry jestem na wzgórzu za Sin City. Jest tu około 300 wampirów a ja mam być ich daniem głównym !
-Tak jestem pewna musze jeszcze zdobyć księgę ! Dobra za 15 min pod wzgórzem ok.
Rozłączyła się chwyciła to co miała i pobiegła odnaleźć Erika. Nie musiała długo czekać z dołu dobiegały głośne krzyki. Ktoś się bił.


Jakieś 2 minuty wcześniej

Erik usłuchał pobiegł do lochów z stamtąd skrótem do biblioteki. To wszystko wydawało się zbyt łatwe. Zdobycie szkatuły było dzieciną igraszką co nie dawało spokoju Erikowi. Chciał wyjść z biblioteki gdy w drzwiach ukazał się John.

-Kogo tutaj mamy ? Syn marnotrawny wrócił do domu.
-Na pewno nie dla ciebie!- krzyknął Erik.
Chciał wyjść ale John nie miał zamiaru mu na to pozwolić.

Erik nie wytrzymał rzucił się na kuzyna.(Nie ma poco pisać dalszego dialogu pomiędzy Erikiem i Johnem gysz i tak został by ocenzurowany) Erik przycisnął Johna do ściany ten zaś pchnął Erika na biurko.

John wyją nuż.
- Co zabijesz mnie tak jak siostrę Eleonory? Ale na kogo zrzucisz winę tym razem może na Herdę ?
- To dobry pomysł ! Odpowiedział z Radością John.
- Nie ! Krzyknęła Anna i pchnęła Johna. W samą porę, nuż chybił . Anna wyjęła 5 kapsułek z wodą święconą i cisnęła nimi w Johna.

- Dzięki. Mam księgę!
- To dobrze uciekajmy !
CDN.

Do głowy wpadł mi pomysł na kolejne fotostory może skoro już i tak czytacie ten odcinek to powiecie mi co wy na mój kolejny pomysł. Rzecz dzieje się w prywatnej szkole gdzie grupka "przyjaciół" dzięki nauczycielce odkrywa inny świat. Świat magii teraz by uratować siebie i swoją pamięć muszą opanować sztuki magiczne. To nie będzie historyjka o hogwarcie. Nie ,nie to wszystko dzieje się w świecie który znajduje się tusz obok nas a z potterem nie ma nic wspólnego No może poza tym że chodzi tu o czarownice i magów i czary.

Biblioteka w zamku.
-Mam księgę!
- To dobrze uciekajmy !
Erik zatrzymał ręką Annę
- Zaraz nie wyjdziemy z zamku niezauważeni.
- Dlaczego nie.
- Na dole jest uczta a wyjście jest w Sali balowej.
- Bosko nie ma co, masz jakiś plan? Dodała po na myślę
Erik zastanowił się, nie był na wielu ucztach nie lubił ich. Rozejrzał się a jego wzrok przykuły dwie postacie idące korytarzem.

- Co jest w tych kapsułkach ? Zapytał szybko
- Woda święcona a co… Nie skończyła mówić Erik zabrał jej kapsułki i ukrył ją za sobą.
- Zostań tu. Szepnął Erik
Wyszedł za zakrętu
- Niech będzie pochwalony SĄD MROKU. Krzyknął na powitanie

- Witaj Eriku. Odezwał się kobiecy głos. Odpowiedziała tajemniczo kobieta
- Dawno cię nie widziałem. Wybierasz się na ucztę? Rzekł drugi.
- Ja tak, ale wy nie. Na te słowa rzucił kapsułkami.

- Co to … Powiedziała ze strachem kobieta.
- ZDRADA TO WODA ŚWIĘCONA

- Tak a tu mam jeszcze coś- Powiedziała za rogu Anna.- Erik odsuń się !- Krzyknęła i wyjęła krzyżyk.
- Zostaniesz osądzony za tą zniewaaa…. Nie dokończył wampir po czym upadł.
- Tak, tak zostanę osądzony za tą zniewagę.- Zaśmiał się Erik- Dzięki za pomoc.
- Spoko ale, po co nam to było? Powiedziała zadowolona Anna.

- Zobaczysz a teraz zaciągnijmy ich do lochu piętro niżej.
Wziął jednego i zszedł na duł.
Anna podeszła do drugiego wampira i zdjęła mu z głowy kaptur. Twarz tej wampirzycy
wydała jej się dziwnie znajoma. I bardzo do niej podobna.

- No a teraz zaniesiemy tę kobitkę. Odezwał się Erik.
- Kim ona jest ?
- Melania… dawno jej nie widziałem. Dziwne że jest w sądzie po tym skandalu.
- Jakim ?
- Związała się ze śmiertelnikiem. Potem słuch po niej zaginą.
- Związała się ze śmiertelnikiem ? Przecież to żadna zbrodnia, elfy na przykład robią tak często. Oburzyła się Anna.
Erik podniósł kobietę.
- Elfy to elfy. My zaś jesteśmy panami ciemności i dla nas to skandal !
Anna się wystraszyła po raz pierwszy Erik podniósł na nią głos.
- Przepraszam bredzę już jak ojciec. Po prostu nie cierpię jak ktoś porównuje nas z elfami.
- Dlaczego ?
- Powiem ci później.
Poczym z szedł do lochu. Anna zrobiła to samo.

- Trzymaj. podał jej płaszcz kobiety. – Wtopimy się w tłum sądu mroku. Ich wejście rozpoczyna każdą ucztę.
- Rozumiem wtopimy się w tłum i wyjdziemy spokojnie nie zauważeni .
- Aż tak łatwo tam jest wiele wampirów i każdy wyczuje twoją obecność.
- Więc jak wyjdziemy. Masz jakiś plan ?
Erik uśmiechnął się tajemniczo, nie musiał odpowiadać.
Pobiegli schodami na górę tam szybko przez sale balową. Powoli weszli do małego pokoju. Było tam kilkoro ludzi ubranych w płaszcze ludzi .

- NICH BĘDZIE POCHWALONY SĄD MROKU ! Krzyknęli wszyscy.
- Niech będzie pochwalony ! Krzyknął Erik.
Wszyscy popatrzyli się na Annę.
- Anna.. szepnął Erik.
- aaaaa ja no eeeeee niech będzie ten no . Spojrzała na Erika a cała reszta na nią.
- pochwalony. Szepnął zdenerwowany.
- Yes ,yes niech będzie chwalony sad mrok.
- Ona jest z tej no Anglii iiiiiii no niedawno przybyła do tego kraju.
- Rozumiem zastanawiałam się kiedy ktoś nowy do nas dołączy. Powiedział pewien wampir.
- Czy to prawda że angielska krew jest słodsza od francuskiej ? Anna popatrzyła na Erika szukając odpowiedzi. Nic to nie dało bo Erika porwała pewna grupa wampirów.
- Yes krew is słodsza o wiele wiele lepiej.

Anna popatrzyła na ścianę przed nią. Widniało na niej wiele portretów. Podeszła do nich bez zastanowienia. Wszystkie kobiety były młode piękne i wszystkie miały ten sam kolor oczu.
Dotknęła jednego i uszach rozległ histeryczny krzyk „UCIEKAJ RATUJ SIĘ ALBO ZGINIESZ ZGINIESZ ZGINIESSZZZZZZZ” Nie mogła znieść tego myślała tylko o jednym uciec jak najdalej gdy nagle wszystko ucichło.

Zobaczyła że siedzi na ziemi.
- Anno… Był to Erik Pomógł jej wstać.
- Uciekajmy stąd jak najszybciej. Powiedziała, zauważyła że płakała.
-Witam sąd w 5550 spotkanie. Zapraszam na sale. Rzekł Aron
- Choć ze mną i rób to co ja.
Wyszli na salę pełną wampirów wszyscy wyraźnie poczuli Annę. Aron wyszedł na sierotek i zaczął odmawiać przemowę. W tym czasie Erik złapał Annę za ręka i skierował się ku wyjściu.
- Wszyscy wiedzą jak ważne dla nas jest przetrwanie i władza na ludzką rasą. Przemawiał Aron ale gdy zobaczył dwie postacie przy wyjściu urwał – ale wiedze że ktoś woli mnie nie słuchać.
Wszyscy spojrzeli na Annę i Erika. Stali tak gdy nagle Anna krzyknęła.
- Wil ,wil WILKOŁAK !! Wrzasnęła histerycznie Anna. Wszyscy podbiegli do okien.
- Choć ! Krzyknął Erik
W tym momencie Annie spadł kaptur i wszyscy się zorientowali kto tu śmierdzi.
- CZŁOWIEK ! Krzyknął jeden wampir.

Wszyscy popędzili do wyjścia ale Anna i Erik zniknęli wśród drzew.
- Cholera Ciemna. Zaklnoł Aron
Tymczasem w lesie.
- Udało się ! Krzyknęła Anna.
- No, niezła z ciebie aktorka.
- Wiem grałam tu i tam. Pochwaliła sama siebie Anna.
Szli tak przez chwile gdy coś zaczęło warczeć.
- Anno uciekaj !
CDN.