Helena Wiktoria

Panno N, nie pozwól nam dłużej czekać i zamieszczaj kolejny odcinek! Chcę znów poczuć się jak w bajce, jak księżniczka ze średniowiecznej legendy... Bo tak mogę się czuć czytając twoje fotostory
Pozdrawiam
Wierna czytelniczka
Kasia

Cieszę sie że "Helena Wiktoria" powróciła! Brak mi słów

[Człowiek w zielonych rajtuzach]

Nie jest to kolejna część FS (ale już za niedługo będzie!), ale taka ciekawostka...
Dwie bohaterki, Helena Wiktoria i Teresa, jako młode kobiety w sukniach ślubnych...
Zapraszam do oceniania tych pań

Jestem pierwsza
Zdjęcia są przepiękne, utrzymane w klimacie tamtych dawnych czasów.
Jestem wielbicielką filmów kostiumowych, uwielbiam wszystko co obrazuje dawne dzieje.
Twoje fotostory jest mocne zarówno w treści jak i w zdjęciach.
Widać, że masz oko artystki, to widać, czuć i normalnie słychać xD

Jak patrzę na te zdjęcia to mam wrażenie jakbym oglądała prawdziwe zdjęcia ślubne mojej prababci a nie jakiś tam simów.
Po prostu są cudowne.

Cudnowne zdjęcia :* Tyle w nich romantyzmu, takiego ciepła, tajemniczości... Tak jak napisała Naomi, ja także czuję się jak bym oglądała album swojej prababci... Panno N, zaskakujesz mnie, z dnia na dzień coraz bardziej. To jest najlepsze fotostory na całym świecie! Zaplanowane od początku do końca, idealne w każdym szczególe!! Świetnie piszesz, robisz cudowne zdjęcia... To jak fotograf i pisarka w jednym Muszę Ci powiedzieć, że jestem straszną romantyczką i twoje fotostory, te zdjęcia ten styl pisania... to działa na mnie jak balsam na letnią opaleniznę =D Pewnie znudziły ci się już te same dobre oceny... Ciągle 10/10 Teraz zamiast oceniać, powiem tak:
Wydaj ty w przyszłości książkę Sama "Helena Wiktoria" jest już dla mnie jak książka . Chciałabym keidyś w przyszłości w Empiku zobaczyć kilko tomową powieść, twojego autorstwa Już przygotowałam sobie miejsce na półce, obiecuję, że będę pierwszą osobą, która ją kupi, oczywiście z twoim autografem :*

Pozdrawiam i czekam na kolejny odcinek

EDIT: Skoro Helena Wiktoria jest w sukni ślubnej, to mogę domyślać się zakończenia Ślicznie w niej wygląda Przypomina mi taką porcelanową lalkę... Cudnie...

EDIT 2: Moja mama, skusiła się i zaczęła czytać Twoje fotostory, kazała Ci serdecznie pogratulować i życzyć dalszych sukcesów

poprostu świetne. Masz talent.

[Pamela]

Śliczne zdięcia, zgadzam się z Kasiunią14lat. Ty to masz talent

[Człowiek w zielonych rajtuzach]

III

Następnego ranka, a była to niedziela, z łóżka wyciągnęło mnie energiczne pukanie do drzwi. Ospale, zapinając ostatnie guziki koszuli, poszedłem otworzyć. Gdy już to zrobiłem, ujrzałem przed sobą tęgiego blondyna w nieco przyciasnym swetrze.
- Feliks – zacząłem – co ty tu rano robisz…?
- Może mnie wpuścisz? – Mężczyzna wszedł do środka i od razu usiadł przy stoliku. Z torby wyciągnął plik jakiś zapisanych kartek.
Feliks był moim znajomym z uniwersytetu. Był dwa lata wyżej ode mnie, jednak szybko nawiązaliśmy wspólny język. Był odludkiem, nie potrafił nawiązać znajomości z rówieśnikami, gdy w szkole pojawiłem się ja, również samotnik, postanowił zaryzykować i odegrać rolę mentora. Mimo, iż nie udało mu się odegrać osoby poważniejszej i bardziej doświadczonej ode mnie, zrobił na mnie wrażenie.



- Co to? – Zapytałem patrząc na pakunek.
- Moja praca! – Zawołał ze śmiechem – Wreszcie, ktoś zlecił mi redakcję ulotek dla… no, nie wiem, dla kogo dokładnie, ale jakiś grosz się sypnie!
- Czy ty mas pojecie o redagowaniu ulotek? – Zapytałem zakładając buty.
- To ulotki o jakimś nowym leku przeciwbólowym… jeden z profetów mnie prosił, żebym sprawdził czy ta treść będzie zrozumiała… no, o tym chyba mam jakieś pojęcie!
Uśmiechnąłem się pod nosem i przeczesałem włosy. Pojrzałem Feliksowi przez ramię i przeczytałem jakieś zdanie o jakimś chemiku, który wynalazł jakąś silniejszą odmianę morfiny. Zaskoczyło mnie to nieco, gdyż nie od dziś było wiadome, ze lek ten może uzależnić niejednego, po co więc silniejsza odmiana?
- Mogę to obejrzeć? – Spytałem, lecz już nic czekając na odpowiedź, wziąłem jedną kartkę. Lecz zanim zdołałem wczytać się dokładnie w tekst, rozproszyło mnie jakieś nawoływanie z podwórza. Wyjrzałem przez okno jednak nikogo nie zauważyłem. Głos dochodził jakby od holu. Wyszedłem, wyjrzałem przez otwarte do szeroka okno w korytarzu. Zobaczyłem jakiś powóz i… Teresę! Zostawiając Feliksa samego z jego pracą, zbiegłem na dół by przywitać przyjaciółkę.
Gdy tylko znalazłem się obok niej, gdy spojrzałem w jej piwne oczy, nie mogłem nawet jej przytulić. Czułem się jak sparaliżowany. Nie widziałem jej zaledwie parę tygodni, a już miałem wrażenie, ze minęły wieki od ostatniego spotkania. Jak głupiec, niezdarnie podszedłem bliżej, pochyliłem się nieco, ale to ona mnie pocałowała. Nie w policzek jak to czynią przyjaciele, lecz w usta. Niby już pierwszy pocałunek mieliśmy za sobą, lecz dopiero teraz przeszedł mnie jakiś dziwny dreszcz, potem ciepła fala rozprzestrzeniała się po moim ciele.



- Co, co ty tutaj robisz? – Zapytałem, gdy już nieco ochłonąłem.
- Przyjechałam cię odwiedzić! – Odpowiedziała z uśmiechem, chwytając moja dłoń. – Nie zaprosisz mnie do środka?
- Tak, tak, oczywiście! – Wprowadziłem ją do kamienicy i zaprowadziłem do mieszkania, w którym znajdował się mój pokój. Gdy weszliśmy, Feliks siedział pochylony nad ulotkami i w skupieniu cos notował. Od zajęcia oderwał go dopiero mój głos.
- Och, och – Wstał w pośpiechu, gdy przedstawiłem mu Teresę – Witam, szanowną panienkę, witam!
Podszedł do niej, ucałował jej dłoń. Młoda kobieta rozejrzała się po pokoju, po czym stwierdziła, że nie jest tak źle. Mam wszystko, czego potrzebuję, mówiła, śmiejąc się przy tym.
- Masz, gdzie się zatrzymać? – Spytałem wpatrując się czubki swoich butów.
- Tak, tak! Zatrzymałam się w hotelu! – Odpowiedziała siadając na moim łóżku.
- Przyjechała pani pociągiem? – Feliks nie chciał patrzeć w twarz Teresy, bo przy każdej kobiecie oblewa się rumieńcem. W pośpiechu zbierał swoje ulotki.
- Tak, pociągiem… podróż była męcząca, ale to się nie liczy…
- Jak to nie? – Oburzył się Feliks upuszczając parę kartek z dłoni. – Jeśli kobieta jest zmęczona po podróży… - Ale zamilkł, bo po raz kolejny poróżowiał na policzkach.
Zaśmiałem się pod nosem, chociaż ukłuło mnie coś w klatce piersiowej. Odrobina zazdrości? Owszem. Ale nie musiałem się nią przejmować. Feliks był taki w stosunku do każdej kobiety, nawet tej sprzedającej warzywa na targu i nie mającej przednich zębów. Jego chorobliwa nieśmiałość była zabawna, jego rumieńce nie powinny być traktowane poważnie. Spojrzałem na Teresę i uśmiechnąłem się do niej.
- Może masz ochotę na spacer?
- Chętnie! – Oparła wstając – Ale poczekaj, mam cos dla ciebie!
Wyjęła z kieszeni sukni jakaś mała, różową kopertę. Podała mi ją, uderzył mnie zapach jakiś perfum. Jakby list miłosny jakiegoś podlotka!
- Miałam ci to przekazać. To od Helenki.
Wziąłem list do ręki, obejrzałem go dokładnie. Nieco koślawym jeszcze pismem było na przedzie koperty napisane moje imię i nazwisko. Zawahałem się nieco, czy otwierać go przy Teresie… a może zaczekać, pytałem sam siebie.
- Tereso, a może… zechcesz zobaczyć jedną z galerii w mieście? – Zmieniłem szybko temat, chowając list do szuflady w stoliku nocnym.
- Tak, tak, wspaniały pomysł! – Teresa założyła powrotem na głowę swój wielki kapelusz i skierowała się do wyjścia. – Twój kolega też z nami pójdzie? – Zapytała patrząc na Feliksa.
- Jeśli mogę… - Zaczął. Zgodziłem się.
I tak na parę godzin pozostawiłem list Heleny Wiktorii w pustej, ciemnej szufladzie w ciasnym pokoju.

Spędziliśmy razem bardzo miłe popołudnie. Mieliśmy dosyć sporo czasu dla siebie przed obiadem, gdyż jeszcze na początku wycieczki po galerii Feliks musiał nas opuścić. Niezmierni się cieszyłem, że mogę dla siebie zatrzymać, choć na parę tylko godzin, Teresę. Śmialiśmy się, spacerowaliśmy po długich korytarzach, nie skupialiśmy się na obrazach, lecz na własnych twarzach.



Gdy odprowadzałem Teresę do hotelu, szedłem wolnym krokiem by odwlec moment rozstania.
Chciałem by przez te parę dni w stolicy mieszkała ze mną, spała w moim łóżku, ubierała się przy moim oknie, piła tą sama herbatę, co ja. Ale nie było to niestety możliwe.
- Co u Konrada? – Spytałem, gdy szliśmy boczną aleją, niedaleko rozarium.
- Dobrze, nawet bardzo. – Odpowiedziała z uśmiechem – Pomaga ojcu w pracy, uczy się do egzaminów. Często też wyjeżdża do pobliskiego miasta ze swoimi znajomymi… Ojciec nieco krzywo na to patrzy, ale zatrzymać go nie może.
- A co… u innych?
Teresa na moment się zatrzymała, jakby chciała zebrać myśli.
- Cóż… - Zaczęła po chwili – Ta staruszka, co prowadziła ten zakład krawiecki niedaleko kościoła… tydzień temu zmarła, biedaczka. Ale miała już swoje lata. Ksiądz, jak zwykle, co niedzielę głosi podobne kazania… w sumie, to przez te parę miesięcy niewiele się zmieniło.
- A co z Heleną Wiktorią?
- Och, wiedziałam, ze zapytasz! – Zaśmiała się. – Polubiłeś to dziecko, hm? No teraz to rośnie z niej panienka, już nawet myślą o jej zamążpójściu. Ech, zresztą, ty jej znacznie dłużej nie widziałeś… Chorowita jest, cos z jej serduszkiem jest nie tak. To ją trzymają w zamknięciu. Nawet nie wiesz jak jej się oczy śmieją, gdy przychodzę do jej domu z doktorem… Przez parę chwil, jak doktor rozmawia z jej niańką, mogę z nią poczytać, często mi pokazuje jakieś albumy. Pocieszna panienka.
Lekko zaniepokoiłem się wieściami na temat zdrowia Heleny Wiktorii. Przed oczami stanął mi obraz wychudzonej twarzyczki dziewczynki, która za jakiś czas zniknie we mgle w mojej pamięci. Przeraziłem się tym. Ale nie mogłem nic w sumie z tym zrobić…



- Zobaczymy się jutro? – Zapytała Teresa, gdy staliśmy przy bramie hotelowej. – Przyjdź do mojego pokoju na śniadanie. Będzie mi naprawdę miło.
Zgodziłem się. Jeszcze przez moment staliśmy w ciszy. Spojrzałem w jej oczy, po czym ucałowałem dłoń na pożegnanie, jak to przystoi dżentelmenom. Poczekałem, aż Teresa zniknie w hotelowych drzwiach, aż zniknie z mego pola widzenia. Potem już tylko szybkim krokiem podążyłem ku kamienicy, w której pozostawiłem pewien list…

Pierwsza
Albo mi się wydaje, albo ten odcinek był troszkę krótszy. Mimo wszystko bardzo mi się podobał. Ciekawa jestem co z tym listem od Heleny Wiktorii... Gdy Teresa opowiadała o tym, że rodzice Helenki, myślą o wydaniu jej za mąż, przed oczami miałam te piękne fotofrafie ślubne... Podoba mi się ten odcinek, a najbardziej podobają mi się te opisy... Pisałam już to Naomi, ale napiszę jeszcze Tobie Panno N, naprawdę dobre fotostory to takie, które gdy nie wyświetlają się zdjęcia jest świetne. Dzięki twoim opisom, mogę wyobrazić sobie każdy szczegół historii... W "Spojrzeniu jednym okiem" troszkę mi tego brakuje. Dla mnie to "Helena Wiktoria" jest numerem jeden i zawsze nim będzie ) Ślicznie =* Mimo tego, że były 3 literówki. Jak przeczytasz uważnie to napewno je znajdziesz
Pozdrawiam i czekam na kolejny bilet na niesamowitą podróż, jaką jest czytanie twojej "powieści"
Kasia

Napisał konrad2310

Ten odcinek podobał mi się nawet bardziej niż te w poprzedniej części. może dlatego że miłosne zawirowania nastoletniego artura już mnie znudziły? Bardzo się cieszę że bohater nareszcie rozpoczął dorosłe życie co napewno (mam nadzieje) zaowocuje nowymi nieprzewidywalnymi zwrotami akcji. Ale czy mamy szansę zobaczyć w twoim fotostory chociaż kawałek wartkiej akcji, opisów takich że przelatuje się wzrokiem po literach z prędkością światła? bo mi trochę takich brakuje. ale cóż mogę powiedzieć innego... poprostu najlepsze fotostory na forum i jak narazie nic nie zapowiada zmiany w rankingu.


Kasiuniu- Każdy ma swoje ulubione fotostory, a publiczne porównywanie które jest lepsze, może ranić innych twórców. Jeżeli mam coś do powiedzenia o danym opowiadaniu, to mówie to w temacie w którym jest ono zamieszczone. poza tym jest jeszcze temat "moje ulubione fotostory" gdzie jest miejsce na takie posty jak ten powyżej. chyba brakuje ci pomysłów na kolejne wiadomości, w których przesadnie zachwycasz się "heleną wiktorią". twoją opinię już znamy, a branie sobie za punkt honoru komentowanie każdego odcinka jest dla mnie zwykłym nabijaniem.

Wydaje mi się, że krytyka jest czymś ważnym dla każdego twórcy. Mam prawo wypowiadać się I to była właśnie moja wypowiedź. A temat "Moje ulubione fotostory" już dawno odwiedziłam i tam także zostawiłam po sobie ślad, i swoją opinię. A pomysłów mi nie brakuje Nie musisz się martwić ) Czyżbym zachwycała się "przesadnie" jak to nazwałeś? Może lepiej będzie, gdy każdy zajmie się sobą. A pozatym to mogłeś mi drogi Konradzie napisać w wiadomości prywatnej. Skoro znasz moją opinię, jestem bardzo zadowolona. Mimo to, każdy odcinek jest inny, i czy to się tobie podoba czy nie, mam zamiar je komentować. Poza tym nie jestem jedyną osobą, która komentuje każdy rozdział. Dla mnie to fotostory, jest czymś, co warte jest pochwały, w pełni zasłużonej pochwały. A jego autorka, za trud pracy, i serce włożone w wykonanie "Heleny Wiktorii", myślę powinna otrzymywać jak najwięcej gratulacji, jak i uwag co zaowocuje w jej dalszym życiu. Każdy ma swoje zdanie, doskonale to rozumiem. Ale pozwolisz, że będę robić tak jak do tej pory, i dalej skrupulatnie zamierzam komentować, czasami krytykować, czasami pochwalać, każdy odcinek tego jakże świetnego fotostory. Myślę, że to dzieło zasłużyło sobie na to, abyś jego tytuł pisał wielką literą. Chyba, że nie masz shifta na klawiaturze... :/
Na drugi raz, stawiaj jednak wielkie litery. Tak się wygodniej czyta, i wygląda to schludniej To taka mała uwaga. Mam jednak nadzieję, że drugiego razu nie będzie, i że po raz kolejny nie będę musiała tłumaczyć się z czegoś z czego nie powinnam. I dla twojej wiadomości: nie nabijam sobie postów. Mam tylko ulubione fotostory i tylko je komentuję, przy KAŻDYM odcinku. To forum jest dla każdego, każdy ma prawo się wypowiadać. Ja się nie zmienię, tych, którzy sobie według mnie na to zasłużyli, będę nagradzać brawami, ale i ganić szczerą prawdą. Taka już jestem. Trzeba mnie zaakceptować. Myślę, że porównywanie kilku fotostory, jest czymś odpowiednim. Pozwala dopracować pewne rzeczy i sprawdzić jak wiele brakuje to ideału. Trzeba być odpornym na prawdę, choć czasami jest tak, że ona boli, po prostu boli. Dlatego uważam, że fragment mojej poprzedniej wypowiedzi był na miejscu. Tak jak wszystkie kometarze w tym temacie, i nie tylko tym. Ktoś, kto podejmuje się napisanie fotostory jest w pełni świadom, a przynajmniej powinien być, że ludzie będą jego fotostory porównywać z innym. I czy to będzie robione w jego temacie, czy w sąsiednim nie ma dla mnie różnicy. Tak czy inaczej będzie ono porównywane publicznie.
Pozdrawiam
Kasia

EDIT: Do tej pory, nikt nie zwrócił mi uwagi, widocznie nie było potrzeby. Myślę, że nadal jej nie ma, ponieważ od początku mojej obecności, na tym forum jestem taka sama

EDIT 2: O nabijanie postów, można oskarżyć tą osobę, która zamiast edytować post, pisze pod nim następny. Moje wypowiedzi, zawsze są szczere, a nie pisane od tak jedno czy dwa zdania. Znam wagę słów i wiem co piszę. Honor to moja prywatna sprawa, i nie życzę sobie więcej takich uwag, bezpodstawnie pisanych uwag. Panna N, w pełni zasłużyła sobie na gratulację, a ja jako czytelniczka tego fotostory mam prawo je składać
A ja zgodnie z twoim "dopiskiem" nie będę przejmować się tym co o mnie sądzisz, bo mnie nie znasz Ktoś powiedział, nie oceniaj ludzi zbyt pochopnie, i to zdanie idealnie do Ciebie pasuje.