Szansa

Trzeba dotrzymać obietnicy.

Jeśli chodzi o formalności, to jakoś poważniejszych błędów nie znalazłem. No, może tylko "Bartkowy" powinno być chyba z dużej litery (przymiotniki utworzone od imion ponoć tak się właśnie pisze; od nazwisk to z małej), a "gdzieś tam" oddzielnie.

Co zaś się tyczy fabuły - w ogóle nie zgadzam się z Bartkiem. Poznanie smutnej prawdy boli dużo bardziej niż życie w pewnej nieświadomości - przede wszystkim dlatego, że z prawdą trudno polemizować. I w tym miejscu szkoda mi L. Ona pod wpływem Bartkowych słów zaczyna się wahać, wątpić w sens małżeństwa z Dustinem. Ostatecznie przeważa lojalność wobec męża, co świadczy o pewnej konsekwencji bohaterki i jej stałości w uczuciach. Problem jednak zaczyna się, gdy trzeba swą decyzję jakoś poprzeć argumentami. Wszak Norwid pisał: "Niedojrzała miłość mówi: kocham Cię, ponieważ Cię potrzebuję. Dojrzała miłość mówi: potrzebuję Cię, ponieważ Cię kocham." No właśnie. W tym miejscu ujawnia się pewna głupota Bartka. Czego on właściwie chce? Czy on naprawdę nie rozumie, że miłość to coś w pewien sposób irracjonalnego? Że tu na nic rozsądna argumentacja, bo to nie biznes-plan, w którym rozważa się "za" i "przeciw"? Chociaż... Nigdy w życiu nie próbowałem uwieść mężatki, więc nie mam pojęcia, jak ja bym w takiej sytuacji postąpił i co bym mówił.
Bartek na pewno nie chce być "tylko" przyjacielem L. - już kilkakrotnie dawał temu wyraz. Problem w tym, że trudno mi teraz stwierdzić, czy on jest cynicznym manipulatorem strojącym się w piórka romantyka, czy też naprawdę kocha L. (Werter się znalazł, pff. :-P) Jeśli to drugie, to nasuwa mi się taka refleksja:
Zapewne pamiętasz, jak wspominałem o Penelopie i jej wierności, z jakimż to przejęciem (?) pisałem o uwielbieniu dla tych, którzy mimo wszystko wierni drugiej połówce, przyjaciołom albo zasadom. Ale teraz podam odwrotny przykład. Pewien radziecki film opowiadał historię kobiety, której mąż poszedł na wojnę. Ich rozłąka się ciągnęła i ciągnęła, aż w końcu poznała ona jakiegoś typa, z którym zaczęła romansować. Mąż nigdy się o tym nie dowiedział, ponieważ urlopów chyba nie dostawał, a z wojny już nie wrócił (zginął jakoś pod koniec).
Do czego dążę? Otóż Dustin może dostać wieloletni wyrok, z niewielką ilością przepustek. Wówczas to L., uporczywie będąc dobrą i wierną żoną, będzie czekać i czekać na człowieka, co do którego uczuć nie jest pewna (bo czyż prawdziwa miłość nie polega także na zaufaniu? Gdzie ono jest u Dustina?!), przegapiając szansę na prawdziwą miłość. Czyż nie?
Bynajmniej nie zmieniam swego poglądu - cały czas lubię te "wspaniałe", "szlachetne" postaci, niemniej jednak mam pewne wątpliwości co do sytuacji L., a powyższa przewrotna teza jest tego dowodem.
No właśnie, zakończenie - dopiero teraz, trzeci raz czytając odcinek, zwróciłem na nie szczególną uwagę. Faktycznie, ten fragment wyraźnie sugeruje, że znów doszło do zdrady. I nie oczekuj ode mnie rewelacji - nie zamierzam negować hipotezy postawionej przez Słodką Ślicznotkę.

Pozdrawiam, życząc pomyślnego pisania dlaszej części.

P.S. O tym samochodzie to jednak wypadałoby coś wspomnieć - choćby jedno zdanie o naprawie. To taka luka fabularna - może mało istotna, ale jednak.
P.S. 2. A ten opis pogody to bardzo ładny, choć krótki. Tylko nie wiem, czy "kawałki wody" to określenie szczególnie fortunne.