Leria

Jak zwykle zacznę od wytknięcia błędów i wątpliwości:
"Spomiędzy" pisze się razem.

Napisał Vipera

-Kim jesteś i czego ode mnie chcesz?- zapytała zaciskając, mocniej dłoń na rękojeści.

Ten pogrubiony przecinek to ja wstawiłem.

Napisał Vipera

Zmusił ją do oparcia się o jedno ze starych dębów...

o jeden

Napisał Vipera

Długie rzęsy które osłaniały czerwone, niczym rozległe morze krwi, kocie oczy.

Rozumiem, że czerwone niczym morze krwi? A może też rozległe niczym ów zbiornik? Wtedy chyba lepiej brzmiałoby: "...czerwone i rozległe niczym morze krwi..."

Napisał Vipera

Była beznadzieja... nie umiała nawet go drasnąć!

A nie przypadkiem beznadziejna?

Napisał Vipera

Zmrużył oczy, wydając z siebie ostrzegawcze syknięcie, na co serce Lerii zaczęło szybciej bić.

W oryginale nie ma tego pogrubionego przecinka, a powinien być.

Napisał Vipera

Przekrzywiła minimalnie głowę i spojrzała nad ramieniem napastnika w stronę swojego wybawiciela.

Raczej "ponad ramieniem".

Napisał Vipera

Nie doszukując się przyczyny, rzuciła się biegiem na oświetloną promieniami słonecznymi, polanę.

Pogrubiony przecinek zbędny.
"Niemożliwe" pisze się łącznie.

Napisał Vipera

Tym razem złapał za obie nogi i mocnym szarpnięciem zrzucił ze skały na trawę. Leria upadła z krzykiem na beton, uderzając się żebrami o kamienie.

Rozumiem potoczny, przenośny charakter "betonu", ale skoro Leria upadła na trawę, to chyba lepiej pasowałaby tu "gleba". I nie wiem, czy to "się" jest tu rzeczywiście potrzebne.

Napisał Vipera

Otworzyła powoli oczy i przetarła dłonią, mokre od potu czoło.

Zbędny przecinek.
No i taka uwaga:

Napisał Vipera

Pomyślała o ciotce, która z nadzieją wyczekiwała jej powrotu, o Mai, o Siroth’cie...

O jakiej Mai? Nie czasem o Mei?

Ale nie przejmuj się - jedyny poważny błąd formalny to zdanie wymienione przez Invidię Semper. Tak to są same drobnostki.

A teraz do rzeczy:
Zastanawia mnie, czy Dante jest tylko jednym z wielu wysłanników Kraju Mroku, czy też rychło stanie się on którymś z głównych bohaterów. Wszak zgodnie z obietnicą ma jeszcze powrócić - chyba że w jego ojczyźnie obowiązują mafijne reguły: nie wykonałeś zadania - idziesz do odstrzału.
Ciekawe jest też, że paradoksalnie Dante i Siroth, choć teoretycznie stoją po przeciwnych stronach barykady, to mają tak naprawdę bardzo podobne charaktery. Obaj są ironiczni, złośliwi i wzbudzają postrach. Ciekawe, na ile wynika to z ich profesji, na ile z gatunku (obaj wszak są demonami), a na ile po prostu z przypadku. Pozwolę sobie rzucić wreszcie najbardziej kontrowersyjną hipotezę: może oni są ze sobą spokrewnieni? A może kiedyś się ze sobą przyjaźnili?
Wydaje mi się, że Leria powoli zaczyna panować nad swoją ognistą mocą. Zapewne coraz bardziej zdaje sobie z faktu, że zależy ona od jej gniewu i/lub strachu, ewentualnie też desperacji.
No i wreszcie Siroth. Dante jest chyba pierwszą osobą, która wyprowadziła go z równowagi. Dotychczas czerwonowłosy mag zachowywał pewien dystans do tego, co się wokół niego działo, na ataki nerwów Lerii reagując jeno pełnymi wyższości i pogardy ironicznymi uśmiechami tudzież kąśliwymi uwagami. Podobnie było z czarownicą, na której uroki się uodpornił. Aż tu nagle pojawił się ktoś, wobec kogo protekcjonalny ton jest najwyraźniej nie na miejscu - godny przeciwnik, do tego znajomy z bliżej nieokreślonej przeszłości.
Ciekawi mnie też, czy Siroth zmieni swój stosunek do Lerii, jeśli się dowie, że to jej zawdzięcza uratowanie życia. No i czy w ogóle przeżyje.

Bardzo ładnie skomponowany odcinek. Wybacz tylko mój dość krótki komentarz. A co do dużej ilości pomysłów na dalszą akcję - bardzo miło, że to FS będzie jeszcze długo się ciągnąć. Mam tylko nadzieję, że nie zamierzasz pisać nowej "Wojny i pokoju". ;-)

Pozdrawiam, życząc weny.

P.S. A te szantaże odnośnie Sirotha to mi przypominają sytuację A.C. Doyle'a - kiedy w jednej z powieści wreszcie uśmiercił Sherlocka Holmesa, to otrzymał tyle gróźb, że musiał wskrzesić słynnego detektywa.