Wieczne życie w Północnej Grocie

[Madalitso]

Dziękuję za miłe przyjęcie i za wszystkie komentarze


XX wiek zachwycił Madalitso szybko rozwijającą się technologią. Możliwości wydawały jej się niemal nieograniczone, rzeczy, które w młodości uważała za abstrakcję, były codziennością. Całe noce spędzała w pracowni.


Zaprzyjaźniła się z żyjącym półdziko ogierem, którego nazywa Pegarrionem.



Koń początkowo podchodził do Madalitso nieufnie, z czasem jednak przekonał się do niej i stał się jej niezastąpionym wierzchowcem.


Noce naszej bohaterki oprócz pracy wypełniają również - niezbędne dla egzystencji wampira - poszukiwania ofiar. Szczęśliwie dla niej Północna Grota pełna jest rzadko uczęszczanych parków i opustoszałych uliczek.


Podczas jednej z takich wypraw Madalitso spotkała młodego chłopaka - Mitchella. Początkowo traktowała go jako swój kolejny cel, jednak podczas rozmowy poczuła do niego pewną sympatię.


Przez jakiś czas widywali się tylko w mieście. Później Madalitso zdecydowała się złamać swoją zasadę i zaprosić go do swojego domu. Klimat dworku i wampiryczna siła szybko pozbawiły chłopaka oporów i dobrowolnie pozwolił Madi na picie jego krwi.


Ta jednak przestała odpowiednio wcześnie, by pozostawić go przy życiu. Lubiła jego towarzystwo, ale poznał on jej tajemnicę, przez co stał się zagrożeniem. Jak na razie Mitchell, zamknięty w jednej z komnat dworku, czeka na decyzję Madalitso dotyczącej rozwiązania tego problemu...