Heltemodig

[Sandy]

Napisał bezsenna

Sandra nie dokończyła czytać Heltemodiga, dlatego staram się ją zachęcić wszystkimi sposobami;p

Jak to nie dokończyłam?!

No dobra, przeglądnęłam 3 ostatnie strony tego tematu i faktycznie brakuje tu mojego komentarza. I gdzie go znalazłam? W notatniku . Bo nie dokończyłam pisać 2 zdań i miałam zamiar skończyć potem...
No więc, może teraz ten właściwy komentarz (który przy tym Hnata nie prezentuje się najlepiej):
Hm... może nie wierzyłam, że Yova cudownie ozdrowieje, ale miałam nadzieję, że zostawisz otwarty koniec. Wtedy mogłabym sobie wmawiać, że wszystko jest możliwe i jednak przeżyła. Albo, że przynajmniej zdążyła jeszcze zobaczyć przyjaciół. No nie wiem - w każdym razie jako fanka szczęśliwych zakończeń, muszę powiedzieć, że to smutne zakończenie jest tu jak najbardziej na miejscu. I nawet mi się podoba - smutne, ale przyjemne. No i zmusza do refleksji.
Tylko trochę ten nastrój popsuł mi strój Esther, ale to już drobiazg.

-Ona walczy w wojskach przeciwnych, powinieneś być zadowolony, że twoja armia jest na tyle wyszkolona i silna, że potrafiła zranić abiturienta Armamento.

No co za człowiek! Czy on nie posiada ani krztyny empatii? Ale taka jest prawda - tacy są ludzie.

-Yova- wypowiedział to imię na głoś pierwszy raz od czterech lat.- Ja cię nie zapomnę- patrzył z uporem w kamienny grobowiec.-Nigdy.
Esther popatrzyła na niego z zatroskaniem.
-Chodź- powiedziała cicho.- Chodź, odwiedzimy jeszcze grób Anabell. Havil prosił, aby złożyć też bukiet na jej grób od niego. Na razie wciąż uczestniczy w tych tajnych naradach narodowych.
-Przynajmniej on spełnij swoje marzenia- uśmiechnął się Chris.
Wstali, wzięli się pod ręce jak starzy przyjaciele i ruszyli wzdłuż ścieżki.
A kamienny grobowiec wciąż stał majestatycznie, pozwalając dużym konarom drzew rzucać na siebie delikatny cień.

Chyba jedno z najładniejszych zakończeń jakie kiedykolwiek czytałam. Naprawdę masz talent - powinnaś kiedyś napisać książkę. Kupiłabym ją bez wahania

Napisał Hnat

Pozostawała głucha na wszelkie zachęty do choćby odrobiny beztroski.

Czy ja wiem, Hnat? Chyba zbyt ostro ją oceniasz. Ostatecznie nie mieliśmy szansy pozać dobrze bohaterki za czasów jej nauki w Armemento. Owszem, była dość nieśmiała i cicha, ale to nie znaczy, że nie potrafiła się bawić. Sama jestem osobą, która raczej stoi z boku i obserwuje/przysłuchuje się, więc bardzo łatwo jest mi się postawić na miejscu Yovy. Myślę, że jej niechęć do zabawy w na początku FS, wynika raczej z tego, że znała prawdziwą potęgę Hopeanu, o której jej przyjaciołom było wiadomo prawdopodobnie tylko z książek. Bo w końcu komu jest do śmiechu na wojnie?