Wampir zwany Erikiem

- Nie, nie, nie! Przecież cały czas ci powtarzam, że nie ! - krzyczała blond włosa dziewczyna do słuchawki. –Wiem, że miałam to zrobić 2 dni temu, ale zrozum, ich jest o wiele więcej, niż myślisz. Poza tym mam co innego na głowie... Jak to co ? Sposób na ożywienie człowieka ! Te słowa zainteresowały obserwującego te sytuacje Erika.

Posłuchaj, wysłałam ci email z raportem o tym, czego dotychczas się dowiedziałam. Tak, tak, nie! Ile razy mam ci powtarzać? Wiem że tam są. Tak, na tym wzgórzu w SIN CITY ! Nie traktuj mnie jak idiotkę! Skoro jesteś taki cwany, to sam sobie ich obserwuj! - Po tych słowach trzasnęła słuchawką.
- Witaj - powitał ją Erik tajemniczym głosem.
-Odejdź ! Mam tu czosnek ! A lampy są na… Czemu nie reagujesz na światło słoneczne ? Lampy są nim naładowane...
- I ty obserwujesz wampiry... Wielka mi Buffy ! - Zaśmiał się Erik.
- Odejdź słyszysz ?! - Zaczęła krzyczeć, po czym dodała –A co was tak konkretnie zabija ?
- Ja ci odpowiem, jeżeli i ty mi odpowiesz na moje pytanie- zaczął mówić tajemniczo - Nie bój się, już jadłem to i owo.

Dziewczyna zaczęła się zastanawiać. Erik na pewno dobrze wiedział, że jest strasznie ciekawa tego, czego może się dowiedzieć właśnie od niego. Ale zdrowy rozsądek kazał jej uciekać.
- No dobrze. Co chcesz wiedzieć ?
„Czy każda z nich tak ma ?” , zapytał sam siebie.
- Może jak masz na imię ? Ja jestem Erik.
- Anna. Co jeszcze ?- zapytała szorstko.
- Mówiłaś coś o ożywieniu człowieka...
- Tak, jest pewien sposób, ale znają go tylko elfy. Można przywrócić do życia człowieka, który został zamordowany.
- Jak ?
- Nie wiem, ale jest sposób, by się dowiedzieć. Tam, na wzgórzu jest zamek zamieszkany przez wam......
- Wampiry: mojego ojca i matkę - dokończył za nią Erik. – A co to ma do rzeczy ?
- Tam ukryta jest księga napisana nie znanym mi językiem Gran Guan

- Znam ten język, ale co ta księga zawiera?
- Mapę, jak dotrzeć do miasta elfów, oraz historie miasta. – odpowiedziała
- Ojciec musi ją mieć w bibliotece- powiedział pod nosem Erik
- Dobra, ja chce wiedzieć, co was zabija i jak mam się dostać do zamku.
- Zabija nas słońce i krew wilkołaków. Krzyż i woda święcona jedynie nas osłabiają. Ale to zależy od ilości ofiar. Ja na przykład, mógłbym wejść do kościoła bez żadnych konsekwencji.
- Świetnie. Jak mogę się więc tam dostać ?
- Jedynie w dzień, ale i wtedy jest tam ciemno. No i2 wampirów patroluje dom. – dodał jakby po namyśle.
- A gdzie mogę znaleźć księgę ?
- W bibliotece. Tam jednak ojciec nikogo nie wpuszcza, a książka zapewne jest ukryta
- Rozumiem. – Powiedziała z powagą. „Wspaniale. Jedyny sposób na ożywienie człowieka jest w rękach nieobliczalnego krwiopijcy.” –pomyślała.
Przez głowę Erica natomiast przeszła myśl: „Gdyby ją tak wykorzystać i tym sposobem ożywić Eleonorę?”
-Pomogę ci – odezwał się nagle

-Co ? – spytała Anna z niedowierzaniem
- Pomogę ci. Mam swoje powody. Poza tym nie trafisz niezauważona do biblioteki…
- Nie, nie, sama sobie poradzę.
-Wierz mi, zamek chronią gobliny, ze wschodu trolle, z zachodu zjawy natomiast w środku zamku.
Dziewczyną wyraźnie wstrząsnęło to, co usłyszała. Spora obstawa, jak na jeden zamek…
- Dobra – powiedziała ze strachem – Jutro o 20.00 w zaułku. – Powiedziała, wychodząc z biura.
-Nie, za wcześnie. Słońce jeszcze świeci. Spotkajmy się o 21.00. – odpowiedział z satysfakcją.
-OK. Co mam wziąć ? – zapytała
- Wodę i krzyżyk, sól na zjawy, złoto na gobliny- zaczął wymieniać.
- A na trolle?
- Na trolle jedynie dużą pałkę.- Zaśmiał się Erik
- Ha. Ha. Ha. A tak na naprawdę ?
- Wystarczy, że mnie zobaczą, a zrobią ci nawet francuski manikiure…
- Zatem do jutra- Powiedziała mile, lecz bez uczucia, Anna.
Erik nie odpowiedział. Nadzieja, jaką w nim rozpaliła Anna, była ogromna. Nie mógł już wytrzymać. Czy znów ujrzy Eleonorę ? Tymczasem w miejscu z którego odszedł…


-Ach, więc to ty jesteś Anna.- Rozległ się zimny kobiecy głos. – Słyszałam, jak wciągnęłaś mojego brata w spisek przeciwko własnej rodzinie ! - krzyknęła.
-Czego chcesz? - spytała groźnie Anna.
- Nie bój się, nie twojej krwi. Nie lubię grupy AB, jest taka niesmaczna.- powiedziała Herda.
-Więc czego chcesz ?
- Moja matka umiera z rozpaczy, ojciec kazał mi więc sprowadzić Erika.
- A co ja mam do tego ?
- Jeżeli sprowadzę do domu ciebie, to za tobą przyjdzie Eric!
Na te słowa Herda rzuciła się Annie do szyi, skrępowała ręce i zaciągnęła do pałacu.

Tym czasem Erik ukrył się w jaskini. Tego dnia nie przespał spokojnie, ponieważ ciągle widział Eleonorę.

Punktualnie o 21.00 stał już w zaułku. Gdy minęło pół godziny, postanowił przysiąść pod drzewem. Nagle spomiędzy krzaków ktoś wyłonił się bezszelestnie.
- Nie czekaj na nią. – to była Herda
- O czym ty mówisz ? – zapytał Eric
- Odszedłeś. Matka chciała cię znaleźć, aż rozpaczy nie zauważyła przechodzącego wilkołaka. Drasnął ją. A dobrze wiesz, że i to może zabić, szczególnie jak ktoś jest tak słaby, jak teraz matka. Anna jest w zamku. Jeżeli nie przybędziesz do północy, stanie się daniem głównym podczas dzisiejszej kolacji.

Powiedziawszy to odeszła. W Eriku się coś zagotowało. Nie nawidził ojca, ale wiedział, że bez Anny nie ożywi Eleonory. To przecież właśnie ta blond włosa dziewczyna wie wszystko o elfach, ona wie, jak ta tajemnicza księga wygląda. Martwił się też o Matkę. Postanowił wyruszyć na wzgórze Sin City.

Szedł drogą wiodącą do zamku, aż ujrzał drzwi frontowe, które się powoli otwierały. Ujrzał blade światło świec, które oświetlały bladą twarz czekającego na niego Arona.
-Witaj synu. Usłyszał zimny, pełen satysfakcji głos.