Życie Iwonki Keys II

Fotostory - Życie Iwonki Keys II
Odcinek VI – ”Winna”


-Iwono, wiem, że się na pewno obrazisz i nie będziesz chciała się do mnie odzywać. Ale powiem ci prawdę. To ja zburzyłam tą zabawkę z twojego dzieciństwa. – powiedziała Paulina
- Babciu, ale dlaczego?
- Zła moc Xywy zmusiła mnie do tego!
- Ja już chyba nic nie rozumiem! Klątwa zostanie na wieki? My przecież nie możemy tak żyć! Dlaczego, to spadło akurat na nas?... – zaczęłam płakać.
- Nie płacz Iwonko. – przytulała mnie babcia.
- Zostawcie mnie wszyscy w spokoju! – krzyknęłam i oderwałam się zapłakana z ramion babci.
- Babciu, co się stało Iwonce? - Ziewnął zaspany Arek.
- Nic Areczku, Idź spać jest jeszcze wcześnie. – pocałowała go w czółko babcia.
Poczym sama udała się na kanapę w celu pójścia spać.

Następnego dnia tata z mamą byli już w domu.
Babcia i ja nic nie powiedziałyśmy im o naszej nocnej rozmowie. Zostanie to w naszej tajemnicy. Zadzwonił nagle telefon:
- Halo? – odebrałam.
- Cze Iwka wyskoczymy gdzieś dzisiaj?
-Ciszej! Bo moi rodzice usłyszą!
- A dlaczego maja nie usłyszeć?
- Bo mam szlaban na wychodzenie z domu. A ty się drzesz na całą słuchawkę.
- Aha. No co wypadniemy? – zapytała się szeptem.
- Dobra, ale ććć nie mów nikomu z twojej rodziny, ani nawet przyjaciołom Oki?
- Dobra. A jakie powiesz kłamstewko?
- Hmmmm powiem, że idę do… cioci! O tak do cioci! Jak jej powiem, że mam szlaban itp. to jak będą dzwonić to ja powiem żeby ona powiedziała, że jestem u niej. Na pewno nie powie, że poszłam do ciebie!
- Super! To za godzinę będziesz u mnie?
- Dobra! To pa.
- Pa, pa! – wyłączyła się.

-Hmmmm w co by tu się ubrać? Już wiem! Ubiorę się na czarno, uwielbiam ten kolor.
Minęło pół godziny.
- Dobra zmiatam. – powiedziałam do siebie i zaczęłam się skradać.
- Moja droga Iwono zapomniałaś, że masz szlaban? – zapytał znajomy głos.
- Ale… - odwróciłam się.
- Wiesz co Arek głupi jesteś! – zaczęłam się śmiać.
- No ale co, nie gadaj dałaś się nabrać, że to tata?
- I to nawet nie wiesz jak! – zaczęliśmy się cichutko śmiać.
- Dobra no to powiem, słyszałem waszą rozmowę… - powiedział szeptem.
- No i znowu podsłuchiwałeś?
- Nie! Nie podsłuchiwałem po prostu było słychać zza drzwi… upss
- No i jednak podsłuchiwałeś…
- Ehh… - zawstydził się.
- Dobra, ale proszę Ciebie nie mów tego rodzicom. Proszę niech to zostanie nasza tajemnicą!
- Nooo… Ale pod warunkiem, że…
- Wiem, że raz będę sprzątała twój pokój.
- Dobra! To się zgadzam!
- Ok. Idę do Agnieszki pa!
- Pa! – odszedł do swojego pokoju, a ja mogłam kontynuować swoje wymykanie się z domu.
Gdy minęło pół godziny Agnieszka stała już przy taxi i czekała na mnie.
- Słuchaj! Nieźle się spóźniłaś! Taxi czekało aż 5 minut! – krzyknęła ze śmiechem Agnieszka.
- No ale skąd ja mogłam wiedzieć, że ty zamówisz taxi?
- Dobra nie gadaj tylko wsiadaj. – obydwie wybuchłyśmy śmiechem.
- Hmm, a tak w ogóle to gdzie my jedziemy?
- Do nowego parku!
- Aha… - zamilkłam
- Co się stało? – spytała się Agnieszka.
- Nie… już nic, jedźmy.
Podróż była długa i męcząca, aż wreszcie dojechaliśmy.
- Chodź najpierw się pohuśtamy! Nowe huśtawki, super uwielbiam się huśtać! – krzyknęła Agnieszka. Wzięła mnie za rękę i zaczęła ciągnąć do huśtawek.
- Ohh siadaj i nic nie gadaj! Huśtamy się! – krzyknęła jak małe dziecko które pierwszy raz w życiu zobaczyło huśtawkę.

Minęło 5 minut.
- Agnieszko, proszę przestańmy się już huśtać .
- Dobra – powiedziała zrezygnowana Agnieszka.
- Chodź może coś zjemy? – zapytałam się
- Ok. Chodź! – pobiegłyśmy w kierunku barmana który (jak na się zdawało) podawał jedzenie.
- Ja poproszę sałatkę.
- A ja galaretkę. – powiedziała Agnieszka.
- Przepraszam drogie dziewczynki, ale ja tutaj nie sprzedaje. Tu samym się wszystko bierze, a płaci u tej Pani. – odpowiedział nieznajomy.
- Aha. – wyszłyśmy na głupie dziewczynki, które nie wiedziała co, gdzie i jak. Jednym słowem zawstydziłyśmy się.

- No dobra to bierz tą galaretkę, a ja sałatkę i pójdziemy zapłacić tej Pani. – powiedziałam do Agniechy.
- Ok.
Gdy już byłyśmy przy kasjerce zapytałyśmy się:
- Ile kosztuje ta galaretka?
- Hmm 2 zł.
- A ta sałatka? – zapytałam się.
- 4 zł. Czyi razem 6 zł.
- Proszę. – Dałyśmy pieniądze.
- Dziękuje i życzę Smacznego. – odpowiedziała sprzedawczyni.
- Dziękujemy Do widzenia! – powiedziała
Potem poszłyśmy wybrać sobie miejsce na zjedzenie potraw.
- Mmm naprawdę bardzo dobra ta galaretka! – mówiła Agnieszka z pełnymi ustami.
- Tylko nie mów z pełnymi ustami. Wiesz, że to mnie zawsze rozśmiesza! – zaczęłam się śmiać.

- Ty! Iwka! Zobacz kto tam stoi!
- O jacie! Przecież to…
- Patryk!
- Aha!
- Ciekawe czy mnie jeszcze w ogóle pamięta…
- Oj Iwa nie smuć się! – przytuliła mnie Agnieszka.
- Dobra ja już zjadła podejdę do niego i go zagadam!
- Dobry pomysł!
Szybko pobiegłam do stojącego Patryka.
- Cześć!
- Ooo cześć Iwona!
- Mmm co u Ciebie?
- A nic ciekawego… Wiesz ja chciałbym Ci coś wyznać.
- Wal śmiało! – uśmiechnęłam się, chociaż nie wiedziałam o co chodzi.
- Bardzo mi Ciebie brakowało przez ten tydzień. I bardzo przepraszam, że zapomniałem o twoich urodzinach! – uścisnął mnie bardzo mocno.
- Aha…
- Wow! Iwona tak trzymaj! - szepnęła mi do ucha Agnieszka.
- Dzięki – uśmiechnęłam się.

- Sorki Patryk ale musze cos powiedzieć Agnieszce. Proszę puść mnie. – uśmiechnęłam się do Patryka.
- Dobra. To pa!
- Pa!
- Agnieszka chodź tam usiądziemy. Musze ci coś bardzo ważnego powiedzieć…

Co Iwka chce powiedzieć Agnieszce?
___________
I jak się podoba?
Proszę o komentarze!
Pisać dalej?
Plakat Odcinka VIII Przedostatniego: