"Martwi ludzie"

No dobra, jakoś tak wyszło, że muszę jeszcze dać ten kawałek.
Trudno mi się, prowadzi to fotostory.
Mam przed sobą do poprawienia jeszcze kupę tekstu.
Coś mnie tknęło, że powinnam dopisać jeszcze coś.
Więc opowiadanko się wydłuży, a koniec miał być już blisko, to znów jest dalej.
No cała JA.

c.d części III

Wrócił, nerwowy i zły, nie pokazywał tego, ale ja to czułam.
Od tego momentu, kiedy wyprowadził mnie z tego rowu, wiedziałam, że łączy nas coś niewidzialnego i niewyjaśnionego.
Podziw, szacunek.Teraz po tym co mi wyznał, zrozumienie, sama nie wiem jak to nazwać.

Przyszedł, przyniósł zakupy, i włożył do lodówki.

Zapłacił rachunki. Usiadł i zaczęliśmy jeść.

Rozmawialiśmy o tym gdzie był, co robił. Wiedziałam, że jest mu ciężko.
Coś musiało się stać, może ktoś się domyślił, że mieszkam w jego domu.
A może nikt nie wie o tym miejscu?

Zjadł i wstał.
- Nie chcę o tym myśleć – powiedział –Chcę abyś w pełni mi zaufała. Chcesz tego? – zapytał.
Chcę - pomyślałam.
Ufałam mu. Wiedziałam, że nie zrobi mi nic złego.
Dobrze go znałam, a po tym co mi powiedział ostatnio, kiedy się dowiedziałam,
że umarł, może nie tak jak ja, ale umrzeć można na tysiąc sposobów, znałam go jak siebie samą.

- Dobrze – odparł – Chcę abyś nauczyła się wychodzić do świata na zewnątrz.
Jest około 16-tej wyjdź i wróć przed północą. Teraz ja na ciebie będę czekał.
To jest bardzo ważne, ponieważ tak trzeba, trzeba się pokazywać innym istotom.

Panika, strach, obłęd. Jak ja mam się pokazać innym w takim stanie.

- To jak wyglądasz zależy od tego, jak o sobie myślisz w danym momencie – znów odparł jakby czytał mi w myślach – Tutaj jesteś sobą, w świecie na zewnątrz nikt tego od ciebie nie oczekuje, a nawet przeciwnie, chcą widzieć to co widzą. A widzą to co im pokazujesz .

- Nie, nie i jeszcze raz NIE, nigdy – krzyczałam i łzy same mi płynęły po policzkach.
Myślałam, że nie umiem już płakać.
- Nie umiem czarować tak jak Ty, rozumiesz – dodałam po chwili.

- Elektra, wyjdź w tej chwili na zewnątrz i nie wracaj przed północą, zrób to – rozkazał.

Złapał mnie, prawie, że podniósł i wyniósł do pokoju ze stołem z którego wychodziły drzwi na świat. Zły świat.
Otworzył je i stojąc tuż za mną kazał wyjść, samej.

- Proszę Cię, zrób to sama będzie Ci łatwiej – powiedział spokojnie.

Jest zimno, śnieg. Wspomnienia zaczęły wracać. Przypomniała mi się pustka, która mnie otaczała, zanim on się pojawił. A teraz, on, kiedy już myślałam, że jestem bezpieczna w jego azylu. Teraz on, bez serca, współczucia, niczego, każe mi wyjść. Samej i bezbronnej.
Do świata, okrutnego i bezlitosnego, tak jak jego serce. Jak on może mi to zrobić?

Łzy ciekły mi po policzkach, piekły i paliły mnie w kości. Serce mi krwawiło a w głowie tłukł się lęk i strach, jak czarny kruk, który wpadł do ciasnego pokoju bez okien, i bezsilnie usiłował się wydostać. On chce abym odeszła. On chce mnie w ten sposób zabić.
Tyle tylko, że ja już jestem martwym człowiekiem, więc jak można umrzeć po raz drugi.
Boże jak ja się wtedy myliłam. Nie ma nic bardziej mylnego niż przekonanie, że martwy człowiek, nic nie czuje, nie cierpi i nie jest wstanie, uprzeć ponownie.

- Zobaczysz nie wrócę, pójdę i nie wrócę, rozumiesz – płakałam – Zabłądzę i nie wrócę.
Znów trafię do rowu, zobaczysz.

Mówiąc to zrobiłam krok do przodu, przez próg który kiedyś tutaj wchodziłam.

Czułam jak powoli zmieniam się w kogoś innego, obcą istotę która staje się jakby skorupą, nie doskonałą skorupą, popękaną, ledwo się trzymającą, a w środku byłam ja.

Wyszłam, za sobą usłyszałam głos Rasputina
- Wróć przed północą, proszę.
A później jakby szept.
- Jesteś mi potrzebna, młoda damo.

Przede mną całe osiem godzin w złym świecie, poza opieką i spojrzeniem Rasputina.
Jak będzie ? Czy wrócę? Czy znów spotka mnie coś złego?
c.d.n.


Wiem, wiem, opowiadanko jest trudne, ale proszę pamiętać, to są symbole.
Te postacie to symbole.
Muzyczki proszę tylko posłuchać. SŁUCHAJ
Szkielecik, mi się przeziębił od tych śniegów XD (zdjęcia więc zawieszono, dla dobra sima)