Historie z życia moich simów

Kim jest Raj? No właśnie czekałem aż ktoś powie coś takiego.
Nie znacie wcześniejszych losów rodziny. Dlatego trochę o ich powiem. Milan jest wujkiem Rose, córki jego siostry, która urodziła dziecko jeszcze jako nastolatka, Lena, Monika, Debbie, Brina i Raj to córki Milana i Terry. W ich rodzinie od pewnego czasu toczy się bitwa blondie kontra brunetki

Francja elegancja cz. 1
Kiedy wstałam, na blacie w kuchnie leżała róża. A najdziwniejsze, że nie dla Raj, tylko dla mnie. Była od Brada „Najpiękniejszy kwiatek, dla najpiękniejszej dziewczyny na balu”… no tylko, że ja nie do końca wiedziałam, co mam z tym fantem zrobić, lubiłam go, ale zawsze to wszystko jakoś inaczej sobie wyobrażałam, no wiecie, wiatki, złoto, tysiące małych kucyków…

I jeszcze musiałam zrobić tą całą matematykę, ten, kto ją wymyślił powinien zostać spalony na stosie, w najgorszym wypadku sama bym go spaliła…

Ale kiedy w moich myślach dochodziło do punktu kulminacyjnego, spotkania, (na którym miałam spalić tego, co matmę wymyślił) do kuchni wbiega mama krzycząc „Wygrałaś!!!!!” Yyyy… tylko, że z początku nie kojarzyłam, o co chodzi…

Dopiero później zorientowałam się, o co chodzi i szybko objęłam mamę.

Do dziś pamiętam jak Lena kiedyś czytała mi książkę o księżniczce i jej pomocniku-kocie, ale niedawno jej szukałam i nigdzie nie mogłam znaleźć, nawet w Internecie próbowałam odnaleźć nazwę tej książki, ale okazało się, że nie istniała. Dlatego napisałam swoją trochę ulepszoną: Sailor Moon czarodziejka z księżyca. To był prototyp, ale mama weszła na kompa, zobaczyła piszczeć, że to jest świetne i nie można trzymać mojego talentu w tajemnicy, więc wysłała to na jakiś konkurs. A główną nagrodą był wyjazd do Francji…!

Nie mogłam długo czekać, na początek trzeba poinformować najbliższych. To od razu zadzwoniłam do Jolki. Umówiłyśmy się w parku.

Joli nie trzeba było tłumaczyć, o co chodzi, od razu wiedziała, i zawsze wierzyła, że wygram. Jolka to jednak Jolka. Dopiero później zorientowałam się, że ma na sobie ten dres, co na balu, o co z tym chodziło? Ale to można przełożyć na później, w końcu jedziemy do Francji!

Kiedy powiedziałam jej, że to ona ze mną jedzie zaczęłyśmy skakać jak głupie blondynki, w górę, w duł, w górę, w duł…

No, ale on jak zawsze musi coś odwalić. Sama nie wiem, czemu, naglę, wzięła i pobiegła do domu, mówiąc, że do mnie zadzwoni…

Francja… No zawsze to sobie jakoś inaczej wyobrażałam, Wieża Eiffla, Łuk Tryumfalny… a tu taka wiocha.

A w środku… no.. Nie było tak źle. Tylko, po co ja się okłamuję, to była masakra. Taka stara zacofana wiocha, a nie Francja…

W tym czasie Jolka wyczytała, że ktoś oferuje 20 ton złota, za żelazne obcasy… No, nie chcę komentować jej umiejętności czytania, ale chyba coś nie wyszło…

Zgodziłam się jej pomóc w zdobyciu tych „ton złota”, ale na początek musiałam przecież kupić jakieś pamiątki i zobaczyć, co tu jest.

Zobaczyłam, co jest na tej tablicy, i po pierwsze Jolka czytała nie z tej strony, tylko z 2007, a po drugie to wcale nie był zły pomysł, teraz więcej płacą…

Zjadłyśmy razem kruasanty w tej „restauracji”, nawet, nawet były i dobry nektar mieli…

Później ja poszłam kupić pamiątki. Dla rodziców kadzidełko, dla Briny… no kamień jej znajdę…

A dla Raj… chyba jednak nie kupię jej żadnych ciuchów, mam dawać 50 zeta za coś takiego?! Ani mi się śni.

A w czasie, gdy ja kupowałam Jolka nie mogła się dobrze zachowywać… no musiała się bawić w tej fontannie jak dziecko. Gorzej niż pięciolatek…

Dopiero po kilku minutach udało mi się ją stamtąd wyciągnąć.

Ale znowu wtedy zaczęła flirtować z miejscowymi…

Ja tym czasem zagrałam sobie w szachy. Mały, czarny kucyk na B4.

Ale zauważyłam coś, czego nie można nie zobaczyć będąc we Francji… To była prawdziwa biblioteka, ze starymi książkami, no ja nie mogę…

Oczywiście nie mogłam marnować czasu i poszłam sobie przeczytać „Pies, co się nazywał Puszek”.

Taka fajna była, i miała obrazki, ale to dla dzieci. Dlatego poszłam z Jolką pod nektarnię „pożyczyć” trochę winogron, podobno tu są najlepsze.