Lekcje uczuć

[Lorette]

Napisał zumzool

Mrok ogarnął już ziemię, słońce schowało się za horyzontem dobrą godzinę temu, a jego miejsce zajął srebrzysty księżyc. Jasna poświata oświetlała moją twarz podkreślając duże, różowe usta i tego samego koloru włosy. Długie, ciemne rzęsy okalające przymknięte oczy rzucały cień na policzki. Szłam powoli drogą w parku rozkoszując się jeszcze ciepłym wrześniowym wieczorem i słuchałam muzyki.

Wydaje mi się to takie strasznie naciągane. Potem jest już lepiej, ale początek troszkę mnie zniechęcił, bo piszesz zbyt wyniosłym językiem, można wrzucić troszkę na luz (oczywiście nie za bardzo).

tata za kilka dni miał wyjąć ze szpitala po poważnym urazie głowy

wyjść ze szpitala, nie wyjąć

języki obce, a w szczególności japoński i muzyka. Tak, to ona przemawiała do mnie najbardziej.

wymieniłaś to w taki sposób, że wychodzi na to że muzyka jest językiem. fajne jest kolejne zdanie, które nas naprostowuje, jednak ja napisałabym to w taki sposób.

... w szczególności japoński, jednak to muzyka przemawiała do mnie najbardziej.

- Ogarnij się dziewczyno! – powiedziałam sama do siebie. – Przecież to Christopher Lennox, nienawidzisz go!

Najlepszy tekst!


Koniec z wytykaniem błędów (wiem, jakie to irytujące). Wbrew pozorom - podoba mi się! Pomijając fakt, że bohaterka zdaje się być lekko irytująca to sądzę, że ją polubię mimo jej drobnych mankamentów. Obecnie trudno mi jest cokolwiek powiedzieć więcej, gdyż nie mam jako takiego punktu zaczepienia. Pisz dalej! Z chęcią poczytam co tam dalej się dzieje u Lennoxa, bo to on mnie najbardziej zaciekawił w tym odcinku. : >