Fortis Animus - Strażnicy Umysłu

[Izzie]

Na początek: błędy, które zauważyłam, wrzuciłam do spoilera.

Spoiler: pokaż

- Mamo, proszę, mogłabyś wyjść? Jestem zmęczona - patrzę na nią smutnymi oczami (...)

- Mamo, proszę, mogłabyś wyjść? Jestem zmęczona. - Patrzę na nią smutnymi oczami (...)

(...) taka długa rozłąką nie działała nam na dobre

rozłąka

Jest ze mną odkąd pamiętam, mam z nim tysiące wspomnień.Czasem wydaje mi się (...)

Zabrakło spacji po kropce.

- Wiem, wiem, tak powinno być, ale życie lubi płatać niespodzianki. - Mówiąc to, zakańczam dyskusję na temat raka

- Wiem, wiem, tak powinno być, ale życie lubi płatać niespodzianki - mówiąc to, zakańczam dyskusję na temat raka

bardzo to przeżyła i do dzisiaj nie może się z pogodzić

z tym pogodzić

to chyba najpiękniejszy prezent jaki dostałam

to chyba najpiękniejszy prezent, jaki dostałam

Nie potrafię zrozumieć, co się dzieję

dzieje

Może powiesz swojej dziewczynie, co zamierzasz zrobić zamiast udawać aniołka?

Może powiesz swojej dziewczynie, co zamierzasz zrobić, zamiast udawać aniołka?

Przez chwile czuje znienawidzone ukłucie w brzuchu

chwilę

Attaway wykonuje jego polecenie i unika wzroku wzroku starszego mężczyzny.

Powtórzenie.

- Nie boisz się o jej rekacje

reakcję

Dla Attaway'a

Attawaya

Na sekundę staje i rzuca przez ramię: Masz tydzień, Keith. Potem musisz przyprowadzić ją do Asthrylii.

Na sekundę staje i rzuca przez ramię:
- Masz tydzień, Keith. Potem musisz przyprowadzić ją do Asthrylii.
Tu powinien być zapis jak w normalnym dialogu.

powietrze jest takie ciepłe i, mając na sobie tylko bluzę

Bez przecinka.

I jeszcze z takich technicznych spraw:

Na szczęście Keith do tych wszystkich zachowań zdążył się przyzwyczaić w ciągu dziesięciu lat znajomości ze swoim Mistrzem.

nie wiem czy to tylko u mnie, ale zdjęcie po tym zdaniu mi się nie wyświetla, mam tylko taki znaczek: [IMG]http://i57.************/2cq0ith.png[/IMG].

Co do samej treści, w sumie po pierwszym rozdziale zastanawiałam się, czy czytać dalej, bo główna bohaterka nie wzbudziła mojej sympatii, wydała mi się strasznie rozkapryszona i egocentryczna, a w końcu cała historia ma się kręcić wokół jej osoby. Jednak gdy zobaczyłam, że wrzuciłaś kolejny rozdział stwierdziłam, że może dam temu fotostory szansę i się ciekawie rozwinie. Ten wątek fantastyczny mnie zaskoczył, ale jeśli rozwiniesz go rozważnie i z pomysłem, historia może dużo na tym zyskać, bo to jest taki punkt zaczepienia, który sprawia, że chce się czekać na kolejny rozdział, żeby się dowiedzieć, co będzie dalej. Ten motyw z psem i Keithem jest trochę dziwny - chłopak ma teraz 18 lat i powiedział, że kilka lat temu otrzymał misję - dziwny świat, w którym jakieś najwyraźniej ogromnie ważne zadania powierza się małym dzieciakom...
Poza tym, te dwa ostatnie zdjęcia wyszły strasznie ciemno, mogłaś je rozjaśnić w jakimś programie albo przed zrobieniem zdjęcia doświetlić tamten obszar, bo właściwie oprócz niewyraźnych sylwetek nic na nich nie widać. Chyba, że taki był Twój zamysł i mamy nie wiedzieć, jak wygląda Mistrz Rufus.
Poczekam na kolejny odcinek, ciekawa jestem, jak to pociągniesz dalej.