Miłość z przymusu...

[Nesy]

...Miłość z przymusu taką nazwę właśnie nosi moje 2 fotostory na początek przedstawienie postaci



Dziewczyna (ubrana w różowo niebieską bluzkę i czarną spudnice) która stoi z tyłu za chłopakiem w zielonym sweterku to Amy Piórko....główna bohaterka

Chłopak który stoi przed Amy (ten w zielonym sweterku i czarnych spodniach) to Ambroży Drzazga

Przed Ambrożym na ziemi siedzi kobieta (w brązowym komplecie) to jest Klara Puszka ... matka Adama i Olki ... (jej mąż zginął 2 lata temu ... potrącił go pijany kierowca i mężczyzna zmarł na miejscu )

Blondynka (w czarnym stroju) która klęczy to Olka koleżanka Amy

Za Olką stoi jej brat Adam ... (ubrany w żółtą bluzkę i skórzaną kurtkę oraz czarne spodnie) który od dawna podkochuje się w Amy

Obok Adama stoi ojciec Ambrożego, Bartłomiej Drzazga...(ubrany w zielono-brązową bluzkę i ciemne spodnie) którego żona aktualnie przebywa za granicą...

A za Bartłomiejem stoją Arnold (w garniturku) i Magdalena (w eleganckiej spudnicy) są to rodzice Amy .... którzy nalegają by w przyszłosci ożeniła się z Ambrożym ... twierdzą że to małżeństwo pomoże je w przyszłości ... lecz Amy ma inne plany ....

Jakie .... o tym w 1 odcinku ....

Jak wam się podoba prezentacja ??

[Nesy]

Wszystko zaczęło się jakiś rok temu, kiedy tata wrócił do domu...


Amy leżała właśnie na łóżku, gdy do pokoju weszła jej matka... I powiedziała.


-Kochanie ojciec już wrócił... i prosi cię o rozmowę....
-Co tatko już jest...?? Kiedy wrócił??
-Przed chwilą... a o co chodzi??
-A o nic ważnego...


Amy wybiegła prędko z pokoju i popędziła na spotkanie z ojcem...





-Witaj kochanie...Dawno się nie widzieliśmy...No a jak tam w szkole??
-Czy o tym chciałeś ze mną porozmawiać??
-Właściwie to nie...
-Tak myślałam.


-Chodzi o twoje 18 urodziny...
-Coś z nimi nie tak...??
-Nie...Tylko myślę, że już czas abyś znalazła sobie partnera...
-Tato mam jeszcze czas... Jestem jeszcze młoda...
-Ale nie zawsze znajdzie się ktoś odpowiedni...


-Tato...!!
-A, jeśli nikt cię nie zechce...
-Chyba żartujesz... Wszyscy chłopcy w szkole się za mną oglądają...
-Teraz tak...Ale!!Skąd wiesz, co będzie za rok, dwa albo i trzy...
-A co tak nagle zacząłeś się mną interesować??
-Jestem twoim ojcem...
-Tak, ale zawsze miałeś mnie gdzieś zawsze tylko mecz, gazeta, obiad i rozmowy z mamą... Nigdy nie myślałeś jak ja się czuje....!!
-Ale, co to ma wspólnego z tą rozmową??
-To, że wiem, do czego zmierzasz...!! Chcesz mi sam wybrać chłopaka!!
-Ale skąd ci to przyszło do głowy?!
-A stąd, że jak moja siostra jeszcze tu mieszkała i miała tyle lat, co ja to jej też mówiłeś, z kim i kiedy ma się spotykać!!
-No dobrze...Masz racje...Ale nie do końca...
-Jasne...Pewnie jeszcze będziesz mnie na randki i spotkania umawiał...
-Nie...Ja myślałem o twoim małżeństwie.
-Co?! A nie sądzisz, że ja też powinnam mieć jakieś zdanie??!!
-OBIAD!! -Dobiegł głos Magdaleny z kuchni.
-Wrócimy do tej rozmowy jutro...
-Ale... Je też mam do ciebie sprawę...
-Powiedziałem jutro... – powiedział Arnold i poszedł do domu...
-Nigdy nikt mnie nie słucha ani nie traktuje poważnie!! Mam już tego dosyć...




Wieczorem Amy leżała na łóżku i rozmyślała o swej rozmowie z ojcem...
-On myśli o moim małżeństwie... Phi... Jedyne, o czym on myśli to o forsie... –Myślała z oburzeniem i złością-... A nawet, jeśli... To i tak ja nie mam tu nic do powiedzenia...Jedyne, co mi zostaje to iść spać i być jak najlepszej myśli... Bo może jutro będzie lepiej...



Kiedy Amy zasnęła Arnold i Magdalena rozmawiali właśnie o jej przyszłości?...
-Kochanie myślę, że najlepiej będzie, jeśli sami zajmiemy się jej przyszłością –powiedziała kobieta.
-Też tak myślę... Ale wiesz, że ona jest uparta jak osioł...
-Niby tak...Ale można użyć podstępu...
-Jakiego??


-Takiego... – Kobieta wyjawiła swój plan mężowi i po chwili oboje zaczęli się głośno śmiać...




-Tak się to świetny pomysł żabciu.
-Więc skoro oboje jesteśmy za... To wprowadźmy mój plan w życie...
-Dobrze... Ale zanim zaczniemy muszę ci coś powiedzieć... Amy powiedziała, że nigdy nikt się z nią nie liczył... Więc boje się, że plan się nie powiedzie.
-Nie martw się... Ja już wszystkiego dopilnuję a ty zajmij się reszta...


Po tej dziwnej i tajemniczej rozmowie małżeństwo poszło spać... Ale nikt z nich nie wiedział, że ktoś słyszał każde ich słowo...



Koniec części 1.

Ciąg Dalszy Nastąpi... Już wkrótce...

No i co podobało się ?? Komentujcie

[Nesy]

Niestety w tym odcinku nie będzie wyjaśnienia ... bo pomyślałam że lepiej będzie jeśli będzie więcej krótkich odcinków niz kilka długich ... ale jeśli będe mieć czas to obiecuje ze jutro będzie 3 odcinek... a teraz zapraszam serdecznie na 2 część


--------------------------------------------------------------------------------------------------------
CZĘŚĆ 2

Kolejny dzień zaczął się jak każdy inny...wschodziło słońce, śpiewały ptaki, a w powietrzu unosił się zapach kwiatów... lecz nie dla wszystkich ten dzień miał być taki jak zawsze...


Gdy słońce wzeszło wyżej jego promienie wpadł do pokoju Amy i zaświeciły jej prosto w
oczy...

-Yhhh... i znowu to samo!! Czy to głupie słońce nie da mi chociaż raz pospać dłużej!! Przecież dopiero 7.00 a do tego są WAKACJE!! Czy słońce nie rozumie tego słowa... W-A-K-A-C-J-E !!! Ech... No dobra nie warto sobie zawracać głowy... mam dzisiaj większe zmartwienie... rozmowę z tatą.

Po tej krótkiej ‘rozmowie’ dziewczyna wyszła z pokoju i właśnie miała zamiar zejść do łazienki gdy... ujrzała przy stole rodziców...


-O nie... –pomyślała- nie zejdę tam!!! Poczekam aż rodzice pojadą do pracy... nie zamierzam wysłuchiwać ich uwag typu: -O córciu jak dobrze że jesteś, och może usiądziesz z nami i porozmawiamy sobie.... – aż mi się niedobrze robi ...

Tak więc Amy zawróciła i czekała aż dom opustoszeje...
Po godzinie rodzice pojechali do pracy i dziewczyna miała całą chatę dla siebie...

Po śniadaniu i porannej kąpieli nadszedł czas na dwugodzinne strojenie się, malowanie i
czesanie...


-Przynajmniej jest jeszcze coś co daje mi radość... –żaliła się dziewczyna- nie wiem co bym zrobiła bez mojej kochanej SZAFY... i drzwi na klucz ... aha no i jeszcze nie wolno zapomnieć o kochanym telefoniku...

Gdy Amy tak wyliczała na jej liście pojawiła się Olka... jej przyjaciółka z którą znają się od przedszkola...

-O tak... Olka to najlepsze co mnie w życiu spotkało... nie wiem co ja bym bez niej zrobiła... Hmmm... od czasu rozpoczęcia wakacji w ogóle się nie widziałyśmy... może warto ją zaprosić... od razu opowiem jej o wczorajszej rozmowie z tatą i może ona mi coś doradzi...


Tak więc dziewczyna chwyciła za telefon wykręciła numer i po chwili ...

-Halo kto mówi...??
-Cześć Olka to ja Amy. Pamiętasz mnie jeszcze?
-Och Amy to ty... tak dawno się nie widziałyśmy... już myślałam że się obraziłaś o tą bluzkę...
-Nie... tylko mama ciągle z kimś gadała i nie miałam dostępu do telefonu...
-To ona nie chodziła do pracy....?
-Nie... wzięła sobie wolne....
-Aha... no ale teraz skąd dzwonisz?
-Z pokoju....
-Łał ... masz komórkę??!!
-Nie... tylko jak raz mama pojechała do kina to ja poszłam do sklepu i za wszystkie moje oszczędności kupiłam sobie telefon.... dlatego kończmy już i przychodź szybko do mnie bo jeszcze mi przyjdzie taki rachunek z którego się do śmierci nie wypłacę...
-Do ciebie?
-Tak... no przecież mówię...
-No dobra ale o której?
-Teraz jak najprędzej!!
-No dobra w końcu mam do ciebie ważna sprawę....
-Ja do ciebie też... dlatego się pospiesz!!
-Dobra, dobra....już idę... narka.
-Nara... czekam.

Amy była z jednej strony szczęśliwa że spotka się z koleżanką ale z drugiej strony obawiała się tego co powie... gdy się dowie o jej rozmowie z tatą...


-Olka!!!
-Och Amy!!!


Dziewczyny nie widziały się przez prawie dwa miesiące i każda minuta była dla nich jak godzina...

-Nawet nie wiesz jak się cieszę że cię widzę!!
-Ja też!!
-Chodź do środka...napijemy się czegoś...
-Dobra...

Przyjaciółki weszły do domu i...

-Oj sorki za ten bałagan... zapomniałam posprzątać po śniadaniu...
-Nie ma sprawy... możemy napić się na polu... masz na pewno jakiś stolik i krzesła....
-No pewnie że ma zaczekaj zaraz przyniosę...
-Pomogę ci!!

Po pięciu minutach dziewczyny wróciły z krzesłami i stolikiem ogrodowym...

-Ustaw to tutaj...
-OK gotowe...
-No to czego się napijesz? -zapytała ‘gospodyni’.
-Wiesz może kawy...
-Dobrze więc kawa dwa razy...

Po kilku minutach Amy wróciła z kawą.

-Proszę ta jest dla ciebie... jeszcze przyniosę swoją...
-OK. zaczekam...

Olka nawet nie zdążyła dokończyć bo Amy była już spowrotem...

-Łał... szybka jesteś...
-Wiem... w końcu w gimnazjum zajmowałam w biegach same pierwsze miejsca... ale nie
myśl że się chwalę...

-Jasne... no dobra co to jest ta ważna sprawa?
-Ech... to... chodzi o tatę...
-Coś mu jest?
-Nie...tylko on wczoraj ze mną rozmawiał o...
-Zaczekaj niech zgadnę... o twojej przyszłości...
-Skąd wiesz??!!
-Bo wczoraj wieczorem przyszłam tu żeby pożyczyć od ciebie płytę... i właśnie jak miałam zapukać ujrzałam przez szybę w drzwiach twoich rodziców jak rozmawiali... usłyszałam że mówią o tobie wiec postanowiłam trochę podsłuchać... nie gniewasz się prawda?
-Ja mam się gniewać ... to super że ich podsłuchałaś... gadaj szybko co mówili!!
-Już mówię... na czym to ja stanęłam...? Ach tak już pamiętam...no więc stanęłam blisko ściany żeby mnie nie ujrzeli i zaczęłam podsłuchiwać... słyszałam jak twoja mama mówiła o jakimś planie... ale niestety nie usłyszałam go bo powiedziała to twojemu ojcu na ucho... ale co najdziwniejsze potem oboje zaczęli się głośno śmiać...
-Ale z czego?
-Nie wiem... ale to nie był śmiech taki jak się śmieje ktoś np. z kawału... to był ‘zły’ śmiech... tak jakby ten plan był czymś okrutnym...
-Oby nie dotyczył on mnie...
-Nie chciałam ci tego mówić ale on właśnie ciebie dotyczył...
-Skąd wiesz?
-Bo na początku twoja mama powiedziała... ‘najlepiej będzie, jeśli sami zajmiemy się jej przyszłością’
-O nie... oni chyba chcą... mi znaleźć już męża...

C.D.N.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

I jak podobało się?? KOMENTUJCIE

[Nesy]

A oto 3 odcinek...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

O ile poranek był spokojny tak południe przerodziło się w prawdziwe PIEKŁO...


Amy pożegnała się z Olką i postanowiła poćwiczyć przed lustrem to, co zamierza powiedzieć ojcu...

-Tato myślę, że już czas abyś zaczął mnie traktować poważnie – mówiła dziewczyna do lustra-... Nie... Lepiej tak nie mówić, bo jeszcze się wkurzy... Może zacznę od przeprosin...
Tato przepraszam za to, że wczoraj się uniosłam... Nie to też nie!! Na polityka to ja się nie nadaje... – powiedziała zrezygnowana- a może zamiast Tato powiem Ojcze... To bardziej elegancko... No dobra warto spróbować... Ojcze wybacz, że wczoraj tak się uniosłam i... Nie to też do niczego... Więc co mu powiedzieć? Szkoda, że nie pomyślałam o tym jak Olka tu jeszcze była... Na pewno by mi coś doradziła...

I tak upłynęła długa godzina daremnych prób przygotowania ‘przemowy’...
W końcu wybiła trzecia i ojciec Amy wrócił do domu... Ale nie wyglądał tak jak zwykle... Mruczał coś pod nosem, zaciskał pięści i ciągle szarpał włosy...


-Tato, co się stało? –Zapytała troskliwie dziewczyna.
-Nic!! –Odburknął ojciec.
-Na pewno..? Wyglądasz jakoś dziwnie...
-Powiedziałem NIE!!! I daj mi wreszcie spokój pogadam po obiedzie...
-Dobrze tato...

Amy poszła do pokoju, położyła się na łóżku i zanurzyła się w marzeniach...

-Ech... Zawsze jak chcę być miła i kogoś pocieszyć osiągam odwrotny skutego do zamierzonego... Takie już moje szczęście –żaliła się dziewczyna-... Przynajmniej z Olką mogę jeszcze normalnie pogadać... Dobra dość użalania się!! Prześpię się chwilę i mi na pewno przejdzie...

I tak Amy pogrążyła się w głębokim śnie...


-Amy obiad na stole!!

Dziewczyna zerwała się z łóżka i popatrzyła na zegarek...

-O nie!! Już czwarta!! Przespałam całą godzinę!! Musze się pospieszyć, bo jeszcze nie zdążę porozmawiać z tatą.... JUŻ IDĘ MAMO!! –Krzyknęła i zbiegła na dół po schodach.

Na dole czekał już na nią indyk i sałatka... A na polu stały dwa fotele naprzeciw siebie...



-Mamo, co to za fotele tam na polu? No i gdzie jest tata?
-Te fotele przyniósł twój ojciec powiedział mi, że to na tę waszą ‘rozmowę’...
-Tak myślałam... A gdzie teraz on jest?
-Kto?
-Tata!! – powiedziała ze złością.
-Poszedł na chwile do sąsiadów... Ale przed wyjściem powiedział, że jak zjesz masz na niego czekać na jednym z foteli...
-Dobrze...
Tak, więc Amy zjadła obiad, wyszła na podwórko i zajęła jeden z foteli...
Po pewnym czasie przyszedł jej ojciec, zajął drugi fotel... I jak się nie trudno domyślić zaczął rozmowę...

-No, więc kochanie... –Zaczął- masz mi może coś do powiedzenia?? Może przeprosiny... Albo podziękowania, że nie dałem ci szlabanu... Och... Nic nie mówisz? Może się boisz?

Mężczyzna miał tak pewną siebie minę i mówił takim tonem, że Amy nie wytrzymała...



-Tak mam ci coś do powiedzenia –wykrzyczała na głos dziewczyna- mam już wszystkiego dość!!! Mam dość tego, że jestem traktowana jak małe dziecko, mam dość tego, że nikt się nigdy nie liczy z moim zdaniem, mam dość tego domu i dość CIEBIE!!!
-Tak??!!
-TAK!!!
-A może masz dość swobody i potrzebujesz szlabanu??
-Jeżeli to się nazywa swoboda to bardzo dziękuję za taką swobodę!!
-Bardzo proszę... Ale nie myśl sobie młoda damo, że ujdzie ci to na sucho!!
-Ani myślę siedzieć w pokoju za karę...!!
-Pogadamy o tym później!!! A teraz MILCZ, bo mam ci coś do powiedzenia!!!
-Zamieniam się w słuch ‘kochany’ ojcze... – powiedziała drwiąco.
-Lepiej nie przeginaj... No dobrze skoro w końcu się uspokoiłaś mogę przejść do rzeczy... Chodzi mi o nasza wczoraj niedokończoną rozmowę... A mianowicie o twoja przyszłość. Jak wiesz za miesiąc masz 18 urodziny... I myślę, że już czas abyś poznała kogoś, kto dotrzymywał ci będzie towarzystwa...
-Powiedz, wprost że chcesz abym znalazła sobie już partnera do małżeństwa...
-Miałaś się nie odzywać!!!
-Przepraszam...
-No, więc skoro już o tym wspomniałaś to powiem TAK... Właśnie tak chce... Gdyż potem może być już za późno...
-Tato, co ty mówisz?? ZA PÓŹNO??!! Na miłość NIGDY nie jest za późno!!! A do tego za tydzień jadę do SimCity studiować aktorstwo!! Więc małżeństwo tylko pokrzyżuje moje plany!!!
-Nic mnie nie obchodzą twoje plany!!! Masz do jutra do godziny 18.00 Znaleźć sobie partnera, jeśli nie... To sam ci go znajdę... I wtedy nie będziesz mieć nic do gadania!!!
-A, jeśli zamknę się w pokoju przed tym, którego ty mi przyprowadzisz i powiem mu, że go nienawidzę to, co wtedy?
-Zadzwonię na policje a oni wyważą drzwi...
-Ale i tak nic z tego, bo za każdym razem będę mu mówić NIE!!! I Nawet, jeśli zaciągniesz mnie z nim na ołtarz to jeszcze raz powiem...
-NIE!!! Tak łatwo nie będzie...
-Więc, co zamierzasz zrobić??
-Dowiesz się, dowiesz się w swoim czasie....

Po tych tajemniczych słowach ojciec oddalił się w stronę domu a Amy szykowała się na najgorsze...

-O nie!! Nie pozwolę mu na to!! Prędzej ucieknę z domu niż... Właśnie to jest myśl......UCIECZKA...


Czy Amy naprawdę ucieknie?? Jeśli tak to dokąd?? O tym już w kolejnych odcinkach...

C.D.N.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

I jak ... ?? Piszcie...
Jeśli znajdziecie jakieś blędy to piszcie i je poprawię

[Nesy]

Zapraszam do czytania...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Choć kłótnia minęła to żal został... I nie zanikał...


Po rozmowie z ojcem Amy była tak wściekła, że nawet nie zjadła obiadu i kolacji... Myślała tylko o jednym... O ucieczce. Zamknięta w pokoju na klucz planowała jak wymknąć się z domu...

-Może wyjdę przez okno... Nie za wysoko. A może po prostu przez drzwi... Nie to też nie... Rodzice zamykają drzwi o 21.00 I chowają gdzieś klucz... A ja muszę wyjść o 23.00... Zaraz, która godzina?? – Amy spojrzała na zegarek- dopiero 20.00 Może się uda!!

Dziewczyna zeszła po schodach rozejrzała się po pokoju...

-Ufff... Nie mam taty.

... I pobiegła do matki.


-Mamo mogę dzisiaj nocować u Olki... Proszę.
-No nie wiem... A co na to ojciec?
-Nie dowie się... No proszę mamo...
-No... Dobrze... Ale nie zapomnij wziąć szczoteczki, ubrania na zmianę i...
-Dobrze mamo wiem... Nie jestem już dzieckiem!!
-Masz rację... No idź się spakuj a ja zadzwonię do jej mamy.

Uradowana Amy pobiegła do pokoju... Ale powodem jej szczęścia nie było nocowanie u koleżanki tylko... UCIECZKA...

-Teraz już pójdzie łatwo... –Myślała z zadowoleniem- pokój Olki jest na pierwszym piętrze, więc mogę wyjść przez okno... Hmmm... Mam nadzieję, że Olka mnie zrozumie i pomoże mi w ucieczce...

Spakowana i gotowa do drogi Amy wyszła przed dom... Mama Olki miała po nią podjechać o 20.30 Więc musiała chwilę czekać...

-Szybciej, szybciej... –Mruczała pod nosem- szybciej, bo tata zaraz wróci ze sklepu!!

Nie minęło 5 minut a samochód już podjechał...

-Pa Amy... Tylko pamiętaj umyj zęby przed spaniem!!
-Dobrze mamo będę pamiętać...



Droga do koleżanki była długa i nudna... Amy, aby się nie nudzić liczyła latarnie przy drodze...

-...55, 56, 57, Aaaaaaaaa....Ale nuda... Ech... No, ale cóż robić... 58, 59, 60....

Dziewczyna doliczyła do, 80 po czym zapadła w głęboki sen... Obudziła się dopiero na miejscu...

-O... Już jesteśmy? Która godzina??
-Tak już jesteśmy... I jest godzina... 21.15...
-Uff... Na szczęście... Tak się to ciągło... Myślałam, że jest cos koło 23....
-Na szczęście nie... No a teraz idź już do Olki... Ona już nie może się ciebie doczekać....
-Dobrze... Dobranoc.
-Dobranoc i śpij dobrze...
-Dziękuję.

Amy weszła do pokoju koleżanki...


-Cześć!!
-O cześć czekałam na ciebie...
Amy uścisnęła koleżankę przyjaźnie i zaczęła rozmowę...


-Cieszę się a teraz słuchaj uważnie!!
-O, co chodzi??
-Nic nie mów tylko słuchaj!! No, więc tak... Jak wiesz wczoraj w południe rozmawiałam z tatą?.. I się ‘trochę’ pokłóciliśmy... On kazał mi do jutra znaleźć sobie chłopaka, bo jeśli nie to on mi go znajdzie... Ale ja nie chcę... Za tydzień jadę na studia do SimCity i po co mi chłopak... Będzie mi tylko przeszkadzał!! I dlatego mam do ciebie prośbę...
-Jaką?
-Chcę żebyś pomogła mi w ucieczce...
-Co chcesz uciec??!! I gdzie będziesz mieszkać?? Pod mostem??!!
-Nie... Już mam wszystko zaplanowane... Nie martw się o mnie... Mam pieniądze, jedzenie, ubrania i wszystko, co potrzebne... Tylko proszę pomóż mi!!
-No nie wiem... A co z rodzicami... Twoimi i moją mamą...??
-Moi się domyślą wszystkiego... A twojej mamie ty wytłumacz... Proszę to moja jedyna szansa...
-No... No dobra... Ale nie obiecuję... Wiesz, jaka jest moja mama...
-Och dziękuję... Mam u ciebie dług...
-No dobra... Przygotuj się... A ja idę do mamy...
-Dobra...

Amy siedziała i trzymała kciuki... Bardzo chciała ‘wydostać’ się w końcu na ‘wolność’ i usamodzielnić się...
Po pięciu minutach wróciła Olka...

-Amy, Amy... Mama się zgodziła...
-Naprawdę... Och Olka dziękuję ci...
-Mam powiedziała, że doskonale cię rozumie... I nawet nie musiałam jej przekonywać...
-To świetnie... Pociąg mam o północy... Ale wyjść muszę o 23.00 Bo stąd na stację jest godzina drogi...
-Amy jak już będziesz w SimCity to napisz do mnie...
-No jasne będę pisać, co miesiąc...
-Dzięki...
-Dopiero 21.30 Prześpię się chwile....
-A, czym masz zamiar dojechać na stację??
-Jeszcze nie wiem...
-Może moja mam cię zawiezie...
-Dobrze... Zapytaj ją....

Po chwili Ola wbiegła do pokoju i oświadczyła....

-Mam się zgodziła, powiedziała, że wyjedziecie o 22.45
-Podziękuj jej... No a ja się chwile prześpię...
-Dobrych snów...
-Dzięki... Aaaaaaaaa...

Wybiło wpół do 23.00... Olka widząc to podbiegła do Amy i zaczęła ja gwałtownie szarpać....


-Hej... Amy wstawaj... Zostało ci 15 minut.... Szybko obudź się!!!
-Co 15 min?? Musze się pospieszyć, bo jeszcze nie zdążę...
-Szybko... Idź się przebrać a ja spakuję cię...
-Dzięki... Co ja bym bez ciebie zrobiła?..
-Spóźniłabyś się...

Amy pospiesznie się ubrała i uczesała... A jej koleżanka spakowała jej jedzenie, wodę i trochę pieniędzy od siebie... Na drogę....
O 22.40 Dziewczyny i Klara(mama Olki) stały przed domem...


-Będę za tobą tęsknić...
-Ja też...
-Przyjadę do ciebie kiedyś w odwiedziny...
-Obiecujesz...??
-No jasne...
-Dobrze dziewczyny koniec tego... Spotkacie się jeszcze... Amy musimy jechać...
-Tak proszę pani...
-PAPA Amy pamiętaj nie zapomnij o mnie!!!
-Będę pamiętać!!

Amy wsiadła do samochodu i ruszyła w drogę... Pełna obaw... Ale i radości uciekinierka patrzyła w dal... I rozmyślała o swojej... PRZYSZŁOŚCI...

C.D.N.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

I jak podobało się?? Wyraźcie swoje opinie...

PISZCIE PISZCIE PISZCIE PISZCIE PISZCIE PISZCIE PISZCIE

P.S.Jeśli znajdziecie błędy to piszcie i je poprawię

[Nesy]

Ten odcinek jest trochę kródki bo nie miałam za bardzo czasu...
----------------------------------------------------
O północy Amy dojechała na miejsce... Na stacji było ciemno i pusto. W oddali było słychać pohukiwanie sowy i skowyt wilków. Parking przy stacji był całkiem pusty stała tam jedynie stara latarnia i samochód Klary...

Uciekinierka wyszła z auta i po chwili usłyszała głos swej wybawczyni...

-No jesteśmy... Teraz idź kupić bilety, bo pociąg podjedzie lada chwila.
-Dobrze.


Amy chwyciła swój plecak i pobiegła do sprzedawczyni. Była to dość młoda kobieta o blond włosach i miłej twarzy. Gdyby nie okulary to byłaby bardzo podobna do mamy Oli.

-Poproszę jeden bilet do SimCity.
-To będzie 10.50Zł.

Dziewczyna wyjęła portfel pogrzebała w nim chwilę i wyciągnęła z niego pieniądze.

-Proszę.
-Dziękuje i życzę miłej podróży –odparła sprzedawczyni.

Mama Olki podeszła do dziewczyny i zagadnęła...

-No Amy już pięć po dwunastej... Chyba pociąg się spóźni. Chodź usiądziemy... Musze ci coś powiedzieć.
-Dobrze proszę pani.


Tak, więc obie usiadł na ławce pod wielką i stara wierzbą i patrzyły chwile jedna na drugą w milczeniu... żadna nie miała ochoty a może odwagi, aby zacząć rozmowę. Lecz w końcu...

-No Amy zastanawiasz się pewnie, dlaczego ci pomogłam...
-Właściwie to tak –odparła zmieszana.
-Odpowiedź jest prosta... Rozumie cię. Gdy byłam dokładnie w twoim wieku tez chciałam uciec...
-I, co udało się pani?
-Tak, lecz po niecałym miesiącu rodzice mnie znaleźli... Oj nigdy tego nie zapomnę.
-Przepraszam, ale nadal nie rozumiem...
-To oczywiste... Gdybyś uczyniła to, co ja -a pewnie byś uczyniła- to spotkałoby cię zapewne to samo. Chociaż ty pomyślałaś o czymś, na co ja nie wpadłam... Postanowiłaś POPROSIĆ...
-Ale, co to ma do rzeczy??
-To, że ja nie poprosiłam nikogo o pomoc... Myślałam, że nawet przyjaciele mi nie pomogą... Ale ty udowodniłaś, że jest inaczej... Gdy usłyszałam, od Olki że chcesz uciec pomyślałam, że to żart, ale nie... To była prawda.
-No, ale nadal nie rozumie, dlaczego się pani zgodziła...??
-Zaraz ci wytłumaczę dokładniej. No, więc...

Ale Klara nie zdążyła dokończyć, bo właśnie na stacje wjechał pociąg.
Był to wielki, zielony ‘potwór’ dłuższy niż wszystkie inne. Miał niezliczoną ilość wagonów i przedziałów. Amy nigdy nie widziała czegoś tak WIELKIEGO... No chyba, że w telewizji....

-No to twój pociąg –odpowiedziała wzruszona kobieta.
-Tak... To mój pociąg do wolności –powiedziała Amy ze łzami w oczach.
-Proszę napisz do nas jak dojedziesz żebym się nie martwiła.
-Oczywiście, że odpiszę... A pani niech się nie martwi jestem już dorosła.
-O tak... No wsiadaj szybko, bo jeszcze ci odjedzie sprzed nosa... Wiesz, jakie są pociągi.


Tak, więc Amy wsiadła do pociągu. Już nie było odwrotu, bo drzwi zaczęły się zamykać... Lecz zanim zamknęły się do końca dziewczyna zdążyła krzyknąć...

-Niech pani mi wyśle list i napisze... Dlaczego?!!

Drzwi się zamknęły i pociąg ruszył. Wlókł się powoli po torach i tak straszliwie hałasował, że Amy nie była pewna czy pani Puszka usłyszała jej wołanie... Lecz nie mogła tego sprawdzić po stacja zniknęła już w gęstej mgle...

Klara stała jeszcze chwilę próbując wypatrzyć pociąg w ciemnościach i rozmyślała nad tym, co powiedziała jej Amy...

-Hm... Mam napisać, ‘dlaczego’?? Ale dlaczego co? Czyżby chodziło jej o ucieczkę...

Podczas gdy kobieta rozmyślała o tym wszystkim Amy zajęła już miejsce w jednym z przedziałów i szykowała się do snu... Pełna obaw, ale i radości z tego, że w końcu UCIEKŁA.

C.D.N.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mam nadzieję że sie podobało.... nastepny odcinek już jutro
Zapraszam do czytania i KOMENTOWANIA

P.S. pociąg może jest niepodobny ale trudno... a co do UCZUĆ o które pytała Myszka-99 to pojawią się one dopiero w nastepnym odcinku...

[Nesy]

A oto kolejny odcinek (spodoba sie wam)
A za ten pociąg sorry ... nie wyszedł mi

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Było coś koło pierwszej, kiedy pociąg mijał Weronę. Noc była wtedy chłodna i cicha a drzewa kołysały się lekko na wietrze.

Pociąg zaczął zwalniać i w końcu zatrzymał się na stacji.
Amy obudzona nagłym hamowaniem zeszła z łóżka i powędrowała do wagonu restauracyjnego. Znajdował się on na samym końcu pojazdu, więc dziewczyna musiała przejść dość spory kawałek. Lecz gdy w końcu tam dotarła spostrzegła, że nie jest SAMA.
Na końcu stolika siedział młody chłopak. Możliwe, że był w tym samym wieku, co Amy. Jednak zajadał się właśnie kurczakiem i nawet nie zauważył dziewczyny...


-Cześć –zagadnęła do chłopaka.
-O cześć nie zauważyłem cie... Może usiądziesz?
-Chętnie –odparła i usiadła koło nieznajomego.
-Gdzie jedziesz?
-Do SimCity. A ty?
-Ja też jadę do SimsCity.
-A, po co tam jedziesz? Jeśli można wiedzieć...?
-Moja babcia ciężko zachorowała.
-Och... Przepraszam... Nie wiedziałam –powiedziała speszona.
-Nie szkodzi. No, ale teraz ty mi powiedz, po co jedziesz do SimCity?
-Ja jadę tam studiować aktorstwo.
-No proszę widzę, że siedzi koło mnie przyszła gwiazda simowego kina.
-A tam znowu gwiazda...
-No dobra jak chcesz... Widzę, że nie lubisz komplementów...
-Może i lubię... – powiedziała tajemniczo.

Nastąpiła chwile niezręcznej ciszy...Oboje patrzyli na siebie nic nie mówiąc. Amy poczuła, że się rumieni i przysłoniła twarz rękami... Ale po chwili ciszę przezwał chłopak.

-Sama?
-Tak.
-Ja też...No, ale mniejsza o to, bo co ze mnie za pajac nawet się nie przedstawiłem. Jestem Adam Puszka a ty?
-Nazywam się Amy Piórko. Ale czy mogę o coś zapytać?
-Wal śmiało...Yyy... To znaczy pytaj...
-Czy może masz kogoś w rodzinie, kto nazywa się Olka...??
-Tak. A ty skąd wiedziałaś? Olka to moja siostra.
-No a jak ma na imię twoja matka?
-Klara... Na co się tak patrzysz?
-Bo ja... Znam twoją siostrę. Olka to moja najlepsza przyjaciółka. No a twoja mam mnie tu przywiozła.
-Moja mama??!! Nie to na pewno jakieś nieporozumienie... Moja mam nie pomogłaby obcej osobie w ucieczce...
-Zaraz. A skąd ty wiesz, że ja uciekłam...??
-Kochana... Kto normalnie podróżuje o tej godzinie a do tego sam...??
-Ty.
-Ja się bardzo śpieszę do babci... Ale ty. Przecież studia zaczynają się dopiero za tydzień.
-No tak.
-Czy Olka mówiła ci coś o mnie?
-Kiedyś wspominała, że ma brata, ale to było dawno...
-Kochana siostrzyczka...
-No a co robiłeś w Weronie?
-Byłem na wakacjach.
-A jak to się stało, że przez tyle lat znajomości z Olką ani razu cię nie spotkałam?
-Często bywam poza domem...
-Rozumiem.


Amy i Adam rozmawiali tak jeszcze chwile, po czym chłopak udał się do swojego przedziału a uciekinierka zasiadła do ‘dość’ wczesnego ‘śniadania’.
Jednak, pomimo że była bardzo głodna to niewiele zjadła.
Dlaczego??

-Och... On jest taki... Taki WSPANIAŁY...ładny, miły, fajnie się z nim gada... A może tak... Nie!! A gdyby tak... Może warto spróbować??

Dziewczyna rozmyślała tak jeszcze chwilę, po czym wróciła do przedziału i pogrążyła się w głębokim śnie...
Kto jej się śnił nie trudno zgadnąć?.. Bo przez sen powtarzała – Adam, Adam...

Rano Amy obudziła się wypoczęta i szczęśliwa. Szybko się przebrała, uczesała i umyła, po czym popędziła zjeść coś. Miała nadzieję, że w ‘restauracji’ spotka Adama...
Jednak nie było go tam.

-Pewnie jeszcze śpi –pocieszała się- na pewno za niedługo przyjdzie coś zjeść.

Lecz godziny mijała a chłopak nie przychodził... Biedna Amy siedziała nad porcją sałatki i ciągle spoglądała na drzwi w nadziei, że się otworzą i pojawi się w nich Adam.

Zegar tykał Tik-Tak, Tik-Tak...W końcu znudzona i zła wyszła ze stołówki. Na korytarzu spotkała swego nowego znajomego. Lecz nawet na niego nie spojrzała. Odpowiedziała mu tylko –Cześć. I weszła do swojego ‘pokoju’.
Chłopak popatrzył gdzie idzie. Stanął na chwile i zawrócił.
Amy leżała na łóżku i rozmyślała...

-Jak mogłam przejść koło niego obojętnie!! Jak mogłam...??!! Co ja zrobiłam?? Mogłam przecież z nim porozmawiać, zaprosić go!! Ale ja jestem głupia...

Nagle rozległo się głośne pukanie...
Dziewczyna podeszła do drzwi i je otworzyła...


-Cześć pomyślałem, że jesteś głodna.

W drzwiach stał Adam i w ręce trzymał talerz z sałatką.

-Właściwie to tak. Proszę wejdź.
-Gdzie to położyć?
-Na stoliku.
-Ok.

Chłopak położył sałatkę na stoliku i usiadł na kanapie koło Amy...
-Dlaczego uciekłaś?
-Co? Przecież nie uciekałam.
-Więc, dlaczego ze mną nie poszłaś do stołówki?
-Eeee... No, bo...

Amy tak bardzo chciała powiedzieć Adamowi, że jej się podoba, ale nie miała na to odwagi...
O ile tylko na niego spojrzała czuła, że się rumieni i nie mogła z siebie wykrztusić ani jednego słowa...

-Posłuchaj Amy. Bardzo mi się... Podobasz się i bardzo zależy mi na twojej ‘przyjaźni’.


Dziewczyna nie mogła się opanować z radości. On... Chłopak jej marzeń powiedział, że zależy mu na jej przyjaźni a co ważniejsze podoba się mu!!

Amy nie mogąc się już dłużej powstrzymywać pocałowała Adama...
Był to jej pierwszy pocałunek ‘ Prawdziwej Miłości’...

C.D.N.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

KOMENTUJCIE

P.S. Jak wyłapiecie jakieś błędy to piszcie a ja je poprawię

[Nesy]

Sorrki za posta pod postem ale nie chciałam już dłużej czekać na jakiś komentarz bo czas ucieka...
A oto 7 odcinek ...
I przypominam zanim zaczniecie czytać Na konic Zostawcie jakiś KOMENTARZ

---------------------------------------------------------------------------------------------

Wieczorem Amy nie mogła zasnąć. Ciągle myślała o Adamie.
Miała nadzieję, że ich ‘znajomość’ nie skończy się zbyt szybko...

Noc była pochmurna i deszczowa a wiatr zimny.
Do SimsCity został jeszcze dzień drogi a pogoda się nie zmieniała i chyba nie miała zamiaru się zmienić...

-Jak myślisz czy ta pogoda to za karę?? –Zapytała dziewczyna.
-Może... –Odparł chłopak.
-Mam nadzieje, że jutro się poprawi, bo nie wiem, co wtedy zrobię.
-Może zamieszkasz ze mną i z moja babcią?
-No, ale jak ty wyjedziesz to... Będzie takie trochę... Krępujące.
-E tam... Moja babcia jest super!!
-Ale przecież jest ciężko chora... Nie chce jej przeszkadzać.
-Nie martw się ona ma sprzątaczkę itp., Więc nie będziesz przeszkadzać.
-Ale jak ty wyjedziesz to... Będę tęsknić.
-Spoko... Mam zamiar chwile tu pobyć.
-To dobrze –powiedziała dziewczyna i przytuliła się do swego ‘chłopaka’.



Siedzieli tak chwilę i rozmyślali... Gdy Amy powiedziała:

-Wiesz... Nigdy nie miałam chłopaka.
-A ja dziewczyny.
-Więc może...?
-Wiem... I może być.
-Naprawdę?
-No.
-Och to wspaniałe... W końcu mam kogoś, z kim mogę pogadać... Komu mogę zaufać.
-Ja też.

Amy po raz pierwszy od kilku tygodni a może i miesięcy czuła się naprawdę bezpieczna i szczęśliwa. W końcu znalazła swoją ‘Drugą Połowę’ i przestała się przejmować tym, co powiedział jej ojciec. Nie zamierzała wracać do domu zwłaszcza teraz, gdy miała wszystko, co jej było potrzebne do szczęścia.


Chwilę później oboje zbliżyli się do siebie a Adam objął, Amy. Dziewczyna czuła, że znów się rumieni... Ale postanowiła nie pokazywać tego, że chłopak ją onieśmiela. Objęła go i pocałowała...

Wtem pociąg zatrzymał się tak gwałtownie aż para spadła z fotela.

-Co się stało?
-Nie wiem. Może jakaś awaria.
-Oby nie...

Adam podniósł się i wyszedł na korytarz. Był całkiem ciemny. Widocznie wyłączono prąd.

-No i co się stało? –Zapytała Amy ze strachem.
-Wysiadł prąd.
-Uff... Już myślałam, że coś gorszego.
-No nie wiem czy to dobrze...
-Jak to?
-Jesteśmy zda la od jakiegokolwiek miasta... Zanim pomoc dotrze...
-Ale przecież jesteśmy tu bezpieczni... Prawda?
-Tak... Chyba tak.
-Na pewno?
-Nie wiem. Może to zwykła awaria a może...

Ale chłopak nie zdążył dokończyć, bo właśnie rozległ się głos jakiegoś mężczyzny...

-UWAGA PASAŻEROWIE!! Nastąpiła poważna awaria!! Jest duża możliwość wybuch!! Prosimy natychmiast opuścić pociąg i odejść jak najdalej!! Za jakąś godzinę powinny dotrzeć tu wozy policyjne i strażackie!!

Pasażerowie zaczęli opuszczać pośpiesznie pojazd.
Amy i Adam wyszli na samym początku i schowali się w opuszczonej stodole w głębi lasu.


-Jesteśmy tu bezpieczni??
-Na pewno tu jest bezpieczniej niż na polu... Ale i tak trzeba mieć oczy szeroko otwarte.
-A już myślałam, że wszystko się uda...
-Tak już bywa. Raz na wozie raz pod wozem.

Chłopak pocieszał jeszcze chwile dziewczynę, gdy nagle drzwi stodoły uchyliły się lekko...
Do ‘pomieszczenia’ wpadł zimny powiew wiatru. Drzwi zaskrzypiały przeraźliwie i...

C.D.N.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mam nadzieje że się podobało Jesli już przeczytane to...
Komentujcie i nie żałujcie klawiatury

Z góry za wszystkie komentarze DZIĘKUJĘ

P.S. Sorry za to że zdjęcia są rozmazane ale musiałam je zapisać w formacie JPG i sie trochę popsuły... jeśli ktoś z was wie jak zrobic żeby zdjęcia się nie rozmazywały to niech powie... PROSZE...

[Nesy]

Na poczatek sorrki za to że tylko 3 zdjęcia ale nie chciałam was dłużej zmuszać do czekania. No to zapraszam do czytania i komentowania

__________________________________________________ _____

... W drzwiach ukazała się policjantka. Stała chwilę nieruchomo i wpatrywała się w Amy.
Dziewczyna miała złe przeczucia.

-Dlaczego ona się tak na mnie patrzy? –Myślała uciekinierka- czyżbym złamała prawo?

Amy była przerażona myślą, że musiałaby wrócić do domu i wysłuchiwać całodobowych kazań swego ojca. Lecz ku jej zdumieniu kobieta podeszła do nich i powiedziała łagodnym tonem.


-Czy wy dwoje jechaliście w tym pociągu, który uległ awarii?
-Tak. A o co chodzi?
-W związku z tą awarią policja zobowiązała się zorganizować transport dla wszystkich poszkodowanych. Aby mogli oni dotrzeć do celu swej podróży. Więc skoro wy również jechaliście tym pojazdem macie prawo do darmowego przewozu. Czy chcecie z niego skorzystać?
-No właściwie to, czemu nie? –Odparł chłopak niepewnie.
-Więc proszę za mną.

Amy i Adam ruszyli za policjantką. Szli z nią przez ciemny las przeciskając się między drzewami i kolczastymi krzewami. Było bardzo ciemno i prawie nic nie było widać. Jedynym źródłem światła był księżyc i gwiazdy. Potykając się, co chwilę o wystające korzenie w końcu wyszli na otwartą przestrzeń. Niedaleko lasu był parking. Oświetlały go dwie zardzewiałe latarnie i światło z jakiegoś małego pomieszczenia. Widać było, że stoi tam grupka ludzi i kilka aut.

-No jesteśmy. - Powiedziała policjantka- Zaraz podjedzie tu autobus i zabierze was razem z innymi. A jeśli musicie skorzystać z toalety to znajduje się ona w tym małym budynku.
-Dziękujemy.
-Och ależ nie ma, za co to był mój obowiązek. No idźcie do reszty. Życzę wam miłej podróży.

Powiedziawszy to kobieta odeszła w stronę parkingu i zniknęła w ciemności.
Para nastolatków udała się na parking, aby oczekiwać tam na autobus.

W tym czasie policjantka rozmawiała z kimś przez telefon.

-Halo. Panie komendancie. Znalazłam ta zaginiona dziewczynę. Niech pan przyśle tu radiowóz.
-Dobrze. Zaraz go wyśle a pani niech pilnuje tej dziewczyny. Teraz nam się nie wymknie.
-Tak jest panie komendancie!

Kobieta odłożyła słuchawkę i z satysfakcją oraz ponurym uśmieszkiem na twarzy udała się w stronę parkingu.
Lecz nawet nie zdążyła postawić jednej stopy, bo podjechał autobus.
Policjantka stanęła i nie wiedziała, co robić.


-I, co ja teraz zrobię?! Ta dziewczyna zaraz wsiądzie do autobusu i odjedzie a radiowozu jeszcze nie ma!! I co mam zrobić?!

Gdy tylko pojazd stanął i drzwi się otworzyły cała grupka ludzi popędziła w jego stronę. Wśród tego tłumu była również Amy i jej chłopak.
-Szybko Amy!! Bo zajmą nam najlepsze miejsca!!
-No to pobiegnijmy.
-OK.

Tak, więc oboje zaczęli biec i policjantka straciła ich z oczu.

-Cholera!! Uciekła mi!! Ale czemu zaczęła biec? Czyżby się czegoś domyślała?

Kobieta nie zastanawiała się długo tylko pobiegła za tłumem ludzi. Przepychając wszystkich w końcu dostała się do autokaru. Przeleciała wzrokiem po siedzeniach, ale nie ujrzała Amy i jej towarzysza. Wyszła, więc spowrotem na pole i zaczęła przeszukiwać tłum. Niestety dziewczyny nie znalazła. Poszła jeszcze sprawdzić toaletę, lecz gdy wróciła na parking autobusu już nie było.

-No nie uciekła!! Trzeba wysłać za tym autokarem pościg.

Tak, więc policjantka podbiegła do telefonu i pośpiesznie wykręciła numer.

-Panie komendancie melduję, że dziewczyna ucieka autokarem na południowy-zachód drogą 505. Trzeba wysłać za nią pościg i zawiadomić kierowcę. Jeśli dojadą do SimCity to już jej nie znajdziemy.
-Dobrze. Zaraz wyślemy pościg. A po panią już jedzie radiowóz.
-Nareszcie. Jakbyście wysłali go wcześniej to dziewczyna by nie uciekła.
-Niech się pani nie martwi złapiemy ją.

Kobieta odłożyła słuchawkę i zatarła ręce.

-No już nam się nie wymknie!!

Lecz nawet nie wiedziała jak się myliła...
Autokar stanął właśnie na stacji, aby zatankować i pasażerowie wysiedli by najeść się i napić.

-No się Amy teraz już tylko przejedziemy do końca drogę 505 i jesteśmy w SimCity.
-To dobrze, bo już jestem tym wszystkim zmęczona.
-Ja też. Jesteś może głodna?
-Trochę. Ale bardziej chce mi się pić.
-No to chodź do baru. Ja stawiam.
-Jak chcesz?


Oboje udali się do restauracji i zajęli stolik, który stał za rzędem kwiatów.
Zamówili Colę i Hamburgery. Najedli się i napili a potem udali się do sklepiku, aby kupić coś na drogę. W tym samym czasie do autobusu podjechał radiowóz. Wysiadło z niego dwóch policjantów i zaczęli przeszukiwać pojazd.

-Dobra ty idź do restauracji a ja pójdę do autokaru.
-OK. Tylko sprawdzaj dokładnie, bo mogła się gdzieś ukryć.
-Przeszukam wszystko dokładnie. Więc jeśli ona tam jest to na pewno ją znajdę.
-No to ruszajmy.

Mężczyźni wyruszyli, więc na poszukiwania...


__________________________________________________ _________

Mam nadzieję że się podobało A teraz zapraszam do KOMENTOWANIA

[Nesy]

A oto 9 odcinek mojego FS.

__________________________________________________ _____________

Policjanci zaczęli przeszukiwać autobus, parking i restaurację. Lecz nie mogli znaleźć dziewczyny. Nawet, gdy przysłano posiłki poszukiwania nie dały rezultatu. Dlaczego?

Amy i Adam siedzieli nad stawem i patrzyli w niebo. Było ono tak ciemne, że nawet gwiazdy nie potrafiły go rozświetlić.
Delikatny jak aksamit wiatr poruszał trawą, która cicho szeleściła.
Księżyc oświetlał swym blaskiem zakochaną parę i tworzył romantyczną atmosferę.
Chłopak powoli przysunął się do swej towarzyszki i obiją ją swym silnym ramieniem.
Amy poczuła, że Adam zbliża się do niej coraz bardziej.

-Wiesz. Ja... To nie odpowiednie miejsce.
-Na, co? Na romantyczny pocałunek w świetle księżyca?
-Nie na to... Tylko na... Nieważne. Ale jeśli chodzi o pocałunek to, czemu nie.
-A już myślałem, że się boisz.
-Niby, czego?
-Nieważne.

Tak, więc oboje zbliżyli się do siebie i zaczęli namiętnie całować.


W tym samym czasie policjanci wychodzili już z siebie żeby znaleźć dziewczynę.

-No nie gdzie ona jest?! Przecież wszystko było dopięte na ostatni guzik. I co? Ten chłopak wszystko zepsuł!!
-Racja. Nie trzeba było brać takiego smarkacza.
-Spoko chłopaki. Na pewno zaraz ją tu przyprowadzi.
-No nie wiem. A jak on ja ‘polubił’ i nie zamierza teraz już z nami współpracować?
-To niemożliwe!! Przecież dostaje kupę kasy!!
-Wiesz, że miłość jest silniejsza i chłopak może ją teraz chronić. Bo zna wszystkie nasze plany.
-Tak. Lepiej się pośpieszmy zanim autokar odjedzie.

Tymczasem Amy i jej chłopak siedzieli nadal na ławce i rozmawiali.


-Więc mówisz, że twój ojciec chciał cię zmusić do znalezienia sobie chłopaka?
-Tak. I właśnie, dlatego uciekłam z domu. Mam nadzieję, że rodzice nie wynajęli jakiegoś detektywa. Bo znając ich to wydaliby nawet tysiące simeleonów tylko po to żeby mnie odzyskać i dalej mówić, co i kiedy mam robić i z kim mam się spotykać!!
-Wiesz. Co do tego ile wydadzą twoi rodzice na poszukiwania to nie wiem? Ale... Muszę ci cos powiedzieć. Nie mogę cię już więcej okłamywać.
-Masz inną tak?!!
-Nie!! Tylko... Ja... No... Policja i specjalny oddział z detektywem na czele cię szuka.
-Co?! To znaczy, że w każdej chwili zza krzaków może wyskoczyć jakiś ‘komandos’ i zabrać mnie do domu?!! I do tego ktoś nas może cały czas obserwować?!! A my tu... Się całowaliśmy...
-Nie, nie, nie. Na pewno tu nikogo nie ma.
-A skąd to możesz wiedzieć?
-Bo ja... Z nimi współpracuje...


-Co?!! To znaczy, że zaraz mnie do nich zaprowadzisz a to, co między nami jest to nieprawda?!! –Amy siliła się na to żeby nie krzyknąć, aby jej nie znaleźli. A ponieważ była tak zrozpaczona tym, że miłość jej życia to jakiś podstawiony ‘agencik’ to nie zostało jej nic innego jak...
Dziewczyna wstała i z największą siłą, na jaka było ją stać uderzyła Adama w twarz.
-Ty świnio!! Przez cały czas mnie okłamywałeś!! A ja tak ci ufałam...
-Amy to nie tak ja...
-Cicho bądź –przerwała mu dziewczyna- już wystarczająco dużo się nasłuchałam.
-Ale ja nie chcę cię im wydać!!

W ostatniej chwili dziewczyna opamiętała się i stanęła.

-‘Co? On nie chce mnie wydać?’

Amy podeszła do chłopaka, który z rozczuleniem masował obolała twarz i powiedziała.

-Nie chcesz mnie wydać?
-Tak!! Już wcześniej chciałem ci to powiedzieć, ale nie dałaś mi dojść do słowa!! Więc czy teraz skoro już mnie słuchasz mogę ci wszystko wytłumaczyć?
-No dobrze –powiedziała speszona dziewczyna.


-Więc teraz słuchaj uważnie. Po tym ja moja mama odwiozła cię na stację wróciła do domu. Na drugi dzień wcześnie rano wtedy, gdy miałaś już być spowrotem w domu zadzwonili twoi rodzice. Pytali się, dlaczego jeszcze nie wróciłaś. Mama powiedziała, że prawdopodobnie uciekłaś, ale nie wiadomo gdzie. No i jak się nie trudno domyślić twoi rodzice zadzwonili na policję do detektywa i do oddziału ‘poszukiwaczy’, w którym ja pracuje... Albo raczej pracowałem, bo za to, że nie wypełniam rozkazów mnie wywalą. No, ale mniejsza o to.
Mój oddział wymyślił pułapkę. Wszystko to, co nas spotkało było dokładnie zaplanowane. Ja miałem wsiąść do tego pociągu na stacji w Weronie i ‘zapoznać’ się z tobą.
-Zaraz, zaraz, zaraz. Skąd oni wiedzieli, że ja jadę w tym pociągu?
-Mówiłaś twoim rodzicom, że jedziesz do SimCity na studia. A to był jedyny pociąg, który o tym czasie tam jechał. No, ale nie przerywaj, bo mam ci jeszcze dużo do powiedzenia.
Na czym to ja skończyłem?? Ach tak już pamiętam. No jak już wcześniej wspomniałem –zanim mi przerwałaś- wszystko było zaplanowane. Po zapoznaniu się z tobą miałem iść do ‘kierowcy’ i powiedzieć, że może już zacząć akcję ‘Wypadek’. No, więc gdy przyszedłem do ciebie i się... Skończyliśmy całować to przez specjalny mini pilot dałem sygnał, że można zacząć hamować. Dalej plan był taki, że po nadaniu komunikatu miałem cię wyprowadzić z pociągu i zabrać do stodoły. Była ona na kołach i przesuwano ją równo w pociągiem po to żebyśmy do niej trafili. Gdy już weszliśmy do ‘stodoły-pułapki’ ponownie nadałem sygnał, że policjantka może już przyjść i wyprowadzić nas na parking.
-Czy mogę na chwile przerwać?
-Już przerwałaś. No, ale mów.
-Czy ci wszyscy ludzie, którzy jechali w pociągu byli podstawieni?
-Tak.
-‘Fajnie’.
-No to już tłumacze dalej. Gdy wyszliśmy na parking policjantka miała zadzwonić do komendanta żeby przysłała po ciebie radiowóz. Lecz niestety radiowóz nie dojechał na czas i autokar wraz z ‘aktorami’ odjechał.
-To kierowca nie był zamieszany w tą ‘akcję’?
-Był, ale żeby nie wzbudzać twoich podejrzeń po 15 minutach miał odjechać.
-No to widzę, że nieźle to przygotowaliście.
-Nawet nie wiesz jak się musieliśmy śpieszyć. Mieliśmy tylko kilka dni żeby to przygotować. Ale mniejsza o to. Musze dokończyć moje opowiadanie. Gdy już jechaliśmy autokarem kilku policjantów miało przeszukać okolicę i upewnić się czy wsiedliśmy do pojazdu. Gdy byli pewni wysłano za nami radiowóz. No i teraz prawdopodobnie kilkunastu policjantów i policjantek przeszukuje całą tą okolicę i nas szuka.
-I, dlatego tutaj przyszliśmy??
-Tak. Bo miałem cię zatrzymać albo w restauracji albo w autobusie. I raczej tutaj szukać nie będą. Ale żeby więcej nas nie dręczyli pójdę do nich i powiem, że uciekłaś. Wyślę ich w przeciwną stronę. Nie martw się wszystko będzie dobrze.
-Ale... Czy ty mnie... Naprawdę kochasz?
-Tak Amy... I nigdy nie myśl inaczej.


Chłopak chcą udowodnić, że mówi prawdę pocałował Amy i po chwili udał się w stronę stacji.
Dziewczyna usiadła na ziemi i patrzyła na staw, w którym odbijał się księżyc.
Przez chwilę miała wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Lecz był to tylko bezdomny pies, który błąkał się koło stacji szukając zapewne jakiegoś jedzenia.

-Cześć piesku –powiedziała łagodnie Amy- jesteś głodny?

Dziewczyna wyciągnęła z kieszeni kawałek chleba i położyła na ziemi.

-No weź. Nie bój się. Nic ci nie zrobię.

Pies niepewnie podszedł do Amy i obwąchał starannie kawałek chleba.
Gdy przekonał się, że jest jadalny wziął go do pyska i schował się w krzakach.

Nie minęło 5 minut a pies ponownie się pojawił. Tym razem był bardziej śmiały. Od razu podszedł do uciekinierki i obwąchał ją dokładnie.

-O witaj! To znowu ty? Zaczekaj mam jeszcze trochę chleba. Proszę.

Pies chwycił pieczywo, ale tym razem nie uciekł w krzaki tylko położył się koło dziewczyny.

-Widzę, że ci smakuje. Niestety to ostatni kawałek. Och gdybym tylko miała swój własny dom. Zawsze chciałam mieć psa. Ale jak cię nazwać?

Amy przyglądała się psu. Był bardzo wychudzony i brudny. Ale miał piękne oczy. Jedno z nich było niebieskie a drugie zielone. Lecz mimo to oba patrzyły na nią tak samo. Widać w nich było ból, smutek i... Przyjaźń. Prawdziwą przyjaźń.

-Już wiem! Nazwę cię Szczęściarz. Może to imię przyniesie ci szczęście. I może w końcu znajdziesz dom.

Lecz pies nagle wskoczył pośpiesznie w krzaki, bo właśnie nadbiegł Adam.


-Amy!! Udało się!! Poszli w przeciwną stronę!! Nawet kierowca poszedł. I możemy sobie ‘pożyczyć’ autobus.
-A masz prawo jazdy?
-No jasne. Tylko pośpiesz się, bo jeszcze nas złapią.
-Dobrze. Ale czy mogę zabrać Szczęściarza?
-A, kto to?
-Pies.
-Pies!! No nie wiem...
-Proszę.
-No dobra, ale szybko.
-OK. To ty idź szybko do autokaru a ja go wezmę.
-Dobrze. Tylko szybko!!

Adam pobiegł do pojazdu i zostawił dziewczynę samą.

-Hej. Piesku. Chodź tu.

Pies słysząc znajomy głos wyskoczył natychmiast myśląc, że znowu dostanie coś do jedzenia.

-Piesku ja muszę stąd iść. Proszę chodź ze mną. Będziesz miał dom. I jedzenie. Proszę chodź ze mną.

Pies jakby zrozumiał i posłusznie poszedł, za Amy.
Gdy dotarli do pojazdu Adam był już gotowy.

-No piesku wejdź tutaj. I nie bój się.

Lecz pies widząc chłopaka zaczął przeraźliwie szczekać.

-Nie!! Cicho malutki. Cicho nie ma się, czego bać. Adam to przyjaciel.

Lecz pies nie przestawał szczekać.

-Amy szybo, bo kierowca już wraca!!

Dziewczyna nie zastanawiając się długo tylko chwyciła psa i włożyła do autobusu.

-Jedź!!
-Dobra.


Autokar ruszył. Stacja zaczęła się oddalać. W końcu znikła w ciemności. Pies w końcu przestał szczekać i wszystko zaczęło się układać.
Zgubili pościg, zyskali nowego ‘przyjaciela’ i mieli środek transportu.
Lecz najtrudniejsze było jeszcze przed nimi...

__________________________________________________ _____________

Jak zwykle mam nadzieję że sie podobało Jeśli tak to komentujcie. A jeśli nie to krytykujcie

Czyli jednym słowem piszcie KOMENTARZE

P.S. Jeśli zdjęcia nie będą się ładowały to kliknijcie prawym przyciskiem w miejsce gdzi jest dość duża przestrzeń między tekstem i dajcie 'pokaż obraz'
A jeśli pojawi się takie małe okienko z [X] to również dajcie 'pokaż obraz'.

Pozdrawiam
_AgAtA_