Godzina Zero

Ok. Daję 6 odcinek . Ale KOMENTRUJCIE ! BŁAGAM! Już nie proszę tylko błagam !
__________________________________________________ ______________

Tammie oprzytomniała. Siedziała związana na ksześle w szarym pokoju. Było ciemno, lecz kobiecie udało się zauważyć włamywaczkę stawiającą coś na stole.

Tamm chciała coś powiedzieć, lecz poczuła, że w jamie ustnej tkwi głęboko wepchnięty knebel. Kobieta bała się jak nigdy. Chciało jej się płakać.Włamywaczka wyjęła z szufladki skalpel. Tammie przeraziła się. Litry potu spływały z jej twarzy. Do tego doszły łzy. Postać położyła kobiecie nóż na gardle i szepnęła :
- Jeśli nie przestaniesz, to pokroję cię jak ciasto....
Tammie uspokoiła się nieznacznie. Postać odłożła nóż i powiedziała :
- Zginiesz, jeśli nie będziesz współpracować. On jest mój.......Pamiętaj. Powiem ci, jaki mam plan...


_________________________
3 i pół miesiąca później
_________________________

Nadszedł 29 kwietnia. Do uderzenia zostały 2 dni. Jack wraz ze swoją załogą stał na polu startowym promu kosmicznego "DEFENDER" . Wszyscy zadzierali głowy do góry. Jedni patrzyli na prom, jednak większość obserwowała kometę prześwitującą zza chmur.

- Jakież to piękne - stwierdziła Nancy - ludzie, macie stracha ?
Wszyscy potwierdzili. Jack też, chociaż bez przekonania. Myślał głównie o Tammie, gdyż od 4 miesięcy nie miał z nią żadnego kontaktu. Chciał z nią być...Załoga wyruszała za 2 godziny. Jack i reszta poszli przebrać się w specjalne skafandry, dzięki którym ich podróż na orbitę będzie bezpieczna. Półtorej godziny później wszyscy wjeżdżali specjalną windą , która zawiozła ich do drzwi rakiety. Gdy weszli i zajęli swoje miejsca, Jack żartobliwie spytał :
- Czy wszyscy się wysikali ?
To pytanie zdenerwowało nieco załogę. To niedobrze, gdyż wszyscy byli podenerwowani. Ludzie na całym świecie przełączyli kanał w telewizorze na jakiś informacyjny. Właściwie to każdy zmienił się w informacyjny, poza kilkoma wyjątkami (np. Romantica) . Głos dobiegający z głośników na placu startowym oznajmił :
- 30 minut do startu . Obserwatorów prosimy o odsunięcie się na teren bezpieczny, który pokazuje linia W oraz policjanci.
Niemalże cały świat wgapiał się szklane ekrany telewizorów.

* * *

Carmelita Estevez siedziała na plaży w Rio oberwując białą plamę na niebie widniejącą na horyzoncie. Oprócz niej niemalże nikogo nie było. Wiatr delikatnie muskał jej grzywkę. Dziewczyna usłyczała huk. Spojrzała w górę, a tam była jeszcze jedna biała plamka, której kolor powoli przechodził w pomarańcz. Zaczęło się robić bardzo gorąco. Wiatr ustał. Syreny alarmowe zaczęły wyć. Jednak było za późno. Rozżarzona skała wpadła do wody 14 kilometrów od Rio de Janeiro. Nastąpiła olbrzymia eksplozja, która spowodowała utratę wzroku u wszystkich mieszkańców miasta. Dotarła ona do Rio wraz z falą tsunami. Zupełnie jakby się prześcigały w tym, co pierwsze dotrze do brzegu.

Wielka skała, posąg Jezusa, całe miasto.....ustąpiły miejsca wielkiemu kraterowi. Całe zdarzenie nakręcił kamerą wideo turysta lecący przywatnym samolotem Learjetem 45. Natyczmiast podłączył kamerę do laptopa i przesłał film do SNN . Gdy pięć minut później wyemitowano go w telewizji, wszyscy stracili nadzieję. Skoro taki mały odłamek spowodował takie szkody, to co zrobi 21 kilometrowa kometa......

* * *

Tammie leżała na pustyni. Na zachodzie zauważyła krater.
- Dziwnowo - szepnęła . Wiedziała, gdyż tu studiowała. Na Nowej Politechnice. Kobieta znalazła czyiś zegarek. Był to zegarek elektroniczny, który pokazywał datę 4.29 .
- Co - syknęła Tammie - To niemożliwe. Nie mogło minąć tyle czasu. Kurczę, co się ze mną działo ?
Kobieta spojrzała na siebie i stwierdziła, że to naprawdę może być koniec kwietnia. Było strasznie gorąco, ale wokół nie było widać żadnego cienia. Kobieta zobaczyła miasteczko w oddali. Domy Dziwnowa. Powoli, kulejąc zaczęła kroczyć ku jednemu z nich. Zadzwoniła do drzwi, a otworzył je mężczyzna w średnim wieku trzymający niemowlaka kosmitę.
- Czego ? Oglądam właśnie z braćmi transmisję ze startu promu.
- Ja tylko...ja..m...mogłabym prosić o szklankę wody?
- Jasne dziecinko. Powinnać o siebie dbać w twoim obecnym stanie.
- Dziękuję.
Tammie weszła do środka i wypiła obiecaną przez mężczyznę wodę. Zimny płyn zalał jej wysuszone gardło. Kobieta nigdy nie podejrzewała, że jeden łyk wody może dodać tyle siły. Nagle zobaczyła na ekranie telewizora twarz Jacka. "Mój Boże oni dziś startują!" - pomyślała rozpaczliwie. Bała się, że już go nigdy nie zobaczy. Krzyknęła :
- Ludzie, gdzie jest to pole startowe !?
- W Capeholl , 14 kilometrów od Simcity.
- Podwieziecie mnie ?
- Nie ma mowy dziecinko...Startu już nie zobaczysz, zaczyna się za 2 minuty.
Tammie się załamała.


* * *

- Zostało 20 sekund. Zapłon startowy silników głównych. - mówił głos dobiegający z głośników. Promem wstrząsnęło. Jack się bał. Bardzo. Zaczęło się odliczanie. 10,9,8...Silniki główne zapłonęły i rakieta zaczęła powoli wznosić się ku niebu. Promem strasznie trząsło, co jednak nie zapokoiło nikogo, ponieważ jest to normalne. Po chwili odpadły 2 silniki pomocnicze. Wskaźnik wysokości pokazywał 72 km. Siła odśrodkowa wciskała całą załogę w ich siedzenia. Niebieskie niebo zmieniło się w czarne i zaczęły pokazywać się gwiazdy. Cała masa gwiazd.
- Ludzie, o takim widoku marzyłem przez całe moje życie - powiedział Bran .
Poza gwiazdami na niebie widniało też co innego. Kometa Astrogo-Malver. Prom odrzucił główny silnik wspomagający i minął skałę. Po chwili jednak zawrócił i zbliżył się do warkocza.

- Zaczynamy za godzinę - powiedziała Lidie.