Fs. Pt. Najzwyklejsze życie.

[Eámanë]

"- Kochanie.Czytałem w gazecie,że niejaka Balbina B. powiesiła się. - Robert
- Znam ją. Gdy mieszkałam w mimowie opowiadała, że nie może już sobie poradzić wychowując 3 dzieci. – Anna
- Ale to chyba nie powód do powieszenia się? Podobno miała 30 lat. - Robert
- Raczej nie. No, ale chyba by nikt nerwowo nie wytrzymał. Ona była biedna. Nie było ją stać na jedzenie, ubrania dla dzieci a co dopiero na pieluchy. - Anna
- Masz rację kochanie. Ale w gazecie czytałem, że miała 2 małe bachory. I jednego chłopca w wieku Zuzi.
- A to ja wiem. Byłam w jej domu i tam nawet nocowałam. Całą noc chodziła i zmieniała pieluchy…
-Możecie kończyć ten temat. Bardzo mi jest no [o co chodzi?], ale co się poradzi? Nic! Nie ma wyboru. Ale mam do was sprawę, więc chcę żebyście mnie wysłuchali. – Zuza
- Dobrze, córeczko, ale nie musisz krzyczeć, słyszymy cię. A jaką masz do nas sprawę??
- Mogę dziś nie iść do szkoły, bo obawiam się, że może być klasówka [która normalna nastolatka tak mówi?] z polskiego. Proszę.
- No dobrze. Ale obiecaj, że tylko dziś, więcej razy nie, bo nauka jest potrzebna i musisz się uczyć, żeby mieć dobre wykształcenie.
-Oj! Dziękuję ci, mamo, kocham cię!
- Mama książka. - Ola
- Chcesz, żeby ci poczytać?
- Tak. Kubusia Puchatka.
- Dobrze, a chcesz, żeby poczytała ci Zuzia?
- Tak. Zuza tak!
- Pewnego razu Kubuś Puchatek wyruszył poszukać swoich przyjaciół. Szukał na górze drzewa. W małej dolinie świnek. W dolinie kangurów. I nawet w małym domku Kłapouchego. Ale okazało się, że zapomniał o wystawie posągów Krzysia, pobiegł do jego domku, a tam wszyscy już poszli do domu, został sam. I właśnie tak skończyła się historia.
- Ola spać. Ola spać.
Mówiła ze znużonym głosem mała Ola.
- Oj. Jesteś zmęczona, zaraz zabiorę do łóżeczka.
- Śpij sobie malutka i niech ci się przyśnią śnieżne aniołki, które będą cię tuliły do snu. Przykryją cię puszystą kołderką i zaczną tobie śpiewać do snu. [powtórzenie]
Zaśpiewała jej Zuza [chyba "Zuza zaśpiewała jej"] piosenkę, którą śpiewała jej babcia.
- Dobranoc.
- Dobranoc, kwiatuszku.
- Tato, mam do ciebie sprawę.
- Jaką?
- Pożyczysz mi trochę kasy na nowe ubrania?
- Córeczko, wiesz dobrze, że nie mamy dużo pieniędzy. Pieniądze nie lecą z nieba, nie można mieć od razu wszystkiego. A tak to przecież dostajesz od swojej kuzynki ubrania. [chyba "dostajesz ubrania od swojej kuzynki"]
- Dobrze, wiem tato. Przepraszam Cię.
- Nie ma za co przepraszać. Ale dobrze, że wiesz.
<Zuza wstała i poszła do kuchni zrobić sobie kanapkę.>
- Mama, mama. Am, Am.
- Już, zaczekaj. Zaraz ci przyniosę buteleczkę z mlekiem, nigdzie nie odchodź.
Ania poszła do kuchni po butelkę z mlekiem. Gdy przyszła, Oli już nie było, ale za to usłyszała z łazienki jak ktoś krzyczy. Od razu pobiegła z butelką, chociaż wiedziała że to niehigieniczne. ["niehigieniczne" pisze się razem. Poza tym, co jest niehigieniczne? Wchodzenie z butelką do łazienki? Lol.]
- Aaaa. Mamaaaa. [tu bym wstawiła wykrzykniki]
- Co się stało kwiatuszku?
- Walłam się głową o podłogę.
- Oj, nie martw się, mama cię pogłaszcze i już będzie dobrze.
- Aaaa.
- Nie płacz, kwiatuszku.
Ola nadal płakała. Ania położyła Olę do kojca i poszli wszyscy spać, nastała nocna cisza na drugi dzień. [co na drugi dzień?] Po kilku godzinach, gdy Zuzia już poszła do szkoły, zjedli śniadanie itd. Gdy Zuzia przyszła ze szkoły, weszła i…
- Mamo, już jestem! Mam dobrą wiadomość! Mamo, gdzie jesteś? Aaaa! Ratunku!
Gdy Ania przybiegła, Zuzi już nie było. Zmartwiła się, zadzwoniła na policję, żeby jej szukali. Po godzinie 20 szukali ją. ["szukali jej"] Ok. godz. 7 rano zadzwonił telefon i …"

1. Po i przed myślnikiem stawia się spację.
2. Nie ma takich znaków interpunkcyjnych jak "!!" albo "??".
3. Nienaturalne dialogi.
4. Ortografia, interpunkcja i styl leżą i kwiczą.