Co Wydarzyło sie w Lantor Country

Napisał Cadäver

Jest to moja pierwsze fotostory z gatunki science-fiction i thriller
Miłego czytania
__

Mój koszmar zaczął się, gdy moja mama, mająca trzydzieści trzy lata, Maria spotkała się po raz pierwszy z dwudziestodziewięcio letnim letnim Johnym.
Zakochali się w sobie i pobrali praktycznie od razu [osobno]. Wiedziałam, że to nie wrórzy nic dobrego.
Opowiem wam, co wydarzyło się w Lanton Country.

Dzień po ślubie i weselu obudziałam się, jak w zwykły dzień. Chciałam zejść do sypialni "rodziców" i przywitać
ojczyma w rodzinie. Lecz gdy schodziłam na dół po schodach, już czułam, że jest coś nie tak. Mam dopiero siedemnaście lat i czuję takie rzeczy. Trochę to dziwne - miałam ciągle przeczucia, że coś wydarzy się w naszym małym, niewyróżniającym [razem] się miasteczku. Zupełnie jak w filmie - młoda, piękna dziewczyna ma złe przeczucia, które pewnie się spełnią. Ale wróćmy do moich tzw. "rodziców"
Przeszłam [najgorszy błąd jaki istnieje: PRZESZŁAM] obok stołu, łazienki i drzwi do salonu. W końcu moja mała podróż dobiegła końca ujrzałam [Nagle się pojawiły? Nie było ich tam?] drzwi sypialni. Gdy weszłam do środka...
...przeżyłam totalny szok. John leżał na pojedynczym łóżku, cały pokój był przemeblowany.
- Co się stało z Marią? - zapytałam cicho. Pierwszy raz powiedziałam "Maria", a nie "Mama", czy "Stara", czy jak to tam kiedyś mówiłam.
Szybko wbiegłam do salonu, tam też jej nie było [osobno], sprawdziłam w łazience, kuchni, w każdym pokoju. Postanowiłam zadzwonić
do Amandy, najlepszej przyjaciółki mamy
- Dzień dobry [osobno], mówi Cindy, córka Marii.
- Kogo?
- Jak to, kogo? Twojej najlepszej przyjaciółki, Marii.
- Nie znam żadnej Marii, do widzenia.
- Przepraszam, mówi Amanda?
- Tak, do widzenia [osobno].

Na początku myślałam, że to pomyłka, ale kiedy kobieta powiedziała, że nazywa się Amanda, zwątpiłam. Przebrałam się
i zjadłam śniadanie. Nagle usłyszałam, jak John
wychodził ze "swojego" pokoju. Postanowiłam spytać, co stało się z moją mamą, a jego zoną.
- John! - wrzasnęłam, by powstrzymać go od wejścia do łazienki.
- Tak, skarbie?
- Nie nazywaj [osobno] mnie tak! Gdzie Maria?
- Jaka Maria?
- Czy wam wszystkim dziś zeżarło rozum, twoja żona, a moja matka.
- Skarbie, lekarz mnie uprzedzał, że mogą pojawić się u ciebie zaniki pamięci po tak wielkim szoku. Twoja matka nie nazywała
się Maria, tylko Kathleen, moja kochana Kathleen... Nie pamiętasz? Zginęła rok temu. Miała wypadek. Od tamtego czasu nie mamy samochodu. Miałaś złe wspomnienia, gdy tylko widziałaś samochód. Nie wiedziałem, że zanik może objawić się tak późno.
-Co?! Nie wmówisz mi tego!
-Prześpij się, a może wszystko sobie przypomnisz.
Nie mogłam w_to uwierzyć, coś mi tu śmierdziało. Chyba nie wymyśliłam sobie tego wszystkiego o Marii, skąd znałam numer
do Amandy?

Zrobiłam jak mi doradził - przespałam się. Gdy wstałam zeszłam na dół. Spotkałam tam najmniej oczekiwaną osobę.


Tylko przedtem wyglądała troszkę inaczej, miała długie włosy, nosiła okulary, ale najdziwniejsze jest to, że nie miała brwi.
- Witaj, kochanie - rzekł John.
- Witaj. kochanie - powiedziała Maria.
- Mama...?
__

Ciąg dalszy nastąpi
Postaram się by następny odcinek był dłuższy

Długość odcinka - w porządku, chociaż nie obraziłby się nikt, jakby był dłuższy.
Dużo, dużo, dużo błędów. Interpunkcja leży, piszesz ciągiem. Ortografia - nie lepiej. Parę błędów merytorycznych i stylistycznych.
Właśnie, jest parę nieścisłości. Urodziła ją, gdy miała 16 lat?

Liczę na poprawę błędów. Co do fabuły... może się rozwinąć na ciekawą opowieść. Tylko te błędy baaardzo przeszkadzają. Przeanalizuj sobie je, pisz w Microsoft Wordzie, poprawi Ci część błędów, lecz niestety. Nic nie zastąpi tradycyjnego poprawiania wzrokowego.
Z oceną wstrzymam się do następnego odcinka.

Pozdrawiam i trzymam kciuki - olliss.