Zaufaj Magii

[Porcelanowa lalka]

Moje Pierwsze Forumowe Fotostory. Na razie przypomina to bardziej story, ale to dopiero prolog, list. Fotostory będzie o czarodziejach. Nie będę korzystała pisząc to pomysłów z Harrego Pottera ani innej książki . Będzie w pełni ode mnie. Mam Nadzieje że wam się spodoba



Drogi Przyjacielu od serca, Merlenie z Wiecznych Łąk

Ostatnio często bywałam w starym archiwum. Jego właściciel regularnie zbierał materiały przez ponad 50 lat. Ma informacje na temat parędziesięciu rodzin i sytuacji jakie zdarzyły się przez całe jego życie! Ten przemiły staruszek pozwolił mi skorzystać z tego obszernego źródła wszelkich informacji. Gdy przerzucałam karty, teczki, segregatory, zauważyłam swobodnie poniewierający się kawałek papieru.


"Okazuje się, że choć nie tak łatwo znaleźć szczęście, to dla każdego trochę się tego szczęścia znajdzie. Tak jak w przypadku samotnej czarownicy Irine. Znalazła męża czarodzieja, który przerwał jej samotność. Urodziła dziecko, dziewczynkę. Wprawdzie bez żadnych umiejętności magicznych, ale kochała ją nad życie. Po porodzie nadal praktykowali magie. Jednak mała Sonna źle znosiła magie w domu. Miała tzw. zaburzenia psychiczne. Mało mówiła, jadła, łatwo popadała w popłoch. Gdy dorosła, pomimo swoich problemów, znalazła wymarzonego mężczyznę. Ale niestety nie było jej pisane długie i szczęśliwe życie. W czasie porodu magicznych bliźniąt, zmarła z wycieńczenia. Dziadkowie, choć bardzo chcieli wychować bliźnięta, zachorowali na popularną wtedy ospę wietrzną, a następnie zmarli. Ojciec dzieci, pozostawiony sam ze sobą, popadł w depresje. Ojciec trafił do psychiatryka, a magiczne dzieci do sierocińca..."

Wycinek pochodzi z dziennika "Życie pochmurnych wzgórz". Może wyda cie się to dziwne, ale zainteresowałam się tą informacją. Jeszcze długo szukałam w kronice, aż znalazłam adres psychiatryka, w którym przebywał. Gdy pojechałam tam dowiedziałam się gdzie obecnie mieszka. Trochę się nachodziłam, zanim znalazłam miejsce w którym naprawde przebywa. obawiałam że będzie to cmentarz i że moje starania pójdą na marne. Lecz na szczęście znalazłam go w domu starości. Okazało się że gdy ten pan poślubił Sonnę, był od niej o 42 lata starszy, a Sonna miała wtedy dopiero 16 lat! Staruszek powitał mnie chłodno. Niestety nie odpowiedział na wiele z moich pytań. Powiedział, że nie powinnam wtykać nosa w nie swoje sprawy. Wręczył mi parę zdjęć bliźniąt z wieku niemowlęcego oraz adres sierocińca. Powiedział że jak chce to mogę je zaadoptować, a jego nie obchodzi co się z tymi nawiedzonymi bachorami stanie.

Chciałam prosić Cię o nauczenie tych dzieci magii. Ja obecnie jestem bardzo zajęta, mam zlecenia do wykonania. Wiem, że to irracjonalne, że interesuje mnie los obcych dla mnie i ciebie dzieci, ale zależy mi na tym. Jak wiesz zawsze uważałam cię za wspaniałego czarodzieja i nieomylnego mędrca. Uważam, że nikt tak dobrze jak ty nie zajmie się bliźniętami.

Proszę Cię gorąco, zajmij się tą sprawą
Z Poważaniem

Twoja Przyjaciółka Zahele z Pochmurnych Wzgórz

PS: Dołączam zdjęcie bliźniąt, adres oraz parę innych zdjęć, które udało mi się znaleźć.

[IMG]http://i37.************/2vkan13.jpg[/IMG]

[IMG]http://i34.************/qpie87.jpg[/IMG]

[IMG]http://i36.************/16i5lah.jpg[/IMG]

Zdjęcia Znalazłam w domu Państwa Sandro, w starym albumie. Prawie wszystkie strony albumu były wypalone oprócz tych trzech zdjęć. Pierwsze, zrobione jakby z ukrycia. Dziwne jest to że w lustrze nie ma odbicia osoby robiącej zdjęcie. Drugie zdjęcie, znowu nie ma osoby w lustrze. Mała Sonna wygląda jakby się czegoś przestraszyła. Trzecie, ostatnie zdjęcie jest dosyć niewyraźne ale też w charakterze zrobione z ukrycia.

[IMG]http://i33.************/vf8l6o.jpg[/IMG]

A to zdjęcie które wzięłam z sierocińca. Magiczne bliźnięta.

podoba mi się...
Zapowiada się fajnie, już mnie wciągnęło...
Czekam na kontynuuację...

[Panna Lawenda]

Napisał Juliaaa

Gdy pojechałam tam dowiedziałem się

Czyżby obojniak ?
Ogólnie nie ma co oceniać, to tylko pierwszy odcinek. Ocenię po drugim, trzecim.
Pozdrawiam,
Dyskotekowa Imprezowiczka

[Porcelanowa lalka]

Mój błąd. Na początku był to list faceta do faceta, a potem mi się zmieniło. Gdy poprawiałam, musiałam to jedno słowo opuścić. Natychmiast to poprawie, żeby nie było

[Teo]

Bardzo ciekawe
Obyśmy nie musieli długo czekać na kolejny odcinek

[Porcelanowa lalka]

I odcinek mało się wiąże z prologiem. Dopiero w późniejszych odcinkach zostaną wyjawione tajemnice z listu.

Odcinek I
Elle

[IMG]http://i34.************/312eb6e.jpg[/IMG]

Dziewczyna spojrzała w lustro swoimi błękitnymi oczami. Dwa blond warkocze spływały jej na ramiona. Elle nigdy nie miała kompleksów jeśli chodzi o wygląd.
Ale z kolei, co jeśli jesteś jakby z innego świata? Co jeśli czujesz, że nie pasujesz do swojego środowiska? Elle to czuła. Jest inna. A może wręcz dziwna? Nie umiała dogadać się z rówieśnikami. A nauczyciele? W ich oczach była pilną, oczytaną i inteligentną uczennicą. I była wg. nich po prostu nieśmiała. Co absolutnie mijało się z prawdą. Gdy Elle chodziła do przedszkola, zdobyła wiele "przyjaciółek". Ale, gdy okazało się, że zamiast bawić się z nimi w "dom", woli czytać książki, uznały ją za dziwaka. Potem dziewczyna nie szukała już nowych przyjaciół. I tak nikt jej nie rozumiał...

[IMG]http://i35.************/2u6e2qh.jpg[/IMG]

Odeszła od lustra. "Zdecydowanie za dużo myślę", pomyślała. Skierowała się w stronę spiralnych schodów. Zeszła na dół. Miała zamiar pójść na spacer.
- Gdzie idziesz, córeczko? Zapytał przyszywany ojciec.
- Na plac zabaw- odparła bezmyślnie.
W głębi serca wiedziała, że Stevena mało co obchodzi, co się z nią dzieje. Równie dobrze mogła powiedzieć, że idzie przenocować u jakiegoś kryminalisty, a i tak mało by to go zainteresowało.

[IMG]http://i38.************/io1yk3.jpg[/IMG]

Popatrzyła na ogródek sąsiadki. Biedna starsza Pani, nie miała nikogo, aby dbał o jej ogród. Działania zaczęły wyprzedzać jej myśli. Wzięła grabie, od niechcenie rzucone na ziemie i zaczęła zagrabiać liście.

[IMG]http://i33.************/2wpplax.jpg[/IMG]

Było już późno. Elle się jednak nie śpieszyła. Powoli zmierzała ku domu. Gdy przechodziła obok placu zabaw, zobaczyła, że ktoś siedzi na jednej z huśtawek. Dziwne nigdy nie widziała go w okolicy.

[IMG]http://i37.************/2isxmrr.jpg[/IMG]

Popatrzyła w niebo. Całe usiane było gwiazdami. "Podobno, patrzenie w niebo jest romantyczne", stwierdziła.

[IMG]http://i37.************/34ex15l.jpg[/IMG]

Spojrzała w stronę huśtawek, jednak nikogo już tam nie było. Mrugnęła oczami, nadal nikt już na huśtawce nie siedział. „W nocy wszystko jest inne, niż się wydaje”, pomyślała. Nie patrzyła już w tamtą stronę. Zmierzała ku swojemu apartamentowi.

[IMG]http://i36.************/9gbser.jpg[/IMG]

Elle weszła do mieszkania. Ojczym podszedł do niej, udawając, że ma srogą minę.
- O której to się wraca do domu, młoda panno?- zapytał
Elle nie odpowiedziała. Minęła Stevena i poszła w stronę schodów.
- Masz szlaban!- krzyknął za nią Stev.

[IMG]http://i35.************/oqypoz.jpg[/IMG]

"Ciekawe na co", pomyślała Elle. Przebrała się w piżamę i chwile jeszcze siedziała na łóżku, myśląc o człowieku na huśtawce...

***

[IMG]http://i36.************/wbct2c.jpg[/IMG]

Riven wszedł do mieszkania. Na krześle siedziała Fenne. Jej mina nie wróżyła nic dobrego.
- Odbiło ci, wracać tak późno do domu?- wrzasnęła- Myślisz że ja się w ogóle o ciebie nie martwię?
- Daj mi spokój, nie jesteś moją matką- odburknął Riven.
- Ale ją zastępuje Riven! Jesteś taki nie odpowiedzialny, że nie wiadomo
co się z tobą dzieje, gdy tak długo nie ma cię w domu- Powiedziała Fenne z pretensją.
- Nic się ze mną nie dzieje! A nawet jeśli by się ze mną działo, to tobie nic do tego!- mruknął Riven i odszedł
- Skończony kretyn- mruknęła Fenne, gdy wyszedł.

I była wg. nich po prostu nieśmiała.

W tekście literackim nie używamy skrótów - zwłaszcza nieprawidłowo .

[Teo]

No no no idzie co raz lepiej ^^
Lubię takie "niewyjaśnione" sytuacje xD

[Panna Lawenda]

Napisał Juliaaa

"Zdecydowanie za dużo myślę", pomyślała

A masło maślane.
Ogólnie fotostory przypadło mi do gustu. Poczekam na trzeci odcinek, wtedy ocenię.
Piszesz bardzo ciekawie i tajemniczo.
I to mi się podoba. Pisz dalej, zobaczymy co z tego wyniknie
Pozdrawiam,
Di

Najbardziej spodobało mi się w prologu, że w lustrach nie ma odbicia fotografującego. To jakiś duch jest? Tak się składa, ostatnio miałam jakąś manię na temat duchów i w ogóle nie mogłam spać, to się nazywa pech. Fotostory ciekawe, kilka błędów ale podane powyżej więc już nie będę ich powtarzać. Nie mogę się doczekać co będzie dalej.